_______________________________ Epos. Nəsr. Problemlər
107
müəyyənləşdirdiyi fərqlər bu və ya digər dərəcədə
Sadığın təhkiyəsi ilə Canəli müəllimin daxili mo-
noloqları arasındakı müqayisədə də üzə çıxır. Lakin
müqayisə və müşahidələr belə bir qənaətə gəlməyə də
əsas verir ki, birinci şəxsə aid təhkiyənin daxili
monoloqa, daxili monoloqunsa birinci şəxsə aid
təhkiyəyə keçdiyi məqamlar olur, bu iki bədii ifadə
forması yeri gəldikcə bir-birinin imkanlarından istifadə
edir. «Adamlar və ağaclar» romanında («Mənim nəğ-
məkar bibim», «Tənha narın nağılı» və «Adamlar və
ağaclar» povestlər üçlüyünü müəllif vahid roman kimi
təqdim edir) Sadıq bəzən hekayətçi funksiyasını
«unudub» öz-özü ilə daxili söhbətə başlayır: «Darıxma,
Sadıq, darıxma.
Asfalt yolun üstünə gün düşüb, təzə gün, təmiz
gün, lap indicə düşüb. Hələ ki, onu tapdalamayıblar,
...unut getsin o kəndi, çıxart yadından o dağları, o
bağı, o bağçanı da yadından çıxart.
Sənin ki sakitlikdən xoşun gəlir, Sadıq. Hələ ki
bazar sakitdir, darıxma. Qoy o radio da binanın
başında nə qədər bağırır, bağırsın, fikir vermə» (2,
147). Bu parçada bədii informasiya nəqletmə yox,
daxili monoloq vasitəsilə çatdırılır. Başqa sözlə, Sadıq
rayon mərkəzində yaşadığı günlərdə kəndlərindən
ötrü darıxdığı zaman qəlbində oyanmış duyğuların
məzmununu danışmır, «mən darıxırdım və öz-özümə
deyirdim ki, darıxma, Sadıq, darıxma, asfalt yolun
üstünə gün düşüb...» kimi danışma formasından
istifadə etmir. Bunun əvəzinə, darıxdırıcı günlərin
Muxtar Kazımoğlu
__________________________________
108
«ürəkdə danışma» məqamlarını öz hekayətinin
səhifələri
arasında
yerləşdirir.
(Yeri
gəlmişkən
xatırladaq ki, birinci şəxsə aid təhkiyənin daxili
monoloqa keçməsi – müasir nəsrimizin bir çox
nümunələrində müşahidə edilən bu xüsusiyyət Elçinin
«Gürcüstana teleqram», «Beş qəpiklik motosikl» və
başqa hekayələrində qabarıq nəzərə çarpır. Tənqidçi
Y.Qarayev «daxili nitq bir bədii üsul kimi Elçinin bütün
hekayələrində iştirak edir» (5, 9) deyərkən, şübhəsiz,
qəhrəmanın dilindən söylənən həmin hekayələri də
nəzərdə tutur.)
Müasir ədəbi tənqid poeziya, dramaturgiya və
nəsrdə monoloqun «monoloq-nitq, monoloq-söhbət,
monoloq-düşüncə və monoloq-təhkiyə» (6, 160) kimi
müxtəlif tiplərini qeyd edir. Belə müxtəliflik daxili
monoloqa da aiddir. Daxili monoloq – daxili nitq,
söhbət və düşüncə formalarında təzahür etdiyi kimi,
daxili təhkiyə formasında da təzahür edib, birinci
şəxsə aid təhkiyəyə çevrilə bilir. Canəli müəllim
abituriyent qızın paltarına baxa-baxa paltarda əks
olunan gülün hansı gülə bənzədiyini dəqiqləşdirməyə
çalışır. Düşüncələr uşaqlıq illərinə doğru istiqamət alır,
uzun daxili götür-qoydan sonra gülül bitkisi yada
düşür, həmin bitki ilə bağlı keçmiş əhvalatlar xatırlanır.
Bu xatırlamada təhliletmə tədricən nəqletmə ilə əvəz
olunmağa başlayır, daxili monoloq birinci şəxsə aid
təhkiyəyə çevrilir: «O gülül Buzbulaqda, yəqin ki, indi
də var. Amma yox, inanma ola, çünki gülül yerli
toxumun tərkibində idi və Buzbulaqda o toxumun kökü
_______________________________ Epos. Nəsr. Problemlər
109
çoxdan kəsilib...
Bəli, o toxumu Əli oğlu Səməndər kimi nər kişi də
saxlaya bilmədi. Buna görə də, heç o Əli oğlu
Səməndərin də bu saat həmin o Buzbulaqda sən
deyən hörməti-zadı yoxdur... İndi Səməndər kişi
həyətindəki ağacların dibini belləyir, pətəklərinə ruzu
qoyur. Və pətəklərin birinci may balını kəsəndə, yəqin
ki, Səməndər kişi, qonşusu Kərimə də pay göndərir,
çünki Buzbulaqda əyyami-qədimdən həmişə belə
olub: inəyin doğdu – bulamasından, qoyun kəsdin –
ətindən, bal kəsdin – balından qonşunun payını
mütləq göndərməlisən. Səməndər kişi Kərimin payını
mütləq
göndərir,
amma
yeri
düşəndə
o
öz
zarafatından da heç vaxt qalmır» (3, 218-219). Kolxoz
sədri Səməndərin, «saf toxum qənimi» Kərimin bu
şəkildə xatırlanması formaca Sadığın söylədiyi
xatirələrlə üst-üstə düşür. Kolxoz sədri Səməndərin və
Kərimin xatırlanmasında daxili monoloqa xas yeganə
əlamət ondan ibarətdir ki, bu xatırlama «fikrən»,
«xəyalən» xatırlamadır; ucadan başqaları üçün
söyləmə yox, səssizcə öz-özü üçün söyləmədir.
Canəli müəllimin daxili nitqində monoloq-təhkiyə çox
davam etmir və monoloq-təhkiyə monoloq-düşüncə ilə
əvəz olunur. Və qarşıya yeni suallar çıxır: «Güllü
paltar mövsümü» povestini qəhrəmanın pərakəndə
düşüncələri üzərində qurmaq hansı bədii funksiyanı
yerinə yetirir və daxili monoloqdan müəllif nə
məqsədlə geniş istifadə edir? «Müasir realist
ədəbiyyatda...
daxili
monoloq
psixologizmin
Muxtar Kazımoğlu
__________________________________
110
güclənməsinə xidmət edir, müəllifə kömək edir ki, öz
qəhrəmanlarının mənəvi dünyasını dolğun qələmə
alsın, «qəlbin dialektikası»nı açsın» (7, 206). «Güllü
paltar mövsümü» povestində (eləcə də daxili
monoloqlu digər nəsr əsərlərimizdə) daxili monoloq bu
funksiyanı daşıyır. Povestdə müəllif haqlı olaraq belə
hesab edir ki, yarı yaşı ötsə də, ailə qura bilməyən,
hansısa xəyali bir gözəlin eşqi ilə ovunan, Fətdah kimi
rüşvətxor adamlar arasında mənəvi rahatlığını itirən
Canəli müəllimi oxucuya tanıtdırmağın ən münasib
yolu onun «ürəkdə danışdıqlarını» qələmə almaqdır.
Əsərdə daxili monoloq formal xarakter daşımır,
əksinə, qəhrəmanın konkret bir şəraitdəki pərişan
əhval-ruhiyyəsini işıqlandırmaq üçün əlverişli bədii
vasitə
olur.
Canəli
müəllimin
evdə,
küçədə,
trolleybusda, imtahan zalında «sistemsiz» xəyallara
dalması və öz-özü ilə pərakəndə daxili söhbətə
başlaması əsərdə onun düşdüyü psixoloji vəziyyətin,
keçirdiyi narahatlıq və mənəvi sarsıntı hissinin nəticəsi
kimi
mənalandırılır.
«Güllü
paltar
mövsümü»
povestində daxili monoloq Canəli müəllimin düşdüyü
psixoloji vəziyyəti əks etdirmək məqsədindən irəli
gəlir.
Nəsrin klassik və müasir təcrübəsindən aydın
olduğu kimi, daxili monoloqun məzmun və forması
düşünən qəhrəman tipindən çox asılıdır. Düşünə
bilmək söz sənəti tarixində xüsusi estetik mahiyyət
kəsb edir: adətən, o qəhrəmanlar düşünürlər ki, onlar
özlərini və ətraf mühit hadisələrini qiymətləndirməyi
Dostları ilə paylaş: |