KöRPƏ SƏSİ, ana nəFƏSİ
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Salatın Əhmədli 201
- Salatın Əhmədli 202
- Salatın Əhmədli 203
- Salatın Əhmədli 205
- Salatın Əhmədli 206
Salatın Əhmədli 201 tutduğum güllərin üstünə qoydum. Bir anlığa mənə elə gəldi ki, güllər hərarətlə öpüşdülər. Sevgi ilə qucaqlaş- dılar. Sanki dağların o üzündən gələn mərmi və top səsləri də güllərin öpüşü zamanı susdu. Dünya-aləm sükuta qərq oldu. Hərdən gözümlə Lalənin verdiyi gülləri oxşamaq istəyirdim. Lap bir-birindən ayırıb baxmaq istəyirdim. Elə bil ki, güllər canlı idi, bir-birinə sarmaşmışdı, ay- rılmaq istəmirdilər. Biz Bakıya qayıtdıq. Yaxın günlərdə öz rayonu- muza gedən kimi anama hər şeyi danışacaqdım. Elə hey məni danlayıb deyirdilər ki, nə oldu, yaşın keçir, institutu qurtarmağına az qalıb, bir qız seçmədin? Mən də deyirdim ki, siz nə hayda, dünya nə hayda? Gör- mürsünüz dunya dağılır? Onda bilmirdim ki, sevgi bu dünya zəlzələlərinin hamısından güclüdür. Mitinqlərdə də, odlu-alovlu mübahisələrdə də Lalə həmişə yanımda idi. Onun mənə dikilmiş nəzər- lərini hər yerdə üzərimdə hiss edirdim. Baxışlarının söylədikləri mənim üçün dünyanın ən pozulmaz qanunu, yaddaş kitabı idi. On beş gün keçmiş bəd xəbər ürəyimi param- parça etdi; Rayon işğal olunub. Laçın həmin gün dərsə Salatın Əhmədli 202 gəlməmişdi. Mitinqdə də görmədim. Yataqxanaya qa- çdım, orada da yox idi. Özümə yer tapa bilmirdim. Hələ heç nə bilməsəm də, ürəyimdə bəxtimi lənətləyirdim. Kim inanır-inan- mır, özü bilər, mənə elə gəlirdi ki, pis bir xəbər eşidə- cəyəm. Laçın bir həftədən sonra qayıtdı. Üz-gözünü tük basmışdı. Onu institutun dəhlizində görən kimi üstünə yüyürdüm. Məni görəndə hönkür-hönkür ağladı. - Danış, nə var, nə yox? - Onun çiyinlərindən tu- tub silkələdim. Handan-hana, boğula-boğula, güclə bunları deyə bildi: - Kəndin qız-gəlinlərini yük maşınlarına yığıb bir qədər qabaqca yola salıblar. Erməni quldurları maşının kənddən çıxdığını görüb. Dolamadan keçəndə qrad mərmisi ilə vurublar. Partlayışdan sonra sağ qalan olmayıb. Dilim qurumuşdu, dodaqlarım tərpənmirdi. Güc- bəla ilə Laçının başını əllərimlə tutub gözlərinə bax- dım. “Lalə də”, demək istəyirdim. Ancaq deyə bilmir- dim. Laçın başını yavaşca tərpətdi. Bildim ki, o, mə- nim nəyi soruşacağıma cavab verir... Salatın Əhmədli 203 İndi də hərdən tələbə yoldaşlarımla görüşüb keçmiş xatirələri yada salırıq. Söhbət işğaldan düşəndə yadıma Lalə, onun qucağında böyüdüyü dağlar düşür, ürəyimdən qara qanlar axır. Bağçamızda çoxlu qızılgül kolları əkmişəm. Hər- dən yarıaçılmış qönçələrdən yığıb iki əlimlə üzümə, gözümə sürtürəm. Güllərin «öpüşü» isə heç yadımdan çıxmır. Salatın Əhmədli 204 GÜNAHMI, SAVABMI?... II Dünya müharibəsinin qızğın çağları idi. Balaca bir kənddə, balaca bir evdə ana-bala baş-başa verib dolanırdı. Evin başıpapaqlısı qanlı-qadalı müharibədə canı bahasına vuruşurdu. Böyük Vətən adlandırılan Rusiya torpaqları uğrunda ölüm-dirim mübarizəsi ge- dirdi. Sağ qalmaq, müharibədən salamat qayıtmaq hər kəsə nəsib olmurdu. Müharibədən gələn qara xəbərlər kənddə demək olar ki, bütün qapıları döyürdü. Ana-bala gözlərində qorxu, həsrət gecəni gündüzə qatır, biri ər yolu, o biri ata yolu gözləyirdi. Yaşamaq lazım idi. Yaşamaq üçün çörək tapmaq lazım idi. Çörək tapmaq üçün çalışmaq, durub-dayanmadan, dincəlmədən, yatmadan işləmək, yenə də işləmək lazım idi. Bu, müharibə illərinin ya- zılmamış qanunlarından idi. Kişilər cəbhədə idilər. Kolxozun bütün işləri arvadların, uşaqların, qocaların incə, zərif və zəif çiyinlərində bərqərar olmuşdu. Ana-bala da o birilər kimi işləyir, müharibədə vu- ruşan əsərlər üçün yavanlıq, pal-paltar göndərirdilər. Salatın Əhmədli 205 Balaca Yunusun anası gecə-gündüz kolxoz tarla- larında işləsə də, o, məktəbindən bir gün də olsa qalmır, dərslərini əla oxuyurdu. Anası Güləbatın «staxanovçu» idi, qoçaq idi, kolxozun hər işində bir- inci idi. Odur ki, onun əməkgünü həmişə bol olurdu, evindən taxıl əksik olmurdu. Ana vaxt tapan kimi evinə qaçır, sac asıb xamralı bişirirdi. Axırda isə oğlu- nun xoşladığı xamralı çörəyindən dərin cama doğrayır, içinə nehrə yağı qatıb isti çörəkdə əzir və oğluna döy- məc düzəldirdi. Oğlu döyməc dürməyini ləzzətlə diş- ləyib yoldaşlarının yanına qaçırdı. Atalar düz deyib: Uşaq atadan yox, anadan yetim qalar. Balaca Yunus atasız olduğunu hiss etməzdi. Anası ona həm ata, həm ana idi. Anası evdə qalanda o, özünü çox bəxtəvər sanır, gecə onun isti qucağına sığınaraq şirin yuxuya gedirdi. Yuxuda dadlı-duzlu, rəngli yuxular görürdü. Gördüyü yuxularının hamısı bir sonluqla qurtarırdı: onu anasından zorla ayırıb göylərə aparırlar. O, göydə xeyli qanad çalır, aşağılara, anasının yanına qayıtmaq istəyir, ancaq ona imkan vermirlər. Hər dəfə də yuxu- nun təsirindən hövlanak oyanır, gördüyü yuxusunu anasına danışır, cavab üçün gözlərini onun ağzına dikirdi. Anası ona təskinlik verib deyirdi: “Nə gözəl Salatın Əhmədli 206 yuxu görübsən, dərdin alım. Sən oxuyacaqsan, böyük adam olacaqsan. Yuxuda gəzdiyin göylər o deməkdir ki, sən vəzifə sahibi olacaqsan, yuxarılarda otura- caqsan. Ona görə də dərslərini yaxşı oxumalısan“. Ana oğlunun gözlərindən öpür, onu sinəsinə çəkib başını tumarlayır, gözləri isə ixtiyarsız yol çəkirdi. Yunus sevincək yerindən qalxar, səhər çayını- çörəyini yeyər, yoldaşlarına qoşulub məktəbə tələsər- di. İllər beləcə bir-birini qovurdu. Yunis məktəbi bitirib əsgəri xidmətə yola düşdü. Fikirləşdi ki, əsgəri xidmətini başa vurduqdan sonra sənədlərini hazırla- yıb universitetin riyaziyyat fakültəsinə verər. Axı, o, məktəbin ən güclü riyaziyyatçı şagirdi idi. Üç illik əsgəri xidmət başa çatdı. Yunus doğma kəndinə qayıtdı. Bir az dincəlməyi qərara aldı. Onsuz da bu il universitetə gedə bilməyəcək. Hələlik işləyər, yayda qəbul üçün Bakıya gedər. O, kənddə işə düzəldi. Səhərlər yuxudan durub səhər yeməyi yeyər, anasının günorta üçün düzəltdiyi boxçasını da götürüb işə gedərdi. Yaman sürücülük həvəsində idi. Maaşı ancaq velosiped almağa çatırdı. Özü üçün bir velosiped də almışdı. Hər gün «ceyran» Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|