Beynəlxalq müqavilənin bağlanması bir neçə ardıcıl mərhələdən ibarət olan bir prosesdir.
Bu mərhələlər aşağıdakılardır:
1. Müqavilənin mətninin tərtib olunmaı və qəbulu.
2. Müqavilənin mətninin autentikliyinin müəyyən olunması.
3. Müqavilənin məcburiliyinə razılığın ifadə olunması.
Dövlətlər arasında müqavilələr onların nümayəndələri tərəfindən bağlanılır. Müqavilənin
bağlanmasında, daha doğrusu, yuxarıda göstərilmiş ilk iki mərhələdən birində və ya hər
ikisində iştirak etmək üçün həmin nümayəndəyə xüsusi sənəd – vəkalət verilir. Vəkalət milli
qanunvericiliyə müvafiq olaraq, dövlətin səlahiyyətli orqanları tərəfində verilir. Dövlətin
müəyyən vəzifəli şəxslərinə, onların vəzifə mövqeyinə görə xüsusi vəkalət lazım deyil. 1969-cu
il Vyana Konvensiyasına görə, bu şəxslər aşağıdakılardır: 1) dövlətlərin başçıları; 2)
hökumətlərin başçıları; 3) xarici işlər nazirləri; 4) diplomatik nümayəndəliklərin başçıları və 5)
dövlətlərin beynəlxalq konfranslardakı və beynəlxalq təşkilatlardakı nümayəndələri.
Diplomatik nümayəndəliyin başçısı yalnız öz dövləti ilə akkreditə olunduqları dövlət arasındakı
müqavilənin, dövlətin beynəlxaq konfranslardakı və beynəlxalq təşkilatlardakı
nümayəndəsi isə yalnız bu konfrans və ya təşkilat çərçivəsində bağlanılan müqavilənin mətninin
qəbul olunması
ilə bağlı hərəkətləri həyata keçirə bilər.
Beynəlxalq təşkilatın iştirakı ilə müqavilələr bağlanılması üçün həmin təşkilatın qaydalarına
əsasən onu təmsil edən şəxsə vəkalət tələb olunmur (1986-cı il Vyana Konvensiyasının 7-ci
maddəsi).
Vəkaləti olmayan şəxs tərəfindən və ya vəkalətin pozulması ilə, beynəlxalq müqavilənin
bağlanılması ilə əlaqədar hər hansı hərəkətin həyata keçirilməsi, əgər müvafiq dövlət bundan
sonra bu hərəkəti təsdiq etmirsə, heç bir hüquqi əhəmiyyətə malik olmur.
Beynəlxalq müqavilənin mətninin tərtib olunması və qəbulu aşağıdakı üç formadan biri
vasitəsilə həyata keçirilir:
danışıqlar;
beynəlxalq konfranslar
;
Məsələn, Beynəlxalq Cinayət Məhkəməsinin Statutu 1998-ci il iyulun 17-də Roma
Beynəlxalq diplomatik konfransında qəbul olunmuşdur.
beynəlxalq təşkilatlar;
Beynəlxalq konfranslarda və beynəlxalq təşkilatlarda son zamanlar müqavilə
mətnləri konsensus vasitəsilə, yəni iştirakçılardan heç birinin etirazı olmadıqda, səsvermə
keçirilməməklə qəbul olunur.
Müqavilə mətninin autentikliyinin müəyyən olunması və autentifikasiyası (yunanca bu söz
“həqiqilik”, “əslinə uyğunluq” deməkdir) o deməkdir ki, beynəlxalq müqavilənin mətni son və
qəti variantda razılaşdırılmışdır və ona heç bir dəyişiklik edilə blməz. Bu, üç yolla həyata
keçirilir:
1) paraflama (inisial qoyma) – müqavilə mətninin hər səifəsində vəkalətli şəxsin öz
inisiallarını qoyması.
2) ad referendum imza atma (şərti imza atma) – bu qaydada qoyulmuş imza hələ bundan
sonra müvafiq dövlət orqanı (və ya müvafiq beynəlxalq təşkilat) tərəfindən təsdiq olmalıdır.
Onun inisial qoymadan ilə fərqi ondan ibarətdir ki, təsdiq olunduqdan sonra ad referendum
imza atma tam və ya qəti imzalama hesab olunur; inisial qoymadan sonra isə müqavilə hələ qəti
imzalanmağa verilməlidir.
3) imzalma. mzalama o zaman müqavilə mətninin autentifikasiyası rolunu oynayır ki,
həmin müqavilə sonradan ratifikasiya olunmalıdır. mzalama müəyyən hüquqi nəticələr
doğurur; belə ki, bundan sonra imzalamış dövlət; 1) həmin müqaviləni təsdiq etmək hüququ
əldə edir; 2) müqavilənin qüvvəyə minməsinə qədər, onun obyektini və məqsədini heçə endirə
biləcək hərəkətləri etməmək vəzifəsi daşıyır (1969-cu il Konvensiyasının 18-ci maddəsi).
Vyana Konvensiyalarına görə, hansı autentifikasiya usulunun seçilməsini razılaşan tərəflər
özləri müəyyən edirlər.
7. Müqavilənin məcburiliyinə razılığın ifadə olunması. Bildiyimiz kimi, dövlətin razılığı
əgər yoxdursa, o, heç bir müqavilə ilə bağlı ola bilməz. Buna görə də müqaviləyə razılığın ifadə
olunması həmin müqavilənin qüvvəyə minməsi üçün zəruri mərhələdir. 1969-cu il Vyana
Konvensiyasının 11-ci maddəsinə görə, belə bir razılıq aşağıdakı üsullardan biri ilə ifadə oluna
bilər:
müqavilənin imzalanması;
müqaviə sənədlərinin dəyişdirilməsi;
ratifikasiya;
təsdiq etmə;
qəbul etmə;
müqaviləyə qoşulma.
Buna əlavə, 11-ci maddədə göstərilir ki, müqavilənin tərəfləri müqavilənin
məcburiliyinin tanınmasının digər üsulu barədə razılığa gələ bilərlər.
Müqavilənin məcburiliyinə razılıq o zaman imzalama vasitısi ilə ifadə olunur ki,
həmin müqavilə bundan sonra ratifikasiya və ya təsdiq edilməli olmasın. Əgər müqavilənin
sonradan ratifikasiya və ya təsdiq olunması nəzərdə tutulubsa, onda bu halda imzalama,
yuxarıda qeyd edildiyi kimi, yalnız müqavilə mətninin autentikliyinin müəyyən edilməsi rolunu
oynayır. Beynəlxalq müqavilənin məcburiliyinə razılığın məhz imzalama vasitəsilə ifadə
olunması, adətən, həmin müqavilənin özündə göstərilir.
Müqavilə sənədlərinin mübadiləsi,
yəni müvafiq dövlətlərin nümayəndələrinin bir
birinə nota və ya məktub göndərməsi müqavilənin məcburiliyinə razılığı bildirməyin
sadələşdirilmiş üsuludur. Məhz üsula əl atılması bu barədə xüsusi razılaşma olduqda olur.
Müqavilənin məcburiliyinə razılığın ieadə olunmasının ən geniş yayılmış üsulu
ratifikasiyadir.
Ratifikasiya ali hakimiyyət orqanı (adətən, parlament, və ya dövlətin başçısı)
tərəfindən müqavilənin təsdiq olunmasıdır.Ratifikasiya həm dövlətdaxili aktda (qanunda,
fərmanda və s.), həmdə beynəlxalq aktda (ratifikasiya sənədində) öz əksini tapir. Beynəlxalq
təşkilatların özünün hər hansı müqaviləsi ilə bağlı rəsmi təsdiq aktı ratifikasiyaya bərabər
tutulur.
1969-cu il Vyana Konvensiyasının 14-cü maddəsinə görə, müqavilənin məcburiliyinə razılıq
aşağıdakı hallarda ratifikasiya vasitəsilə ifadə olunur:
a) müqavilənin özündə bu birbaşa nəzərdə tuulubsa;
Dostları ilə paylaş: |