İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
101 irəli cumub anbarçının başını dizləri üzərinə qaldırdı. – Burada adam ölür, sən də paltar-palaz dərdi çəkirsən. Mənə ver atıllamanı. Ambarçının bədəni elə boş idi ki, elə bil onun sümüklərinin hamısını bütün əzaları arasından çəkib çıxarmışdılar. Qolunu sinəsinə qatlayanda sürüşüb yanına düşürdü. Başı Aliyənin dizləri üstündə durmurdu. Qatıq atıllamasının anbarçıya deyəsən bir az köməyi oldu. Atılmadan Aliyə ona yarıyacan içirəndən sonra anbarçının gözləri açıldı, əli ağzına qalxdı. Ovcu ilə ağzının qatıq bulandığını sildi. Köks oturub gözlərini qapayandan sonra öyüyərək dikəlmək istədi. Aliyə onun başını əlləri arasına alıb ağzını yana çevirdi, anbarçını qalxmağa qoymadı: – Qus, qus! – Aliyənin səsində mehriban bacı təlaşı, qayğısı, səmimiyyəti vardı – Səni qusmaq qurtaracaq, qus! – Çəkilin görək! Əllərində xərək, sumka olan həkim və şəfqət bacıları anbarçını dövrəyə almış iyirmidən çox sıx insan həlqəsini sındırdı. Təxirəsalınmaz ilk yardımdan sonra onu maşına qoyub şəhər xəstəxanasına apardılar. Maşın yola düşərkən anbarçı xırıldayıb dedi: – Məndə qorxulu bir şey yoxdur. Təcili yardım maşını gözdən itməmiş körpünün üstündə bir dəstə adam göründü. Onların hamısının əllərində gül dəstəsi vardı. Onlar inistitut tələbələrinə oxşayırdılar. Dəstənin önündə gələn şlyapalı kişini qoltuğunda qalın bir kitab vardı. Görünür bu müəllim idi; tələbələri ekskursiyaya gitirirdi. Otuz, otuz beş nəfərlik bu dəstənin iyirmidən çoxu əlvan geyimli qızlardan ibarət idi. Onlar hara gəlirdilər? Bu təntənə nə üçündür? Gəmi beş, on dəqiqədən sonra limanı tərk etməyəcəkdimi? Dənizçilər çaşbaş olub qaldılar. Təyyarın özü belə bir şey anlaya bilmirdi. Rəngbərəng çətirlər, güllü saya ağ, yaşıl donlar, mətin addımlar, şabalıdı saçlar, dəniz gözlü səmimi baxışlar təntənə ilə gəmiyə yaxınlaşırdı. Çox fikirləşəndən sonra Təyyara elə gəldi ki. onlar ekskursiyaya gəlirlər. Ona görə də dəstəni qabaqcadan xəbərdar etmək üçün irəli çıxdı. Müəllim şlyapasını başından götürüb 102 reverans elədi: – Xilaskarlara salam olsun! Müəllimin reveransı çətirlərdə təkrar olundu; onun eyni sözləri dilində nəqarət kimi səsləndi. Təyyar onların salamını aldı, təbrikə gələnləri gülə- gülə gəmiyə dəvət etdi. – Buyurun, buyurun, xoş gəlmisiniz. Təyyar qonaqları zabitlər salonuna qədər müşayət etdi. Radistə tapşırdı ki, radio ilə hamını tez salona çağırsın. Dənizçilərin çoxu gəzməkdən təzəcə qayıtmışdılar, təmiz, təzə paltarları əyinlərində idi. İş paltarlarında olanlar da tez geyinib-kecindilər, tellərini daradılar, ətirlənib salona toplaşdılar. Ətirli çiçəklər bir-birinə qarışdı. Salonda elə bil gül sərgisi açılmışdı. İçəri girənin ruhu təzələnirdi. Təzə paltarların xışıltısı, altı yeyilməmiş ayaqqabıların tap-tupu kəsilir, lal bir sükut içində gözlər gözlərdə, baxışlar baxışlarda qərq olurdu. – Yoldaşlar, – deyə Təyyar ayağa qalxıb hamının nəzərini özünə cəlb etdi – əvvəlcə diqqətinizə çatdırım ki, vaxtımız çox azdır, görüşümüz ləzzətsiz, söhbətimiz qısa olacaq. Buna sizin kimi mən də təəssüflənirəm. Amma nə etmək olar. Yolçu yolda gərək. Qonaqlar Dağıstan Avaftonom Respublikasının dövlət tibb institutundan gəliblər. Onlar bizə xilaskar adı veriblər. Biz xilas etdiyimiz qız və oğlan tibb institutunun tələbələri imişlər. Demək biz yüzlərlə xəstələrə şəfa verəcək iki həkimi həyata qaytarmışıq. Bizim bu müvəffəqiyyətimiz Qəzənfərin hünəri ilə bağlıdır. Onun sayıqlığı olmasa, bəlkə də o iki həyatı dənizin dalğa döyüşçüləri donduracaq, yaxud bizim dilimizlə desək suların dərinliyinə gedib qayıtmaz kəşfiyatçı göndərəcəkdi. Buna görə də ekipajımız Qəzənfərə minnətdardır. Yeri gəlmişkən deyim ki, gəmiçilik idarəsi Qəzənfərin bu qoçaqlığını qiymətləndirib, ona təşəkkür və pul mükafatı veriblər. Radioqramı bir az bundan qabaq almışam. Onu oxumaq üçün ekipaj üzvlərini onsuz da salona çağıracaqdım. Göründüyü kimi iki toy bir vaxta düşdü. Qəzənfərin sonuncu fədakarlığından sonra danışacam. Bu hadisədə anbarçının təqsiri çox böyükdür. Xəstəxanadan çıxandan sonra biz bunu ona bildirəcəyik. Dənizçilərin hamısına 103 bəllidir ki, anbarçı anbar da, kameron şöbəsinə də girəndə yükün qazlı, qazsızlığından asılı olmayaraq növbətçini xəbərdar etməlidir. Ancaq bizim anbarçı qanununa pozub. O xəstəliyin verdiyi əzabdan başqa bizdən rəsmi cəza alacaqdır. Xəstəyə hamı rəhm eləyir. O insafdan bizdə də var. Ancaq biz mərhəmət eləyib onu sağalandan sonra cəzalandıracayıq. Təyyarın bu sözünə hamı güldü. Ancaq arxada kimsə mızıldandı: Gülüş səsləri salonu yenidən doldurdu. Təyyarın özü də güldü. O: – Kim idisə bir xal artıq qazandı – deyə müəllimə baxdı. – Bir sözə bax! Yaxşı məntiqdir. Həmin səs bir də eşidildi: – Qəribə məntiqdir. Müqəssiri qalxmağa qoymazlar. Qalxsa onu ikinci dəfə yerə uzatmaq üçün xeyli qüvvə sərf edilməlidir. Təyyarı atmacalayan Saləddinin dostu idi. Təyyar yerindən danışanın kim olduğunu bilsə də, bu kinayələri qonaqların yanında cavabsız qoydu. – İndi sözü qonaqların ağsaqqalına verək. Müəllim ayağa qalxanda tələbələr oğrun-oğrun gülüşdülər. Müəlliminüz-gözündən məzəkarlıq yağırdı. Baxışlarında bir istehza məharəti gizlənmişdi. Dodaqlarında isə təbii kinayə dolu bir təbəssüm vardı. – Hörmətli dənizçilər, bilmirəm tələbələrin, müəllim heyətinin təşəkkürünü sizə necə, hansı söz-söhbətlə çatdırım. İcazə versəniz sizə kiçik bir nağıl söyləyərdim. Hər tərəfdən «Buyurun, danışın.» Sədaları ucaldı. – Mən ədəbiyyatçı deyiləm, cızmaqaraçıyam, loru kənd dilində danışacam. Çünki bu nağılı həmin dildə mənə babam danışıb. Etiraz etmirsiniz ki? – Xeyir. – Söyləyin. Müəllim alnına tökülən yumşaq telini barmaqları ilə geri daradı. Gözlərini qıyıb tavana baxdı. Sanki hafizəsində ,nəyi isə araşdırır, nəyi isə nizama salırdı. – Yox, deyəsən babamın dililə danışa bilməyəcəm. Mənim dilimdə o nağıl öz gözəlliyini itirəcəkdir. Gəlin bu nağılın söylənməsini başqa görüşlərimizə saxlayaq. Dəniçilər də, tələbələr də razılaşdılar. – Qonağın günahından keçərlər – deyə müəllim öz fikrini təsdiqini tələb edən bir ifadə ilə Təyyarın üzünə baxdı. – On ildir kitab dilində danışıram. Bilirəm ki, kitab dili babamın Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|