161
etməlidir ki, gələcək mövcüd vəziyyətdən daha yaxşı olacaqdır.
Buna görə də gələcək üçün, sabahımız üçün daha əzmlə
fəaliyyət göstərmək lazımdır. Məhz bu cür ümid, inam insanda
ruh yüksəkliyi, özünəinam duyğusu yaradır.
Kim sabaha ümid ilə baxmırsa, o bugünkü qüvvələrini də
qeyb edir, özünü tərksilah edir, özündəki potensial imkanları
azaltmış olur.
Stressə qarşı mühüm mübarizə vasitələrindən biri özünü tam
dolğun realizə etməkdir. Öz fiziki, mənəvi intellektual
qüvvələrini realizə edə bilməyən, öz istedad və bacarığını ifadə
edə bilməyən adam bir qayda olaraq gec-tez xroniki stress
vəziyyətinə düşür.İnsan öz arzu və ideallarını həyata keçirmək
üçün real mübarizə aparmalıdır, fəaliyyət göstərməlidir. İnsan
fəaliyyətdə olarkən, mübarizə apararkən heç şübhəsiz,
müəyyən müvəffəqiyyətlər əldə edir. Bu ugurlar özünə
inamsızlığı aradan qaldırmaq üçün ən qüdrətli qüvvəyə çevrilir.
Fəaliyyət gec-tez müvəffəqiyyətlərlə nəticələnir. Həm də hər
bir müvəffəqiyyət özünəinamın rəhnidir. İnsan hər şəraitdə
özünün böyük gücünə, qüdrətinə, imkanına inanmalıdır.
Fəaliyyət sanki insanı mənasız qəm yükündən azad edir,
dolaşıq fikirlərini dağıdıb aydınlaşdırır, vəziyyətini
yüngülləşdirir. Bunu nəzərə alaraq Emil Zolya demişdir: “Ən
böyük həqiqət fəaliyyətdir, əməkdir. Həyatın bütün nəşəsi
yaradıcılığıdır. Yaratmaq - ölümü öldürmək deməkdir.”
Görkəmli alman şairi İ.Bexer də bu fikri təkrar edib
yazmışdır: “Nə vaxt ki, qəmlisən işlə! Bu, kədəri qovmaq
üçün yeganə vasitədir. Qüssəyə batmamaq üçün işlə! Işlərin
yaxşı gedən də işlə, müvəffəqiyyət qazananda da işlə!
Müvəffəqiyyətdən baş gicəllənmə xəstəliyinə qarşı işləməkdən
başqa gözəl dərman yoxdur.”Əksinə, fəaliyyətsizlik,
bekarçılıq özü ilə bərabər ürəksıxıcı, darıxdırıcı vəziyyət
gətirir.
Bütün bu mənfi emosiyaların toplanması həm təbiətdən,
həm də insanın özündən asılıdır. Çətin başa düşmək olur ki,
162
təbiətə bu qədər mənfi emosiyaları yaratmaq nə üçün gərək
olubmuş. Belə emosiyaları “psixi ağrı” (pis əhvali- ruhiyyə,
ruhi əzginlik, depressiya, intizar...) adlandırmaq olar. Belə bir
fikrə gəlmək olur ki, təbiət burada həddən artıq canfəşanlıq
etmişdir. Ancaq bununla belə təbiət özünə həmişə asanlıqla
haqq qazandıra bilər. İstisna deyildir ki, “psixi ağrı” vicdan
adlandırılan insanlararası münasibət üçün bir əsasdır. İnsandakı
“psixi ağrını” aradan qaldırmaq həqiqətən çətin problemdir.
Başqa ümumbəşəri problemlər kimi “psixi ağrının”da həm
bioloji və həm də sosioloji cəhətləri vardır.
Ümumbəşəri ölçüdə “psixi ağrını” cəlb etmək nəinki son
dərəcə çətindir, hətta lazım da deyil. İnsanı narazılıq duymaq
hissindən məhrum eləmək, ağrı hissindən məhrum eləmək
qədər qorxuludur.
Ancaq bütün bunlarla belə insanlar “psixi ağrı” ilə var
qüvvələri ilə mübarizə aparırlar.
Onların təbii, qarşısı alınmaz miqdarını minimuma endirmək
və bu “psixi ağrını”idarə etmək lazımdır.
Hər şeyin mənası məhz ölçüdə və təsir istiqamətindədir.
Bizim emosiyamızda kəmiyyət çox vaxt asanlıqla keyfiyyətə
keçir.Ancaq emosiyalar onunla fərqlənirlər ki, onlar nə
kəmiyyət uçotuna, nə də keyfiyyət istiqamətinə uyurlar. Hələ
heç kəs hesablamayıb ki, öz qüvvələrinə lazımı qədər inam
duymadıqları üçün cəmiyyət nə qədər bacarıqlı adam itirib.
Belə adamlar dumanlı, yaxud aydın şəkildə öz nöqsanlarını
duyurlar. Bəzən “ilhamlı dəqiqələrdə” inam meteor kimi şəfəq
saçır. Ancaq dərhal sönüb zülmətə bürünür, bacarığın gözəl
inciləri öləzəyir. Həddən artıq inamlı olanları həyat düzgün
yola çıxaracaqdır.
Bir sözlə emosional - iradi “ təməlin” mühümlüyünü sübuta
ehtiyac yoxdur. Əgər insanda bu keyfiyyət yüksəkdirsə
arxayınlaşmaq olar ki, xarici şərait əlverişli olmadıqda belə,
insan öz imkanlarını açacaq və bacarığı dairəsində maksimum
fəaliyyət göstərəcəkdir.
163
Özünü bütün çətin, mürəkkəb şəraitlərdə ələ ala bilmək
şəxsiyyətin əzəmətinin əsas əlamətidir.Bunu nəzərə alaraq
əxlaq nəzəriyyəsi S.Smayls yazmışdır ki, “özünüidarə,
özünəhörmət və özünüələalma yolu ilə rəzalətlərin onda
doqquzunu aradan qaldırmaq olar.” Nə vaxt ki, insan özünü
əla ala bilmir, öz hərəkət və davranışlarını idarə edə bilmir, o
vaxt artıq o, öz əzəmətini, öz şəxsiyyətini də itirir, çatdığı
insanlıq zirvəsindən aşağı doğru yuvarlanmağa başlayır.Bu
vaxt heyvanilik insanlığa qalib gəlir, insan kiçilir, yazıqlaşır.
Ən hirsli vaxtda belə özünü ələ ala bilmək, öz hərəkətlərinin,
dediyin sözlərin mənasını və labüd nəticələrini dərk edə bilmək
insanın “ruhi səlimliyinin” mühüm şərtidir.
Özünüələalma eyni zamanda əxlaqi azadlığın təzahürüdür,
mənəvi sərbəstliyin mühüm göstəricisidir. İnsanın ən çətin, ən
mürəkkəb şəraitdə özünü ələ ala bilməsi, öz coşqun
ehtiraslarını boğa bilmək dərəcəsi, eyni zamanda onun əxlaqi
azadlığının, mənəvi muxtariyyatının dərəcəsidir. İnsan öz
iradəsini itirən kimi, öz hiss və ehtiraslarının cilovunu əlindən
buraxan kimi, dərhal öz əxlaqi azadlığını da itirir, ağlını
çaşdırır, zəkasını bulaşdırır. Bir sözlə, insan idarə edəndən
idarəolunana, özünə ağalıqdan öz ehtiraslarının köləsinə
çevrilir.
Əbəs deyilməmişdir ki, ən böyük qələbə insanın öz üzərində
qazandığı qələbədir. Ən çətin vəziyyətdə özünü ələ almaq
əxlaqi igidlikdir və bu cür igidlik hamıya müyəssər ola bilər.
Bunun yeganə açarı özünü dərindən dərk etməkdən, sözün əsil
mənasında özünə ağa olmaq qabiliyyətini qazanmaqdan
ibarətdir.
İndi planetin elə bir guşəsi yoxdur ki, orada insanlar stress
vəziyyətində olmasınlar. Çünki yer kürəsinin hər bir nöqtəsində
sanki “qaynar vulkanlar” fəaliyyət göstərməkdədir. Biz XX
əsrin son iyirmi illiyini “stress illəri” adlandırsaq, heç də səhv
etmiş olmarıq.
Dostları ilə paylaş: |