ХЫЫЫ – ХЫВ ясрляр ана дилли лирик шеиримизин инкишаф йолу
41
Bakıda şairin farsca divanı işıq üzü görür.
Eyni zamanda nəsimi-
şünaslığın cəfakeşlərindən olan C.Qəhrəmanovun hazırladığı
elmi-tənqidi mətn əsasında ərəb əlifbası ilə şairin əsərləri 3 cilddə
nəşr edilir (1973). Yenə 1973-cü ildə H.Araslının tərtibi ilə sə-
nətkarın “Seçilmiş əsərləri” çap olunur (Həmin nəşr 2004-cü ildə
latın qrafikalı Azərbaycan əlifbası ilə yenidən işıq üzü görmüş-
dür). Kiril əlifbası ilə meydana çıxan bu nəşr əslində elmi-tənqidi
mətn əsasında hazırlanmışdır və Nəsiminin türkcə “Divan”ında
əldə olan bütün şeirlərini əhatə edir. Baxmayaraq ki, bu iki nəşr
də bəzi qüsurlardan xali deyil (başqasının şeirləri bəzən Nəsimi-
nin adına getmiş, müəyyən söz, ifadə misra və beytlərdə təhriflərə
yol verilmişdir və s.), lakin indiyə qədərki Nəsimi əsərlərinin çapı
sahəsində ən etibarlı və uğurlu iş hesab oluna bilər. Sənətkarın
farsca əsərlərinin bir qismi azərbaycancaya çevrilərək “Fars diva-
nı” (1977) adı ilə nəşr olunmuş, Q.Paşayevin tərtibi əsasında
“Iraq divanı” (1987) işıq üzü görmüşdür. Sonrakı illərdə Ə.Səfərli
və X.Yusifov da müəyyən çətin söz, ifadə, misra və beytlərin
yığcam izahını verməklə Nəsiminin “Seçilmiş əsərləri”ni çap
etdirmişlər. Bu müəlliflər tərtib zamanı, əsasən, H.Araslı nəşrinə
isnad etmişlər. Bu deyilənlərdən əlavə XX əsrin 70-90-cı illərində
Nəsimi əsərlərinin ayrıca kitab şəklində kiçik
və böyük həcmli
müxtəlif nəşrləri də mövcuddur.
Yaradıcılığı
İ.Nəsimi zəngin bir yaradıcılıq irsi qoyub getmişdir. O,
üç
dildə -
türkcə (Azərbaycan türkcəsində),
farsca və
ərəbcə şeirlər
yazmışdır. Şairin
Azərbaycan və
fars dillərində
divanları gəlib
bizə çatmışdır. Ərəb dilində divan yaratdığı barədə isə məlumatı-
mız yoxdur. Nəsimi
lirik şairdir və şeirlərinin hamısı bu ədəbi
növdə qələmə alınmışdır.
Sənətkarın bədii irsi bütünlüklə
əruz vəznindədir. O, ərəb
poeziyasının vəzni olan əruzu çox məharətlə türk şeiri ilə
uzlaşdıra bilmişdir. Yaradıcılığında aparıcı janr
qəzəldir. Lakin
klassik poeziyanın müxtəlif bədii forma və janrlarında uğurla qə-
Yaqub Babayev
42
ləmini sınamışdır:
qəzəl, qəsidə, müstəzad, tərcibənd, tuyuğ,
rübai, müləmmə, əlif-lam, məsnəvi və s.
Nəsimi təkcə Azərbaycan ədəbiyyatında deyil, ümumiyyətlə,
İslam şərqində
ictimai-
fəlsəfi şeirin ən böyük nümayəndələrindən
sayılır. O, istər fars, istərsə də ana dilində yazdığı poetik
nümunə-
lərdə bu sahədə diqqətəşayan nailiyyətlər əldə etmişdir.
Sənətkarın şeirlərini
mövzu-məzmun dairəsinə və
ideya is-
tiqamətinə görə bir neçə qrupa ayırmaq olar:
təriqət poeziyası;
dünyəvi poeziya; dini poeziya nümunələri və s.
Bu qrupları da müəyyən yarımqruplara bölmək mümkündür.
Məsələn: müəllifin
təriqət poeziyasını: hürufiyanə, sufiyanə,
hürufiyanə-sufiyanə və s. şeirlərə ayırmaq olar. Yaxud da
dün-
yəvi poeziya nümunələrini belə bir
yarımqruplarda birləşdirmək
mümkündür:
dünyəvi məhəbbət və gözəlliyə aid şeirlər; əxlaqi-
didaktik şeirlər; ictimai-fəlsəfi şeirlər; peyzaj lirikası; və s.
Bundan əlavə
yarı dünyəvi, yarı təriqət mövzulu şeirləri də
vardır.
Onu da xüsusi olaraq vurğulamaq lazım gəlir ki,
istər bizim
verdiyimiz, istərsə də Nəsiminin poetik irsinin ideya-məzmun və
mövzu istiqamətinə görə müəyyənləşdirilən hər cür bölgü ancaq
şərti xarakter daşıya bilər. Çünki “quş dili”ndə danışan Nəsimi-
nin elə şeirləri var ki, onların dünyəvimi, yoxsa təriqət mövz-
ulumu olduğunu müəyyənləşdirmək, həqiqətən, çətindir. “Dil-
bər”, “yar”, “canan”, “nigar” və s.-ə, həmçinin bu anlayışlara
sinonim olan poetik terminlərlə müraciət olunaraq yazılan və hə-
min obyektlərə ünvanlanan elə poetik örnəklər var ki,
onlarda hə-
min “dilbər”, “yar”, “canan”, “nigar” və s. sinonimlərin kimə,
dünyəvi gözələmi, Allahamı, yoxsa F.Nəimiyəmi ünvanlandığını
dəqiq şəkildə müəyyənləşdirmək olmur. Zahirən dünyəvi gözələ
həsr olunduğu güman edilən şeirin təhlili bir başqa cür aparılır.
Əgər bilinsə ki, həmin ünvan Fəzlullah və ya Tanrının özüdür
bədii nümunənin məzmunu, ideya yönümü və şərhin istiqaməti
tamamilə dəyişmiş olur. Hürufiliyin mürəkkəb anlayış və
ХЫЫЫ – ХЫВ ясрляр ана дилли лирик шеиримизин инкишаф йолу
43
yozumlarını, Nəsiminin “pünhan dili”ni də buraya əlavə etsək,
mənzərə daha da aydın olar.
Yaradıcılığının ilkin dövrlərində Nəsimi
sufiliyə meyl etmiş,
F.Nəiminin
hürufilik ideyalarını yaymağa başladığı dövrdən
sonra isə həmin təriqət cərəyanına bağlanmışdır. Buna binaən
onun yaradıcılıq yolu
iki mərhələyə ayrılır. Sufiyanə şeirlərini
daha çox birinci, hürufi şeirlərini isə ikinci mərhələdə inşa etdiyi
mülahizə olunur. Kəmiyyət etibarı ilə hürufiyanə poetik nümunə-
lər üstünlük təşkil edir və sənətkarın bədii-fəlsəfi irsinin əsas qis-
mi bu tipli söz sənəti abidələrindən ibarətdir. Bununla belə təsəv-
vüflə hürufilik görüşlərinin üst-üstə düşən, bir-birini təkrar edən
bir çox cəhətləri olduğundan bəzən hansısa bədii nümunəni
konkret olaraq hansısa təriqət cərəyanına aid etməyə, yarımqrup
çərçivəsində təhlil etməyə ehtiyac qalmır.
Dediyimiz
kimi Nəsimi, əsasən,
hürufi şairidir və bir hürufi
sənətkarı olaraq
İnsana münasibət və ümumiyyətlə,
İnsan
konsepsiyası onun poetik-fəlsəfi aləmində başlıca məsələdir.
İnsan obrazı Nəsimi yaradıcılığında, əgər belə demək mümkün-
dürsə, özünəməxsus statusa, xarakter və səciyyəyə malikdir. O
həm bəşəri, həm də ilahi keyfiyyətlərə malikdir. Ümumiyyətlə, bu
Azərbaycan şairinin poetik dünyasındakı
İnsan obrazı bütün orta
əsrlər Qərb və Şərq ədəbiyyatındakı İnsan obrazlarından daha
əzəmətli, ülvi, möhtəşəm, uca görünür.
Nəsimi yaradıcılığında İnsana adi bəşəri ölçülərlə yanaşmaq
tamamilə yanlışlığa və qeyri-obyektivliyə gətirib çıxara bilər.
Çünki şair adəm övladına ilahi varlığın bir zərrəsi və bir sıra ilahi
sifətlərin daşıyıcısı kimi baxır və
İnsan-Tanrı münasibətləri
onun yaradıcılığının ən başlıca təsvir və tərənnüm obyektidir.
Buna görə də sənətkarın
İnsanına da məhz bu müstəvidə, Haqq-
İnsan münasibətləri çərçivəsində baxmaq lazım gəlir. Mütəfəkki-
rin poeziyası bütün mayasını və rişəsini, istər mövzu-məzmun, is-
tər ideya,
istər bədii-fəlsəfi, hətta sənətkarlıq gücünü də məhz bu
münasibətlərin hürufi yozumuna söykənən dini-fəlsəfi enerjidən
alır. Nəsiminin eşq fəlsəfəsi, məhəbbəti, gözəli və gözəlliyi təsvir
Yaqub Babayev
44
və vəsf ədası, bəşərə və bəşəri gerçəkliyə, ictimai varlığa və s.
münasibəti də bu qaynaqdan qidalanır.
İnsan
kimdir?, nədir? və
nəyə qadirdir? Nəsimi poeziya-
sında bu suallara hürufilik etiqadının inanc hikməti baxımından
cavab tapmaq mümkündür. Həm də həmin cavabın dini, fəlsəfi və
bədii yozumu, məntiqi də mütləq mənada İnsan-Allah münasibət-
lərinə söykənir və nəticə etibarı ilə ona bağlanır. Həmin münasi-
bətlər
sisteminin məğzini, mahiyyətini və şaxələrini isə ən ümu-
miləşdirilmiş şəkildə
bir neçə tezis ətrafında cəmləşdirmək olar.
Bu tezislər, əsasən, aşağıdakılardan ibarətdir:
- İnsan haqdır;
- Haqq İnsandadır;
- İnsan tövhid dinlərinə aid təsəvvür, inanc və şərhlərdə
yalnız Tanrıya aid edilən bir sıra xassə və sifətlərə malikdir;
- İnsan vücudunda, xüsusilə onun camalında Haqqın
müəyyən əlamət və nişanələri mövcuddur ki, bunlar Tanrının
İnsanın surətindəki təcəlli atributlarıdır;
- İnsan çeşidli qeybi varlıqlarla eyniyyət təşkil edir.
- İnsan kainatdakı, o cümlədən yer üzündəki müxtəlif
maddi varlıqlarla eyniyyət təşkil edir.
Əlbəttə, göstərilən müddəa və tezislərin yığcam şərhini
vermək yerinə düşərdi. Həmin məsələləri şairin əsərlərinin mətni-
nin diktə etdiyi məntiqə əsasən qısa şəkildə nəzərdən keçirək.
- İnsan haqdır:
Bu, Nəsimi poeziyasında “İnsan kimdir?” sualına verilən
cavabın və İnsan-Tanrı münasibətlərinin
birinci əsas şərtini və
rüknünü təşkil edir. Yəni ilahi və bəşəri gerçəkliyə hürufi prizm-
asından baxan, bu gerçəkliyi hürufi ideologiyasının boyadığı
rənglərdə görən filosof -şair, hər şeydən əvvəl, adəm oğlunu birb-
aşa Haqq-təalanın özü kimi dərk və təqdim edir:
Həq-təala adəm oğlu özüdür,
Otuz iki həq kəlami sözüdür.
Cümlə aləm bil ki, Allah özüdür,