MüSTƏQİLLİYİMİZ
Yüklə 3,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Heydər Əliyev
- A n a r
____________________________________________ 72
bizim ədəbiyyatımızın cavan qolu bu ənənələri yaşada bilir. Əsasən 80-cı illərdə, 90-cı illərin əvvəllərində ədəbiyyata gələn bu gənclərin taleyi çox ağır, üzüntülü prosesdən keçdi. Onlar yazmaqdan, düşünməkdən daha çox, xalqın ağrı-acıları ilə yaşadılar, yurd itkisinə, torpaq ağrısına göynəyib, çörək dərdi çəkdilər. Onlar hətta şəhid verdilər. Bizim iki şəhid şairimiz (bəlkə də üçdür, üçüncüsünü bilmirəm) - Nizami Aydın, Ülvi Bünyadzadə kimi şairlərimiz vardı. Mən deyərdim heç bir ədəbi nəsil bu qədər mürəkkəb, dramatik, faciəli tale yaşamamışdır, həyat heç bir ədəbi nəsli bu qədər sıxmamışdır, sınağa çəkməmişdir. Ona görə də onların şerlərində, nəsr əsərlərində kədərin, hüzn və ələmin, ağrının olması təbiidir. Nə yaxşı ki, bu ağrı, bu hüzn, ələm, bu kədər heç də sırf nostalgiyadan irəli gəlmir. Bu eyni zamanda dərdin böyüklüyündən, 20 Yanvar faciəsindən, Xocalı soyqırımından, məmləkətimizin düşdüyü ağır vəziyyətdən irəli gəlir və onların şerlərində yaşayır. Ustad şairimiz Rəsul Rza vaxtilə yazmışdı: "Şer yazan cavanlar arasında ilhamla, istedadla ədəbiyyata gələnlər olduğu kimi, adicə həvəsə düşüb gələnlər də var". İnsanda mövcud olan bütün bacarıq və qüvvə, adətən, gənclik dövründə sürətlə üzə çıxır. Belə bir vaxtda ilk hekayəsini, şerini, mahnısını bəstələmiş, ilk lövhəsini çəkmiş bir gənc sənətkara kömək etmək, qayğı göstərmək lazımdır. Mən bir də ustad şairimizin "qayğı sözü, qayğı özü" məşhur kəlamını yada salmaq istəyirəm. Gənclərin yaradıcılığından söz düşəndə bu ifadə aforizm kimi səslənir. Bəzən "qayğı" sözünü işlədiblər, lakin gənclərə qayğı göstərməyiblər. Eyni zamanda bu sözü real və praktiki şəkildə həyata keçirmək barədə düşünüblər, bəzən də düşünməyiblər. Hörmətli prezident, bu gün bilavasitə ədəbi gəncliyin qayğıları və problemləri ilə bağlı mən ancaq bir məsələni Sizin nəzərinizə çatdırmaq istəyirəm. Ola bilsin, bizim gənclərimiz -
____________________________________________ 73 cavan şairlər, yazıçılar onları düşündürən qayğılarla, problemlərlə əlaqədar öz sözlərini deyəcəklər. Qoqolun belə bir sözü var: "Gənclik ona görə xoşbəxtdir ki, onun gələcəyi var". Gələcəyimiz, yəni ədəbiyyatımızın gələcəyi doğrudan da bu gənclikdən asılıdırsa, onda bu gəncliyin ümumi yaradıcılıq problemlərinin həllinə yönəldilmiş səylər bir yerdə birləşməlidir. Vaxtilə bizdə "Ulduz» jurnalı nəşr olunurdu. İndi maliyyə çətinlikləri üzündən həmin jurnalın ildə bir nömrəsi çıxır. 60-cı illərin axırlarını, 70-ci illərin əvvəllərini yadımıza salaq. Həmin dövrdə ədəbiyyata gələn və indi onun aparıcı qüvvəsinə çevrilən Anar, Əkrəm Əylisli, İsi Məlikzadə, başqa yazıçılarımız, şairlərimiz məhz həmin jurnalda formalaşdılar, böyük ədəbiyyat meydanına gəldilər. "Azərbaycan" jurnalı da müəyyən mənada bu missiyanı yerinə yetirirdi. Ancaq "Azərbaycan" jurnalında daha çox yaşlı sənətkarların yazıları çıxırdı. "Ulduz" jurnalı isə ancaq gəncliyi öz ətrafında birləşdirirdi. Bu funksiyanı o, 1993-cü ilə qədər yerinə yetirdi. İndi həmin jurnal çox ağır vəziyyətdədir. Yəni tək "Ulduz" jurnalını demirəm. Gənclərin yaradıcılıq səylərini qiymətləndirmək üçün "Ulduz", belə bir jurnal mütləq lazımdır. Mən Fikrət Qocanın 1995-ci ildə keçirilən yubileyini xatırlayıram, orada "Azərbaycan" jurnalından və "Ədəbiyyat qəzeti"ndən söz düşdü. "Azərbaycan" jurnalı 1992-ci ildən bəri fasilələrlə çıxırdı. 1995-ci ildə həmin jurnalın bir nömrəsi nəşr olundu. 1923-cü ildən bəri çıxan və Azərbaycan ədəbiyyatının güzgüsü adlandırılan həmin jurnal bu kökə düşmüşdü. Belə bir məqamda hörmətli prezidentimizin bir sözü ilə jurnal yenə öz axarına düşdü. "Ədəbiyyat qəzeti" də nər həftə çıxır. "Qobustan" jurnalı da daxil olmaqla bu üç ədəbi nəşrin çıxması ədəbiyyatın yaşaması deməkdir. Ədəbiyyat jurnallarda yaşayır, jurnal-qəzet ədəbiyyatın güzgüsudür, saf aynasıdır. Məhz ədəbi gəncliyi də bu nəşrlər
____________________________________________ 74
ətrafında birləşdirmək, səyləri bu istiqamətə yönəltmək daha məqsədəuyğundur. Mən çıxışımı hörmətli Prezidentə yenə də öz minnətdarlığımı bildirməklə bitirirəm. Böyük Hüseyn Cavidin bir misrası yadıma düşür:"Türkün nicatı - yalnız mədəniyyət, mədəniyyət, mədə- niyyət". Mədəniyyətimizi yaşatmaq istəyiriksə, onun bir qolu da bizim cavan şairlərdir, yazıçılardır, sənətçilərdir, bəstəçilərdir. Ümid edirəm ki, mədəniyyətimiz yaşayacaq, XXI əsrdə də öz ənənələrini davam etdirəcəkdir.
bu, elə qurultayın məruzəsidir. Bu, sənin edəcəyin məruzənin əsasıdır.
Dörd məruzə olacaq, onlardan ikisini cavanlar edəcəkdir. Heydər Əliyev: Yaxşı məruzə etdi, hesab edirəm, yaxşı məlumat verdi. Çox gözəl. Dünən söhbətimiz iki saatdan çox - iki saat yarım çəkdi.
müdiri): İki saat 45 dəqiqə. Heydər Əliyev: İki saat 45 dəqiqə. İndi bu gün də yəqin iki saat burada ola bilərik. Mən iki saat ayırmışam. Bəlkə də çox oldu. Amma elə edin ki, çox olmasın. Mənim başqa işlərim də var. Bunun özü qurultayın parçalarıdır. Kim söz demək istəyir, kimin sözü var? Birincisi, dərhal "Ulduz" jurnalı haqqında demək istəyirəm. Dediniz ki, jurnal ildə bir dəfə çıxır. Niyə? Vəsait çatmır?
əsərləriniz var?
Yüklə 3,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|