____________________Milli Kitabxana_____________________
27
- Yaxşı, nağıl açma, de görüm nə istəyirsən?
Kərim kişi əlindəki vərəqi stolun üstünə qoydu.
Kolxoz sədri tərs-tərs kağıza baxdı.
- Bu
nədir?
-
Ərizə.
- Nə ərizə?
- Taxını qurtarıb, avans istəyirəm.
Kosaoğlu kağızı kəonara itələdi.
-
Ə, mən anbarçıyam? Taxılın qurtarıb, get anbara.
- Getmişəm, sənin qolun olmasa vermir.
-
Vermir, vermir. Mən neyləyim?
- Axı, sən bizim sədrimizsən.
- Nə demək istəyirsən?!
- Demək istəyirəm ki, camaat səni özünə sədr seçib, sən də böyüklük elə.
Xalqın haqqını vaxtında özünə çatdır.
-
Bura bax, get işində-gücündə ol, mənə ağıl öyrətmə. Bu da axşamkı
deyil ki, ağlına gələni danışasan. Ə, xalq səni özünə vəkil seçib?
Toy toğlusu kimi nə düşübsən ortalığa? Sənə neçə dəfə demişəm, ağlını
başına yığ, get yıxıl öl bir yerdə. Hər yerə özünü soxma. Sonra peşman olarsan
ha!
- Sən sağ ol, elə peşman olmuşam.
- Nəyə?
- Sənə barmaq qaldırmağıma.
Kosaoğlunu od götürdü. Bu qədər adamın içində deyilən sözlərə dözə
bilmədi. Bu saat ona həddini bildirməsə ürəyi partlayacağını hiss etdi. Əllərini
stola söykədi, bədənini irəli verib çığırdı:
- Nə dedin?
- Səsindən xoşun ha gəlmir, boğazını niyə yırtırsan? Nə dediyimi çox
yaxşı başa düşdün...
- Yaxşı! - dişlərini bir-birinə sıxan Kosaoğlu ərizəni götürüb parça-parça
elədi, ovcunda övkələyib peçə atdı.
-
Di get! Taxsır məndədir: səni indiyə kimi niyə kənddə qoymuşam ki,
sən də belə eləyirsən?!
Kərim kişi bir peç tərəfə, bir də pörtmüş sədrə baxdı.
- A
Kosaoğlu, bir şey demirəm. Görürəm çox havalanıbsan. Amma onu
bü ki, İskəndər Zülqərnəyə qalmayan dünya sənə də qalmayacaq.
Eybi yoxdur...
____________________Milli Kitabxana_____________________
28
Kosaoğlu daha da qızardı. Boğazınin damarları qabardı.
- Kərim kişi, bax ha, saqqalının ağlığına baxmaram. Səni bu camaatın
içində biabır elərəm!
Kərim kişi çiynini çəkdi və təhqir olunmuş halda, ağır-ağır idarədən çıxdı.
Xeyli keçdi. Hamının susduğunu görən Kazım irişərək Kosaoğluya yalmandı:
- Lap
ürəyimdən tikan çıxartdın. Elə səndən qabaq da burda artıq-əskik
danışırdı.
Kosaoğiu: "Hələ harasıdır! İclasda danışmağı mən ona öyrədərəm. Başına bir
oyun açım ki, yarandığına peşman olsun" - deyə ürəyindən keçirdi, sonra da
ucadan əlavə etdi:
-
Ə kişi, demaqoqlar olmasa, dolanmağa nə var? Zalım oğlu çənəsini boş
qoyub, ağzına gələni danışır.
O, məxmər köynəyinin döş cibindən zənciri sallanan gümüş saatinı çıxarıb
baxdı. Bir az sakitləşəndən sonra üzünü İmrana tutdu:
- A
bala,
sən beiə şeylərə məhəl qoyma, evləri yıxılmışlar aman verirlər
ki, adam bir düz-əməlli iş görsün? Qapıdan girən kinü zəli olub yapışırlar
boğazımıza. Mən də ki, axır vaxtlar bir az komhövsələ olmuşam, hə... Söylə
görək nə var, nə yox? Yəqin anana baş çəkməyə gəlibsən. Sözün düzü, iş-güc
başımı o qədər qatıb ki, heç gedib arvadın halını-zadını da xəbər ala bilmirəm.
Anan necədir?
- Çox
sağ ol, yaxşıdır.
- Yaxşı olsun. Amma daha sən də onu tək qoyma. Qoca arvaddır.
Yanına apar, qoy ömrünün axırına yaxın beş-on gün dincəlsin.
- Mənim də fikrim elə idi. Ancaq deyəsən, tərsinə oldu. Mən anamın
yanına gələsi oluram.
- Nə olar, lap yaxşı. Kənddə çoxmu qalacaqsan?
- Deyəsən, daha həmişəlik qalacam. Anam da ayrılığa dözmür.
Kosaoğlu göziərini qıyıb fikirli-fikirli İmrana baxdı.
-
Ə, yoxsa kənddə işləmək istəyirsən?
- Beli.
- Sənə çətin olmazmı, a bala? Oxumuş adamsan, kənddə-kəsəkdə dolana
bilərsənmi?
-
Niyə dolanmıram, kəndçi balası deyiləmmi'?
- Orası elədir... - Kosaoğlu səsini uzatdı.
____________________Milli Kitabxana_____________________
29
Ortalığa sükut çökdü. Sədr İmranın nə üçün kəndə gəldiyini başa düşsə də,
söhbətə əvvəlcə başlamaq istəmirdi, gözləyirdi ki, İmran özü söz açsın, kolxozda
ona bir iş düzəltməyi xahiş etsin. Belə olsa, Kosaoğlunun dili onun üstündə uzun
olardı. Əslinə baxsan, Kosaoğlu İmranın heç burada qalmasını istəmirdi. Onun,
ümumiyyətlə, oxumuş adamlardan xoşu gəlmirdi. Onlarla bir az söhbət edəndə
özünün çox şeyləri bilmədiyini hiss edirdi. Qəlbinin dərinliklərində bunu etiraf
etsə də, üzdə özünü şax tutur, arabir də zarafata salıb "indiki oxumuşların yüzünü
suya susuz aparıb, susuz da qaytararam" - deyirdi. İndi o, qarşısında oturan
İmranı gözucu süzüb öz-özünə düşünürdü: "Nə olsun ki, diplomu var. Yenə də
ki, işi məndən keçir. Boynunu büküb əlimin altında işləmək istəyir. İstəsəm heç
kolxoza yaxın qoymaram, istəsəm birtəhər yola verib dolandıraram". Bu cür
fikirlər içərisində sükut edən Kosaoğlu, nəhayət, dilləndi:
- Neylək, bala, gəlibsən, yaxşı eyləyibsən. Bir az dincəl, sonra
fikirləşərik, hər halda səni işsiz qoymaram. Bir yerə düzəldərəm.
- Burada
fikirləşəsi bir şey yoxdur, Qurban qağa, - İmran gülümsündü və
əlini qoltuq cibinə salıb bir kağiz çıxartdı, - buyurun.
- Bu
nədir?
- Təyüınamədir.
- Hə... - deyə Kosaoğlu səsini uzatdı və dərhal ciddiləşib kağızı gözlərinin
qabağına tutdu. Xeyli baxdıqdan sonra orada yazılanların və möhürün doğru
olub-olmadığını yoxlayırmış kimi kağızi bir-iki dəfə o üz-bu üzə çevirdi. Sonra
nəzərlərini kağızdan çəkib İmrana baxdı.
İmran meşin paltosunun yaxasunı açıb oturmuşdu. Onun zil qara saçları
dağılıb alnında qıvrım-qıvrım olmuşdu. Qaşları qalın və çatma idi. Sol qaşının
qurtaracağında balaca çapıq vardı.
İmranın gözlənilmədən, Kosaoğlundan xəbərsiz təyinnamə alıb gəlməsi sədri
qəzəbləndirdi. "Üz-gözündən də zəhər tökülür. Elə baxır ki, elə bil dədəsi
Səmədi mən öldürmüşəm. Mənim elə o ildən bundan zəhləm gedir. Uşaq ola-ola
məni iclasda biabır elədi, sonra da gotürüb qəzetdə yazdı. Gərək elə ondaca
dərsini verəydim. Yox, Kosaoğlu, ünun uşaqlığına baxma, bu gün ağranom olan,
sabah ayrı fikrə də düşər. Yaxşısı budur indidən gözünün odunu al. Qoy çıxıb
getsin. Ancaq necə?.." - deyə xəyalından keçirdi.
İmran qaşlarını düyünləyib gözlərini sədrə zillədi. Onun iti və kəskin
baxışları Kosaoğlunun nəzərlərilə qarşılaşdı. Onlar bir-birini
Dostları ilə paylaş: |