İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
113 – Aliyə əllərinin ikisini də stola çırpıb dik qalxdı, dişlərini qıcırtdatdı, gözlərini bərəltdi, qışqıraraq xəyal müqəvvalarını kayutdan qovmağa başladı – Çıxın, çıxın! Utanmazlar, siz adam deyilsiniz, çıxın!! Aliyə cingiltili bir səslə güldü. Qəhqəhəsi qəfildən kəsildi. Sinəsindən hönkürtü qopdu. Gözləri yaşla doldu. O üzü üstə çarpayıya yıxıldı. Əllərilə gözlərini qapadı. Sanki bununla gözlərindən axan selin qarşısını almağa çalışırdı. Aliyə bu vəziyyətdə yarım saat qaldı. Çiyinlərinin titrəməsi, köksünün qabarması, gözlərinin yaşı dayanandan sonra arxası üstə çevrildi. Dalğın nəzərlərindən uçan xəyalını yaxınmı, uzaqmı bir aləmə pərvazlandırıb, məyus-məyus onun yollarına göz dikdi. Yaş kirpiklərində muncuqlandı, yanaqlarından axan sellərin yeri quruyub ağardı. Aliyənin bir təsəlli, bir ümid, dəyanət dalınca gedən xəyallı öz yuvasına qayıtmadı. Aliyənin gözləri süzüldü, kirpikləri öpüşdü və birdən səksəndi, gözlərini hap açdı. Az yatıb yuxudan doymamış adam kimi əsnədi. Çarpayıdan yerə atılıb cəld qapını açarla bağladı. Aliyəni bir titrəmə tutdu. Başının tükləri ağaca dönüb dimdik durdu. Bu vahimə nədir? Aliyə nədən qorxdu? Kayuta oğrumu gələ bilərdi? Yoxsa, qapının çölündə heyvani coşğunluq sərməsti, acgöz ehtiraslı bir xəbisin ayaqları sürünmüşdü? «Özünü müdafiə» duyğusu Aliyədə nədən oyandı? Aliyə bu dərəcədə qorxaqdır yəni? Aliyə işığı söndürmək istədi. Əlini stolüstü lampanın düyməsinə uzatdı. Ancaq qaranlığın qurğuşun ətəklərinin ağırlığına dözməyəcəyini düşünüb əksinə hərəkət etdi: kayutdakı elektrik lampalarının hamısını yandırdı. Bərəkətli və güclü işıq seli yaramqaranlığa hücum çəkdi, kayutun rəngli divarları, məxmər pərdələri gözqamaşdırıcı parıltılar saçdı. Aliyənin həyəcanı azaldı. Onun alnı tərlədi, doyunca nəfəs aldı, sinəsindəki genişliyə, ürəyindəki cəsarətə heyrət edib köksünün bir an bundan qabaqkı darlığına təəccübləndi: «Məni bu hala salan nə idi? 114 Qaranlıqdan qorxmuşdum? Qaranlıqda tək-tənha az qalmışam?!» Çox fikirləşib beynini yorma Aliyə! Sən əlbəttə qorxaq deyilsən! Səni sarsıdan itkidir. Ürəyin bayaq üsyana qalxmışdı. Sən bundan xəbərsizsənmi? Səni titrədən onun dəhşətli təlatümü, kükrəməsi idi. Ürəyinin dediklərini başa düşdünmü? Sinənin altındakı döyüntülərin hərəsində bir «qaytar!» sözü vardı – bunu da duymadım? Qolundan tutub səni bir divanə kimi kayutda dolandıran mənəvi hökmün qüdrətinə inan, laqeydliyinə, etinasızlığınla ona qarşı durma. O dağlar selidir, səni onsuz da öz qoynuna alacaqdır. Onunla iltifatlı olmaq vaxtıdır. Məğrurluq çağı deyil. Ürəyini eşit, qəlbini dinlə, mübarizəyə nəhayət var. Bu başqa mübarizələrə bənzəmir. Burada təkəbbrün, lovğalığın əhəmiyyəti yoxdur. Onlar onsuz da bu mübarizədə məhv olacaqlar. Axı, sən niyə qəlbinlə hesablaşmayasan? Bu ki, təkcə sənin könlünün cinayəti deyil! Burada ağlının da əli var. O duyğuları gücləndirən təfəkkürünün saatlarla davam edən müdaxiləsini unutmusanmı?! İndi bu inad nə üçündür?! Od vurmusan – söndür, xəstələndirmisən – sağalt! Ürəyində bir gül bitirmisən – qayğısını çək qoy qönçələnsin! Yaratmısan – həyat ver! Yenə də təəccüblənirsən? Bayaqkı vəziyyətdə anlaşılmaz bir şey yoxdur. Döyüş meydanı titrəyər. Səndə bir az bundan qabaq iradə ilə duyğuların mübarizəsi gedirdi. Sanki kim isə bu sözləri Aliyəyə deyirdi. Bu nəsihətlər, bu danlaqlar nəticəsiz qalmadı. Aliyə: «Onunla mütləq danışmalıyam!» – deyə qət etdi. Lakin dediyindən tezcə də döndü: «Axı necə söhbətləşim? O ki, salona tək gəlmir! Başqalarının yanında ürək söhbəti eləyə bilərəmmi?! Yox, Heç təklikdə də fikirləşdiklərimi ona söyləməyə dilim gəlməyəcək. Yaxşısı budur ki, Əmirə kağız yazım. Kağızda nə yazım? Qızın oğlana minnət eləməsi, «gəl, gəl» deməsi gülünc deyilmi? Doğrudur mən ona yalvarmayacam, anacaq necə olsa Əmir cümlələrdə gizlənmiş həyəcanlarımı hiss edəcəkdir. Bəs, necə yazım ki, məktubun ruhu, ahəngi sevən qız qəlbinin kaman 115 naləli şikayət və yalvarışlarından azad olsun? Bu asandır. Məktubu salam-kəlamsız başlayıb, xudahafizsiz qurtarmalıyam. Belə məktublar nifrət edənlərə yazılır. O özü bu hörmətsizliyi kağızın yazılışından anlayacaqdır.» Aliyə dəftərin ortasından qoşa vərəq qopartdı. Qarandaşın ucunu sətirin başına yapışdırdı. Qələmin ucu azacıq təzyiqə tab gətirməyib sındı, Aliyənin çiyni üzərindən geri atıldı. Qələm də ürəyin demədiyini yazmaq istəmədi. Aliyə sivirmədən çıxartdığı balaca bucaqla onun ucunu yonub itilədi. Qələmi iradəsinə tabe edib kağıza bitməmiş bir cümlə yazdı: «Əmir, özünü elə təkəbbürlü tutursan ki, guya...» Bu ifadə Aliyənin xoşuna gəlmədi, onun üstündən qara çəkib ikinci sətirə keçdi. «Salona gələndə qaş-qabağını sallama. Üzünü o yana çevirib yalandan bir şeylə məşğul göstərmə. Məni görmək istəmirsənsə, salona gəlmə. Gəlsən də...» Bu başlanğıc da onun ürəyinə yatmadı. Vərəqin birini cırıb atdı, ikincisini əlinin altına alaraq fikirləşdi. Xəyalən məktubunu Əmirin əlində gördü. Əmir hər cümlədən sonra nəzərlərini məktubdan ayırıb Aliyəyə: «Sən, məni başa düşə bilmirsən. Çox nahaq qəzəblənirsən. Mənim məqsədim başqadır.» söyləyən məna ilə baxırdı. Aliyənin təsəvvüründə canlanan o tənbeh ifadəli baxışlar onun hisslərini cilovunu boşaltdı. Mərhəmət duyğuları Aliyəyə hakim oldu. O bu duyğuların təsiri altında vərəqin bir üzünü tezcə yazıb doldurdu; nə əli titrədi, nə qələmi dirəndi, nə də söz kasadlığı, ifadə yoxsulluğu özünü göstərə bildi. Aliyə elə bil əzbərlədiyi bir mətni çətinlik çəkmədən kağıza köçürtdü. «Əmir məni niyə incidirsən? Ağrı görməyən ürəyi yaralıyıb göynətmək rəvadırmı? Sən əvvəllər mənim ayaqlarıma yıxılmağa hazır idi. Qayıqla mənə çimmək kastyumu almağa gedəndə nə hala düşdüyünü təsəvvürünə gətirirsənmi? Sən onda ürəyini belə məndən əsirgəməzdin. Ancaq indi mehriban baxışlarını da çox görürsən. Əvvəlki itaətkarlıq necə oldu, hayanda qaldı? Yoxsa, onları bir qeyrisinəmi bağışlamısan? Sən gündə birini sevə bilərsən? Mən elə bilirdim hər gözlər səni ala, 116 ürəyini çala bilməz. Demə bugünkü məhəbbətin yurdunu sabahkı camal viran qoyurmuş... Nolar, mən bəlkə də pisəm, sevilməyə layiq deyiləm, təki təzə eşqin xeyirli olsun. Amma bir də gözlərinlə ovladığını yaralı qoyma. Yaralı ahunun gözlərindən axan hər damla yaş ədalətli hakim olan həyatdan çəkdiyi cəzalara əvəz istəməkdir...» Aliyə vərəqin ikinci üzünə yazmağa söz tapa bilmədi. Xəyala daldı. Ötən günlərin xatirə kitabçası vərəqləndi. Ordakıların hamısı Əmirin şəkilləri idi. O şəkillərin əksəriyyətində xoşbəxtliyə, xeyirxahlığa gülümsəyirdi. Əmirin sonuncu şəkildə dodaqları acı bir təbəssümlə əyilmişdi. Həmişə düz baxan gözləri də qıyılmışdı. O utancaq baxışlarından, arzular, diləklər öz yerini rəhmsizliyə vermişdi. Yox, yox, o nəzərlərdə mərhəmət də var; ancaq o kimin töhfəsidir? Aliyənin qapısı döyüldü. Bu gəminin ictimai naşəçisi idi. Aliyəni ərzaq götürməyə çağırırdı. Aliyə saata baxdı. Saat altıdır, səhərdir. O hələ də yatmamışdır. Gündüz də yatmağa vaxtı olmayacaq, səhərdən axşamacan işləyəcəkdir. Qırx nəfərə müxtəlif, özü də hamımız xoş gələn xörəklər bişirməli olacaqdır. Günəş batacaq, axşam olacaq, qaranlıqla gələn həyəcan, iztirab ona yenə də ötən gecənin bitməmiş məktubunumu yazdıracaq? Aliyə yazdığını başdan oxuyub öz qəbahətindən utanan adam xəcalətilə güldü: – Deyəsən mənim ağlım azalıb. Nişanlısı başqası ilə evlənən qızlar heç mənim kimi yanıqlı məktublar yazmırlar. Əmir mənim nəyimdir? Heç nəyim! Bəs, mən bu məktubu hansı ağılla yazmışam?! Aliyə məktubun sinəsinə çal-çarpaz xət çəkdi, onu əlləri arasında əzişdirib sonra illüminatordan dənizə atdı. Başını illüminatordan çıxarıb dənizə baxdı. Məktub ləpələrin nəğməli ağ dodaqları ilə öpülür, öpülür, öpülürdü. Aliyə yorğun ürəyinin dalğaların dilində səslənən tövbəsini, itaətini, yalvarışını eşidirdi. EPİLOQ 117 Gəmi yenə də dənizdə – səfərdə idi. Gecə yarıdan keçmişdi. Ulduz ulduzu çağırır, ayın sarı saçaqları sularda yuyunub daranırdı. Dənizin üzündə gümüşü pullar axışırdı. Ayın, ulduzların suların dərinliyində yaratdığı ikinci nurlu, əfsanəli bir zamanın əks etdiyi sarı solğun şüalar gəminin başı üzərində bozumtul işıq dumanı əmələ gətirmişdi. Gəminin sağ bortundan dənizə dairəvi dörd işıqlı göz baxırdı. Bunlar Əmirlə Aliyənin yanaşı kayutlarındakı illyüminatorlardan sulara süzülən işıqlar idi. Əmir anasına məktub yazırdı: «Əzizim ana!..» O məktubun salam-kalam nidalarından, kef-əhval sorğularından, sağlamlıq və üzun ömür arzularından bəhs edən beş, altı sətirlik hissəsini yazıb qurtardıqdan sonra bir qədər düşündü. Yeni sətirdə ana diləklərinə təsəlli və ümidlərlə dolu cavablar yazmağa çalışdı. Lakin onun qələmi kağıza ilişib qaldı, bilmədi nə yazsın? Narahat ana ürəyini, nənə olmaq, nəvə oxşamaq, nəvə oynatmaq, nəvə yedizdirib onu şirin laylalarla yuxuya vermək arzuları ilə dolu ana qəlbini hansı sözlərlə, hansı inamlarla, andlar – amanlarla sakit etsin? Sevdiyi bir Aliyədir ki, ona yaxın getmir, ilk eşqinin, ilk məhəbbətinin, ilk könül sevdasının pərvaz qanadlarını sındırıb ürəyində saxlayır. O ruhlar aləmi intəhasız səmalar uçuşuna qanadlanan, bahar fəzilətlərə, fəcr timsallı bir könül sabahının məsum gözlərinin açılışına sevinmir, çünki bu bəxtiyarlıqda dost gözləri vardır. Əmir düşündükcə qələmin ucu sətir başındakı nöqtəni böyüdürdü. Nöqtə get-gedə artaraq iki sətirin yaşıl cizgilərini fındıq kölgəsi böyüklükdə bir mürəkkəb dairəsi ilə birləşdirdi. O qələmi mürəkkəbə batırıb yazmaq istədi. Lakin qələmin ucu yenə də tilsimə düşdü. Əmir qələmi mürəkkəbqabına söykəyib çənəsini əlləri içinə aldı. Gözləri fikirlər, düşüncələr içində süzüldü. Alnındakı zərif qırışların qatı açıldı, qaşları gözlərinin üstünə sallandı. Sifətini təəssüflər, əfsuslar kölgəsi tutqunlaşdırdı. Və birdən dərdli, ələmli xəyalatlardan silkinib çıxmış kimi canlandı: simasındakı məhzunluq, dalğınlıq, çarəsizlik ifadələri əriyib yox oldu. Sanki bir ovuc buz 118 qırıntılarını qaynar qazanın içinə atdılar. O qələmi götürdü: «Ana, bir ay yarımdan sonra məzuniyyətə çıxacam. Gəlib sənə hər şeyi danışaram. Bu saat sənin məsləhətinə möhtacam. Mən özüm çox fikirləşmişəm. Amma elə güman edirəm ki, mənim düşündüklərim...» Yəni bir sözün baş hərfini yazmağa başlayan qələm Əmirin əlində titrədi. O sanki dəhşətli bir hökmə qol çəkərkən sarsılmış, qanunun amansızlığı ilə vicdanın töhmətləndirici çağırışı arasında qalmışdı. Əmir qələmi yenə mürəkkəbqabına söykədi. Yazdığı cümlələri oxudu. O anasına nəyi danışacaq? Sevdiyinimi? O ki, Aliyəni unutmağa, yaddan çıxarmağa çalışır. Bu söhbət anaya nə verəcək? Ana hansı məsləhətlərlə oğlunun müşkül işini asanlaşdıracaq? Əmir, Aliyənin haqqında anasına nə söyləyə bilər? Dostuna görə ilk məhəbbətindən əl çəkdiyinimi xəbər verəcək? Əmir bu beş cümlənin üstündən qara xətt çəkdi. Düşünməkdən yorulmuş başındakı küt ağrıdan gözlərini qapadı. Alnını ovuşduraraq pıçıldadı: – Nə yazım? Bu zaman Qəzənfər Aliyənin kayutunda oturmuşdu. O Aliyədən cavab almağa getmişdi. Qəzənfərin ruhi vəziyyəti yaxşı idi. Son günlərin hadisələri ona hər təsirlə, hər təkan və hər zərbə ilə uçub dağılmaz, fəth edilməz bir ruh yüksəkliyi səltənəti bağışlamışdı. Onun haqqında qəzetlərdə oçerklər, məqalələr dərc olunmuş, Qəzənfərin şəklini birinci səhifədə haşiyə içərisinə almışdılar. Onun fəxri fərmanla təltif edilməsi, kommunist əməyi zərbəçisi adına layiq görülməsi Qəzənfərin mənəvi aləminə elə bir zərbə gətirmişdi ki, bu səadəti heç bir şaxta, heç bir xəzan küləkləri soldura bilməzdi. Lakin o, ürəyini, qəlbini dolduran bu fərəhlər, iftixarlar ümmanından doymuşdu. Ona indi başqa bir sevinc qətrəsi lazım idi. Bu zərrəciyin boş qalmış xəstəhal yeri səbirsizliklər içində göynəyərək Qəzənfəri həbibə tələsdirirdi. Qəzənfər bu gecə könlünün dediklərinə qulaq asıb Aliyənin kayutuna girmişdi. O rədd edilməyəcəyinə əmin idi. Fikirləşirdi ki, mən Əmirin tayı deyiləm. Adım, şəklim qəzetlərə düşdü, komsomolun fəxri fərmanı ilə, gəmiçilik rəisinin, kapitanın, gəmiçilik idarəsinin, 119 həmkarlar təşkilatının təşəkkürlərilə mükafatlandırıldım, kommunist əməyi zərbəçisi adı aldım, özümün də hörmətimi saxlayır, xətrimi istəyirlər. Aliyə mənə yox deyə bilməz. Qıza nə lazımdır? Ad-san, oğlanın tay-tuş arasında olan hörmət-izzəti, qoçaqlığı, diribaşlığı, babat sir-sifəti, səliqə ilə geyinməyi bacarması, pulu – bunlar da ki, məndə var. Qızlar yaz böcəkləri kimi oğlanlardakı bu pırıltılara uçuşurlar. – Aliyə, bilirsənmi nəyə gəlmişəm? Aliyə məhzun nəzərlərini qarşısında oturan Qəzənfərin ümid, inam şəfəqli gözlərinə dikdi, dillənmədi. – Bu vaxtacan heç bir şey hiss eləməmisən? Qəzənfərin sıxıntısız, titrəyişsiz, sarsıntısız çox asanlıqla verilən sualları Aliyəyə qəribə göründü. Qəzənfər kefli deyil ki? Belə tərəddüdsüz, həyəcansız, heç bir iztirab, sıxıntı, həya maneələrinə rast gəlmədən söylənən sözlərdən ürəyin, vicdanın xəbəri varmı? Aliyə şübhə ilə Qəzənfəri seyr etməyə başladı. Onun gözlərinə yenidən baxdı. O gözlərdəki soyuq iftixar parıltıları içində bir şəfəq gizlənmişdi. Bu solğun ziya uğurlu təsadüflərin bəxş etdiyi bir cahillik məğrurluğu, təkəbbürlü və lovğalığı qoynunda öz lətafətini itirmək üzrə idi. O zərif şölə nadanlıq rəhimsizliyilə, avamlıq mərhəmətsizliyilə söndürülürdü. – Aliyə, doğrudan bilmirsən? Qəzənfər gülümsədi. Bu onun öz təbəssümünə oxşamadı. Elə bil onu kimdənsə oğurlamışdı. – Aliyə, niyə cavab vermirsən, and içmisən ki, dillənməyəcəyəm? Qəzənfərin dodaqlar qaçdı. Üst damağındakı iki qızıl dişlərinin parıltısı Aliyənin gözlərini qamaşdırdı. O kirpik çaldı. Aliyə bu beş dəqiqə ərzində birinci dəfə idi ki, ruhunun səmasına öz göz qapaqlarından pərdə tuturdu. – Qəzənfər... Aliyə ağ, zərif, sədəfləri qırmızı əllərini çənəsinin altından götürüb alnında oynaşan sarı saçlarını geriyə sığalladı. Köks ötürmədən şişən sinəsini stoldan ayırıb kürəyini dala söykədi. Göy koftasının ətəklərindən aşağa dartıb başının hərəkətilə çiyinlərinə səpələnmiş saçlarını kürəklərinə atdı. Bu an onun paxlavari sırğalarının biri Aliyənin yanağından, digəri isə buxağından öpdü. 120 – Səndən bir xahiş eləmək istəyirəm. Məncə oğlan, qızın sözünü yerə salmaz. Qəzənfər itaətkarlıqla: – Əlbəttə! – dedi – Nə buyursan mənim bax, bu gözlərim üstə. Hər şey eləməyə hazıram. Təki... Aliyə qalxıb çarpayı pərdəsinin arxasına keçdi. Onun orada çamadan açdığı, xışıldayan paltarının arasından nə isə götürdüyü anlaşılırdı. Aliyə pərdə arxasında gözlədiyindən çox ləngidi. Pərdələr dalğalanır, boğulan bir hönkürtünümü, yoxsa, xəfif gülüşünmü müqavimətindən doğan intizamsız tənəffüsün gah tezləşib, gah da seyrəkləşməsi eşidilirdi. Döşəmədən bir qarış hündürlükdə duran pərdənin açıq yerindən Aliyənin ayaqları görünürdü. O ayaqlarının yerini tez-tez dəyişirdi. Pərdənin dalından iki, üç barmaq aşağa çıxan çəhrayı yubqasının ətəyi də bir varlığı çulğalayan lərzədən uçunurdu. Aliyə ağlayırdımı? O niyə ağlasın? Gülürdümü? O kimə gülürdü? Qəzənfər mat-məətəl qalmışdı. O az qala bu sirli pərdənin arxasına soxulacaqdı. – Aliyə! Aliyə, ortadan ağız-ağıza gəlmiş pərdəni aralayıb çıxdı. Onun qara kirpikləri nəmli idi. Yanaqları allanmışdı. Göy koftasının yaxasında iki damcı şəffaf göz yaşı işıldayırdı. O sinəsinin sol tərəfinə zərf boyda dördkünc, qalın bir kağız sıxmışdı. Yaşlı mavi gözlərini sonsuz bir yalvarışla Qəzənfərin üzünə zilləmişdi. – Aliyə, – Qəzənfər ona sarı yeridi – mən sənə nə dedim ki? Aliyə başını buladı. Onun dodaqları açılmaq üçün çəkişdi, lakin aralanmadı. Baş-başa sıxılan qaşları arasında xurma tumuna oxşar bir qırış əmələ gəldi. Onun hansı bir daxili qüvvəyəsə müqavimət göstərdiyi bilinirdi. – Aliyə, mən ki, səni təhqir eləmədim. Bir kəlmə ürək sözümü dedim, bunun da nə kimi pis təsiri ola bilərdi?! Aliyənin rəngi avazılaşdı, yanaqlarının allığı solğunlaşdı, gözlərinin altı titrədi. Saçlarından ayrılan bir çəngə teli alnına düşüb, orada vergül yazdı. – Qəzənfər, sənə zülüm... 121 – Aliyəni qəhər boğdu. O özünü zorlayıb əlavə etdi – Amma neynim, mənə xəyanət etsə də ürəyimə ürək tapmışam. Aliyə sinəsinə sıxdığı kağızın əks tərəfini çevirdi. Bu Əmirin şəkli idi. Aliyə onu haçan çəkib? – Al bunu, istəsən cır at, istəsən onun özünə ver. Qəzənfər özü də bilmədən hansı bir ilahi hökmünsə təsiri altında şəkli aldı. Böyümüş gözlərilə Aliyəyə baxıb nəzərlərini döşəməyə endirdi. Onun qolları uzandı, çiyinləri aşağa düşdü, əlləri dizləri bərbərinə çatdı, sinəsi yatdıqca kürəkləri dala çıxdı, başının islaq tükləri arasından sıçrayan bir damcı tər alnının ortası ilə qaşlarının arasına doğru sürüşmüşdü. O Aliyənin üzünə ikinci dəfə qətiyyən baxa bilmədi. Yarımaçıq göz qapaqları ağır qüssə yüklü qaşlarının kölgəsi altında hərəkətsiz, tərpənişsiz qaldı. Nəhayət, ayaqlarını sürüyərək kayutdan çıxdı, ölgün addımlarla göyərtəyə qalxdı. Qəzənfər nəzərlərilə gözlərdən uzaq qaranlıq, kölgəli bir künc-bucaq axtardı. Başını zorla döndərib sağa, sola boylandı. Ay hər yeri işıqlandırır, hər şeyi süd gölündə çimizdirirdi. Göyərtənin kölgəli yeri, görkəmindən iztirab, yorğunluq yağan bir canlı heykəlin gizlənə biləcəyi qaranlıq guşəsi yox idi. O kayuta gedə bilməzdi. Açıq havada, geniş göylərin altında belə cansıxıcı bir darısqallıq duyurdu. Qəzənfər iki üç addımlıqdakı qnextin üstündə oturdu. Əlindəki şəkili mundar bir şey kimi ikrah hissilə özündən kənar tutub pıçıldadı: – Mən neynim... Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|