Ərəb dilində müəyyənlik və qeyri-müəyyənlik kateqoriyası haqqında bəzi məsələlər
337
ƏRƏB DİLİNDƏ MÜƏYYƏNLİK VƏ QEYRİ-MÜƏYYƏNLİK
KATEQORİYASI HAQQINDA BƏZİ MƏSƏLƏLƏR
Süleymanov Qurbanəli
BDU İlahiyyat fakültəsinin müəllimi
Ərəb dilində müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik anlayışının qrammatik
kateqoriya səviyyəsində təmsil edildiyi hər bir dildə olduğu kimi, bu dildə də dilçiliyin
bu probleminin öyrənilərək bir sistem halına salınması mühüm əhəmiyyət kəsb edir.
ərəb dilində olan müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik kateqoriyasının əhatə dairəsinin
digər dillərə nisbətdə, əsasən,
daha geniş, malik olduğu mahiyyətin daha rəngarəng
olduğunu da nəzərə almış olsaq, bu problemi tam dolğunluğu ilə əks etdirmək üçün
müxtəlif kitabların yazılmasının vacibliyi çox gözəl aydınlaşar.
Məlum olduğu kimi, ərəb ədəbi dilində sözün müəyyənlik və qeyri – müəyyənliyi
nominativ səviyyədə müvafiq dil vasitələri, artikl və tənvinlə göstərilir və yalnızca bu
nominativ planda müəyyənlik və qeyri – müəyyənliyin daşıdığı bu funksiyaların
öyrənilməsi hər şeydən əvvəl geniş tarixi araşdırmaların zəruriliyini tələb edir. Bu
baxımdan ərəb ədəbi dilində müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik kateqoriyasının
çoxşaxəliliyi və mürəkkəbliyi müəyyən mənada onun dövrümüzədək gəlib çatması
uzun tarixi inkişaf yolunu keçməsilə də izah edilə bilər.
Qeyd edilməlidir ki, toxunulan problem Azərbaycanda ərəbşünaslar tərəfindən
çox az tədqiq edildiyi və bu sahədə ciddi araşdırılmalara ehtiyac hiss edilməsi göz
qabağındadır.
Beləliklə, yuxarıda söylənilənləri nəzərə alaraq “ərəb ədəbi dilində
müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik kateqoriyası” mövzusuna elmi məqalə həsr etməyi
olduqca maraqlı və məqsədə uyğun hesab edirik. Müəyyənlik və qeyri – müəyyəlik
kateqoriyasının bütün incəliklərini əhatə etməyin çox çətin bir məsələ olduğunu
bilərək, bu kiçik həcmli məqalədə bu kateqoriyanın dildəki bəzi cəhətlərini izah
etməyə çalışacağıq.
Məqalədə müəyyənlik və qeyri – müəyyənliyin sintaktik və semantik kateqoriya
kimi ən mühüm cəhətlərinə diqqət yetirilmişdir.
Məlumdur ki, ərəb dilində ad qruplu
sözlər “müəyyənlik və ya qeyri – müəyyənlik” xüsusiyyətlərinə malikdirlər. Bu
cəhətlər (xüsusiyyətlər) isə müvafiq olaraq, dilin qanunauyğunluqlarından əmələ
gələn bir sıra hallarla şərtlənir. Bu baxımdan ərəb ədəbi dilində müstəqil bir
kateqoriya kimi müəyyənlik və qeyri – müəyyənliyin öyrənilməsi və həlli,
zənnimizcə, yalnız bu kateqoriyanın çoxplanlı fəaliyyətinin hərtərəfli analizi
sayəsində mümkün olan mürəkkəb bir problemdir. Bir çox hallarda müəyyənlik və
qeyri – müəyyənlik əslində dil sistemi hüdudlarını aşan və insan təfəkkürü prosesinə
toxunan bir sıra həqiqətlərə əsaslanır. Beləliklə, müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik
Süleymanov Qurbanəli
338
kateqpriyasının müstəqil bir semantik kateqoriya kimi, hər şeydən əvvəl, ilkin,
normativ funksiyasının tədqiqinin zəruriliyi meydana çıxır.
Müəyyənlik və qeyri – müyyənlik kateqoriyasının bu yönü ənənəvi ərəb dilçilik
elmində özünün geniş əksini tapmışdır. Ərəb dilçiləri belə bir nəzəriyyədən çıxış
etmişlər ki, “müəyyənlik və qeyri – müəyyənlik” məna ifadə edən bütün dil
vahidlərinə məxsusdur və bu vahidlər həmin mənalara məlum vasitələrin işlədilməsi
nəticəsində yiyələnməyib, buna öz təbiəti və mahiyyətlərinə görə sahib olurlar.
Ənənəvi ərəb dilçilik nəzəriyyəsində ərəblər ad qruplu sözlərin “müəyyən və
qeyri – müəyyən” olmaq üzrə iki qrupa bölünməsi məsələsinə çox böyük diqqət
yetirmişlər. bu məsələnin tədqiqi qeyri – müəyyən adlar (isimlər) sinfinin (növünün)
müzakirəsi ilə başlanılır. Ənənəvi qrammatika nümayəndələrindən olan İbn
Yəiş bunu
belə izah edir. “Elə bir müəyyən ad tapmaq mümkün deyil ki, o, özünün ilkin
vəziyyətində qeyri – müəyyən ad olmamış olsun.” [1, 680]
Ərəb dilçiləri adları həm forma, həm də mahiyyət baxımından araşdırırlar. Qeyri
– müəyyən ad formal planda onunla səciyyələnir ki, o ‘əl müəyyənlik bildirən artikli
qəbul edə və ya “rubbə” (çox) sözü ilə işlədilə bilər, lakin Əllamə Zəməxşəri “rubbə”
– nin işlədilməsini adın qeyri – müəyyənliyini izah edən bir nişanə kimi xüsusi olaraq
qeyd edir, belə ki, onun fikrincə “rubbə” (sözü) yalnız qeyri – müəyyən sözlərlə
(adlarla) işlənir [2, 86]. Qeyri – müəyyən adların bu iki
formal əlamətlərindən başqa,
bir çox ərəb dilçiləri həmçinin “la” (لا) inkar ədatını qeyd etmişlər. Məsələn, Əllamə
Zəməxşəri bu barədə yazır: “la” – nın idarə etdiyi ad qruplu sözlər yalnız və yalnız
qeyri – müəyyən ola bilər [2, 289]. Lakin ‘əl artiklinin tətbiq edilə bilməsini ərəb
dilçiləri qeyri – müəyyən adın xarakterizə edilməsində ən əsas meyar kimi
qiymətləndirmişlər. Məsələn, Sibəveyhi və digərləri hesab edirlər ki, qeyri – müəyyən
ad – ilkin formadır; daha sonra ona o şey əlavə edilir ki, onun vasitəsilə ad müəyyən
olur [3, 6-7; 4, 26 - 34; 5, 151]. Digər bir alim İbn Malik də özünün mənzum
qrammatik əsərində bu fikrin tərəfdarı kimi çıxış edir. İbn Malik qeyri – müəyyən adı
“təsiredici ‘əl artikli qəbul edən” və ya “göstərilən növ (sinif) adların əvəzinə çıxış
edən” söz kimi səciyyələndirir. Bu müddəa onunla bağlıdır ki,
bəzi xüsusi adlar öz
formalarına görə ümumi isimlərdən fərqlənirlər. Məsələn, نسح [hasənun], ميلس
[səlimun], دمحم [muhammədun] kimi xüsusi adlar tənvin sonluğuna malik olub, dildə
qeyri – müəyyən ad qruplu sözlər kimi fəaliyyət göstərən نسح “yaxşı”, ميلس “sağlam”,
دمحم “tərif edilən” tənvinli (nunlu) adlardan heç nə ilə fərqlənmirlər. Lakin bu hala
baxmayaraq birincilər qeyri – müəyyən adlar kimi qəbul edilmirlər. Bu isə yalnız
semantik deyil, həmçinin, formal xüsusiyyətləri ilə şərtlənir. Əsas xarici əlamət budur
ki, xüsusi adlar ‘əl artikli qəbul etmir, deməli bu növ adlardakı tənvin ‘əl artikli ilə
kateqoriya ziddiyyətinə girmir. İbn Malikin burada ‘əl artiklini “təsiredici” ‘əl kimi
müəyyənləşdirməsi faktı da diqqətəlayiqdir. Əl – Əşmuni öz şərhində yazır: O [İbn
Malik], “təsiredici” ifadəsilə ‘əl qəbul edən xüsusi adları istisna
etməyi nəzərdə
tutmurdu. Bu adlardakı ‘əl onlara müəyyənlik ifadəsi baxımından təsir göstərməsilə
və buna görə də belələri qeyri – müəyyən adlar hesab edilmirlər [6, 68]. Burada söhbət