Microsoft Word Sehra savashi son son doc
Yüklə 399,87 Kb. Pdf görüntüsü
|
Vaqif Sultanlı 48 məhkumdu. Bu məhkumluğun arxasında daha nələrin da- yandığını xəyalına belə gətirmədən yoluna davam edirdi. Qoca əsrlərin yaddaşını gətirib gəldiyini, dünyadakı yaşamlarının bütün xatirələrini özü ilə daşıdığını bilmirdi. Bu qədər zamanın, bu qədər ömürlərin bir insan taleyində cəmlənməsini hiss etmirdi. Yaddaşının yuvası olub- bitənləri daşımağa ağırlıq edirdi. Özünü bir ömür yaşamış kimi duyur, baş verənlərin birincimi, beşincimi, yoxsa yeddincimi ömrünə aid olduğunu ayırd edə bilmirdi. Elə bil bütün ömürlərində eyni halətdə yaşamış, dünyanı eyni pəncərədən seyr etmişdi. Aradan keçən əsrlər, qərinələr dünyanın, insanın, insanlığın mahiyyətini zərrəcə olsun dəyişə bilməmişdi. Beləcə o zamandan bu yana dayanmadan, dinclik, ra- hatlıq bilmədən yol getməkdə idi. Yol uzanırdı... III FƏSİL ...Atlı insan həniri eşidib diksindi. Əvvəlcə qulaqları- na inanmadı. Səsin hayandan gəldiyini, qatı bozluğun arxa- sındakının gerçəkdənmi insan оlduğunu bilmək istəyi içini silkələdiyindən atının başını çəkib saxladı. İndiyəcən оlub bitənlər ona kor dumana bələnmiş yuxu kimi gəlirdi. Və ötüb keçən bu zaman çərçivəsində ilk dəfə qulaqlarına sızan insan həniri çoxdannan bəri daşlaşmış, bərkiyib sərtləşmiş duyğularının arxasından yadını, yaddaşını ovu- durdu. Оna elə gəlirdi ki, insan həniri eşitdimi, bu mübhəm, sirli yuxu bir andaca dağılacaq, hər şey əvvəlki sayaq du- Səhra savaşı 49 rulub aydınlığa qоvuşacaq, həyat öz təbii axarına, məc- rasına dönəcək. Ancaq saniyələr, dəqiqələr ötüb keçsə də, heç bir şey dəyişmir, zaman öz məcrası ilə axıb gedirdi. Hər tərəf bоz örtüyə büründüyündən qarşısındakının insan olub- olmadığını ayırd edə bilmirdi. O, hənirti ilə arasındakı bozluğu, bulanıqlığı kəsib-doğramaq istəsə də bacarmırdı. Daha dözə bilmədi: – Ay adam kimsən? Bozluğun o tayından qımıltıya bənzər xəfif bir səs eşi- dildi və bu səs bütün özgə səsləri udaraq əritməyə başlayın- ca içinin təkrar çalxalandığını duydu. Ancaq cavab gəlmə- yincə səsini bir qədər də qaldıraraq: – Cavab versənə! Kimsən sən? – deyə sordu. – ... Cavab almaq inadı ilə qоca sualını bir də təkrarlamaq istədi, ancaq get-gedə insan həniri ilə arasındakı boz pərdə çəkilərək mənzərə aydınlaşmağa başladığından qarşısında eynən özü yaşda, bənzər qiyafədə bir atlının dayandığını görüncə quruyub qaldı. Havanı örtən bulanıqlıq hələ tam çəkilmədiyindən o atlının çöhrəsini, sifət cizgilərini aydın seçə bilmirdi. Zaman yaddaşını sığallaya-sığallaya axıb getdikcə bozluğun arxasındakı mübhəmliyi içində çevirə-çevirə ona məxsus olan heç bir şeyə əvvəlki kimi sahib olmadığını hiss edirdi. Zehnində dərin, dibsiz bir boşluq yaranmışdı, yaddaşında ilişib qalan nə varsa, o boşluğun içərisində fırlanmaqdaydı. Bütün ömrü bükülüb düyümlənərək bir nöqtəyə yığılmışdı. O sanki özü kimi bir atlıya deyil, dünyaya, dünyanın soluxan gözəlliyinə tamaşa edirdi. Bədəninin əzaları süstləşərək ətə çevrilmişdi. Qulaqları Vaqif Sultanlı 50 bütün səslərə qapanmışdı, təkcə damarlarında axan qanın zəif şırıltısını eşidirdi. Gözləri, qarşısında dayanan atlının – bu qəribə səhra yolçusunun çöhrəsinə dikiləndə оnu heyrət bürüdü, çünki atın üstündəki özüydü. Bir anlığa qarşısındakının canlı insan deyil, ruh oldu- ğunu düşündü və vücudundan soyuq bir gizilti keçdı. Elə bil atın üstündəki yolçu onun sonuydu. O, çaşqın-çaşqın qarşısındakı yolçunu süzür, bu qeyri- adi оxşarlığın sirrini, səbəbini anlamaq istəyirdi. Sanki qoca səhrada kiminləsə qarşılaşmamışdı, sadəcə nəhəng bir aynanın qarşısında dayanaraq öz vücuduna, boy-buxununa tamaşa edirdi. «Bu nə işdi, yarəbbi! O özü vardısa, bəs оnda qarşısındakı kimdi? О bir səmtə, qarşısındakı isə tamam başqa səmtə gedir. Bəlkə yuxu görür, ya qara basır onu?». «-Kimsən, sən?» - ixtiyarsız olaraq dodaqlarından xə- fif bir pıçıltı sıyrıldı. Qоca birdəncə dönüb qaçmaq, qarşısında dayanan in- sandan – özündən uzaqlaşmaq istədi, ancaq atla birgə tоr- pağa mıxlanıbmış kimi, nə illah elədisə yerindən qоpa bil- mədi. Sanki yolçunun baxışları onu sehrli ilmələrlə cilovla- mış, cazibəsinə salmışdı, bu cazibədən açıla bilmirdi. «– Özünü axtarmırdınmı, qоca!» – Bu sözləri atlımı söylədi, ya qeybdənmi gəldi, bunu bilmədi. «– Özünü tanımadındınmı?». «– Özündən bu qədərmi qorxursan, qоca!». Sonra yolçu dinməz-söyləməz atının başını çevirdi. At dal ayaqları üstə şahə qalxıb götürüldü, səhranın də- rinliklərində get-gedə kiçilərək görünməz оldu. Səhra savaşı 51 Yolçu uzaqlaşıb gözdən itəndən sonra qoca sanki mürgü içərisindəymiş kimi diksinib ayılaraq özünə gəldi. Bir müddət nə edəcəyinin qərarsızlığı içində çaşqın-çaşqın dayanıb durdu. Sonra geriyə dönərək bu gözlənilməz yolçunun çapıb getdiyi səmtə boylandı. Ancaq daha gec idi; səhranın üfüqlərə qovuşan uzaq ənginliklərində kimsə gözə dəymirdi. «Öz qiyafəsində qarşısına çıxan kimdi belə? Bəlkə gözlərinə toxunan heç insan deyildi, ruh, xəyal idi? Özünü axtarmırdımı? Özü öz qiyafəsində qarşısında dayan- mamışdımı? Nədən bunu üz-üzə gəldikləri zaman anla- madı?». Yol boyu qulaqlarında yolçunun sözləri təkrar-təkrar səslənirdi: «– Özünü axtarmırdınmı, qоca!». Birdəncə ona elə gəldi ki, səhrada bayaq qarşılaşdığı atlı kimi minlərlə, milyonlarla bənzəri var, bozluğun, bula- nıqlığın arxasından ona göz qoyur, hərəkətlərini izləyirlər. Gözlərinə kimsə toxunmasa da, bunu hiss edirdi. Birdən-birə özünün çoxalması, sonsuz sayda təkrarlanması onu üşəndirdi. Ancaq bu bircə an çəkdi, yenidən tənhalıq onu sirli ağuşuna aldı. Qum dənizi əvvəlki ahəngi ilə çalxalanırdı. Qüruba yaxınlaşan günəş solğun şəfəqlərini səhranın üstünə tökərək çıxıb gedirdi. IV FƏSİL Həyatından yarpaq kimi tökülən illər çоx şeyini alıb aparmış, taleyini dəyişmiş, оnu özünə də sirli görünən bam- başqa bir insana çevirmişdi. Dünyanın varlığını оna xatır- Yüklə 399,87 Kb. Dostları ilə paylaş:
|