KöRPƏ SƏSİ, ana nəFƏSİ
Yüklə 1,54 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Salatın Əhmədli 237
- Salatın Əhmədli 239
- Salatın Əhmədli 240
- Salatın Əhmədli 241
- Salatın Əhmədli 242
Salatın Əhmədli 237 - Bunun üçün gərək heç nəyi itirməyəsən. - Cijim də əlüstü cavab verdi. – Bunun üçün gərək gələn aylarını, illərini incitməyəsən. Onları istəyincə yaşayasan, axı elə sənin yaşamağın da, həyatın da budur. …Deyəsən səhər açılırdı. Amma hələ də yarıyuxulu idim. Yenə cijimin səsini eşitdim: - Elə bil nə isə itirmişdim. - Nə oldu, tapdın? – Suallı baxışlarımla cijimdən soruşdum. - Yox, heç nə itirməmişəm. – Cijim qızılgüllü günlərimi görürmüş kimi mənə baxırdı. Deyəsən itiyini mənim timsalımda tapmışdı; ömrünü, həyatını, günlərini, aylarını, illərini verdiyi məni. Cijim necə gəlmişdisə, elə də getdi. Onun gülər gözləri, gülümsər çöhrəsi gözlərimə necə görünmüşdüsə, eləcə də göylərə çəkildi. Cijim yuxuma gəlməsəydi, bəlkə bu yazını da yazmayacaqdım. Salatın Əhmədli 238 HEYVA ÇİÇƏKLƏRİ Avqustun axırlarına az qalırdı. Köçəri quşlar kimi insanlar da yavaş-yavaş öz yuvalarına qayıtmağa hazırlaşırdılar. Onlar bağ evlərində yır-yığış edir, şəhərə aparılacaq şeyləri qablaşdırır, yorğan-döşəyi mələfələrə bağlayırdılar. Bişirdikləri gilas, əncir, tut mürəbbələri doldurulmuş şüşə qabları ehtiyatla karton yeşiklərə yerləşdirirdilər. Şüşələrə doldurulmuş bəhməzin qışın soyuğunda əvəzi yoxdur. Nəzakət də, bacısı da doşab içməyi xoşlamasalar da tut çırpmaqda analarına xeyli kömək etmişdilər. Onların zəhməti hədər getməmişdi. Tığlanmış yükə baxdıqca Nəzakətin ürəyi köksünə sığmırdı. Bəs nə?!.. Cürbəcür mürəbbələr, doşab, qurudulmuş tut, qızılgül ləçəkləri… Bunların hamısında onun əməyi vardı. Yadına gəlir ki, bir dəfə qonşuları Məsmə xala onlardan doşab alıb xəstə oğluna vermiş, oğlan da tezliklə sağalmışdı. Məsmə xala alqış eləyəndə anası Nəzakəti göstərib demişdi: Salatın Əhmədli 239 – Nəzakət kömək etməsəydi, mən bu qədər işin öhdəsindən gələ bilməzdim. O mənim anam, atam, həm də balamdı. Məsmə xala üzünü Nəzakətə tutub: – Allah gününü ağ eləsin, – dedi, – sən olmasaydın, oğlum belə tez ayağa durmazdı. Allah səni saxlasın, gör toyunda Məsmə xalan nə fəğan eləyəcək. Bacısı Mətanət özünü o qədər də işə verən deyildi. İş tapşırılanda «yaxşı» desə də, öz işlərini bacısının boynuna qoyardı. Xoşxasiyyət və həlim bir qız olan Nəzakət bacısının da əvəzinə işləyərdi… O, maşının gəldiyini görüb yükləri yığmaqda anasına kömək etməyə başladı. Həyəti meynəliklə, əncirlə dolu bu balaca bağ evində nə qədər yük var imiş?!. Daşıdıqca qurtarmaq bilmirdi. «Mənim zəhmətkeş anam! Qızlarının qayğısız yaşaması üçün bütün yayı qarışqa kimi işləmisən. Gündən yanıb qaralmısan. Sənin bişirdiyin mürəbbələrin ətrini, dadını mən heç yerdə duya bilmirəm, ana! Hələ rəngləri… Məsmə xala demişkən mürəbbə deyil ey, çıraqdır, çıraq. Üzümdən düzəltdiyin abqora! Qonşular həmişə tərifləyir. Bizi qəndlə çay içməyə qoymursan, Salatın Əhmədli 240 «mövüclə için, əncir qurusu ilə için, – deyirsən. – Can dərmanıdı». Biz də sənin bir sözünü iki eləmirdik. Axı, sən bizim bircə anamızsan, əziz, mehriban anamız. Sən bizim atamız, anamız, həm də qardaşımızsan, əziz anam!.. Qoy böyüyüm, səni qoy- mayacağam ki, işləyəsən. Hər işi özüm görəcəyəm. Sənin qabar bağlamış əllərini öpə-öpə sığallayacağam, ana!..» -Qızım, o boğçanı bura ver görüm, deyəsən bu tərəfdə boş yer var! - Anasının səsi Nəzakəti öz xəyal aləmindən ayırdı. Tez əl-ayağa düşüb qalan şeyləri maşının üstündə dayanmış anasına verməyə başladı. Qızlar üçün yüklərin arasında yer düzəltmiş ana özü də yuxarıda oturdu. Onları tək qoymağa ürəyi gəlmirdi… Birdən ana yerə sıçradı, içəri girib otaqlara bir də baxdı. Qapını qıfıllayıb açarı boynundan asdı. Sonra da qonşuları ilə vidalaşıb yenidən qızlarının yanına qalxdı. Artıq iki saatdan sonra şəhər evlərində idilər. Yükü boşaldıb sürücünü yola saldılar. Nahar etmədən gətirdiklərini yerbəyer edib sərinləndilər. Salatın Əhmədli 241 …Sentyabrın ilk günü. Nəzakət tezdən durmuşdu. Əslində sevindiyindən gözünə yuxu getməmişdi. Məktəbli olacaqdı. Bu, onun ən böyük arzusu idi. Hərdən qonşuya keçən Nəzakət məktəbli qızdan müəyyən şeyləri öyrənmişdi. Qonşu qızı əlaçı idi. Nəzakət də özünə söz vermişdi ki mütləq əlaçı olacaq, yoldaşlarından fərqlənəcək. Nəzakət fikirləşdiyi kimi də oldu. Dərslərindən əla oxuyurdu. Məktəb kitabxanasının ən fəal üzvlərindən biri idi. Kitabxanada oxumadığı uşaq kitabı qalmamışdı. Artıq dördüncü sinifdə oxuyurdu. Əlaçı olduğuna görə müəllimləri onu həmişə ön cərgədə oturdurdular. Sinifin üzünü ağ elədiyindən bütün müəllimlər onu sevirdi, bircə coğrafiya dərsi deyən Məhbubə müəllimdən başqa. Müəllimin qızı Mirvari Nəzakətlə bir sinifdə oxuyurdu. Yaxşı oxusa da, Nəzakətə çata bilmirdi. Məhbubə müəllim qızını məktəbin birincisi etmək istəyirdi. Ona görə yeri gəldi-gəlmədi, Nəzakəti sancırdı… …Hər il olduğu kimi, yenə də 9 Mayı təntənə ilə keçirmək üçün bərk hazırlıq işləri gedirdi. Şagirdlər qruplara bölünür, hərəsinə bir iş tapşırılırdı. Salatın Əhmədli 242 Kimisi rəqs öyrənir, kimisi şeir əzbərləyir, kimisi də veteranları təbrik üçün çıxış hazırlayırdı. Nəzakət isə böyük Səməd Vurğunun ilk azərbaycanlı təyyarəçi qadını olan Leyla Məmmədbəyliyə həsr etdiyi «Leyla» şeirini əzbərləmişdi. Bircə qalırdı gül dəstəsi almaq. Hər bir şagird çıxışdan sonra bir veterana yaxınlaşıb, onu təbrik etməli idi. Bəs indi o, anasına necə desin ki, səhərki bayrama gül almaq lazımdır. Elə bu günəcən anası sözarası deyirdi ki, maaş almağa az qalıb. Gərək ehtiyat pulumuzu elə xərcləyək ki, ayın başına qədər bizi görsün. Anasının dedikləri beynində dolaşır, onu sakitləş- məyə qoymurdu. Eşidəcəyi «yox» kəlməsi onu qorxudurdu. O, məktəbə gülsüz gedə bilərdimi? Ona nə deyərdilər? Qınamazdılarmı? Axı onlar xəsis deyillər! Ancaq indi gül almağa pulları yox idi. Nəzakət odla-su arasında qalmışdı. Düşünürdü, qoy ona don almasın, həmin pula gül alsın. O da o biri uşaqlar kimi məktəbə fərəhlə getsin. Qoy görsünlər ki, anası ona həm də atadır. Ürəyi döyünə-döyünə anasına yaxınlaşdı, qırıq-qırıq səslə yavaşca dilləndi: Yüklə 1,54 Mb. Dostları ilə paylaş:
|