MəluMat kİtabçası “ kİno
Yüklə 0,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
Hər şey “İnternyus Azərbaycan”nın mənə zəng etməsi ilə başladı. Belə ki, onlar həmtəsisçisi olduğum “Dalğa” gənclər təşkilatı haqqında çəkiləcək filmdə iştirak etməyimi xahiş etdilər. Biz bu barədə öz kollektivimizlə birgə müzakirə apardıqdan sonra razılaşdıq. Biz İnternyusun heyəti ilə doğrudan da, yaxşı yola gedirdik. Onlar bizlərdən kiminsə Qarabağ münaqişəsindən birbaşa əziyyət çəkib-çəkmədiyini soruşanda bir neçə nəfərin adını dedim, amma sonradan özümün də həmin kateqoriyadan olduğumu anladım. Nə qədər qəribə olsa da, görüşdüyüm insanların əksəriyyəti məni məcburi köçkün kimi tanımır. Beləliklə, “İnternyus Azərbaycan” filmin mənim haqqımda çəkilməsini təklif etdi və mən buna öz razılığımı verdim. Məlumdur ki, sənədli film faktlara söykənməlidir. Bununla belə, mən bilirdim ki, haqqında danışmaq istədiyim bəzi faktlar inandırıcı görünməyə bilər. İnsanlar mənə, mənim dostlarıma, davranışlarıma və həyat tərzimə baxanda məni normal insanlardan fərqləndirmir. Əslində isə, həyatda məni qeyri-adi edən bir çox hadisələrlə üzləşmişəm və onları səsləndirməkdə tərəddüd edirdim. Belə ki, biz filmə çəkilərkən öz-özümə sual verirdim: “Mən digər ölkələrin insanlarını bütün danışdıqlarımın doğruluğuna və həqiqətən də baş verdiyinə necə inandıra bilərəm?” Ən pisi isə o idi ki, filmdə məni həyatda əzilən yazıq insan kimi görməyinizi istəmirdim. Bu səbəblərdən adətən öz keçmişimin təfərrüatları barədə danışmağı xoşlamıram. Bununla belə, mən söz verdiyim üçün həmin hadisələri danışmalı oldum. Ancaq etiraf edirəm ki, heysiyyətim keçmişdə baş verən bəzi məqamları açıqlamağa imkan vermədi. zənnimcə, taleyimizə yazılan çətinliklərin öhdəsindən nə qədər tez gəlsək, bir o qədər tez həyatımızı istədiyimiz kimi qura bilərik. Bu filmi mənim üçün əhəmiyyətli edən iki səbəb var. Birincisi, film unutmaq istədiyim hadisələri yada salır; ikincisi isə, mənə atamı xatırladır. Biz film çəkməyə başlayarkən atam xəstələnmişdi və mən rejissor elcan Məmmədovdan xahiş etdim ki, onu da filmə çəksin. O bunu etdi, amma film başa çatarkən atam artıq dünyasını dəyişmişdi... Mən əminəm ki, real hadisələr maraqlı ssenarilərin yaranmasına səbəb olur və ən yaxşı hekayələr həyatda yaşadığımız qeyri, adi hadisələrdən qaynaqlanır. “Biz nə istəyirik?” filminin çəkilişində iştirak edən hər kəsə öz təşəkkürümü bildirirəm və ümid edirəm ki, bu filmi izləyən hər kəs sülh tərəfdarı olacaq.
“Bİz NƏ İsTƏyİRİK?” FİLMİNİN BAş QƏHRƏMANı 1-cİ hİssə 21 “İnternyus” mənə keçmiş dostum Albert Voskanyanla birgə müharibədə əsir düşmüş və girov götürülmüş insanlara həsr olunan filmdə iştirak etməyi təklif etdi. Düzünü desəm filmdə çəkilməyə əmin deyildim. Mən bu barədə aparılan ictimai müzakirələrə hər zaman ehtiyatla yanaşıram və bu səbəbdən uzun müddət düşünməli oldum. Filmin, sadəcə, bizim itkin düşən insanlarla bağlı gördüyümüz işləri deyil, həmçinin Albertlə mənim aramızda adi insani münasibətlərimizi və birlikdə necə işlədiyimizi göstərəcəyini biləndə rahatlaşdım. Bax bunu edə bilərdim. Amma filmin ilk səhnəsindən razı qalmadım. Mən sülh prosesinin müsbət nəticələnəcəyinə inanıram və tolerantlığın əhəmiyyətini anlayıram, amma rejissor məni Qarabağ müharibəsi dövründə qətlə yetirilən azərbaycanlıların xatirəsinə ucaldılmış abidədə – şəhidlər Xiyabanında filmə çəkmək istəyirdi. Havanın yağmurlu və küləkli olmasına baxmayaraq, biz yüksəkdə yerləşən şəhidlər Xiyabanına qalxdıq. ssenariyə əsasən küləkli və yağışlı havada xiyaban boyunca gəzişməli idim və iki kinooperator məni filmə çəkirdi. Amma həm soyuq hava, həm də müharibədə ölən insanların şəkilləri diqqətimi yayındırırdı. Mən filmin rejissorundan çəkilişlərin başqa yerdə aparılmasını və diqqətimi cəmləmək üçün əlavə vaxt verməsini xahiş etdim. Film hazır olduqdan sonra məlum oldu ki, rejissor da şəhidlər Xiyabanında aparılan çəkilişlərdən məmnun olmayıb. Bunu eşidəndə rahat oldum. Bu, bizə əlimizdə olan səhnələri təkmilləşdirməyə və sayını artırmağa imkan verdi. Mən Albertlə ilk dəfə 2000-ci ildə görüşdüm. O öz işinin peşəkarıdır və özünə dost bildiyi hər kəs üçün əlindən gələni edər. Birgə işləyərkən, xüsusilə də ermənistan və Qarabağa səfər etdiyim zaman mən bunun canlı şahidi olmuşam. Amma əsir və girovların problemi mənim üçün tamamilə yeni bir sahə idi. Mən daha çox insan hüquqları və məcburi köçkünlük problemləri ilə məşğul olduğum üçün əsirlikdən sağ qurtularaq evə qayıdan insanlarla ciddi maraqlanmamışdım. Keçmiş müharibə əsirləri ilə əldə etdiyim təcrübə bəs etməyə bilərdi. Bu filmdə mən göstərmək istəyirdim ki, xalqlarımız arasında sülhü bərqərar etmək və problemləri humanistcəsinə həll etmək üçün hər kəsin daxili potensialı var. Mən filmin müəlliflərinə öz minnətdarlığımı bildirirəm, çünki onlar beyinlərə həkk olunmuş düşmən obrazını silmək və cəmiyyətin bəzi qrupları arasında geniş yayılmış miflərə “yox” demək üçün bizim münasibətlərimizi model kimi istifadə etməyə müvəffəq oldular. Biz bu düşmən obrazının erməni və azərbaycanlılar arasında əsrlər boyu mövcud olmuş dostluğa necə xələl gətirdiyini nümayiş etdirmək istəyirdik. Filmin orijinal adının dəyişdirilməməsindən məmnun qaldım, çünki bu ad tamaşaçılarda hələ filmə baxmazdan əvvəl istər-istəməz müəyyən assosiasiyalar yaradır. Mən əminəm ki, bu filmə baxarkən hər bir tamaşaçı dostluq və nifrət, dost və düşmən haqqında özü üçün nəticə çıxaracaq.
“DüşMƏNİM MƏNİM, DOsTuM MƏNİM” FİLMİNİN QƏHRƏMANı Kİno dİaloqları 22 Yüklə 0,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|