KöRPƏ SƏSİ, ana nəFƏSİ
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Salatın Əhmədli 219
- Salatın Əhmədli 220
- Salatın Əhmədli 221
- Salatın Əhmədli 222
- Salatın Əhmədli 223
- Salatın Əhmədli 224
Salatın Əhmədli 219 xırıldayır, əl-qol atır. Qızı sualını tez-tez, ancaq, yavaşcadan təkrarlayırdı. Nəvələr nənənin bu halına dözmədilər, bərkdən ağlaşdılar. Onların ata yaraları hələ qaysaq bağlamamışdı. Ən çox da onları yandıran atalarının ölümündən nənənin bixəbər olması idi. Nəvələrin qışqırıq səsindən ana deyikdi, baxışları bir nöqtəyə ilişib qaldı, xırıltısı kəsildi. Gözlərini yavaş-yavaş ağlaşan nəvələrinə sarı çevirdi. Dili tutul- muşdu, danışa bilmirdi. Qızı yavaşca ananın qulağına tərəf əyilib soruşdu: - Ana, kimi istəyirsən? Olmaya Yunusu istə- yirsən? Ana başını buladı. Dili dolaşa-dolaşa güclə eşidi- ləcək səslə inildədi: - İsamı, Musamı... Musa onun kiçik oğlu idi. O, idmançı idi, çoxlu sayda diplomları var idi. Güləş üzrə usta adını almışdı. Onu tanıyanlar ona Musa pəhləvan deyirdilər. Cavan yaşlarında-ömrünün iyirmi beşinci baharında məşq za- manı aldığı zədədən dünyasını dəyişmişdi. İndi ana se- vimli oğlu Yunusu yox, İsasını-Musasını istəyirdi. Ananın təntiməsindən, ölümlə mübarizəsindən bir saata yaxın vaxt keçdi, gözlənilmədən sakitləşdi. Salatın Əhmədli 220 Ana həyata qayıtmış, üzünün rəngi özünə gəlmiş, yanaqları allanmışdı. Axşama yaxın yemək istədi. Bu dəfə o, həmişəkindən fərqli olaraq çox yedi. Qızını, kürəkənini və nəvələrini yanına çağırıb öyüd-nəsihət verdi: - Mən bu gün ölməliydim. Yuxumu da görmüş- düm. Yuxuda gördüm ki, qaynım bizə gəlib, tez yanına getdim: “Nə yaxşı gəldin, məni də apar”. O, etiraz edib dedi ki, gəlməyinə gəlmişəm, bu dəfə Yu- nusu aparacam, sonra da səni. Ancaq, səni, hazırlaş, bir azdan gəlib aparacağam. Bunu deyib getdi. Mən gedirdim, siz qoymadınız. Onlar göylərdən gəlmişdi, qolumdan tutub aparırdılar. Siz qara-qışqırıq saldınız, onlar da getdilər. Ana uşaqları ilə bir xeyli danışdı-vəsiyyətini edir- miş. Gecəni çox rahat yatdı. Xəstə düşəndən belə yat- dığı olmamışdı. Yəqin gündüz çox çabaladığından yorğun düşmüşdü. Səhər tezdən Nərgiz ananın səsinə yuxudan oy- andı. - Ay bala, ay Nərgiz, bu nə vaxtın yatmağıdır, dur mənə çaydan-çörəkdən ver, acmışam. Salatın Əhmədli 221 Nərgiz tez ayağa qalxıb saata baxdı-yeddi idi. O, ananı yedizdirdi. Ana yerinə uzandı, onu möhkəm yuxu tutdu, üç saata yaxın sakitcə yatdı. Birdən onu sanki kimsə tərpədib oyatdı. Qızını və Nərgizi yanına çağırdı. Güclə eşidiləcək səslə onlara dedi: - Oturun, sakitcə mənə qulaq asın. Qızlar dinməz-söyləməz ananın sözlərinə əməl etdilər. Ana gözlərini dolandırıb baxışlarını qızların üzündə saxladı: - Mən bu gün öləcəyəm. Onlar yenə gəlmişdilər, gecə yuxuda mənə dedilər. Məni diqqətlə dinləyin. Dü-nənki kimi çığır-bağır salmayın, onunla mənə yax- şılıq yox, pislik edirsiniz, məni ölməyə qoymayır- sınız, canbəsər edirsiniz. Sizdən bircə xahişim var; məni ağlamayın. Mən günümü görüb, dövranımı sür- müşəm. Mən yaşda meşədə heç palıd ağacı da yoxdur. Məni deyə-gülə aparıb balalarımın yanında basdırar- sınız. Bircə bayatı çağırın, deyin ki, İsa-Musa yaralı anam lay-lay. Ehsanıma da ətnən halva verin. Ana nə yesə iştahla yeyərdi, yaxşı xörəklər, özü demişkən “yağlı-buğlu“ yeməkləri sevərdi. Qapısına Salatın Əhmədli 222 gələni, yoldan ötəni yedizdirməmiş buraxmazdı. Hər adamın da yeməyini, səliqəsini bəyənməzdi. Ana sözlərinə bir az ara verib dedi: - İndi durun hazırlaşın, ancaq məni buraxmayın, tez-tez yoxlayın. Qızım, mənə bir stəkan soyuq su ver, ürəyim yandı. Nərgiz göz yaşlarını silərək soyuducudan su gətir-di. Ana onu axıracan içdi. - İndi də məni böyrüüstə döndərin. Qızlar onun istəyini yerinə yetirdilər. Ana əllərini qoşalaşdırıb yastığın üstə qoydu, üzünü əllərinə söykədi və dərin yuxuya getdi. Do- daqlarından bir kəlmə söz çıxdı: “İsamın-Musamın yanına gedirəm“. Yarım saatdan sonra ananın nəfəsi kəsildi. Necə yatmışdısa eləcə də canını tapşırdı. Quş kimi uçdu ana. Üzündə sual dolu bir ifadə əmələ gəl- mişdi. Nə yaxşı ki, nəvəsi, indi evin ağsaqqalı olacaq Zöhrab nənəsini yoxlamaq üçün Bakıya gəlmişdi. Onun içəri girməyilə ananın canını tapşırmağı bir ol- du. Ana sanki oğlunun gəldiyini hiss etdi, arxayın- lıqla əbədi dünyaya, əzizlərinin yanına köçdü. Yunus həmişə deyirdi: Salatın Əhmədli 223 -Məni öləndə anamın qəbrinin aşağısında bas- dırın, qəbrimi elə qazın ki, anamdan uzaq düşməyim. Ana deyirdi ki, qəbrimi elə qazın ki, oğluma ya- nımda yer olsun. Hər ikisinin istəyi yerinə yetmişdi. Oğul ananın ayaqları altında əbədi yatırdı. Pey- ğəmbərimiz Məhəmməd (ə.s) deyib: «Cənnət anaların ayağı altındadır». Ana ilə oğlu bir-birinə belə möhkəm tellərlə ana- övlad məhəbbətiylə yanaşı müharibənin vurduğu ağrı- lar, acılar bağlamışdı. Yunus uşaq yaşlarında müharibənin ağır yükünü çiyinlərinə götürdü, gəlin ana-sıyla birlikdə yetim qalmış bacı-qardaşlarını böyütdü, anasının qeyrət dağarcığı oldu, uşaq ömrü yaşamadı. O zaman gözünü açıb ətrafina baxmaq ona nəsib oldu ki, kişisiz qalmış evin kişisidir, dərk elədi ki, anası onun həm uşaqlıq dostu, həm cavanlıq dostu, həm də anasıdır, həm də balalarının nənəsidir- həyatının məna-sıdır. Ona görə də ömrü boyu üstündə əsdi. Ölüm aya-ğında da yanında əbədi olmasını istədi... Heç kim bilmədi ki, qanlı-qadalı müharibələrə nifrət Yunusun ürəyində, qəlbində kök atdı. Çünki Salatın Əhmədli 224 müharibə onun kimi çox uşaqları yetim qoydu, çiyinlərinə ağır yük verdi, dul qalmış ana, sahibsiz qalmış bacı qeyrətini çəkməyə məcbur etdi. Yunus o uşaqlardan oldu ki, müharibə onu əyə bilmədi. Qəlbin- də nifrət bəslədiyi müharibənin acığına Yunus dağ ürəkli anasına sağlığında olduğu kimi, öləndən sonra da hayan olmağı borc bildi. Başqalarına da ananı öldürə biləcək xəbəri deməyi qadağan etmiş qızı anadan istəkli oğlunun ölümünü gizlətdiyi üçün vicdan əzabı çəkirdi. Anlaya bilmirdi ki, “günah” və yaxud “savab” bildiyi bu ya- lanla onlara necə böyük yaxşılıq edib... Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|