Ağcaquzuyu da dayələrə tafşırdılar. Bu münvalnan Koroğlu balası
Hasan paşanın sarayında böyüməyə başdadı.
Koroğlu dastanı
"Pərzad xanımı Çənlibelə gəlməyi"
Bəli, əzizlərim, sizə hardan xavar verəjəm, Ağcaquzudan.
O vaxt kı Əsmər qarı Ağcaquzuyu Hasan paşıya təhvil verdi, həmən günnən körpöyü dayalara
tafşırdılar.
Dayalar ədəf-ərkannan buna qulluq eliyir, təmizdiyinə, yiməyinə, içməyinə fikir verer, nejə
lazımdı.
Bir söznən, xidmətində durordular. Vaxt gəldi, vədə yetişdi, camahatın uşağı aynan, ilnən
böyüyəndə Ağcaquzu sahatnan, günnən,həfteynən böyüyürdü.
Uşax gəlif yeddi yaşına çatmışdı, əmbə on beş, on altı yaşdılardan
seçilmerdi. Hasan paşa uşağın belə böyüməsinnən çox xoşhal olmuşdu.
Gejə-gündüz gözünü onun üstünnən çəkmerdi. Neçə müəllim
tutmuşdu, onun savadını artırerdı, neçə müəllimi Ağcaquzuya qılınc
oynatmax, at çapbax, güləş tutmax, suda üzmək, oddan tullanmax
dərsdəri vererdilər. Bu elə bir uşağıydı ki, zehni Aflatun kimi kəserdi,
ağlı-kamalı, qəddi-qaməti bir özgə alamiydi. At çapanda atın belində
min bir fənd iştədər, qılınc oynadanda qılıncınnan qığılcım çaxar,
küşdü tutanda pəhlivanlarnan dizini yerə gətirər, kotan əkdirərdi
onnara. Belə bir oğlanıydı Ağcaquzu.
Ağcaquzu gəlif on beş yaşına yetişmişdi. Səsinin dəyişən, üzünün
bozaran vaxtıydı. Bir gün mədrəsədən dərsdən gələn vaxt, qızdar
mədrəsəsinin qavağınnan keçəndə gözü ala gözlü, qələm qaşdı, uzun
saşdı bir qıza sataşdı. Bir neçə gün bu qızın dərdinnən divanə kimi
gəzdi. Nəsə hərriyif-fırrıyıf bir xəlvət yerdə qızın qarşısını kəsdi.
Ürəyinin döyüntüsünü ona bildirdi.
Qız dedi:
– Ağcaquzu, mən sənin əmin Cəfər paşanın qızı Pərzad xanımam.
Sən heç qəm eləmə, əmi qızıynan, əmoğlunun kəbini göydə kəsilif.
Arxayın ola bilərsən ki, mən səninəm. Əmbə bir məsləhət eləmək
istiyirəm sana. Eşitmişəm sən hər bir elmnən savadın, bacarığın var,
igidliyini, pəhlivanlığını da hamı söylüyür. Bircə çatışmayan cəhətin
odu ku, çadukarrığı bilmersən. Adam gərək hər şeydən xavardar olsun,
bir də gördün o da lazım oldu, nə bilmək olar?!
Ağcaquzu dedi:
– Əmi qızı, cadukarrıx nə olan şeydi ki, onu belə tərifliyirsən?
Pərzad dedi:
– Əmoğlu, mənim elmim ondadı ki, mən cadının gücüynən çöpü
qələmə, siçanı toyuğa, adamı tülküyə, qızı göyərçinə çöyürə bilerəm.
İstiyirəm, sən də belə şeyləri öyrənəsən.
Qızın dedikləri Ağcaquzuya çox xoş gəldi, dedi:
– Əmi qızı, bə mənə buları kim öyrədə bilər?
Pərzad dedi:
– Mənim mollam belə şeylərdə çox mahirdi, əmimə de, səni ona
tafşırsın, dalısınnan işin yoxdu.
Ağcaquzu Hasan paşanın hüzuruna gəldi, ədəfnan salam verdi.
Dedi:
– Bava, sənnən bir tavaqqım var, mümkünsə, məni də Pərzad
xanım oxuyan məktəbə göndər.
Bavası dedi:
– Əziz balam, mən səni elm örgənməyə, sərkərdə olmağa layıx
məktəbə qoymuşam, bu gün-sabah mən dünyadan köçənnən sonra
yerimdə sən qalajaxsan, bu boyda müəllimlər ki, sana dərs dedilər,
fənd öyrətdilər, olar sana bəs eləmədimi, gedif də cadugünnük örgənmək
istiyirsən?
Ağcaquzu dedi:
– Bava, Pərzad deyir ki, adam gərək hər şeydən agah olsun. Mən
də istiyirəm, hər şeyi bilim.
Hasan paşa irazılıx verdi, dedi:
– Məsləhət sənindi, mənim balam. Günü savaxdan gedərsən həmən
məktəbə.
Bəli, savax açıldı, üstünüzə xeyirri savaxlar açılsın, əzizdərim, Ağcaquzu
söyünə-söyünə gəlif Pərzadı tafdı, bavasının irazılığını bildirdi.
Pərzad da bu işə çox söyündü, həmən günnən Ağcaquzu cadukərrik
dərsi keçməyə başdadı.
Pərzad dərsdə Ağcaquzuya fikir vererdi, baxıf gördü kün, bu heç
cadukərriyə mayna qoymor (fikir vermer), fikri-zikri at çapbaxda,
qılınc oynatmaxdadı.
Bir gün Pərzad Ağcaquzuya üz tutdu, dedi:
– Ağcaquzu, mən səni özümnən çox istiyirəm, həyatda sənnən
yaxınım yoxdu. Görerəm ki, sən bu cadukarrığa heç ürəknən girişmersən.
Ağcaquzu dedi:
– Yox, Pərzad, əmi qızı, səhvin var.
Pərzad dedi:
– Onda gəl öyrəndiklərimizi sınaxdan çıxartmaqdan ötəri atdarımızı
minək, şəhərdən çıxaq.
Ağcaquzu dedi:
– Çıxax, sən deyən olsun!
Atdandılar, şəhərdən çıxıf bir meşənin ortasına çatdılar, göyənək,
mənzərəli bir guşədə atdan tüşdülər. Bu arada Pərzad bir dua oxuyuf,
alaqanat bir quşa döndü, uçdu getdi, qondu bir ağacın başına.
Həmən sehirdən birini də Ağcaquzu oxudu, bu da uçuf qondu onun
yanına. Qız ağacdan enif, bu dəfə bir ayrı livasa tüşdü.
Ağcaquzu da eynən həmən livasa tüşdü. Pərzad bu dəfə doyşan
livasına tüşdü. Ağcaquzu bir qurd oluf doyşanın qavağını kəsdi. Pərzad
bir sehr oxudu, pələng livasına girdi. Bu yerdə Ağcaquzu əciz qaldı.
Pərzad baxdı, gördü kü, Ağcaquzu onnan bajarmadı, dedi:
– Əmoğlu, mənim cadukarrığım sənnən üstün oldu. Bu günnən
sora sənnən mənimki tutmaz. Mən bu günnən uluyuf vəhşilərə qoşuloram.
Əgər məni öz sehrinnən əvvəlki halıma gətirə bilsən, səninəm,
yox, bajarmasan məni də görmüyəjəssən.
Pərzad bunu deyif, uluya-uluya heyvannara qoşuluf gözdən itdi.
Ağcaquzu kor-peşman şəhərə qayıtdı. Öz saraylarına çatar-çatmaz
əmisi Cəfər paşa onnan Pərzad xanımı xavar aldı.
Ağcaquzu başına gələn əhvalatı nejə kin biz demişdik, eləjə də
əmisinə nağıl elədi.
Cəfər paşa iki əlli başına döydü kün, “qız əlimnən getdi”.
Cəfər paşa çox götür-qoy elədi ki, bu qızı kim qaytarsın, kim adam
livasına salsın. Bu yannan da xavar çıxdı kı, bəs deməzsənmi, uşaxlara
cadıkün dərsi öyrədən molla da dünyəsini dəyişif. Başqa yerlərdə də
belə caduynan məşğul olan yoxuydu.
Ağcaquzu bu işdən çox məyus oldu, başını götürüf eyvanın xəlvət
bir guşəsində yuxuya getdi. Yuxuda baxıf gördü kü, kimsə bunu
oyadır. Gözünü açanda gördü alçax boylu, enni kürəhli, nurani bir
adamdı kı, vallahi gözünnən, üzünnən nur qalxır. Ağcaquzu başını
yuxarı qaldırdı, bu nurru sifətə baxdı. Kişi dedi:
– Salamməleyküm, oğul! Oğul, sən nə fikirnən yatmışdın?
Ağcaquzu dedi:
Dostları ilə paylaş: |