Microsoft Word Brown, Dan Da Vinci Sifresi doc

"Sophie," dedi. "Sana söyleyebileceğim tek şey, bunun gibi eşit kollu haçların  barışçıl 
haçlar olarak kabul edildiği. Kare biçimleri, çarmıha germe işlemi için elverişli değildir, 
ayrıca dengeli dikey ve yatay eksenleri erkek ile dişinin doğal birleşimini gösterir. Böylece 
sembolik olarak tarikatın felsefesiyle örtüşürler." 
Sophie, ona bezgin bir ifadeyle baktı, "Hiç fikrin yok, öyle değil mi?" 
Langdon kaşlarını çattı. "En ufak bir çağrışım bile yapmıyor." 
"Pekâlâ, yoldan çıkmamız gerekiyor." Sophie dikiz aynasını kontrol etti. "Bu anahtarın 
neyi açtığını bulmak için güvenli bir yere gitmemiz gerek." 
Langdon hasretle Ritz'deki konforlu odasını düşündü. Ama seçenekler arasında olmadığı 
gayet açıktı. "Paris Amerikan Üniversitesi'ndeki ev sahiplerime ne dersin?" 
"Anlaşılır. Fache onları kontrol edecektir." 
"Tanıdıkların olmalı. Burada yaşıyorsun." 
"Fache telefonumu araştırıp, iş arkadaşlarımla konuşacaktır. Benim tanıdıklarım tehlikeli 
olur, ayrıca otel bulmak da iyi bir fikir değil, çünkü kimlik soruyorlar." 
Langdon bir kez daha, Louvre'dayken Fache'nin kendisini tutuklamasına izin vermenin 
daha iyi olacağını düşünüyordu. "Büyükelçiliği arayalım. Durumu açıklayabilirim, 
büyükelçilik de bizimle bir yerde buluşması için birini gönderebilir." 
"Bizimle buluşmak mı?" Sophie dönüp, ona deliymiş gibi bakıyordu. "Robert, sen hayal 
görüyorsun. Büyükelçiliğinin kendi arazisi dışında hiçbir yetkisi yok. Bizi alması için birini 
göndermeleri, Fransız hükümetinden kaçan birine yardım etmek olur. Olmaz. Eğer 
büyükelçiliğine gidip, geçici sığınma hakkı isteseydin bu olabilirdi ama onlardan Fransız 
emniyet güçlerine karşı harekete geçmelerini nasıl istersin?" Başını iki yana salladı. 
"Büyükelçiliğini şimdi ararsan sana başını daha fazla belaya sokman kaçınmanı ve Fache'ye 
teslim olmanı söyleyeceklerdir. Ardından bir mahkeme yapılması için diplomatik kanalları 
kullanacaklarına izin verecekler." Başını kaldırıp, Champ-Elysées'deki şık dükkân vitrinlerine 
baktı. "Yanında ne kadar nakit var?" 
Langdon cüzdanına baktı. "Yüz dolar. Birkaç euro. Neden?" 
"Kredi kartın yok mu?" 
"Elbette var." 
Sophie gaza basarken, Langdon onun bir plan yaptığını sezmişti. Tam önlerinde, Champ-
Elysées'nin bitiminde, Fransa'nın en geniş adacığıyla çevrelenmiş Arc de Triomphe -
Napoleon'un askeri gücünü övmek için yapılan elli metrelik anıt- duruyordu. 
Adacığa yaklaşırlarken, Sophie'nin gözleri yine dikiz aynasından "Şimdilik onları 
atlattık," dedi. "Ama bu arabada kalırsan beş dakika geçmeden enseleniriz." 
Langdon,  demek başka bir araba çalacağız, diye düşüncelere dalmıştı,  artık iyice suçlu 
olduk. "Ne yapacaksın?" 
Sophie SmartCar'ı adacığa doğru sürdü. "Güven bana." 
Langdon, hiç tepki vermedi. Güven duygusu, bu gece ona fazla bir şey kazandırmamıştı. 
Ceketinin kolunu geriye sıyırarak saatine baktı -onuncu yaş gününde ebeveynlerinin armağan 
ettiği- Mickey Mouse marka bir koleksiyon üretimiydi. Çocuksu kadranı genellikle tuhaf 
bakışları üzerinde toplasa da, Langdon asla başka bir saat almamıştı; biçim ve renk büyüsüyle 
ilk olarak Disney animasyonları sayesinde tanışmıştı. Şimdi ise Mickey her gün, Langdon’ın 
ruhen genç kalmasını sağlıyordu, Ama o anda Mickey'nin kolları garip bir açı yaparak, bir o 
kadar garip bir zamanı gösteriyordu. 
Sabaha karşı 02.15. 
Bileğine bakıp SmartCar'ı geniş adacığın etrafından döndüren Sophie, "İlginç bir saat," 
dedi. 
Langdon ceketinin kolunu aşağı çekerken, "Uzun hikâye," diye cevap verdi. 
"Öyle olduğunu tahmin edebiliyorum." Sophie, ona bakıp çabucak gülümsedikten sonra, 
adacıktan ayrıldı ve şehir merkezinden uzağa, kuzeye doğru yol aldı. İki yeşil ışığı güç bela 

---

yakaladıktan sonra üçüncü kavşağa ulaştı ve Malesherbes Bulvarı'na doğru keskin bir sağ 
dönüş yaptı. Diplomatik semtin zengin görünüşlü ağaçlı yollarından çıkmışlardı. Artık daha 
karanlık olan sanayi mahallesinde ilerliyorlardı. Sophie sola döndükten kısa bir süre sonra 
Langdon nerede olduklarını anladı. 
Gare Saint-Lazare. 
Önlerinde duran cam çatılı tren istasyonu, uçak hangarıyla bir seranın garip uzantısını 
andırıyordu. Avrupa'daki tren istasyonlarına hiç uymuyordu. Bu saatte bile ana girişin 
yanında yaklaşık yarım düzine taksi bekliyordu. Sırt çantalı çocuklar istasyondan çıkıp adeta 
hangi şehirde olduklarını hatırlamaya çalışıyormuş gibi gözlerini ovuştururken, sandviç satan 
satıcılar el arabalarını sürüyorlardı. Yolun ilerisinde bir çift ve şehir polisi, yolunu şaşırmış 
turistlere yön tarif ediyordu. 
Sophie SmartCar'ını taksilerin arkasına çekip yolun karşı tarafındaki park alanı yerine 
kırmızı bölgeye park etti. Langdon henüz neler olduğunu sormaya fırsat bulamadan, Sophie 
arabadan inmişti. Önlerinde duran taksinin penceresine koştu ve şoförle konuşmaya başladı. 
Langdon arabadan indiğinde Sophie'nin taksi şoförüne bir tomar para verdiğini gördü. 
Taksi  şoförü başını salladıktan sonra Langdon’ın  şaşkın bakışları altında arabaya onları 
almadan uzaklaştı. 
Taksi uzaklaşırken, kaldırımda Sophie'nin yanına giden Langdon, "Neler oldu?" diye 
sordu. 
Sophie tren istasyonu girişine doğru ilerlemeye başlamıştı bile. "Haydi. Paris'ten ayrılan 
ilk trene iki bilet alacağız." 
Langdon onun yanından aceleyle koşuşturdu. ABD Büyükelçiliği'ne giden bir buçuk 
kilometrelik yolculuk, artık tam anlamıyla Paris'ten kaçma operasyonuna dönüşmüştü. 
Langdon bu fikirden gittikçe daha az hoşlanıyordu. 

---

34 
 
Piskopos Aringarosa’yı Leonardo da Vinci Uluslararası Havaalanı'ndan alan şoför, küçük 
ve gösterişsiz siyah bir Fiat sedanla gelmişti Aringarosa, tüm Vatikan araçlarının, üzerinde 
Papa'nın mührünü taşıyan bayraklar ve madalyonlarla süslü, büyük lüks arabalardan oluştuğu 
günleri hatırladı.  O günler geride kaldı. Vatikan arabaları artık az gösterişliydiler ve 
genellikle işaret taşımıyorlardı. Vatikan bunun daha iyi hizmet verebilmek için masraflardan 
kısmak niyetiyle yapıldığını söylese de, Aringarosa daha çok bir güvenlik meselesi olduğunu 
düşünüyordu. Dünya çılgına dönmüştü ve Avrupa'nın pek çok yerinde Hazreti İsa'yı sevdiğini 
ilan etmek, arabanın üstüne hedef tahtası resmi çizmek gibi bir şeydi. 
Aringarosa siyah cüppesini eteklerinden toplayarak arka koltuğa bindi ve Castel 
Gandolfo'ya giden uzun yolculuk için yerine iyice yerleşti Beş ay önce yaptığı yolculuğun bîr 
benzeri olacaktı. 
Geçen yıl Roma'ya yaptığım yolculuk, diye düşündü. Hayatımın o uzun gecesiydi. 
Vatikan beş ay önce telefon ederek, Aringarosa’nın derhal Roma’ya gelmesini 
buyurmuştu. Hiçbir açıklama yapmamışlardı. Biletlerin havaalanında. Papa gizem perdesini 
kapalı tutmak için elinden geleni yapmıştı, en yüksek rütbeli papaz için bile. 
Aringarosa gizemli çağrının, Opus Dei'nin son zamanlarda halkla ilişkilerde kazandığı 
başarıyı -New York'taki Dünya Merkezi'nin tamamlanması- kutlamak amacıyla Papa ile diğer 
Vatikan yetkililerinin fotoğraflarının çekilebileceğini düşünmüştü. Architectural Digest, Opus 
Dei binası için, "Katolikliğin, modern manzarayla yüce bir şekilde bağdaşan parlak feneri" 
diye bahsetmişti ve son zamanlarda Vatikan "modern" kelimesini içeren her şeye karşı 
yakınlık duyuyor gibi görünüyordu. 
Aringarosa'nın, istemeden de olsa daveti kabul etmekten başka çaresi yoktu. Çoğu 
muhafazakâr papaz gibi, mevcut Papalık yönetiminin bir hayranı sayılmayan Aringarosa, yeni 
Papa'nın makama geldiği ilk yılı derin kaygıyla izlemişti. Görülmemiş bir liberal olan Papa 
Cenapları, Vatikan tarihindeki en tartışmalı ve alışılmadık kardinaller meclisi sayesinde 
Papalığa atanmıştı. Daha sonra ise beklenmedik bir anda iktidara geldiği için mütevazı olacağı 
yerde, Hıristiyanlığın en yüksek makamıyla ilgisi olan tüm bilekleri bükmekte hiç vakit 
kaybetmemişti. Kardinaller Meclisi'nden sürekli liberal destek alan Papa, Papalık misyonunun 
"Vatikan doktrinlerini çağdaşlaştırmak ve Katolikliği üçüncü bin yıla hazırlamak" olduğunu 
ilan ediyordu. 
Aringarosa, söylediği sözlerle bu adamın, Tanrı’nın yasalarını yeniden yazabileceğine ve 
gerçek Katolikliğin gerektirdiklerinin modern dünyaya ters düştüğüne inananların kalplerini 
yeniden kazanacağına inanacak kadar küstah olmasından korkuyordu. 
Aringarosa, Papa ile danışmanlarını, kilisenin kurallarını yumuşatmanın sadakatsizlik ve 
korkaklıkla kalmayıp aynı zamanda siyasi bir intihar olacağına ikna etmek için, tüm siyasi 
nüfuzunu -Opus Dei'nin seçmenleriyle banka hesabının miktarı düşünüldüğünde oldukça 
büyük sayılırdı- kullanıyordu. Kilise kanunlarını bir önceki yumuşatma girişiminin -2. 
Vatikan fiyaskosu- geriye zarar verici bir miras bıraktığını hatırlatıyordu: Artık kiliseye 
gelenlerin sayısı her zamankinden daha düşüktü, bağışlar sıfırı tüketmek üzereydi ve kiliselere 
atayacak yeterli sayıda Katolik papaz yoktu, 
Aringarosa insanların kilisenin yol göstermesine ihtiyacı var, diye ısrar etmişti, sırtlarını 
sıvazlayıp şımartmasına değil. 
Aylar önce o gece, Fiat havaalanından ayrılırken Aringarosa, Vatin Şehri yerine doğudaki 
dolambaçlı bir dağ yoluna gittiklerini görünce Şoförüne, "Nereye gidiyoruz?" diye sormuştu. 
Adam, "Alban Dağları'na," diye yanıtlamıştı. "Toplantınız Castel Gandolfo'da.” 

---