və ardıcıl, səngiməz fəaliyyətində heyranlıq doğuran vüsət və
reallıqla gerçəkləşdirirdi.
Heydər Əliyevi o dövrdəki bütün rəhbərlərdən fərqləndirən cəhət
uzun zaman kəsiyindən parlaq bir keyfiyyət kimi görünür. Bu
keyfiyyət onun ana südü ilə, ata qanı ilə canına, ruhuna, varlığına
hopduğu milli qeyrət vüsətidir, milli təəssübkeşlik səciyyəsidir.
Sovet amiranə inzibati sistemində siyasi karyeranı qurmaqdan
ötəri bu cəhət əslində tələb olunmurdu. Respublika rəhbərliyindən
yalnız partiya xəttinə sadiq olmaq və bunu hər vəchlə sübuta
yetirmək tələb edilirdi. Sovet dönəmində partiya nomenklaturaları
bunu çox gözəl bilirdilər və necə deyərlər, başlarını cəncələ
salmaq istəmirdilər.
Heydər Əliyevin böyüklüyü həm də onda idi ki, o, dövrün
gerçəkliklərini gözəl anlayırdı və siyasi oyunlarda məharətlə
iştirak etməsi ilə yanaşı həm də öz doğma milli mədəniyyətinin
aktual və perspektivli məsələləri ilə fəal məşğul olmağa imkan və
vaxt, qətiyyət və cəsarət, hünər və fədakarlıq tapırdı. Hamıya
məlum olan bir faktı xatırlamaq istəyirəm.
Rüstəm İbrahimbəyovun ssenarisi əsasında çəkilişi 1968-ci ildə
tamamlanmış "Bir cənub şəhərində" filmi öz ideya kəskinliyi və
forma orijinallığı ilə respublikamızın o dövrdəki siyasi
rəhbərliyini əməlli-başlı qorxutmuşdu. DTK sədri Heydər Əliyev
həmin məsələyə qarışıb onu müsbət həll etməsəydi, bu gün böyük
sənətkar səviyyəsinə yüksələn, "Oskar" mükafatı laureatı Rüstəm
İbrahimbəyov və görkəmli rejissor Eldar Quliyev haqqında yəqin
ki, söz aça bilməzdik. Yalnız elə bu danılmaz faktla Heydər
Əliyevin hələ o vaxt öz üzərinə götürdüyü mədəniyyət
quruculuğu missiyasının əzəmətini aydın görmək mümkündür.
Halbuki belə faktlar onlarladır, yüzlərlədir.
Sonralar Azərbaycan KP MK-nın birinci katibi işləyəndə Heydər
Əliyevin bu sahədə tutduğu sərt və inamlı, aydın və işıqlı
mövqeyi nəticəsində Azərbaycanda "dissident" anlayışı və onunla
bağlı mənfur kampaniyalar baş vermədi. Mövlud Süleymanlının
"Dəyirman" əsəri ətrafında qalxan 1937-ci il ab-havalı hay-küyün
qabağını Heydər Əliyevin müdrik mövqeyi kəsdi. Belə faktları
musiqi və rəssamlıq, teatr və kino incəsənəti ilə bağlı da
xatırlamaq olar. Ancaq məsələ faktların çoxluğunda yox, onların
mahiyyətindədir.
Dünya xalqlarının hamısında müxtəlif şəkildə deyimlər var ki,
istedadlı adam bütün sahələrdə istedadlıdır. Heydər Əliyevin bədii
sənət, bədii yaradıcılıq ehtirası yeniyetmə yaşlarından baş
qaldırıb. Məsələn, xalq artisti, mərhum rejissor və aktyor İbrahim
Həmzəyev böyük sevinclə danışırdı ki, mənim Naxçıvanda
başçılıq etdiyim dram dərnəyinin ən parlaq istedadlı şagirdi
Heydər Əliyev idi. Həmişə də Qəhrəman və sərkərdə rollarını
heyrətamiz cazibədarlıqla oynayarmış. Haqqında yazılanlardan,
müəllimlərinin xatirələrindən bilirik ki, Heydər Əliyevin
fövqəladə rəssamlıq qabiliyyəti də varmış. Mərhum teatr rəssamı,
uzun illər Gəncə teatrında işləmiş aktrisa Barat xanım
Şəkinskayanın qardaşı Süleyman Hacıyev danışırdı ki, biz
tələbəlik illərində Heydər Əliyevlə bir yerdə kirayə qalırdıq. Onun
rəsmləri və akvarel işləri rəssamlıq məktəbinin tələbələrini də
heyrətləndirirdiE
Həyatının məcrası başqa səmtə, siyasi fəaliyyətə yönəldiyi üçün
Heydər Əliyev səhnə sənətinə vurğunluğunu, rəssamlığa
məhəbbətini və ən əsası hər iki sahədə olan istedadını davam
etdirmədi. Lakin təbiətindəki fövqəladə yaradıcılıq istedadı,
yüksək estetik zövqü, ruhundakı coşqun sənət ehtirası, incəsənətə
səngiməz və ülvi məhəbbəti heç vaxt sönmədi. Əksinə,
transformasiya olundu və o, istedadlı, zövqlü, bilikli, ehtiraslı və
obyektiv tamaşaçıya çevrildi. Onun tamaşalarda, müxtəlif
xarakterli konsertlərdə, bədii tədbirlərdə iştirak etməsi yalnız
protokol tədbiri deyildi. Hamıya aydın görünürdü ki, Heydər
Əliyev bu tədbirlərdə həvəslə, maraqla, sönməz sənət ehtirası ilə
iştirak edirdi. İndi keçən zaman kəsiyindən daha aydın görürür,
daha dərindən anlayırıq ki, Heydər Əliyevin mədəniyyətə,
incəsənətə, ədəbiyyata könüllü bağlılığı, mədəniyyət və incəsənət
faktlarından dərin zövq və ləzzət ala bilmək səriştəsi, bacarığı
onun siyasi uzunömürlüyünün rəhni oldu.
Mən vaxtilə "Kommunist" (indiki "Xalq qəzeti") redaksiyasının
ədəbiyyat və incəsənət şöbəsində işləmişəm. Buna görə də Heydər
Əliyevin yazıçıların, rəssamların, bəstəkarların, jurnalistlərin,
teatr xadimlərinin qurultaylarında etdiyi çıxışların canlı şahidi və
dinləyicisi olmuşam. Sirr deyil ki, yaradıcı adamlar müəyyən
qiymətvermədə həssas olurlar və hər şeyi də bəyənmirlər.
Qurultaylardan sonra müsahibələr almışam. Onda görmüşəm ki,
Süleyman Rəhimov, Rəsul Rza, Əli Vəliyev, Süleyman Rüstəm
kimi şair və nasirlər, Qara Qarayev, Fikrət Əmirov, Tofiq
Quliyev, Soltan Hacıbəyov, Niyazi, Cövdət Hacıyev kimi
bəstəkarlar, Səttar Bəhlulzadə, Mikayıl Abdullayev, Tahir
Salahov, Elmira Şahtaxtinskaya, Maral Rəhmanzadə, Toğrul
Nərimanbəyov kimi rəssamlar, Nəsir İmanquliyev, Ağababa
Rzayev, Adil Cavadlı kimi jurnalistlər, Mehdi Məmmədov, Tofiq
Kazımov, Hökümə Qurbanova, Nəsibə Zeynalova, Ağasadıq
Gəraybəyli, İsmayıl Osmanlı kimi səhnə xadimləri Heydər
Əliyevin sənət bilgisindən necə heyranlıqla danışıblar.
Məsələ burasındadır ki, Heydər Əliyev incəsənətin və
mədəniyyətin hansısa sahəsindən danışanda özünün zəngin biliyi
ilə hamıda heyranlıq doğururdu. Yadımdadır, rəssamların növbəti
qurultayında müasir boyakarlıqdan danışırdı. Gözlənilmədən
improvizə etdi və məruzə vərəqlərini bir kənara qoyub İntibah
dövrünün dahiləri Leonardo da Vinçidən, Rafaeldən, Battiçellidən
söz saldı, Kurbe, Van Qoq, Qogen kimi impressionistlərdən,
kubizmdən və Pikassodan danışdı. Danışıb onların sənət
estetikalarını yığcam şəkildə xarakterizə etdi. Onun dünya
incəsənətinə beş-on dəqiqəlik ekskursu emosiyalarını üzə
çıxarmaqda "xəsislik" göstərən fırça və tişə ustalarının dəfələrlə
gurultulu alqışlarına səbəb oldu.
Heydər Əliyev ehtiraslı və diqqətcil tamaşaçı idi. Akademik Milli
Dram Teatrında dövlət rəhbərləri üçün xüsusi loja var. Ancaq
Heydər Əliyev xoşlayırdı ki, hansısa sənət əsərinə tamaşaçıların
arasında baxsın. O, salonun səhnə əsərinə reaksiyasını çox
Dostları ilə paylaş: |