Microsoft Word Zahid ikinci kitab
Yüklə 2,17 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Milli Kitabxana
Milli Kitabxana
40
AĞCA VƏ AХÇA
nlar iki bacı idilər. Amma hərəsinin öz arzusu vardı. Ağca buluddan ayrılandan sonra şam ağacının budağına qonmaq istəyirdi. —Bilirsən nə gözəl yelləncəkdi, — deyə hərdən bu barədə Axçaya danışırdı. — Azca külək əsir, budaqlar qafil tərpənir, sən də özün üçün yellənirsən. Axçanın isə arzusu o idi ki, yerə düşsün. O fıkirləşirdi ki, uşaqlar qardan adam düzəldəndə ondan da istifadə edərlər. Bir sözlə nəyəsə yaramaq istəyirdi. Bacılar elə bu arzularla əllərini buluddan üzdülər. Şam meşələri yaşıl yol kimi uzanıb gedirdi. Ağca yel vurduqca yеllənən ağaclara həsrətlə baxıb budaqlardan birinə qonacağını gözləyirdi. Axca göz işlədikcə uzanıb gedən Qar dənizinə baxıb sevinirdi: —Bura bax, budaqda yellənəndə hərdən aşağı da baxarsan. Mən çalışacağam ki, qar adamının saçı olum. Onda sənə lap yaxınlaşacağam.
cağam ki, lap aşağı budağa qonum ki, səni yaxşı görə bilim. Kiçik bir külək onları havada oynatdı və bacılar sürətlə aşağı gəlməyə başladılar. Heyf ki, yerə çatanda lap gözlənilməz bir iş oldu. Ağca budağa qonmaq əvəzinə yerə düşdü. Axca isə yerə düşmək əvəzinə budağa ilişib qaldı. Onlar nə qədər əlləşdilərsə bir şey çıxmadı. Nə Axça yerə düşə bildi, nə də Ağca yenidən budağa qayıda bildi. Milli Kitabxana
41
Neynəmək olar. Həyatda bəzən hər şey tərsinə olur. Gərək buna dözməyi bacarasan. Bacılar dözdülər. Yaz gəldi. Əvvəlcə budağa qonan Axça bircə damla suya çevrilib axırı ki, həsrətində olduğu torpağa düşdü. Ağca da yavaş-yavaş əridi və torpağa qarışdı. Kol dibində iki ağ çiçək bitmişdi. Birinin başı aşağı əyilmişdi. Biri ağ kirpiklərini şax tutaraq günəşə baxırdı. Günəşə baxan Ağca idi. Heç olmazsa indi doyunca budaqlara baxmaq istəyirdi. Başını aşağı salan isə Axça idi. Ürəkdən sevdiyi torpağa əyilmişdi. Deyirəm dünyada necə maraqlı işlər olur.
Milli Kitabxana
42
GÜNƏŞ VƏ ZƏHMƏTKEŞ İNSAN
ə, elə ki, insan dünyaya gəldi Günəş parlamağa başladı. O öz parıltısı ilə insanı həvəsləndirdi. Günəş istəyirdi ki, yer üzündə həyat coşub çağlasın. Buna görə lap yuxarı qalxıb daha da parıldadı. İnsan Günəşin bu mehribanlığından daha da sevindi və torpağı əkib-becərməyə başladı. İnsan əkdiyi torpaqlarda müxtəlif bitkilərlə yanaşı lalələr də bitdiyini gördü. Sən demə, Günəş bununla demək istəyirdi ki, sənin zəhmətinlə yerdə balaca günəşlər yanır. Bax, insan bu zaman daha yeni bir qüvvə ilə işlədi. O, sübhdən gedir, gecədən xeyli keçmiş qayıdırdı. İnsan gördü ki, onun yolunun üstündə atəşböcəkləri uçuşur. Onlar balaca qanadlarından yola işıq salır ki, insan hər yeri görə bilsin. Bax bu zaman insan Günəşin göndərdiyi bu balaca böcəklərə və Günəşə dərindən minnətdar oldu və gecələr yоlları işıqlandırmaq haqqında düşündü. Ancaq bunu necə etmək olardı. İnsan Günəş ola bilməzdi ki. Sən demə insanların hər biri balaca bir Günəş imiş. Siz bir fıkir verin. Hər kəs sağlam vaxtında özündən 36 dərəcə istilik buraxır. Deməli insan da Günəş kimi yanır. Bircə fərqi var ki, onun işığı ilk baxışda görünmür. Sonra dünyaya çoxlu insan gəldi və onların içində eləsi tapıldı ki, elektrik lampalarını kəşf etdi. Amma siz diqqətlə fıkir versəniz elektrik lampaları balaca insan ürəyinə oxşayır. Elə bil hər dirəkdən bir ürək asılıb və bizim yolumuzu işıqlandırır. Bunlar elektriki kəşf edən həmin o insanların ürəyidir. Özləri dünyadan çoxdan köçüb, ürəkləri hələ də yanır. Amma gərək bir şeyi də bilək ki,
Milli Kitabxana
43
elektriki kəşf edənlər işığı təkcə ona görə yaratmayıblar ki, insanlar qaranlıqda yolları rahat getsinlər. Həm də bu işi ona görə ediblər ki, Günəşi gecələr də görsünlər. Görürsünüzmü — futbol meydançalarında, təyyarə meydanlarında, məktəblərdə gecələr də işıq yanır. Bunlar ilk insanın dostu Günəşin xatirinədir. İnsan Günəşdən gecələr də ayrılmaq istəmir...
Milli Kitabxana
44
yı özünü yetirəndə bülbül zəngulə vururdu. O necə həyəcanla oxuyurdusa ayının gəldiyini heç kim hiss etmədi: —Nə olub? — deyə ayı donquldandı. — Boğazını niyə yırtırsan? —Bir baxın, — deyə Dovşan bülbüldən qabaq cavab verdi. — Otların qulağından sallanan bu sırğaları görürsünüz? Otların qulağında şeh damcılarından başqa bir şey yox idi. Bu damlalar günəşin şüalarını yavaş-yavaş əmir və xoşbəxt-xoşbəxt parıldaşırdılar. —Görürəm? Nə olsun? Məgər bundan ötrü boğaz yırtırlar? —O boğazını yırtmır, — dələ nazik səslə etiraz etdi. — oxuyur! —Axı bu damcıların nəyi var ki, onlara baxıb oxuyasan da?! — deyə ayı donquldandı və damcıların bir-ikisinin dadına baxdı:
—Heç yeməli də deyilmiş ki? —Hə, yox, yeməli deyil, — çaşmış dovşan söhbətə qarışdı. – Sadəcə olaraq bunlar gözəldir. Bir baxın üzük qaşı kimi parıldaşırlar. Hələ az qalıram deyəm ki, onlar dünyanın ən qiymətli inciləridir. —Çox qiymətlidir? — deyə ayı gözlərini bərəltdi. — Onda sizə əmr edirəm, bu saat onları yığıb tökün mənim ovcuma. Dovşan, dələ və bülbül şeh damlalarını ehtiyatlı çiçəklərin ləçəyindən götürüb ayının ovcuna tökdülər. Amma bu gözəl damlalar ayının ovcunda o saat öz parlaqlığını itirdi. Bir azdan ayının ovcu doldu. O, isə bu damlalarla əllərini yudu. Sonralar ayı hamıya danışırdı ki, əllərini dünyanın ən qiymətli inciləri ilə yuyub. Amma heç kəs bu sözə inanmırdı.
Yüklə 2,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|