Мцгяддимя



Yüklə 0,78 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə11/29
tarix18.06.2018
ölçüsü0,78 Mb.
#49796
1   ...   7   8   9   10   11   12   13   14   ...   29

Aytən Quliyeva

 

 



32 

Yazıçı  özünü  “ziyalı”  hesab  edən  bir  ailənin  timsalında  bu 

qəbildən olan digər “mədəni ailə”ləri, özünü savadlı göstərmək 

üçün ilk növbədə öz dilini unudan, ona xor baxan, bu dildə da-

nışmaqdan utanan  ayrı-ayrı  insanları  səciyyələndirən  xüsusiy-

yətləri göstərir: “Yəni ki, bu mənimçün təzə bir məsələ deyildi. 

Mən çox gözəl bilirdim ki, bir çox mədəni ailələrdə başqa dildə 

da

nışmaq  dəbdir,  ələlxüsus  da  belə  ailələrin  gəncləri  üçün  öz 



dil

lərini bilmək mandır. Bilirdim ki, bəzi ailələrdə cavan oğlan-

lar  öz  ana  dillərində  yeddimərtəbə  küçə  söyüşündən  qeyri  heç 

bir söz bilmirlər və cavan qızlara isə söyüş söymək əyib və ya-

raşmayan  bir  iş  olduğundan  öz  dillərini  öyrənməyə  də  heç  bir 

ehti


yac qalmır və bu səbəbdən də işti-şayət təsadüfən bir yerdə, 

məsəlçün azərbaycanca şeir oxunduğun eşidəndə bu onlara Afri-

ka meşələrində yaşayan buşmenlərin dili qədər əcaib gəlir və on-

lar  qulaqlarını  tutub  qaçırlar.  Bəli,  bunlar  hamısı  öz  yerində, 

bun

ların heç biri mənimçün təzə xəbər deyil. Məni ən çox təəc-



bə gətirən bu idi ki, Fərhad da bu işə zərrə qədər təəccüblən-

mədi”(5,203). 

Öz ana dil

ini,  adət-ənənələri  bəyənməyən  bu  insanlar milli 

mu

siqimiz olan muğama da biganədirlər. Radioda muğam səslə-



nən zaman ailə üzvlərinin hərəsi bir bəhanə ilə otağı tərk edir. 

A

ta isə sanki bütün bu hadisələrə etiraz olaraq sona qədər muğa-



mı dinləyir: “Sən öləsən, ömrümdə muğamata belə ləzzətlə qu-

laq asmamışdım. Hərdənbir ev yiyələri gah o qapını, gah bu qa-

pını  açıb  otağa  boylanırdılar.  Bilmirəm da nəyi  yoxlayırdılar, 

mu

ğamatın qurtarıb-qurtarmadığınımı, yoxsa ki, mən getmişəm, 



ya yox?”(5,205). M

uğam bitdikdən sonra ata bu “ziyalı” ailə ilə 

vidalaşır. 

Əsərin süjetini tamamlayan, qayəni oxucu üçün daha da ay-

dınlaşdıran epizodlardan biri dilənçi ilə bağlı olan hadisədir. Hə-

lə oğlunun sevdiyi qız və onun ailəsi ilə tanış olmayan ata yolda 

di

lənçi bir qadın görür. Ona yardım üçün pul vermək istəyir, la-



kin görür ki, cibində təzə qohumlarına hədiyyə almaq üçün ayır-

dığı 50 manatdan başqa pulu yoxdur. O, bir anlıq düşünür: “Heç 




Anar – 75  

 

33 



in

safdı ki, mən indi qonaq getdiyim adamlara, yəni ki, canım-ci-

yərim bircə oğlumun canı-ciyəri olan adamlara əlli manatlıq hə-

diy


yə almaq istədiyim bir halda heç tanımadığım bir dilənçini də 

la

yiq görüm həmin məbləğə? Yox, əlbəttə, yox!”(5,205).  



Lakin  atanın  qonağı  olduğu  ailədə  qarşılaşdığı  hadisələr, 

adət-ənənəmizə, dilimizə, mənəvi sərvətimiz olan muğama biga-

nə  münasibət fikrini dəyişir. Sonda o, bu insanları özünə hətta 

çədə gördüyü dilənçidən də uzaq hesab edərək hədiyyə üçün 



ayırdığı pulu tənha bir küçədə dilənən qadına verir.  

Bu əsəri ilə yazıçı öz milli mənsubiyyətini unudub, ona xor 

ba

xan, özünü başqalarına  oxşatmaq fikrində olan insanlara ibrət 



dərsi verir.  

“Nisbət nəzəriyyəsi” haqqında Anar deyir:  “Mənim  ilk he-

ka

yələrimdən biri “Nisbət nəzəriyyəsi” adlanır. İndi mən cildlə-



rim

ə  də  salmışam  onu,  ilk  hekayələrimdən  biridir.  Onda  mənə 

qədim  Misir  mətni  təsir  etmişdi.  Əlimə  qədim  bir  Misir  mətni 

keç


mişdi, rus dilində oxudum. Bir hökmdarın və onun təbəəsi-

nin söhbəti idi. O vaxt mənə çox təsir eləmişdi”(17). 

Bu hekayə öz fəlsəfi məzmunu ilə seçilir. Əsərdəki hadisələr 

zi

yalı bir ailədə baş verir. Əsərin baş qəhrəmanı Hikmət və onun 



həyat yoldaşı Nəimə elmi işlə məşğuldurlar. Hikmət bir roman 

haq


qında yazılmış tənqidi məqaləni oxuyur. Bir tənqidçi bu ro-

ma

na  müsbət  yanaşsa  da,  digəri  əsərin  yarıtmazlığını  göstərir. 



Hik

mət hər iki tənqidçini müəyyən mənada haqlı sayır. Digər bir 

situasiy

ada  o,  bacısı  Zəhra  ilə  qarşılaşdırılır.    Hikmətin  bacısı 

dai

ma onu tənqid edir, danlayır. “Zəhra deyirdi:  



-

Camaat  arasına  çıxa  bilmirəm.  Hamı  sənin  biqeyrətliyini 

mənim başıma qaxır. Vallah, billah, binamus qardaşın bacısı ol-

maqdansa ölüm min yol yax

şıdır. Hikmət sakit və etirazsız qu-

laq asırdı. Zəhra daha da özündən çıxırdı” (12,55). Bütün bu təh-

qi

ramiz  sözlərə  baxamayaraq,  Hikmət  özündən  çıxmır,  bir ba-



xımdan  Zəhraya  haqq  verir.  “Hikmət  Zəhranın  niyə  gəldiyini, 

nədən danışacağını yaxşı bilirdi. Onun bu barədə danışmağa heç 

bir  həvəsi  yox  idi.  Amma  o  bilirdi  ki,  Zəhra  bu  barədə  söhbət 



Aytən Quliyeva

 

 



34 

açmaq


da haqlıdır. Hikmət onun qardaşı idi. Zəhra qardaşının ta-

leyi


nə biganə baxa bilməzdi” (12,55). 

Hikmət hər bir fikri, şərhi qəbul edən, onunla razılaşan bir in-

san

dır. Hekayədəki bütün situasiyalarda bu özünü aydın göstərir. 



Baş verən hər bir hadisədə, fərqli yanaşmalarda Hikmət hər iki 

tərəfə  haqq  verir.  Qarşılaşan  tərəflərin  hər  birinin  öz  həqiqəti, 

nəzəriyyəsi olduğunu duyur, dərk edir: “Hikmət bilirdi: Ələsgə-

rov


la  Nəimənin  Zəhra  deyən  əlaqələrdə  olduğunu  aydın-aşkar 

bil


sə, öz gözüylə görsə belə namusu tapdalanmış ərin iztirab və 

in

tiqamı  haqlı  olduğu  kimi,  həyatının  son  bayramından  imtina 



et

mək istəməyən sinli professor da haqlıdır. Və nəhayət, Nəimə 

də haqlıdır. Yəqin onun da müəyyən səbəbləri, dəlilləri, əsasları, 

bəraəti var. Hikmət bilirdi: Bu dünyada haqsız yoxdur. Hərə bir 

səbəbdən, hərə bir cürə haqlıdır”(12,56).   

Hekayə gözlənilməz bir sonluqla bitir. Sonda Hikmətin inti-

har etm

əsi onun zahiri təmkininin və sakitliyinin altında, daxili 



aləmində  fırtınalar  qopduğundan  xəbər  verir.  O  xaricən  bütün 

in

sanların düşüncələri ilə razılaşsa da, daxilən özü ilə barışa, ra-



zılaşa bilmir, intihar yolunu seçir. Bütün bu həqiqətlər içərisində 

o, öz həqiqətini itirir. Həyatı boyu hər kəsi haqlı sayan Hikmətə 

ya

zıçı onun ölümündən sonra sanki haqq qazandırır. “Gecə Hik-



mət özünü asdı.  

Arvadı,  uşaqları,  dost-aşna, qohum-qardaş  yasa  batdı.  Hamı 

təəccüblənirdi. 

 



Axı nəyi çatmırdı. Xoşbəxt ailə. Ev-eşik. Cəmiyyətdə yük-

sək mövqe. Sağlamlıq. Şöhrət. Pul. 

Onlar haqlı idilər. 

Amma Hikmət də haqlı idi” (12,57). 

Cəmi iyirmi yaşlı gənc bir yazıçının həyatın fəlsəfi yönümü 

ba

rədə düşünmək bacarığı, insan psixologiyasının dərin qatları-



nın incəliklərini bu qədər aydın, sərrast dərk etməsi çox müsbət 

və təqdirəlayiq bir hadisədir.  

“Sandıq  hekayələri”nin  sonuncusu  “İztirabın  vicdanı”  adla-

nır. Anar “Şəhidlər dağı” kitabında bu haqda maraqlı məlumat-




Yüklə 0,78 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   7   8   9   10   11   12   13   14   ...   29




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə