Milli Kitabxana
Yüklə 2,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
____________________Milli Kitabxana_____________________ 15
- Allab
verən xasiyyəti dəyişmək olarmı? – deyərdi. Çox vaxt də İmranın anası Tükəzban xala söhbətə qarışardı: - Ay şeytan, gədədən əl çəksənə, nə istəyirsən? İndİ İmran, qarşısında dayanan Zeynəbə baxırdı. Onun ayağında uzunboğaz rezin çəkmə, əynində göy mahud palto, başında yaşıl yelənli qara kəlağayı vardi. Hiss olunurdu ki, uşaqlıq günlərindəkindən fərqli olaraq, indi Zeynəb üst-başını səliqəyə salmış, həmişə gözünün üstünə tökülən saçını sığallamışdı. - Biz elə bildik sən daha buralara gəlməyəcəksən. Tükəzban xala hər gün arxanca gileylənirdi, - deyə o, sükutu pozdu. - Heç
elə şey olarmı? - Niyə olmur, böyüyüb kəndi bəyənməyənlər azdırmı? - Məni nahaq yerə onlara oxşadırsan. - Sən göydən düşməyibsən ki, - nəhayət, Zeynəb nəzərlərini yerdən çəkib onun üzünə baxdı, - heç səndən də gözüm su içmir. O həmişəki kimi astadan, ancaq ürəkdən güldü. İmran azacıq pərt oldu: "Bu qız heç vaxt düzəlməz". Zeynəb elə bil birdən-birə dəyişdi. Bir az bundan əvvəl utanıb qızaran qızdan əsər qalmadı. Gözünün ucu ilə İmranın çamadanına baxdı. - Elə indimi gəlirsən? Yəqin Tükəzban xalanın xəbəri yoxdur. Qaçıb muştuluqlayacam. -
Lazım deyil. Zeynəb üz-gözünü turşutdu: - Düz deyirsən, sənin gəlməyin heç muştuluğa dəyməz. İmran təəccüblə ona baxdı. Zeynəb isə uğundu. İmran onun yeni bir söz deyəcəyindən qorxaraq tez çamadanını götürdü. - Burda niyə durmuşuq, qayıt, bizə gedək. Zeynəb yol uzunu oğrun-oğrun onu süzdü. Birdən dayandı. Diqqətlə İmranın üzünə baxdı. Qızın gözlərində aşkar seçilən şıltaqlıq, dodaqlarındakı kinayəli təbəssüm onun nəyəsə hazırlaşdığını göstərirdi. Doğrudan da elə oldu. Zeynəb qaşlarını dartaraq: - Bo-o-y. Ay
İmran, nə yaman qaralıbsan, - dedi. İmran burnunun ucuna qədər qızardı. Zeynəb isə vəziyyətini pozmadan şaqqıldayıb gülür, sanki müsahibinin pərtliyindən həzz alırdı. İmran özünü topladı. - Mən əvvəldən qarayam. Qara adamın nəyi qaralacaq?
____________________Milli Kitabxana_____________________ 16
Zeynəb daha ucadan qəhqəhə çəkdi və hiyləgərcəsinə gözlərini oynatdı: - Ürəyini sıxma. Evinizdəkinin xoşuna gələrsən. Yəqin ki, sorağını alıbsan... İmran ona cavab vermək istəyirdi ki, Zeynəb qaça-qaça yolu keçib, ətrafı çəpərli evə yaxınlaşdı. İmran doqqazdan keçib gələnədək Zeynəb çəpərin tapdanmış yerindən adlayıb həyətə girdi. Hələ eyvana yaxınlaşmamışdan; "Ay Tükəzban xala, - deyə çağırdı, - bir tez ol, eşiyə çıx". İçəridən ortaboylu, dolubodənli, saçları ağarmış bir arvad çıxdı. Onun qolları çirməkli idi. - Ay qız, nə hay-küy salıbsan? Zeynəb, doqqazdan keçib gələn İmranı başı ilə göstərdi: - Bir gör kim gəlir! Tükəzban xala sakitcə gözlərini qıyıb, gələn adama baxdı və birdən qollarını açıb oğlunun qabağına yüyürdü. İmrana macal vermədən, onun boynuna sarılıb üz-gözündən marça-marçia öpdü. - Ömrüm-günüm, nə yaxşı gəldin! Adam da qoca anasını yaddan çıxardarmı? Heç demirsənmi anam təkdir, gedim ona baş çəkim. Bəlkə elə başıma bir iş gəlib?! Gözümün aği-qarası bircə sənsən. Anasının kövrəlməsindən İmran da qəhərləndi. - Yaxşı, bəsdir. Görürsən ki, gəlmişəm. - Xasiyyətini bilmirəmmi, yenə bir gecə qalıb gedəcəksən. - Yox, daha heç yana gedən deyiləm. Tükəzban xala diqqətlə oğlunun üzünə baxdı. Elə bil onun doğru deyib- demədiyini gözlərindən oxumaq istəyirdi. İmranın üstü xəmirə bulanmışdı. Tükəzban xala sevindiyindən özünü itirib əli ilə xəmirli-xəmirli oğlunun boynunu qucaqlamışdı. Bunu görən Zeynəb gülə- gülə Tükəzban xalanın qoluna toxundu. - Bircə belə dur görüm, kişi özünə təzəcə paltar alıb, sən də onu bələm- bələm eyləyibsən. Qoy təmizləyim, yoxsa xoşa gəlməz. Zeynəb İmranın etirazına baxmadan onun üstünü təmizlədi, sonra da Tükəzban xalaya üzünü tutdu: - İndi ürəyin yerinə düşdümü? Hazır, qəzetdə şəkli çıxanda sənə demədimmi gələcək. Gördün ki, mən deyən oldu. Söz verdi, kişi kimi də sözünün üstündə durdu. Tükəzban xala ətəyinin ucu ilə gözlərini sildi.
____________________Milli Kitabxana_____________________ 17
- Canım sənə sadağa olsun, ay bala, eşikdə durma, keç içəri, hava soyuqdur, dərdin alım. İmran çamadanını gölürüb pilləkəni çixmaq istəyirdi ki, eyvanda dayanan qızı gördü. Boynunu azca yana əyib diroyo söykonmiş bu qızin kolağayısı sürüşüb çiyninə düşmüşdü. Sarışın saçları tən ortadan ayrılmışdı. Telləri yanaqlarında qıvrılmışdı. Nazik, qara qaşları çatılmışdı. Çənəsinin sağ tərəfində, buxağında, balaca xalı da vardı. Qızı başdan-ayağa süzən, onun gözlərinə kölgə salan kirpiklərinə diqqət yetirən İmran qeyri-ixtiyari olaraq: "Zalım balası nə qəşəngdir!" - dey’ xəyalından keçirdi. Səs-küyə eyvana çıxıb, ana ilə balanın görüşünə tamaşa edən qız isə hərəkətsiz dayanmışdı. Kənarda dayanıb İmranın qiza necə diqqətlə baxdığını müşahidə edən Zeynəb: - Niyə durubsan, yuxarı çıx, tanış ol! - dedi. Öz əlini İmranın iri ovcunda hiss edəndə Nərgiz müəllimənin al yanaqları xəfifcə qızardı. Zərif dodaqları azca aralandı. Dişlərinin parıltısı dodaqlarında əks olundu. Öz adını deyərkən səsi titrədi. İmrana elə gəldi ki, Nərgiz müəllimənin dalğın gözlərində nə isə bir məhzunluq, məlulluq var. Yenə Zeynəbin səsi eşidildi: - Keçin
içəri, hava soyuqdur. İmran dönüb Zeynəbə nə isə demək istədi, amma Tükəzban xala ona macal vermədi. Cavanları içəri apardı. Ocaq qalayıb, çay-çörək tədarükünə başladı. Zeynəb də boş dayanmadı. Tez-tez qapını açıb-örtməyə, gülə-gülə stəkan-nəlbəki silməyə, arabir də İmrana söz atıb, Nərgiz müəlliməyə sataşmağa başladı. İmranın gəlişi ilə elə bil ev-eşik canlandı. Tükəzban xala hər dəfə İmranın yanından ötdükcə dönüb baxır, "'boyuna sadağa olum, oğul"- deyə onu oxşayır, siniləri, qazanları danqıldadırdı. Nərgiz müəllimə işə qarışdı. Onlar düyü arıtlamağa başladılar. İmran anasını narahat elməmək, yanında oturtmaq ıstədi. Mümkün olmadı. Axırda özü də onlara qoşuldu. Otağı gülüş səsləri doldurdu... Qapıda at fınxırdı, kiminsə xırıltılı səsi eşidildi. Zeynəb dərhal bayıra çıxdı. - Ay qız, harda itib-batmısan? Səhərdən çağırmaqdan boğazım yırtılıb, nə vaxt bu gəzəyənliyindən əl çəkəcəksən? Zeynəbin sifəti dərhal ciddiləşdi.
Yüklə 2,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|