İKİNCİ HİSSƏ
İngilislərin İslamla düşmənçilikləri
İngilis casusunun birinci hissədəki e`tiraflarını
oxuyanlar, ingilislərin dünya müsəlmanları üçün nələr
düşündükləri haqqında müəyyən qədər də olsa,
mə`lumata malik oldular. Bu hissədə qısa şəkildə
MNN-nin
casuslara
verdiyi
əmrlərin
dünya
müsəlmanları üzərində necə tətbiq edildiyindən və
missioner fəaliyyətindən danışacağıq.
İngilislər çox məğrur və təkəbbürlüdürlər. Onlar öz
şəxsiyyətlərini və vətənlərini nə qədər üstün və
yenilməz görürlərsə, digər insanlara və ölkələrə də bir
o qədər yuxarıdan aşağı baxırlar. İngilislərə görə,
insanlar üç qismə ayrılırlar: Birinci qismə aid olanlar
məhz ingilislərin özləridir. Onlar özlərini Allahın insan
olaraq yaratdığı ən gözəl məxluq hesab edirlər. İkinci
qismə Amerika və Avropanın digər ağ dərili xalqları
aid olunur. Bunları da insan hesab edərək lazımi
ehtirama layiq bilirlər. Yerdə qalanlar isə üçüncü
növdən olan insanlardır ki, ingilislərə görə, bunlar
insanla heyvan arasında olan məxluqdurlar. Hörmətə
layiq olmadıqları kimi, hürriyyət, istiqlal və vətən
məfhumu da onlara şamil olunmur. Bu insanlar
bilavasitə ingilislər tərəfindən idarə olunmaq üçün
yaradılmışdır.
İngilislər bu gözlə baxdıqları müstəmləkələrdə yerli
əhali ilə bir yerdə yaşamazlar. Müstəmləkələrin hər bir
yerində
ingilislərə
məxsus
klublar,
kazinolar,
81
hamamlar, hətta mağazalar da vardır. Yerli əhalinin bu
kimi yerlərdən istifadə etməsi qadağandır.
XX əsrdə hindistan səyahətləri ilə məhşur olan
Marsello Perneal “hindistan səyahəti xatirələri”
kitabında belə yazır: “Avropada şöhrət tapmış, hətta
bə`zi universitetlərin fəxri professor adını almış bir
hind alimi ilə Hindistandakı ingilis klublarının birində
görüşmək üçün və`dləşdik. Hindli alim kluba gələn
zaman, onun hətta dünya şöhrətli bir şəxsiyyət
olmasını da nəzərə almayaraq, içəri buraxmamışdılar.
Uzun sürən isrardan sonra onun kluba buraxılmasına
nail
oldum”.
İngilislər
özlərindən
olmayanlara
heyvanlardan da pis münasibət bəsləyirlər. Ən böyük
müstəmləkələri olan, illərcə istismar və talan etdikləri
Hindistanın Amritsar şəhərində 1919-cu ildə dini ayin
səbəbi ilə bir yerə toplaşan hindlilər yaxınlıqlarından
keçən bir ingilis qadınına diqqətsizlik edərək, ehtiram
göstərməmişdilər.
Missioner
qadın,
o
zaman
Hindistanda hərbi komandan vəzifəsində çalışan ingilis
generalı Dyeri Reqinolda bu haqda şikayət etmişdi.
General dərhal əsgərlərinə mə`bədə yollanmağı əmr
etmiş və bunun ardınca dəhşətli faciə törənmişdi.
Əsgərlər mə`bədə yollanaraq, on dəqiqə ərzində
ibadətlə məşğul olan müdafiəsiz xalqa atəş açmış,
yeddi yüz nəfər həlak olmuş, min nəfərdən artıq insan
isə yaralanmışdı. General bununla kifayətlənməyərək,
qalan əhalini üç gün əlləri və ayaqları üzərində heyvan
kimi yeriməyə məcbur etmişdi. Bu hadisə ilə bağlı
Londona şikayət edilir. İngiltərə hökuməti tədqiqat
aparılması üçün fərman verir. Tədqiqat üçün
82
Hindistana gələn müfəttiş dinc əhaliyə atəş açmağın
səbəbini soruşanda, general belə cavab vermişdi:
Buranın komandanı mənəm, lazım olan əmri də
vermişəm!
Bəs, əhalini əlləri üzərində süründürməyin səbəbi
nədir?
Hindlilər öz tanrılarının qarşısında da bu cür
sürünürlər. Bu işi görməkdə məqsədim, bir ingilis
qadınının da hindu tanrısı qədər müqəddəs olduğunu
onlara anlatmaq idi.
Cənab General, əhali alış-veriş üçün küçəyə çıxmağa
qorxur. Niyə imkan vermirsiniz?
Çünki bunlar insan olsaydı, əlləri üstə sürünməzdilər.
Onsuz da bunların evləri bir-birinə bitişik, damları da
düzdür; damlarının üstündə yerisinlər.
* * * *
Generalın bu sözləri qəzetlərdə nəşr olunduqdan
sonra Dyeri Reqinold qəhrəman e`lan edildi. Dünya
tarixində 13 aprel 1919-cu il ingilis zülmünə mə`ruz
qalan hindlilərin qanından meydanda gölməçə əmələ
gəlmişdi. Bu qan gölməçəsi general Reqinoldun
vəhşiliyinin
nəticəsi
idi.
Bu
hadisədən
sonra
Hindistanın hər bir yerində böyük üsyanlar başlandı.
Bu səbəbdən o, general vəzifəsindən azad edilərək
təqaüdə göndərildi. Ancaq Londonda onu Lordlar
Palatası təmtəraqla qarşıladı. Hələ mükafatlandırmaq
qərarına da gəldilər. İngilis lordlarının başqa millətlərə
necə baxdıqları burada tam aydın olur.
İngilislər öz müsətəmləkələrini idarə etmək üçün
onları iki qrupa bölmüşdülər. Birincisinə, Dominon adı
83
vermişdilər. Bu qrupa ağ dərili avropa xalqları daxildir.
Onlar
üstün
imtiyazlara
malik,
hətta
mədəni
muxtariyyata sahib idilər. Ölkədaxili idarəçilik özlərinə
məxsus idi. Yalnız xarici əlaqələrdə İngiltərəyə tabe
idilər.
Misal
olaraq
Kanada,
Avstraliya,
Yeni
Zellandiya. İkinci qrupa isə ağ dərili olmayan xalqların
müstəmləkələri daxil idi. Bu xalqalar daima zülm
altında inildəməkdə idilər.
MNN-nin daxilində Hindistana nəzarət üçün ayrıca
bir bölüm var idi. Bu nazirliyin əsas mə`sul şəxsi
nazirin özü idi. Onun iki müşaviri və dörd müavini var
idi. İqtidar dəyişsə də nazirliyin mə`sulları dəyişməzdi.
Dörd müavinin biri Kanada, Avstraliya və bə`zi adalar,
ikincisi Cənubi Afrika, üçüncüsü Şərqi və Qərbi Afrika,
dördüncüsü Hindistanla məşğul olurdu. Düşmənçilik,
zülm, istibdad, hiylə və xəyanət üzərində qurulan
ingilis
imperatorluğu,
özünə
“üzərində
günəş
batmayan” ölkə adı vermişdi. Konqo, Kipr, Kanada,
Atən, Avstraliya, Fici, Şimali Afrika, Yeni Zellandiya,
Tonqa, Pasifik adaları, Paniya, Somali, Saravak, Biruno,
Bruney, Banqladeş, Birma, Hindistan, Pakistan, Malta,
Malayziya, İndoneziya, İngilis Bəlcustanı, Çinin bir
hissəsi, 1882-ci ildən Bostamina, Misir, Sudan,
Sinqapur, Siyero-Leone, Niceriya, Uqanda, Quyan,
Qambiya, Qana və Tanzaniya kimi dövlətlər ingilislərin
hegemonluğu sayəsində alındı. Bu dünya dövlətləri
həm dinlərini, həm dillərini, həm də adət-ən`ənələrini
itirdilər. Yeraltı-yerüstü sərvətləri ingilislər tərəfindən
talan edildi. XIX yüzilliyin sonunda onlar dünya
torpaqlarının ¼-nə, dünya xalqlarının isə ¼-dən çoxuna
84
sahib oldular. İngilis müstəmləkələrinin ən mühümü,
strateji məqsəd daşıyan Hindistan idi. İngilislər
dünyada hakimiyyətlərini tə`min etmək üçün üç yüz
milyondan artıq əhalisi olan (hal-hazırda bir milyarda
yaxındır) tükənməz sərvətlərə sahib olan Hindistandan
I Dünya Müharibəsində bir milyondan artıq əsgər və
bir milyard rupi nəğd pul almışdılar. Bu pulların
çoxunu Osmanlı dövlətini parçalamağa sərf etmişdilər.
Sülh şəraitində də ingilis iqtisadiyyatını yaşadan və
maliyyəsini dövr etdirən Hindistan idi. Hindistana çox
əhəmiyyət verilməsinin əsas iki səbəbi var idi:
İslamın hindistanda yayılıb genişlənməsi və bu
ərazilərdə onun hakim olmaq təhlükəsi;
Hindistanın təbii sərvətləri.
Hindistan
üzərində
müstəmləkəçilik
siyasətini
qoruyub saxlamaq üçün ingilislər bu ölkənin yolunun
üstündə olan bütün İslam ölkələrinə soxularaq fəsad
toxumları səpmiş, qardaşı qardaşa düşmən etmişdilər.
Bu yolla təbii sərvətləri öz ölkələrinə daşımış və
müsəlmanlara hakim olmuşdular.
Osmanlı imperatorluğunu müxtəlif siyasi oyunlarla
Rusiya ilə müharibəyə cəlb etdilər ki, bu dövlət
zəifləyib Hindistana əl uzada bilməsin. Parçalayıb işğal
etmək ingilis siyasətinin əsasını təşkil edir.
Avropadan ilk dəfə Hindistana ayaq açan, h.q-904, m-
1498-ci ildə portuqaliyalılar olmuşdu. Kalkuta şəhərinə
gələn portuqaliyalılar ticarətlə məşğul olmuş və
tədricən Hindistan ticarətini əllərinə keçirmişdilər.
Daha sonra portuqaliyalıları hollandlar, hollandları isə
85
fransızlar üstələdilər və nəhayət, ingilislər meydana
çıxaraq nəzarəti ələ keçirdilər.
Hindistanın müsəlman alimlərindən olan əllamə
Məhəmməd Fəzli Haqq Hərəbədinin ”Əs-sərvətül
Hindiyyə” kitabında yazdığına görə, ingilislər ilk dəfə
h.q-1008, m-1608-ci ildə Hindistanın Kalkuta şəhərində
ticarət mərkəzləri açmaq üçün Əkbər şahdan izn
aldılar. Elə bu illərdə kraliça Yelizavetta Şərqi
Hindistan kompaniyasının nizamnaməsini təşkil etdi.
Bu nizamnaməyə görə, kompaniya İngiltərədə könüllü
əsgər toplayaraq, öz hesabına silahlandırıb donanma
təşkil etmək, hərbi və ticarət məqsədi ilə səfərlər etmək
imtiyazı aldı. Əkbər şah azğın bir adam idi, bütün
dinlərə eyni gözlə baxırdı. Hətta müxtəlif dinlərin
alimlərini bir yerə toplayaraq, müştərək bir din qurdu.
Onun “İlahi Din” adlandırdığı bu ayin h.q-990, m-1582-
ci ildə rəsmi əqidə e`lan edildi. Bu tarixdən başlayaraq
onun ölümünə qədər bütün Hindistanda, xüsusilə də
Seylonda İslam alimlərinin e`tibarı azalmışdı. Əkbər
şahın dininə mənsub şəxslər isə hər yerdə önə
keçmişdilər. Məhz bu zamandan ingilislər Hindistana
daxil oldular.
İngilislər I Şahi-aləmin zamanında Kalkutiyada
torpaq sahələrini satın aldılar. Onları mühafizə etmək
üçün ordu gətirdilər. H.q-1126, m-1714-cu ildə Sultan
Fərruh Şir şahı taxtdan saldılar. Bundan sonra bütün
Hindistanda torpaq sahələrinin satılmasına izn verildi.
1803-cü ildə ingilislər Şahi-aləm Sanini hakimiyyətləri
altına aldılar. 1760-cı ildə taxta çıxan Şahi-aləm Saninin
zamanında ingilislər öz müstəmləkələrini Benqaldan
86
mərkəzi Hindistana və Rasputaniyaya (İndiki Pakistan)
qədər genişləndirdilər. Dehlidə gördükləri bütün işləri
şahın adına çıxartdılar. Müsəlman Hind şahlarının
adlarının pulların üzərindən götürülməsi ilə ilk dəfə
olaraq, Şahi-aləmi Sani ilə İngiltərənin Hindistandakı
valisi arasında qarşıdurma yarandı. 1837-ci ildə
hakimiyyətə gələn II Şah Bahadır, ingilislərin zülmünə
dözməyərək, 1857-ci ildə onlara qarşı ordunun və
xalqın birliyi ilə qiyama başladı. İlk mərhələyə öz adına
pul kəsdirib, xütbə oxutmaqla başladı. Şahın bu
hərəkətinə qarşı ingilislərin reaksiyası çox şiddətli oldu.
İngilis əsgərləri Dehliyə daxil olaraq evləri, dükan və
mağazaları talan etdilər. Qarşılarına çıxan bütün qoca,
cavan, uşaq və qadınları qılıncdan keçirdilər. Dözülməz
bir vəziyyət yarandı. II Şah Bahadırın ordu
başçılarından olan Batı xan, sultanı ordu ilə birlikdə
geri çəkilməyə razı etdisə də, ingilislərin rəğbətini
qazanmaq istəyən xain Mirzə İlahi Baxış adlı başqa bir
başçı şaha ordudan ayrılıb, təslim olmağı təklif etdi.
Onu inandırmaq üçün - ingilislər səninlə yaxşı rəftar
edəcəklər və ailənə də toxunmayacaqlar - dedi. Bahadır
Şah da ona inanaraq ordunun əsas cinahından
ayrılaraq, Dehlinin içərisindəki Kalyayi Müəlladanın 10
km.-də yerləşən Humayun şahın türbəsinə sığındı.
Zalımlığı ilə məşhur olan ingilis zabiti, keşiş Hudson
bu məsələni xain Rəcəb Əli adlı birindən öyrənərək,
ordu komandanı Vilsona bildirir. O, Bahadır Şahı
tutmaq üçün yardımçı qüvvələr istəyir. Vilson verə
biləcəyi muzdlu əsgəri olmadığını söylədikdə, Hudson
sultanın təslim olması üçün, canına və ailəsinə
87
toxunulmayacağı tə`minatının verilməsi təklifini edir.
Vilson bu təklifi əvvəlcədən qə`bul etməsə də, sonradan
razılaşır. Bundan sonra Hudson 90 nəfərlik əsgər
hey`əti ilə Humayun şahın türbəsinə gələrək, sultana
təslim olmağı təklif edir və təslim olduğu təqdirdə
ailəsinə
toxunulmayacağı
tə`minatını
da
verir.
Hudsona aldanan Bahadır Şah təslim olur. Hudson
sonradan sultanın iki oğlunu yaxalamaq istəyir. Lakin
sultanın oğlanları qalada mühafizə olunduqlarından
onlara yaxın düşə bilmir və nəticədə onları da canlarına
tə`minat vermək yolu ilə aldadır. Sultanın oğlanları da
aldanaraq, təslim olurlar. Onları tutan kimi elə oradaca
zəncirləyərək, əli bağlı Dehliyə gətirir. Mərkəzi
meydanların birində soyundurub, sinələrinə qurğuşun
tökərək şəhid edir. Deyilənlərə görə Hudson onların
qanından bir qədər şüşəyə töküb içmişdi. Bu gənclərin
cəsədlərini xalqı qorxutmaq üçün qala qapısından
asırlar. Bir gün sonra başlarını kəsərək, İngiltərə valisi
Henri Bernarda göndərir, ətlərindən isə şorba bişirərək,
sultan və xanımının saxlandığı zindana göndərirlər.
Onlar ac olduqları üçün əti yeməyə başlayırlar. Lakin
çeynəyə bilmirlər. Ətdən şübhələnərək yediklərini də
qusur və qabları yerə çırpıb sındırırlar. Bu vəziyyətdə
Hudson onlara yaxınlaşaraq, niyə yemədiniz? – deyə
iztehza ilə şorbanın onun oğlanlarının ətindən
hazırlandığını söyləyir.
1858-ci ildə hiylə ilə hakimiyyətdən uzaqlaşdırılan II
Bahadır
avropalıları
qarşı
qiyam
və
qətldə
günahlandırılaraq mühakimə edilir. Həmin ilin mart
ayının 29-da ömürlük həbs cəsazına məhkum edilərək,
88
Konqona sürgünə göndərilir. Sultan II Bahadır 1862-ci
ildə vətənindən uzaq bir ölkədə vəfat edir. Daha sonra
Əllamə Fəzli Haqq 1861-ci ildə Andaman adalarındakı
zindanların birində ingilislər tərəfindən şəhid edilir.
İngilislər 1877-ci ildə Osmanlı-Rusiya müharibəsi
ərəfəsində Hindistanı İngiltərənin ərazisi kimi e`lan
etdilər.
İsveç Masson Lojasına bağlı olan Midhad Paşanın əli
ilə Osmanlı dövlətinin müharibəyə sürüklənməsi
İslama dəyən ən böyük ziyanlardan biri oldu. Sultan
Əbdül Əziz xanın öldürülməsində də, ingilislərin əli
var idi. İngilislər xüsusi məqsədlərlə yetişdirdikləri
şəxsləri yüksək vəzifələrdə əyləşdirmişdilər. Bu dövlət
adamlarının adları osmanlı, fikirləri isə ingilis
psixologiyası idi. Bu kadrlar içərisində ən tanınmış
sima Mutafa Rəşid Paşa olmuşdur. O, Baş Nazir olduğu
vaxt 28 oktyabr 1837-ci ildə ingilisləri Hindistan
müsəlmanlarına qarşı Dehlidə törətdiyi qətl hadisələri
münasibəti ilə rəsmi şəkildə təbrik etmişdi. Hələ bu
hadisədən əvvəl Hindistanda ingilis zülmünə qarşı
qiyama
qalxan
müsəlmanları
yatırtmaq
üçün
İngiltərədən gələn yardımın Misirdən keçirilməsi üçün
icazə istəmişdi. Onlara massonların vasitəsi ilə icazə
verildi.
Hindistanda ingilislər yeni məktəblər açdıqları halda,
İslam şəriətini öyrədən bütün mədrəsələri bağladılar.
Xalqa rəhbərlik edə biləcək bütün alimlər və din
adamlarını şəhid etdilər. Hətta tələbələri də qətlə
yetirdilər.
89
Burada sizlərə, 1971-ci ildə Hindistana və Pakistana
səfər
edən
(adı
çəkilməsi
məsləhət
olmayan)
şəxsiyyətlərdən birinin kiçik bir xatirəsini nəql etmək
istərdim: ”Hindistanın sərhəd şəhərlərində yerləşən
İmam Rəbbani və digər övliyaların məzari-şəriflərini
ziyarət etdik. Sonra Paniputi şəhərinə, oradan da
Dehliyə getdim. Paniputinin ən böyük məscidində
cümə namazını qıldıqdan sonra məscidin imamı bizi
evinə
qonaq
apardı.
Yolda,
zəncirlə
bağlanıb
kilidlənmiş böyük bir qapı gördüm. Üzərindəki
kitabəni oxuduqda bu yerin həmin əyalətdə ilk məktəb
olduğunu anladım və imamdan qapının nə üçün bağlı
olduğunu soruşdum. O, cavabında bu məktəbin 1947-ci
ildən bağlı olduğunu söylədi. Onun sözlərindən aydın
oldu ki, ingilislər hinduları qızışdıraraq, Paniputidəki
bütün müsəlmanları – kişi-qadın, qoca-cavan, hətta
uşaqları belə, elə buradaca qətlə yetirdilər. Bu zəncir və
qıfıl bizə ingilis zülmünü xatırladır. Bizlər isə bu şəhərə
sonradan mühacirət etmişik”.
İngilislər hakim olduqlar bütün İslam ölkələrində
alimləri, dini ədəbiyyatları və məktəbləri məhv etdilər.
Əvəzində,
tamamilə
cahil,
öz
dinindən,
mədəniyyətindən xəbərsiz olan gənc bir nəsil
yetişdirdilər. 1837-ci ildə Kalkutaya gələn bir ingilis
mə`muru Lord Makauley fars və ərəb dillərində dini
kitabların nəşr olunub yayılmasını qadağan edən bir
əmr vermişdi. Onun bu əmri İngiltərə hökuməti
tərəfindən bəyənilib təsdiq edilmişdi. Bu qanun ilk dəfə
olaraq müsəlmanların çoxluq təşkil etdiyi ərazilərdə,
xüsusilə də Benqalda qüvvəyə minmişdi.
90
İngilislər Hindistanda 8 yaşlı qızlara məxsus 165
kollec açmışdılar. Bu kolleclərdə yetişdirdikləri
şagirdələri
xüsusi
tə`limlərlə
öz
din
və
mədəniyyətlərinə
düşmən
etmişdilər.
İngilis
ordusunun
2/3-ni
beyinləri
yad
düşüncələrlə
doldurulmuş,
öz
millətinə
düşmən
kəsilmiş,
xristianlaşdırılmış və ya pulla satın alınmış yerli əhali
təşkil edirdi. İngilislərin sə`yləri nəticəsində 1833-cü
ildə
çıxarılan
qanun
casusların
missionerlik
fəaliyyətinin genişləndirilməsi və protestant dininin
Hindistanda qüvvətlənməsinə
şərait
yaratmışdır.
Hindistan tam şəkildə ingilislərin müstəmləkəsinə
çevrilməmişdən əvvəl,
orada yaşayan
ingilislər
müsəlman alimlərinə hörmətlə yanaşırdılar. Məscid və
mədərəsələrin tə`mirinə yardım göstərir, hətta dini
komplkeslərin
tikintisinə
aid
olan
inşaat
müəssisələrində çalışırdılar. 1838-ci ildə İngiltərədən
gələn əmrlərdən sonra ingilislərin bu fəaliyyəti
qadağan
olundu.
Onların
İslam
dininə
olan
hücumlarında tətbiq etdikləri siyasətin iç üzü göründü.
Onlar əvvəlcə yardım edərək müsəlmanları sevindirir,
İslama xidmət göstərərək gördükləri bu kimi işləri
ölkənin hər bir tərəfinə yayırlar. Dünya müsəlmanlarını
bu yolla aldadaraq, öz niyyətlərinə müvəffəq olduqdan
sonra, İslamın əsaslarını, kitablarını, məktəblərini və
alimlərini yavaş-yavaş məhv etməyə başlayırlar. Bu
ikiüzlü siyasətlər müsəlmanlar üçün ən böyük
düşmənçilik və öldürücü zərbə metodu olmuşdur.
İngilislər Hindistanda hakim din və qüdrət olan İslamı
həddən artıq acınacaqlı bir vəziyyətə gətirib çıxardılar.
91
Onlar ingilis dilini rəsmi dil e`lan etdikdən sonra, yerli
gənclərin xristianlaşdırma prosesinin yeni mərhələsinə
başladılar.
Bu
fəaliyyətləri
əsas
e`tibarı
ilə
missionerlərin nəzarəti altında olan məktəblərdə həyata
keçirirdilər. Hətta İngiltərənin Baş Naziri Lord
Palmerson və bir çox ingilis lordları bu məramlarını
açıqcasına bildirirdilər: ”Allah Hindistanı ingilislərə,
onların xristianlıqdan faydalanmaları üçün vermişdir”.
Lord Makley Hindistanda qan və rəng baxımından
hindli, zövq, düşüncə, inanc, əxlaq və zəka baxımından
ingilis bir cəmiyyət yetişdirilməsi üçün çox çalışmışdı.
Bu işə görə də öz ölkəsinin lazımi dəstəyinə nail
olmuşdu. Ona görə də missionerlər tərəfindən açılan
məktəblərdə ingilis ədəbiyyatı, dili və xristianlığın
öyrədilməsinə xüsusi əhəmiyyət verilirdi. Dəqiq
elmlərə - riyaziyyat, kimya, fizika və başqa sahələrə heç
bir maraq yox idi. Bu şəkildə ingilislər tərəfindən
Hindistanda xristianlaşdırılmış bir nəsil yetişdirilir,
sonradan onlar öz ölkələrinin yüksək mə`mur
kürsülərində əyləşdirilirdi.
Hindistanda öz dinindən çıxan müsəlmanlar mürtəd
hesab olunurdular. Hindulara görə isə, öz dinini tərk
edənlər dinsiz hesab edilirdi. Buna görə də, ingilislər
tərəfindən
xristianlaşdırılan
yerli
gənclər
öz
ailələrindən onlara çatacaq hər hansı bir pay və ya
mirasdan məhrum olurdular. Missionerlər buna mane
olmaq üçün 1832-ci ildə Benqala aid bir qanun
çıxararaq, xristian olan yerli mürtəd və dinsizlərin
mirasdan pay almalarını tə`min etdilər. Bu səbəbdən,
hindlilər Hindistandakı ingilis məktəblərinə “şeytan
92
mərkəzi” adını vermişdilər. 1925-ci ildə Hindistana
səfər edən fransız Marsello Pernau nəşr etdiyi kitabında
belə
yazır:
”Hindistanın
birinci
şəhəri
olan
Kalkudadakı səfalətli həyat Paris və Londonun
ətrafındakı bataqxana məhəllələri ilə belə müqayisə
edilməyəcək səviyyədə idi. Küçələrdə insanlar və
heyvanlar bir-birinə qarışmış, uşaqlar ağlayır, xəstələr
inildəyirdi. Onların yanında spirtli içki içib məst olmuş
insanlar ölü kimi yerdə uzanıb qalmışdılar. İnsan bu
qədər ac, zəlil, və zəif vücudları seyr edərkən, istər-
istəməz öz-özünə bunların nə iş görə biləcəyini
fikirləşir. Nicatlarını fabriklərdə işləməkdə görən
insanların ağır iş şəraiti müqabilində aldıqları məvacib,
ehtiyaclarının cüz`i hissələrini belə ödəmirdi. Dünyanın
heç bir yerində insan həyatına qarşı olan diqqətsizlik
burada olduğu qədər deyildi. Fəhlə öldükdə, nə olsun?
sabah yerinə başqa birisi gələr-deyirdilər. İngilislərin
burada düşündükləri yeganə şey istehsalı çoxaltmaq,
maksimum mənfəət əldə etmək və bütün qazancları
İngiltərəyə yönəltmək idi”.
ABŞ-ın keçmiş Xarici İşlər Naziri Vilyam Cenninq
Brayn ingilis hökumətinin Rusiyadan daha zalım və
daha alçaq olduğunu bildirmişdi. O, “Hindistanda
ingilis hakimiyyəti” adlı kitabında belə qeyd etmişdir:
”Hindistan əhalisinə rifah və saədət bəxş etdiyini iddia
edən ingilislər, hakim olduqları müddət ərzində
milyonlarla hindilini məzara göndərmişlər. Məhkəmə
və inzibati orqanlarını tə`sis etdiklərini hər yerdə
öyünərək söyləyən bu millət, rəsmi bir soyğunçuluqla
Hindistanı talan etmişdir. ”Soyğunçuluq” kəlməsi bir
93
az ağır səslənsə də, ingilis idarə üsulunun rəftarını
başqa cür izah etmək mümkün deyildir. Xristianlıq
adından çıxış edən ingilis qansoranları əsarət zinciri
altında inildəyən hind müsəlmanlarının fəryad səsini
eşitmək istəmirdi”.
Mister Hodbert Kambton “Hindlinin həyatı” adlı
kitabında belə yazır: ”Ağaları (ingilislər) hindliyə zülm
edir, o isə hər şeyi yox oluncaya, ölüncəyə qədər
işləməkdə, ona xidmət etməkdə davam edir“. Bu sözlər
insaflı xristianların ingilis vəhşiliyini aşkar edən
yazılardan
bir
nümunədir.
İngilislərin
digər
müstəmləkələrində
işlədilən
hindli
müsəlman
fəhlələrin vəziyyəti daha dözülməz idi. 1834-cü ildən
ingilis istehsalçıları afrikalı zəncilərin yerinə hindli
işçiləri işlətməyə başladılar. Hindistandan Şimali
Afrika müstəmləkələrinə minlərlə hindli müsəlman
aparıldı. Qul adı verilən bu işçilərin vəziyyəti kölələrin
vəziyyətindən daha ağır idi. Bunlar “razılaşdırılmış iş
rejimi” deyilən bir üsul ilə hindliləri işlədirdilər. Buna
görə də qul adlanan insanlar beş il müddət ərzində nə
evlənə, nə də iş yerlərini tərk edə bilərdilər. Gecə-
gündüz qırmanc altında işləmək məcburiyyətində
idilər. Bundan əlavə, hər il vergi qismində üç ingilis
qızılı verməli idilər. Bu deyilənlər “Labour in India”
“Post-Lecturer in the University of New-York” yazıları
ilə bütün dünyaya e`lan edilmişdi.
Qandi öz təhsilini İngiltərədə bitirərək, Hindistana
dönmüşdü. O, xristianlaşmış bir hindli, Porbandar
şəhərinin
baş
keşişinin
oğludur.
1893-cü
ildə
Hindistandakı bir ingilis şirkəti onu Şimali Afrikaya
94
göndərmişdi. Qandi oradakı hindlilərin nə qədər ağır
və dözülməz şəraitdə işlədiklərini müşahidə etdikdən
sonra ingilislərlə mübarizəyə başlamışdı. İngilislər
tərəfindən yetişdirilmiş, hətta xristianlaşdırılmış bir
şəxsin oğlu olduğu halda, ingilis zülmünə qarşı
mübarizə aparmaq ona şöhrət qazandırmışdı.
İngilislərin bütün İslam aləmində tətbiq etdikləri
siyasətin təməli və əsli bu üç kəlmədən ibarətdir-
parçala, dinlərini məhv et və hakim ol! Onlar bu
siyasəti
həyata
keçirmək
üçün
heç
nədən
çəkinməmişlər. İngilislərin Hindistanda başladığı ilkin
proses özlərinə xidmət göstərə biləcək şəxsləri
axtarmaq olmuşdu. Onlar bu şəxsləri tapdıqdan sonra
yavaş-yavaş fitnə alovunu alışdırmağa başlamış və
müsəlmanların
hakimiyyəti
altında
yaşayan
hindulardan istifadə etmişdilər. Hindulara Hindistanın
həqiqi
sahibi
olduqlarını,
hindu
torpaqlarının
müsəlmanlara qurban verildiyini və buna qarşı çıxmaq
lazım gəldiyini təlqin edərək, bu yolla onları öz
tərəflərinə çəkmişdilər. Onların içərisindən muzdlu
əsgərlər götürürdülər. Kraliça Yelizavettanın əmri ilə
orduda quruculuq işləri aparılarkən, hindu cəhaləti ilə
ingilisləri birləşdirən ümumi bir maraq İslama olan
düşmənçilik və sərvət hərisliyi idi. Müsəlman valiləri
ilə hindu başçıları arasında döyüşlər başlandı.
Müsəlmanların içərisindən mə`nəvi cəhətdən zəif
olanlar müxtəlif yollarla satın alındı. Krallıqda müşavir
işləmiş (Hindistan təşkilatı üzərində) mə`sul olan
ingilis Sir Con Straçey müsəlman-hindu münaqişəsi
barəsində bunları demişdir: ”Hakim olmaq və təfriqə
95
salmaq üçün lazım olan hər bir şey hökumətimizin
siyasətində mövcuddur. Hindistandakı siyasətimizin
ən böyük yardımçısı qarşı-qarşıya duran iki düşmənin
mövcud olması idi. Bu düşmənçiliyi qızışdıran
ingilislər 1750-ci ildən 1870-ci ilə qədər davamlı olaraq,
hinduları
dəstəklədilər
və
onlarla
bərabər
müsəlmanların kütləvi şəkildə qırılmasında iştirak
etdilər. 1858-ci ildə isə hinduları müsəlmanların
üzərinə qaldıraraq, bu mənzərəni kənardan yüksək
zövqlə izləməyə başladılar. Hindistanda o vaxta qədər
inək kəsmək üstündə heç vaxt qanlı hadisələr baş
verməmişdi; amma bu hadisədə minlərlə müsəlmanın
nahaq qanı axıdıldı, minlərlə ev, məscid və mədrəsələr
yandırıldı. Bu qarşıdurmanı qızışdırmaq üçün ingilislər
müsəlmanların arasında “Bir inək kəsmək yeddi qoyun
kəcməkdən daha üstündür”, hindlilər arasında isə
“tanrını (inək) ölümdən qurtarmağın savabı var”
fikirini yaymağa başdılar. Bu ixtilaflar ingilislər
Hindistandan çəkiləndən sonra da davam etdirilmişdir.
Buna misal olaraq, İranda Müsəddiq hərəkatı zamanı
nəşr olunan “İttilaat” jurnalından oxuduğum bir
məqaləni nəzərinizə çatdırmaq istərdim. “Qurban
bayramı günü əmmaməli, əbalı iki müsəlman qurban
kəsmək üçün bir inək alırlar. Hinduların məhəlləsindən
keçərkən, bir hindu onların qarşısına çıxaraq, inəyi hara
apardıqlarını
soruşur.
Müsəlmanlar
isə qurban
kəsəcəklərini söyləyirlər. Bunu eşidən hindu tez hay-
küy salmağa bşlayır; qışqıraraq əhalini köməyə çağırır:
”Ey camaat! Müsəlmanlar tanrımızı qurban kəsməyə
aparırlar”. Müsəlmanlar isə: ”Ey müsəlmanlar hindular
96
qurbanlarımızı əlimizdən alırlar”. Sonra isə daş, ağac
və bıçaqla bir-birini qətlə yetirirlər. Bu hadisə zamanı
hindu məhəlləsindən olan bir neçə nəfər bə`zi
əlamətlərdən
bu
fitnənin
ingilislər
tərəfindən
hazırladığını başa düşürlər. Sonradan da hamıya
mə`lum oldu ki, fitnə salan ingilislərdir”.
Məqaləni yazan müxbir ingilislərə xitabən deyir: ”Biz
sizin, qurban bayramında müsəlmanlara necə zəhər
içirtdiyinizi çox yaxşı bilirik”. İngilislər bu cür saysız-
hesabsız fitnə və zülmlərlə müsəlmanları məhv etməyə
çalışırlar.
İngilislər daha sonra, silahlı cihadın vacib olmadığını
iddia edən, İslam pərdəsi altında müsəlmançılığa qarşı
mübarizə aparan yeni-yeni düşmənlər yetişdilər.
Bunlardan Sir Seyid Əhməd, Qulam Əhməd Qudiyani,
Abdulla Qəznəvi, İsmayıl Dehləvi, Nazir Hüseyn
Dehləvi, Sadiq Həsən xan Pehunalı, Rəşid Əhməd
Kəpkuhi, Ustad Vahid Heydər Abidi, Əşrəf Əli Tehnəvi
və Şah Əbdul Əzizin nəvəsi Məhəmməd İshaq kimi
şəxsləri dəstəkləyərək, yeni firqələr qurdular və bu
firqələrə müsəlmanları cəlb etməyə başladılar. Bu
firqələrin
ən
məşhuru
1879-cu
ildə
qurulan
“Qudiyani”lik cərəyanı oldu. Bu cərəyanı tə`sis edən
Qulam Əhməd Qudiyaninin nəzərinə görə, top, tüfəng
və qılıncla cihad etmək vacib deyildir; əsl cihad dillə,
tövsiyə və nəsihətlə olmalıdır.
Qulam Əhməd, İsmaili firqəsindən dönmüş bir dinsiz
idi. O, 1908-ci ildə vəfat etmişdir. İngilislər onu pulla
satın alaraq əvvəlcə müctehid, sonra Mehdi imam
zaman, sonra İsa Məsih və nəhayət peyğəmbər
97
olduğunu iddia etməsinə şərait yaradaraq, onun yeni
bir din gətirdiyini e`lan etdilər. O, Hindistan xalqına
“mənim ümmətim” deyə müraciət edirdi. Hər yerdə
Qur`ani-Kərimdəki bir çox ayələrin ona aid olması,
onun Məhəmməd peyğəmbərin mö`cüzələrindən daha
çox mö`cüzəyə malik olması haqda təbliğat aparılırdı.
Ona inanmayanları isə, kafir adlandırırdılar. Onun
fikirləri Rəcəb və Bombey şəhərlərində cahil xalq
arasında yayılırdı. Bu gün də Avropa və Amerikada
Əhmədiyyə adı altında Qudiyanilik cərəyanı açıq-aşkar
yayılmaqdadı.
İngilislərə xidmət etməyin günah və kafirlərə qarşı
silahlı cihadın vacib olduğunu söyləyən müsəlmanlar
tə`qib olunaraq cəzalandırılırdı. Bu mövzuda olan
kitablar toplanaraq yandırılırdı. Ələ ala bilmədikləri
alimləri, müsəlmanların yaddaşlarında qəhrəman kimi
qalacaqlarından ehtiyat edərək e`dam etmirdilər. And-
aman
adasındakı
zindanda
müddətsiz
olaraq,
azıdlıqdan məhrum edirdilər.
I-ci Dünya Müharibəsindən sonra İstanbulu işğal
etdikləri zaman osmanlı alim və paşaları Malta adasına
sürgün etmişdilər. İslama qarşı olan düşmənçiliklərini
müsəlmanlar başa düşməsin deyə, Hindistanın “Darül-
hərb” yox, “Darül-İslam” olduğuna dair fitvalar vermiş
və bu fitvaları hər yana yaymışdılar. Alim adı ilə
yetişdirdikləri
münafiqlərin
əli
ilə
“osmanlı
sultanlarından xəlifə olmaz, xəlifə Qureyş tayfasından
olmalıdır” fikrini yayır, dəlil olaraq, bu hədisi əsas
gətirdilər: “Xəlifə Qureyş qəbiləsindən, onların
övladlarından olacaqdır”.
98
Dini tədrisi ləğv etmək, İslamı daxildən parçalayıb
dağıtmaq üçün Əliqərhdə İslam elmlərinin öyrənildiyi
“Əliqərh” universitetini açdılar. Burada dinlə mübarizə
aparmaq və İslama arxadan zərbə vurmaq üçün
zahirdə müsəlman, həqiqətdə isə düşmən kadrlar olan
din adamları yetişdirirdilər. Tələbələrin içərisindən
dinsizliyinə,
şöhrətpərəstliyinə,
satqınlığına
və
ingilislərin mənafeyinə sadiq olmalarına arxayın
olduğu şəxsləri seçib İngiltərəyə göndərirdilər. İslamı
sarsıdıb zəiflətdikdən sonra, müsəlmanlara rəhbərlik
etmək üçün həmin şəxsləri iş başına gətirirdilər. Əyyub
xan da bunlardan biri idi. O, Əli Çinnahın yerinə
Pakistan dövlət başçısı oldu.
İngilislər II-ci Dünya Müharibəsindən qalib çıxmış
kimi görünsələr də, həqiqətdə məğlub olmuşdular.
Çünki özlərinə “üzərində günəş batmayan ölkə” adı
verdikləri halda, “üzərində günəş doğmayan ölkə”
halına
düşmüşdülər.
Müstəmləkələrinin
çoxunu
itirmiş, tükləri yolunmuş toyuq kimi görsənirdilər.
Pakistanın dövlət başçısı tə`yin etdikləri Əli Çinnah
məzhəbcə şiə, həqiqətdə isə ingilis tərəfdarı idi. 1972-ci
ildə vəfat etdikdən sonra yerinə masson Əyyub xan,
onun yerinə isə qızılbaş Yəhya xan gəldi. O, Hindistan-
Pakistan müharibəsində məğlub oldu, Pakistan
torpaqları əldən getdikdən sonra isə həbs edildi. Yəhya
xandan sonra hakimiyyəti Zülfüqar Əli Buhutto təhvil
aldı. O da İngiltərədə təhsil almış casus idi. 1974-cu ildə
müxaliflərin öldürülməsinə əmr verildiyi üçün e`dam
edildi. Zülfüqar Əli Buhuttonu devirərək, yerinə keçən
Ziya-ül Həqq İslam düşmənlərinin müsəlmanlar üçün
99
nələr düşündüklərini, İslamı məhv etmək istəklərini
anlayaraq, onların əmrlərin icra etməkdən imtina etdi;
ölkəsinin inkişafı üçün çalışdı; millətin həqiqi rifah və
səadətə mənbəyinin İslam olduğunu çox yaxşı bildiyi
üçün qanunların şəriətə uyğun tə`sis edilməsi üçün
Pakistan
əhalisinə
müraciət
etdi.
Keçirilən
referondumda Pakistan əhalisi bu çağırışa yekdilliklə
müsbət rə`y verdi. İngilislərin yetişdirdiyi canilər Ziya-
ül Həqqi terror vasitəsilə qətlə yetirdilər. Sonra
hakimiyyətə gələn Əli Buhuttonun qızı Binəzir Buhutto
dövlətinin, millətinin və İslamın əleyhinə etdiklərindən
əlavə, Ziya-ül Həqqin hakimiyyəti dövründə həbs
olunmuş bütün cani və xainləri azad etdi. Onları mə`sul
vəzifələrə
tə`yin
etdikdən
sonra
Pakistanda
qarşıdurmalar başlandı. İngilislərin müsəlmanlar üçün
gördükləri yuxular yenidən çin çıxmağa başladı. I və II-
ci Dünya Müharibələrindən sonra bir çox ölkələrdə
xain
planlarını
yerinə
yetirmək
üçün,
öz
mənafelərindən çıxış edən şəxsləri iş başına gətirdilər.
Bu dövlətlərin müstəqil dövlət atributları- himni, gerbi,
bayrağı və milli pul vahidləri olsa da, dini azadlıqları
olmadı. Son üç əsrdə İslam aləmi harada tənəzzülə
uğramışsa, orada ingilislərin əli vardır.
Osmanlı
dövləti
dağıdıldıqdan
sonra
onun
hakimiyyəti altında ərazilərdə böyüklü-kiçikli 23 dövlət
quruldu. Səbəbi də müsəlmanların güclü bir dövlətə
malik olmasının qarşısını almaq idi. İslam ölkələri
adlanan bu dövlətlərin arasında müntəzəm olaraq,
düşmənçilik və qarşıdurmalar yaratdılar. Bu kimi
ixtilaflar həmin ərazilərdə bu günə kimi davam
100
etməkdədir. Böyük qüdrətlər dünya ictimaiyyətinin
diqqətini hər hansı bir nöqtəyə cəlb etmək üçün bu
münaqişələr ara-sıra qızışdırılır və ya onlar öz
imperialist siyasətlərini həyata keçirməkdən ötrü güclü
bir ölkəni zəif bir dövlətin canına salaraq, əzilən tərəf
üçün beynəlxalq kömək, vasitəçi və s. adlarla zahir
olurlar. Bir növ dovşana qaç, tazıya tut deyirlər və ya
yetimin papağını oğurlayıb yenidən özünə qaytarmaqla
ona dayı olurlar.
Xristian və yəhudi təşkilatlarının müsəlmanlara qarşı
daimi
olaraq,
hazırlayıb
həyata
keçirdikləri
siyasətlərdən biri də hər bir məntəqədə İslami
şəxsiyyətlər yetişdirərək, onları genişmiqyaslı təbliğat
üsulları ilə xalqa tanıtdırmaqdır. Onlar “dinşünas”,
“şərqşünas”, “islamşünas” və s. adlarla zahir olaraq,
müsəlmanların dini məsələlərinə cavab verməyə çalışır,
şəriət məsələlərini, əqidə və ayinləri təhrif edirlər. Hər
hansı bir dini mərasim yaxınlaşdıqda radio-televiziya
və ya mətbuat səhifələrində peyda olaraq, öz mənfur
niyyətlərini və düşmən siyasətlərini həyata keçirmək
məqsədi ilə islamla heç bir şəkildə uyğun gəlməyən
fikirlər yaymağa çalışırlar. İslamın heç bir hökmünə
əməl etməyən, onun heç bir e`tiqadi əsasına əqidə
bəsləməyən bu kafir və münafiq şəxslər dindən xəbəri
olmadığı halda ən savadlı dinşünas kimi göstərilir,
illərlə dini mərkəzlərdə təhsil alan, ömrünü İslama,
dininə-məktəbinə həsr edən savadlı və imanlı din
xadimləri isə savadsız və mə`lumatsız mollalar adı ilə
hər yerdə təhqir olunaraq gözdən salınır. Nümunə
olaraq ingilislərin İslam alimləri kimi tanıntdırdıqları,
101
kafirlikləri ilə məhşur olan bir neçə şəxs haqda
danışmaq yerinə düşərdi.
1. Sir Seyid Əhməd Hindi; o, 1818-ci ildə Dehlidə
anadan olmuşdur. Babası Əkbər şahın dövründə
Hindistana gəlmişdi. Əhməd Hindinin əmisi Dehlidəki
ingilis məhkəməsində hakim idi. 1837-ci ildə əmisi onu
özünə katib götürdü. Bu işdə fəallıq göstərən Əhməd
Hindi 1841-ci ildə sıravi hakim, 1855-ci ildə isə ali
hakim kürsüsünə qədər yüksəldi.
2. Həmidullah; Hindistanda ingilislərin yetişdirdiyi
din
xadimlərindən
biridir
ki,
1806-cı
ildə
Heydərabadda
anadan
olmuşdur.
O,
əvvəllər
İsmailliyyə firqəsinə mənsub idi. Əhli sünnə camaatına
düşmən mövqeyi tutaraq fitnə-fəsad salmış, Parisdə
çalışdığı
CNRS Elmi Araşdırmalar
Mərkəzində
Məhəmməd Peyğəmbərin (s) yalnız ərəblərin olduğunu
sübut etməyə çalışmışdır. O, bu fikirləri söyləməklə
İslam Peyğəmbərinin ümumbəşəri bir peyğəmbər
olmasını inkar etmək istəmişdir. Bu kimi şəxslərin
sayını hədsiz dərəcədə sadalamaq olar; əsas məsələ
odur ki, sapı özündən olan bu kimi baltalar hal-hazırda
da hər bir müsəlman məmləkətində mövcuddur və
müqəddəs dinimizi gecə-gündüz baltalamaqdadır.
Dinşünas kimi tanınan bu düşmən kadrları tanımaq heç
də çətin deyildir. Onlar xarakterik olaraq adətən bir
neçə xüsusiyyətə malik olurlar:
1. Bu kadrlar daimi olaraq dinin əsil və dəyişməz
qanunlarına qarşı çıxır, müntəzəm olaraq dində
“yenilik” və təhrif etmə məsələsinə diqqət yetirirlər;
102
2. Bu kimi şəxslər həqiqi dini təhsilə malik olmurlar
və adətən onların hər hansı bir mö`təbər dini təhsil
ocaqlarında təhsil almaları haqda mə`lumat yoxdur.
3. Din adından danışan bu şəxslərin e`tiqadi əsaslara
əqidə və imanı yoxdur və şəriət qanunlarına əməl
etmirlər.
4. Kütləvi informasiya vasitələrində tez-tez çıxış edir
və qarşıya çıxan hər hansı bir dini məsələdə məhz
onlara müraciət olunur.
İslamı
məhv
etmək
mübarizəsində
vətəninə,
millətinə, dininə xidmət etmək istəyən müsəlmanları
aldatmaq üçün istifadə edilən ən tə`sirli silah İslamı
modernləşdirmək (yeniləşdirmək) fikri olmuşdur.
Geriliyin səbəbini dinlə əlaqələndirib, İslamı aradan
aparmaq, yerinə isə dinsizlik gətirmək istəyirdilər. Bu
çox incə bir məsələ idi və hər kəs bunu duya bilmirdi.
Böyük İslam alimi Şeyx-ül İslam Mustafa Səbri bu
hiyləni çox gözəl anlamışdı. Ona görə də o,
“məzhəbsizlik dinsizliyə qurulan körpüdür” şüarı ilə
çıxış edir, bu mövzuda müsəlmanları ayıq olmağa
çağırırdı.
İslam düşmənləri irfan yolunu da təhrif etmək üçün
çox çalışmışlar. Daha sonra şəriətin qorunması üçün ən
güclü zəmanət olan ixlası məhv etməyə başlamışlar.
İrfan və seyri-süluk ağılla qəlbin, elmlə imanın
müştərək şəkildə əldə etdiyi mə`nəvi dəyərlər
məcmuəsidir. Lakin, uzun zamanlar ingilis casusları öz
alçaq məqsədlərinə
yetişmək
üçün mürşidlərin
adlarından istifadə edərək, müxtəlif ocaqlar yaratdılar
və şəriəti məhv etmək üçün təriqətçilik cərəyanını ən
103
tə`sirli alətə çevirdilər. Sufi yığıncaqları təşkil edərək
musiqi və çal-çağırdan istifadə etdilər, rəqs etməyə
başladılar. Bu əxlaqsızlıq yuvalarında qadın-kişi bir
yerdə açıq-saçıq, əl-ələ tutaraq, dövrə vurub rəqs
vasitəsilə ibadət edir, türk musiqisini təsəvvüf musiqisi
kimi qələmə verir, ibadət adı altında günah işlər
görürdülər. Əslində, zikr - Allah-Taalanı xatırlamaq
deməkdir. Bu da yalnız qəlb vasitəsilə olur. İnsan
Allahı zikr etdikcə, mə`nəvi bir təskinlik tapır, qəlbi
təmizlənir. Yə`ni qəlbi dünya sevgisini tərk edir, yerinə
Allah sevgisi daxil olur. Qadın və kişilərin bir yerə
toplaşaraq, hay-küy salması zikr demək deyildir. Bu
gün
müsəlman ölkələrində
irfan alimləri
yox
dərəcəsindədir. Lakin sadəlövh müsəlmanları aldadan
saxta mürşidlər nə qədər istəsən mövcuddur. Məhz bu
günümüzdə içki içən və açıqca günah işlədən bə`zi
üzdəniraq təriqət ardıcılları Mövlana Cəlaləddin
Ruminin “Qudsi-sirruh” anlama mərasimində əba
geyinərək, ilahələr oxuyurlar. Bunları görən cahil
kimsələr İslamın yalnız bu işlərdən ibarət olduğunu
zənn edirlər. İngilis missionerləri yetişdirdikləri
casusların əli ilə elm, irfan və ədəb yuvası olan bu
mübarək yerləri dağıtdılar və sonra da onların yerində
əxlaqı
və
mə`nəviyyatı
pozulmuş
azğınları
yerləşdirdilər. Məhz ingilislər tərəfindən tə`sis edilən
vəhhabiliyin şüarı İslamda olan bid`ətləri məhv etmək
olduğundan, bu şüarın “azğınlar” əleyhinə istifadə
edilməsi, vəhhabilərin əhatə dairəsinin genişlənməsinə
səbəb oldu. İslam düşmənləri xüsusilə də, ingilislər
bütün vasitələrdən istifadə edərək, müsəlmanları elm
104
və texnikada geridə qoydular. Müsəlmanların ticarət və
sənaye inkişafına mane oldular. İslam ölkələrində
mövcud olan gözəl əxlaq və İslam mədəniyyətini
aradan aparmaq üçün əyləncə məclisləri təşkil edərək,
bu məclislərdə spirtli içkiləri, əxlaqsızlığı, qumarı və s.
pozğun əməlləri erməni, yunan və digər qeyri-
müsəlman qadınlarının əli ilə yaydılar. Onlar, bu
qadınlardan casus kimi istifadə edərək, moda evləri,
rəqs kursları açdılar. Maniken və artist yetişdirmək
üçün gənc müsəlman oğlan və qızları öz çirkin
əməllərinə cəlb etdilər və İslam əxlaqını bu yollarla
aradan aparmağa çalışdılar. Gənclərin pozğun yollara
düşməmələri üçün valideyinlər daha ayıq və diqqətli
olmalıdırlar.
Osmanlı dövləti son zamanlar tələbə və dövlət
adamlarını təhsil almaq üçün Avropa ölkələrinə
göndərirdilər. Bu tələbələr və dövlət adamlarından
bə`ziləri aldanaraq, massonların hazırladığı tələlərə
düşür, ömürlük olaraq onların siyasi hiylələrinin
icraçısına çevrilirdilər. Texniki elmlər əvəzinə, onlara
İslamı, xüsusən də, Osmanlı xilafətini yıxmağın üsulları
öyrədilirdi. Çünki Osmanlı xilafəti o dövr üçün
müsəlmanların ən qüdrətli dövləti və mərkəzi idi. Bu
tələbələrin içərisindən imperatorluğa və müsəlmanlara
ən böyük zərbə vuran, Mustafa Rəşid Paşa olmuşdur.
Sultan Mahmud xan onun xəyanətlərindən xəbər
tutaraq, e`dam olunması haqqında əmr vermişdi. Lakin
sultanın vəfatı əmrin icra olunmasına mane oldu. 1839-
cu ildə 18 yaşlı Əbdül Məcid xanın hakimiyyətə
gəlməsi ilə qüdrətli Osmanlı dövlətinin tənəzzül dövrü
105
başladı.
Əbdül
Məcidin
gənc
təcrübəsizliyi,
massonların mühüm dövlət vəzifələrini tutmasına
gətirib çıxartdı. Əbdül Məcidin sadəlöhvlüyü, ətrafında
onu baş verən hadisələrin əsl mahiyyətini anlada
biləcək adamların olmaması, massonları öz fəaliyyət
dairələrini genişləndirməyə və daha sür`ətlə irəli
addımlamaqlarına rəvac verdi. İngiltərə hökuməti
tərəfindən Osmanlı imperatorluğuna təcrübəli masson
Lord Radinq səfir tə`yin edildi. Lord Radinq Mustafa
Rəşid Paşanın Baş Nazir vəzifəsinə tə`yin olunması
üçün çox çalışdı. Onlar iddia edirdilər ki, Mustafa
Rəşid Paşa Avropada təhsil almış və dövlət işlərində
daha çox təcrübəyə malik bir şəxsdir. Əgər o, Baş Nazir
vəzifəsinə gələrsə, Osmanlı dövləti iqtisadi, siyasi,
hərbi və başqa sahələrdə irəliləyər və dünya dövlətləri
ilə bütün sahələrdə əməkdaşlıq etməyə başlayar.
Beləliklə
də,
İngiltərə
ilə
osmanlı
arasındakı
anlaşılmazlığa son qoyular; Nəhayət o, 1846-cı ildə Baş
Nazir vəzifəsinin icrasına başlayır. O, hələ Xarici İşlər
Naziri vəzifəsində işləyərkən hazırlamış olduğu
“Tə`zimat Qanunu”na istinad edərək, Lord Radinq ilə
birlikdə bu dövlətin bütün vilayətlərində masson
lojalarını açdı. Casusluq və xəyanət ocaqları bu
dövlətin ərazisində rəsmi fəaliyyətə başladı. Londonda
hazırlanan planlarla dövlət idarələrində və orduda
köklü dəyişikliklər etdilər. Elə həmin illərdə Avropada
fizika və kimya sahələrindəki irəliləyişlər, ETT-nin
inkişafı, yeni kəşflər, üstəlik sənayeləşmə dövrünün
başlanması müqabilində Osmanlı dövlətində bu işlərin
heç biri görülmürdü. Hətta fateh dövründən bəri
106
mədrəsələrdə keçirilən cəbr, həndəsə və astranomiya
elmlərinin tədrisi belə dayandırılmış və bununla
müsəlmanların dünyəvi elmlərə yiyələnməsinin qarşısı
alınmışdı.
Sonradan
isə
müsəlmanları
cahillik,
savadsızlıq, dünyəvi elmlərdən xəbərsizlikdə ittiham
etdilər.
Qüvvəyə minən yeni qanunlar müsəlmanların
mənafelərinin tam əleyhinə idi. Məsələn, əsgəri xidmət
barəsində çıxarılan qanunların tələblərinə əsasən
müsəlmanlar külli, qeyri-müsəlmanlar isə cüz`i
miqdarda cərimə ödəməli idilər.
İngilislər Rus çarı I Nikolayı və Fransa imperatoru III
Bonapartı türk-rus (Krım) hərbinə yönəltdilər. Sülh
müqaviləsi ilə nəticələnən bu müharibəni Rəşid
Paşanın diplomatik zəfəri kimi qələmə verdilər. Onun
hiylələrini gec də olsa başa düşən sultan, düşdüyü
çıxılmaz vəziyyətdən nicat yolunu Rəşid Paşanı
hakimiyyətdən uzaqlaşdırmaqda gördü. Lakin daha
hiyləgər olan Rəşid Paşa rəqiblərini bir-birinin ardınca
məğlub edərək, yenidən öz vəzifəsinə qayıtmağa nail
oldu. Sultan Məcid isə gənc ikən vərəm xəstəliyindən
vəfat etdi. Bundan sonra dövlət orqanları, ali tədris
müəssisələri, məhkəmə və nazirliklərə tə`yin olunanlar
Rəşid Paşanın yetişdirdikləri kadrlar idi. Onların
vasitəsi ilə tənəzzülə uğramaqda olan Osmanlı dövləti
ingilislər tərəfindən “xəstə qoca” adlandırıldı.
1989-cu ildə “Türkiyə”qəzetində çap edilən məqalədə
iqtisad elmləri doktoru Ömər Aksu belə qeyd etmişdir:
”Bizdə qərbləşmə hərakatının başlanğıcı 1839-cu ildə
Tə`zimat qanunundan sonra oldu. Dövlətə, Avropadan
107
lazım olan texnika və avadanlıq əvəzinə xristianlıq
gətirildi. Rəşid Paşanın ingilislərlə ticarət əlaqəsi
qurması, Osmanlı dövlətinin sənayeləşməsinə ən böyük
zərbəni vurdu”.
Osmanlı imperatorluğunda massonların hakimiyyəti
davam edirdi. Sultanlar şəhid edilir, vətən və millətin
xeyrinə olan hər bir əməlin qarşısı alınırdı. Lakin
üsyanlar və e`tirazlar davam etməkdə idi. Bu
mübarizədə sultan Həmid Hadi Saninin böyük rolu
olmuşdur. O, gördüyü işlər müqabilində “qızıl sultan”
ləqəbini
almışdır.
İmperatorluğun
iqtisadiyyatını
yüksəltmiş, abadlaşdırma işləri aparmış, məktəb və
universitetlər, hətta qızlar üçün litseylər də açmışdır. O
illərdə “Siyasi Elmlər”, “Hüquq” və Avropanın heç bir
yerində olmayan yüksək səviyyəli “Tibb” fakültələrini
açmışdır. Daha sonra isə “Mühəndislər məktəbi”ni
tə`sis etmişdir. Avropaya təhsil almaq üçün gedən
tələbələrin
massonlar
tərəfindən
aldadılmasının
qarşısını almaq məqsədilə, Avropa elm adamlarını
yüksək məvaciblə tə`min edərək, onların İstambul
univesitetlərində müəllim vəzifəsində çalışmaları üçün
şərait yaratmışdı. Bu dərslərdə qız tələbələr də iştirak
edirdilər. Onun quruculuq fəaliyyətinə aşağıdakılar
aiddir:
Terkos gölünün suyunun İstambula çəkilişi;
İstambul-Əskişəhər-Ankara,
Əskişəhər-Adana-
Bağdad, Adana-Şam-Mədinə dəmir yolu xətlərinin
çəkilişi;
Ərəkli və Zonquldağ kömür mə`dənləri;
Osmanlı sığorta şirkəti;
108
Ruhi xəstələr üçün Həmidiyyə xəstəxanası;
Beyrut limanı;
Həmidiyyə kağız fabriki;
Bursa ipəkçilik məktəbi;
İstambul baytarlıq məktəbi;
Bu sadaladıqlarımızdan əlavə, hərbi qüvvələrin
gücləndirilməsi, ordunun müasir silahlar, donanmanın
yeni hərbi gəmilərlə təchiz edilməsi, məhz onun gərgin
əməyinin bəhrəsi olmuşdur.
Yəhudilər
ingilislərlərin
himayəsi
ilə
Fələstin
torpaqlarında yəhudi dövləti qurmaq istəyirdilər.
Sionistlərin fəaliyyət və məqsədlərindən xəbərdar olan
Əbdül Həmid Fələstin torpaqlarının yəhudilərə
satılmaması barədə xüsusi fərman vermişdi. Dünya
Sionizm Təşkilatının sədri Teador Hertzel və Hamam
Mane Levi sultanla görüşəndə yəhudilərə torpaq
almaları istəklərini bildirdikləri zaman, Əbdül Həmid
təklifə cavab olaraq, bunları demişdir: ”Dünyanın
bütün dövlətləri ayağıma gəlsələr, bütün xəzinələri
qarşıma qoysalar da, sizə bir qarış belə torpaq
vermərəm! Əcdadlarımın qanları bahasına aldıqları bu
torpaq pulla satılmaz!”. Yəhudilər Əbdül Həmidin
qərarının ciddi olduğunu başa düşdükdən sonra,
“İttihad” və “Tərəqqi” partiyaları ilə əlaqə yaradaraq,
1909-cu ildə onu hakimiyyətdən saldılar, massonları
dövlət vəzifələrinə tə`yin etdilər. Hətta onların Şeyx-ül
İslamlıq vəzifəsinə yüksəltdikləri Xeyrullah və Musa
Kazım da masson idi. Əbdül Həmidin min bir zəhmət
bahasına yaratmış olduğu dünyanın “I Qara Ordu”su
109
Balkan, Çanaqqala, Rus və Fələstin cəbhələrində məhv
edildi. Yüz minlərlə vətən övladları şəhid oldu. Vətənin
ən çox birliyə və müdafiəyə ehtiyacı olduğu bir vaxtda
xainlər milləti sahibsiz qoyaraq qaçdılar. Böyük
üsyanlar oldu. Osmanlı imperatorluğunda açılan
missioner məktəb və kilsələrində aldadılan qeyri-
müsəlmanlar müsəlmanlara qarşı üsyana qaldırıldı.
Erməni, bolqar və yunanlar osmanlılara təcavüz etdilər.
Yunanları İzmirə gətirənlər də məhz ingilislər idi.
Allah-Taala uzun sürən əzmli bir mübarizənin nəticəsi
olaraq, türk müsəlmanlarını düşməndən xilas etdi.
Osmanlı dövləti parçalandıqdan sonra dünya bir-birinə
qarışdı. Sultan Əbdül Həmiddən sonra heç bir
məmləkət rahatlıq tapmadı. Avropa dövlətlərində də
qətillər və qarşıdurmalar səngimədi. I və II Dünya
Müharibələri, daha sonra isə kommunizm istilası.
İngilislərlə birləşib, osmanlıları arxadan vuranlar
sonradan peşiman oldular. Hətta, xütbələrini belə
xəlifənin adına oxudular. Osmanlıların qədri Fələstin
torpaqlarında İsrail dövləti qurulduqdan sonra bilindi.
İsrailin fələstinlilərə necə zülm və əzab verməsi
qəzetlərdə yazılır, bütün dünya bu hadisələri televizor
vasitəsilə izləyirdi. 1990-cı ildə Misirin Xarici İşlər
Naziri Əhməd Əbdülməcid belə demişdi: ”Misir ən
rahat
və
əmin-amanlı
günlərini
osmanlıların
hakimiyyəti dövründə yaşamışdır”. Amerika və
Avropa dövlətlərinin mənafelərinin olduğu yerdə,
mütləq xristian mənafei də olmalıdır. Onlar “Tanrının
oğlu” adlandırdıqları İsa Məsih (ə)a xidmət, əmin-
amanlıq, sülh və sevgi kimi sözlərin arxasında gizlənən
110
mənfəət ovçuları, fəsad mənbəyidirlər. Daha mühüm
vəzifələri isə, başqa dövlətləri xristian dövlətlərinə
bağlamaqdır. Missionerlər getdikləri dövlətlərin dil,
adət-ən`ənə, siyasi və hərbi işlərini mükəmməl şəkildə
öyrənərək, topladıqları mə`lumatları öz dövlətlərinə
ötürürlər. Hər yerdə həmfikir axtarıb taparaq, onları
satın alırlar. Onlar e`zam olunması qabaqcadan
planlaşdırılmış
dövlətlərə
missioner
kimi
göndərəcəkləri adamları, elə həmin ölkələrin daxilində,
daha təcrübəli casuslar tərəfindən yetişdirirlər.
Masson
Rəşid
Paşanın
hazırladığı
“Gülxanə”
fərmanından sonra Osmanlı dövlətində missioner
fəaliyyəti daha da artdı. Anadolunun ən gözəl
yerlərində kolleclər açıldı. Fərmandan iyirmi bir il
sonra 1859-cu ildə Harputda Firat kolleci açdılar. Bu ən
böyük kollec idi. Onun tikilməsi üçün nə lazım idisə,
etmişdilər. Harput bölgəsində 62 xristian mərkəzi
açılmış və 21 kilsə tikilmişdi. 66 erməni kəndinin 62-də
missioner təşkilatı qurulmuş, yerdə qalan hər 3 kənddə
kilsələr tikilmişdi. Yeddi yaşından yuxarı bütün
ermənilər müsəlmanlara düşmən e`lan edilmişdi.
Missoner qadınları da erməni uşaq və qadınlarının bu
istiqamətdə
hazırlanması
üçün
böyük
sə`ylər
göstərirdilər. Tanınmış missioner Mariya A.Vest
sonralar nəşr etdiyi “Romence of Missongn” kitabında
yazır: ”Ermənilərin zehnlərində inqilab edərək, onları
ayağa qaldırdıq”. Bu çevriliş ermənilərin yaşadığı
bütün ərazilərdə baş verdi. Onların hazırlandığı
kolleclər bunlar idi: Qaziantəpədə Antep Kobert kolleci;
Merzifonda Anadolu kolleci; İstambulda Robert kolleci;
111
Bu kolleclərdə bir nəfər belə türk oxumurdu. Erməni və
yunanlardan ibarət olan şagirdlər Anadolunun hər
yerində toplanmışdı. Bütün kolleclərin müdirləri
rahiblər idi.
Beləliklə,
erməniləri
silahlandıraraq,
onları
müsəlmanların üstünə qaldırdılar. Ermənilərin silahlı
dəstələri müsəlman kəndlərinə soxularaq evləri
yandırır, əhalini qətlə yetirirdilər. Ermənilərin son
təcavüzü 1893-cü ildə olmuşdu. Bu təcavüz planlarına
rəhbərlik edənlər kollec müdirləri, Qayayan və
Tumayan adlı şəxslər idi. Bu iki xain erməni həbs
olunduqda, onların azad olunması üçün bütün xristian
aləmi ayağa qalxmış, Amerika və İngiltərədə böyük
nümayişlər təşkil edilmişdi. Bu hadisədən sonra
İngiltərə
hökuməti
ilə
Osmanlı
dövlətinin
münasibətləri korlandı. 1893-cü ildə Londonda təşkil
olunan nümayişlərdə Merzifon Anadolu kollecinin
müdiri də iştirak edirdi. Elə həmin il missionerlər
ermənilər arasında üç milyon İncil və dörd milyon
xristianlığa aid digər kitablar yaydılar. Hesablamalara
görə, gələcəkdə doğulacaq hər erməni uşağına yeddi
kitab düşürdü. Bu iş üçün təkcə Amerika missionerləri
iki yüz səksən beş min Amerika dolları xərcləmişdilər.
(Bu məbləğ həmin dövr üçün dəhşətli bir rəqəmdir.)
Missionerlərin bu fəaliyyəti dini yaymaq məqsədi
güdmürdü. Bu pullar Osmanlı dövlətini və İslamı
yıxmaq məqsədi üçün sərf edilirdi. Sonra onlar
ermənilərə yardım göstərilməsi məqsədi ilə, geniş
təbliğat mərkəzləri açdılar. Elə həmin illərdə Atina və
Yenişəhərdə yunanların üsyanı başladı. Onlar yüz
112
minlərlə müsəlmanı vəhşicəsinə qətlə yetirdilər. Bu
üsyan 1895-ci ildə Əthəm Paşanın komandanlığı altında
olan ordunun köməkliyi ilə yatırıldı.
* * *
İngiltərə dövlətini əsas üç orqan idarə edirdi: kral;
parlament; kilsə (yə`ni, vest minister); 1512-ci ildə
Parlament və kralın sarayı Vest Ministerin idarəsində
yerləşirdi. 1512-ci ildə baş verən böyük yanğından
sonra krallıq Bunkinqham kilsəsinin himayəsi altında
qalmışdı. İngiltərədə kilsə ilə dövlət birdir. Kral və
kraliçalara baş keşiş tərəfindən kilsədə tac qoyulur.
İngiltərə Mərkəzi Statistika Komitəsi tərəfindən
yayılan “cəmiyyət təmayülləri” raportuna
görə
doğulan hər yüz ingilis uşağından iyirmi üçü qeyri-
qanuni dünyaya gəlir. İstambul qəzetinin 7 May, 1990-
cı il tarixli məqaləsində belə yazılmışdır: İngilis polis
qurumu Scotland Yard tərəfindən nəşr edilən statistik
mənbənin verdiyi məlumata görə, Londonda əmin-
amanlığın olmadığı bildirilir. Xüsusən də, qadınlar
üçün təhlükəli vəziyyət alınmışdır. Son iki ay ərzində
zorlama və soyğunçuluq halları xeyli artmışdır. Bütün
dünya ölkələrində “Ailə” haqqında qanuna əsasən kişi
və qadınların hüquqları bərabərdir. İngiltərə də isə kişi
ilə kişi və qadınla qadının cinsi yaxınlıq etməsi rəsmi
qanun olaraq qəbul edilmişdir. “İstambul” qəzetinin 12
Fevral 1987-ci il tarixli nömrəsində verilən “İngiltərə
ordusunda” adlı məqalədə, kraliça II Yelizavettanın
mühafizə alayına yeni xidmətə götürülən əsgərlərin
cinsi təcavüzə mə`ruz qaldığı və müxtəlif mə`nəvi
işgəncələrə düçar olduqları yazılmışdı.
113
“Türkiyə” qəzetinin 20 iyun, 1990-cı il tarixli
nömrəsində araşdırma xarakterli bir məqalədə belə
yazılmışdı: ”İngilis kilsələrində homoseksualistlərin
sayı 15%, Lordlar Palatasında isə bu göstərici daha
yüksəkdir. Əxlaqsızlıq nazirliklərə qədər irəliləmiş,
“Profima” rüsvayçılığı meydana gəlmişdir”
Homoseksualistlərin
ilk
təşkilatlandığı
ölkə
İngiltərədir. Bu ölkədə ləvatın, fahişəliyin və hər cürə
əxlaqsızlığın baş alıb getdiyi yerlərdə də ingilislərin
İslam düşmənçiliyi açıq-aşkar görünməkdədir. Bu
düşmənçiliyin əlaməti olaraq, onların əxlaqsızlıq
yuvalarının qapısında müqəddəs Kə`bə şəklinin
asılmasıdır.
İngiltərənin “Quardidian” qəzetinin yazdığına görə,
həddi-büluğ yaşına çatmış yüz min qız öz ata-
qardaşları tərəfindən cinsi təcavüzə mə`ruz qaldıqları
üçün məhkəməyə müraciət etmişlər. BBC-nin yaydığı
mə`lumata görə isə, müraciət etməyənlərin sayının beş
milyona qədər olduğu güman edilir.
İngiltərənin torpaq bölgüsü siyasəti də ədalətsizliklə
aparılmışdır.
Ərazinin
80%-i
“imtiyazlı
sinif”
adlandırılan lordların əlində cəmlənmişdir.
İngiltərə dövləti başqaları üçün qazdığı quyulara özü
düşməkdədir.
Buna
misal
olaraq,
İrlandiyanı
göstərmək olar.
* * *
Kitabın II hissəsini Seyyid Əbdülhakim Arvasinin bu
sözləri ilə bitirmək istərdik: ”İngilislər çox hiyləgərdirlər.
Onların hiyləsini daha aydın təsəvvür etmək məqsədilə, sizə
bir təşbih (bənzətmə) deyim. İslam bir barlı ağaca bənzəyir
114
ki, onun sahibi müsəlmanlardır. Onlar bu ağacı bəsləyər və
qoruyarlar. Kafirlər fürsət axtararlar ki, bu ağacı dibindən
kəssinlər, müsəlmanlar da onlara düşmən olsunlar. Ancaq
ingilislər belə deyillər. Onlar da müsəlmanlar kimi bu ağaca
qulluq edər, müsəlmanlar da onları sevər. Müsəlmanların
e`tibarını qazandıqdan sonra hamıdan xəbərsiz, bar verəcəyi
vaxtda dibinə zəhər tökərlər. Ağac da belcə quruyar. Sonra
bu vəziyyətə təəssüfləndiklərini və kədərləndiklərini
bildirərək, “ah-vay” edərlər. Müsəlmanlar da bu işin onlar
tərəfindən görüldüyündən xəbərsiz olarlar”.
Allah-Taala bütün müsəlmanları hər bir tərəfdən bürümüş
xristian və yəhudi fəlakətindən qorusun! Dövlət adamları və
din xadimlərini ingilis hiylələrindən hifz etsin!
115
Mündəricat
MÜQƏDDİMƏ ......................................................................................................... 3
BİRİNCİ FƏSİL ....................................................................................................... 11
İKİNCİ FƏSİL ......................................................................................................... 17
ÜÇÜNCÜ FƏSİL .................................................................................................... 23
DÖRDÜNCÜ FƏSİL ............................................................................................... 28
BEŞİNCİ FƏSİL ....................................................................................................... 41
ALTINCI FƏSİL ...................................................................................................... 48
YEDDİNCİ FƏSİL ................................................................................................... 71
İKİNCİ HİSSƏ......................................................................................................... 80
Dostları ilə paylaş: |