____________________Milli Kitabxana_____________________
30
sınayırmış kimi, xeyli beləcə dayandılar. İmran sanki onun qəlbindun astar
keçdiyini gözlərindnn oxumaq istəyirdi. Kosaoğlu onun kəskin baxışlarına tab
gətirə bilməyəcəyini hiss etdisə də, özünü sındırmaq istəmədi. Kişiyə elə gəldi
ki, İmranın baxışları onu nizə kimi deşib o üzə keçir. Hətta o, bir az özünü itirən
kimi oldu. Kosaoğlu hələ bu cür kəskin və sərrast baxış görməmişdi: "Bundan
yaxşı silistçi olarmış. Az qalır gözləri ilə adamı yesin", - deyə düşündü.
Düşündüklərini büruzə verməmək üçün zorla da olsa gülümsündü:
- Demək belə, mənim kolxozumda işləmək istəyirsən.
- Bəli, öz kolxozumuzda...
- Çox
yaxşı... Amma bir şeyi pis eləyibsən. Adam böyüyə gənəşmədən iş
tutmaz. Gərək əvvəlcə mənim yanıma gəleydin. Bəlkə mən səni heç işə
götürmək istəmirəm.
- Niyə ki? - deyə İmran təəccübləndi.
- Bunun
niyəsi yoxdur ki, - Kosaoğlu ciddiləşdi. Mənim kolxozum
rayonda on böyük kolxozdur. İşimiz ağırdır. Belə bir kolxozda işləmək sənə asan
gəlməsin, bala. Bu gün-sabah yaz gəlir. Bunun əkini var, səpini var. Belə işlərə
saç-saqqal ağartmış adam lazımdır. Bir də, mənim öz ağranomum pis deyildi.
Dünya görmüş adamdı.
Bərkdən-boşdan çıxmışdı. Amma sən...
- Qurban
qağa, görürəm məni uşaq hesab edirsiniz. Ancaq...
Kosaoğlu onun sözünü yarımçıq kəsdi:
- Uşaq olmayanda nəsən, ə, dünənəcən buralarda baldırı açıq
gəzmirdinmi? Yadındadırmı bir dəfə uşaqları da başına yığıb arxda çimişirdiniz?
"Ayə pambığın suyunun qabağını niyə kəsibsiniz" – deyib üstünüzə cumanda
hərəniz bir tərəfə dağıldınız. Sizi atın qabağına salıb kəndin arasında çılpaq
qovduğum yadından çıxıbmı?
Kosaoğlu qəhqəhə çəkib güldü. İçəridəkilərdən də ona qoşulanlar oldu. İmran
azacıq pərt olsa da, özünü itirmədi. Papiros çıxarıb yandırdı. Güldükcə qarnı
qalxıb-enən Kosaoğlnnun sakitləşməsini gözlədi.
- Elə bilirəm, hamının baldırıaçıq vaxtı olub.
Kosaoğlu gülməyinə güclə ara verdi. Cibindən iri bir dəsmal çıxarıb əvvəlcə
gözlərini quruladı, sonra da burnunu bərkdən silib otağa səs saldı.
-
Ona sözüm yoxdur, oğul, ancaq sən mənnən elə danışdm ki, gülməyim
tutdu. Hə... nə isə, zarafat öz yerində, iş də öz yerində. Demək, kəndə işləməyə
gəlibsən?
____________________Milli Kitabxana_____________________
31
- Bəli, Qurban qağa, mən MTS-ə gedən kimi "İyirmi altılar" kolxozunu
məsləhət gördülər. Mən də əmri alıb gəldim.
Kosaoğlu papağını çıxarıb qıraq başını övkələdi. Sonra da asta-asta sözə
başladı.
- Daha keçib, nə deyirəm?! Ancaq, başına and olsun ki, düz sözümdür,
başqası olsaydı, heç ayağını kəndə basmağa qoymazdiın. Ancaq sən öz
uşağımsan. Ətini yesəm də, sümüyünü atmaram. Bir də ki, rəhmətlik dədən
Səmədlə duz-çörək kəsmişik. O haqq-salama görə gərək sənə kömək edəm. Fikir
eləmə, həmişə gozüm üstündə olacaq. İşimiz ağır olsa da qorxma. Qurban qağan
ölməyib ha! Bilmədiyini də öyrədərəm, işləyərsən. Yaxşı, havaxt işə başlamaq
istəyirsən?
- Elə günü sabahdan.
-
Hm... Onda tapşıraram sənə bir at da verərlər. Atminə bilirsənmi? Ə,
yoxsa şəhərli olub gedibsən?
- Nədeyim... Atı minməkasandır. Amma qorxuram dəli at ola, mən də
sizin gününüzə düşəm. Yıxılıb qabaq dişimi sındıram.
Kosaoğlu üz-gözünü turşudub dilinin ucu ilə qabaq dişinin sınıq yerini
yoxladı və dərhal müharibədən əvvəlki bir hadisəni yadına saldı. O zaman onu
kolxoz sədrinə müavin seçmişdilər. Kosaoğlu sədrdən, özündən əvvəlki
müavininin ayağı səkil kəhərini istəmiş, elə idarənin qabağındaca sıçrayıb atın
belinə qalxmışdı. Ancaq beş-on metr getməmiş at şahə qalxıb onu yerə
çırpmışdı.
Bunları xatırlayan Kosaoğlu fikrə getdi: "Məni at yıxdığı necə də yadında
qalıb! Üz-gözündən çoxbilmişə oxşayır. Elə düz başa düşmüşəm. Deyəsən
farağat duran deyil. İndidən köhnə sandıq içi tökür". Birdən onun rəngi ağardı,
ölü sifətinə düşdü. Elə bil ürəyinə buz bağladılar. Canına titrəmə düşdü. Kürkünü
çiyninə salıb təlaşla İmrana baxdı. Sanki bu baxışları ilə onun qəlbinə girmək,
"söylə, özgə nə bilirsvin? Məndən nə eşidibsənsə hamısını söylə ki, ürəyim
dincəlsin" - demək istəyirdi. Elə bil köhnə bir yarasının qaysağını qopartdılar.
Kosaoğlu acı alma kimi bürüşdü: "Bəlkə elə onu da bilir?" - deyə düşündü.
Nəhayət, Özünü toxtatdı. Gizlincə ətrafdakılara baxdı. İmranın sakitcə
gülümsündüyünü görüb özünü danladı: "Mən də lap kölgəmdən ürkürəm, o nə
uşaqdır ki?" Kosaoğlunun rəngi özünə gəlməyə, sifəti yavaş-yavaş qızarmağa
başladı. O, dəsmal çıxarıb alnını sildi.
____________________Milli Kitabxana_____________________
32
-
Afərin! indi bildim ki, Səmədin oğlusan. Atan kimi dil altinda qalan
deyilsən. Nə deyirəm! Gəlibsən, lap yaxşı eləyibsən. Əl-ələ verib
işləyərik. Ağranomun öz uşağımız olması daha yaxşıdır.
...İmran gedəndən sonra Kosaoğlu özünü xeyli ələ ala bilmədi. Dalbadal iki
papiros eşib yandırdı.
Stolun siyirməsini çəkib kağızları eşələdi, qarşısındakı qəzetləri dəstələyib
götürdü, sonra yenə kürkünü çiyninə salıb ayağa durdu. Qapının ağzında məktəb
direktoru ilə qabaqlaşdı.
- De
görüm,
nə istəyirsən?
-
Odun, - deyə müəllim qisaca cavab verdi, - məktəbin odunu azalıb, hava
da ki, bir təhərdi.
-
Odun yoxdur, az yandırın.
- Axı uşaqlar soyuqda dərs oxuya bilməz.
- Mən neyləyim?
- Heç
nə, məktəbə borclu olduğunuz odunları verin. Sizdən başqa bütün
kolxozlar odun verib. Bizim sovetlikdə bircə siz qalıbsınız.
-
İndi bu qarda, boranda mən odunu hardan alım? Bir təhər dolanın, görək
hava açılarmı.
- Axı bu işi gərək vaxtında görəydiniz.
-
İndi bizi öldürməyəcəksiniz ki, ay direktor?
- Mən adam öldürən deyiləm.
- Yaxşı!.. Bir az möhlət verin, tapıb düzəldərik.
- Yoldaş sədr, bax axırıncı dəfə deyirəm. Əgər bir həftəyə odun
gətirməsəniz, məndən incimyyin.
-
Şikayət eləyəcəksən?
- Lazım gəlsə.
- Hm...
Şikayətdən nə çıxacaq, balam? Rayona məlumat verəcəksən.
Onlar da çağırıb işi yenə mənə tapşıracaqlar. Yaxşısı budur nə özünü, nə bizi
dağa-daşa sal. Düzəldərik.
Müəllim daha bir söz deməyib getdi.
Kosaoğlu kürkünü geyib maşına oturdu. "Pobeda" qarı tozlayaraq kənd
yoluna çıxdı. İdarənin eyvanında dayanan Kazım rayon mərkəzinə doğru
irəliləyən maşının arxasınca baxıb, çiynini çəkdi. "Görəsən, belə tələsik haraya
getdi?"
Dostları ilə paylaş: |