Ömrün etməyəcək vəfa dedilər
145
MƏNİM DƏRDİM ÇƏKİLƏSİ DƏRD DEYİL
Nə danışım, nə söyləyim, nə deyim?!
Mənim dərdim çəkiləsi dərd deyil.
Düşmənimlə bacarmağa nə var ki,
İçimdəki boğulası qurd deyil.
Mənim dərdim çəkiləsi dərd deyil.
Gizli deyil, göz önündə aynadı,
Unutmuşuq, düyün nədi, toy nədi,
Ağır ellər yuvasından oynadı.
Axı bu yurd dağılası yurd deyil,
Mənim dərdim çəkiləsi dərd deyil.
Bu nə çiskin, bu nə çisək, nə duman,
Aydınlıqmı doğdu, varmı bir güman?!
Gündə neçə fərman çıxır, ay aman!
Fərmanlar da ölüvaydı, sərt deyil,
Mənim dərdim çəkiləsi dərd deyil.
Çobanoğlu, özgə dərddi hallanan,
Tez qudurar el malından pullanan.
Məni tutur öz qapımda yallanan,
Dost dönükdü, düşmənim də mərd deyil,
Mənim dərdim çəkiləsi dərd deyil.
Aydın Çobanoğlu
146
BU GÖZƏL
Əsil gözəl ilk baxışdan bilinər,
Canlar alan bir afətdir bu gözəl.
Gözlər baxar, qəm ürəkdən silinər,
Düz ilqardı, sədaqətdi bu gözəl.
Şehli yurda cığır salan izidi,
Qol-qanadı şən qızların yüzüdü.
Durna gözlü o qızların gözüdü,
Təmiz, ülvi məhəbbətdi bu gözəl.
Çətinliyə sinə gərər, dözər o,
El içində başı uca gəzər o.
Şad günümdə qol qaldırıb süzər o,
Özü boyda qiyamətdi bu gözəl.
Gecələrin səhəridir, ay Allah!
Şəfəq saçan dan yeridir, ay Allah!
Nigar, Həcər hünərlidir, ay Allah!
Mətanətdi, dəyanətdi bu gözəl!
Sönməzdi atəşin odu, alovu,
Çobanoğlu tez tanıdı bu ovu.
Ye, təriflə, dəmlədiyi plovu,
Unudulmaz ziyafətdi bu, gözəl!
Moskva şəhəri
Ömrün etməyəcək vəfa dedilər
147
YARIMÇIQ
Qananın quluyam, həm də qanmazın,
Dad-hazar yarımçıq qanan əlindən.
M. Azaflı
Getdim qəbuluna, tanıdı məni,
Əl verdim, əlimi sıxdı yarımçıq.
Üzünə boylandım, buz nəfəsilə
Yandırdı qəlbimi, yaxdı yarımçıq.
Xoşuna gəlmədi, deyən, gəlişim,
Güldüm, dodağımda dondu gülüşüm.
Dedim yarımçıqdı əlimdə işim,
Gözünə tünd eynək taxdı yarımçıq.
Qovub başımdakı dumanı, çəni,
Gördüm gözündəki qara kölgəni.
Üzümə üz tutdum, duymadı məni,
Nəhəng stoluna baxdı yarımçıq.
Dedim, tarixləri aç varaq-varaq,
Çox sirli aləmdən tutarsan soraq.
Dünyaya hökm edən şahlara bir bax,
Onların da qalıb taxtı yarımçıq.
Söz götürüb, hər yetənə pis demə,
Hər insandan mərifət də gözləmə.
Çobanoğlu, toxta, sən də qəm yemə,
Bir də görəcəksən, yoxdu yarımçıq!
Aydın Çobanoğlu
148
QALIBDI
Bəxtindən gileylənən bir gözələ
Baxışından duydum gizli dərdini,
Xoş günün gəlməyə həsrət qalıbdı.
Ürəyin sevincə şərik olmağa,
Kədəri bölməyə həsrət qalıbdı.
Çəmən qönçə gülə, gül nəyə həsrət?!
Şana siyah telə, tel nəyə həsrət?!
Qollar incə belə, bel nəyə həsrət?!
Dodaqlar gülməyə həsrət qalıbdı.
Tərsinəmi əsib tale küləyin,
Nadanın xoşuna gəlməyib nəyin?
Əriş-arğac olub baxtın, taleyin,
Bir avand ilməyə həsrət qalıbdı.
Özün də gözəlsən, sözün də gözəl,
Yerişin, duruşun, üzün də gözəl.
Baxışı od saçan gözün də gözəl,
Gözəllik bəs nəyə həsrət qalıbdı?
Gözəlin qisməti bir işvə, bir naz,
Aydının əməli bir çiçəkli yaz.
Qəlbində məhəbbət, sinəsində saz,
Ömrünə gəlməyə həsrət qalıbdı.
Ömrün etməyəcək vəfa dedilər
149
MÖXßMMßSLßR
Ömrün etməyəcək vəfa dedilər
151
QONAĞIN
Köç edəndə yurddan yurda,
Dəyişir halı qonağın.
Dolandıqca bu dağları,
Kəsilmir çalı qonağın.
Hər bir şeydən şübhələnir,
Pozulur halı qonağın.
Axtarır xoş güzaranı,
Çalınır valı qonağın.
Yada salır köhnə yurdu,
Danışdıqca gəlir cana.
Deyir ki, yorğan üç kilo,
Pudluq döşək qoşa-qoşa.
Yumşaq divan, yun adiyal,
Həsəd apardım balınca.
Sonra da tərslik eləyib,
Qonaqda olmadı xata.
İnnən belə başlanacaq
Bu çalhaçalı qonağın.
Təzə yurda köçən zaman
Yağış tutdu yarı yolda.
Direktor maşın vermədi
Yaman uzaq idi yol da.
Kömək eləmədi mənə
Yağlı quymaq, təzə bal da.
Dostları ilə paylaş: |