Namiq atabəYLİ

113 
 
Sözünü saxla, a dost, sağ gözünün üstündə. 
 
 Bütün aləm əyilə, əyilmə ―dal‖ kimi heç vaxt, 
 ―Əlif‖ ol, dur kiĢi tək dümdüzünün üstündə. 
 
 Nə qədər zülmət uzun olsa, yenə Dan yeri var, 
 SavaĢ bu zülmət ilə gündüzünün üstündə!! 
 
  Ey Ata, qədr üçün bağrını bir manqal elə, 
  BiĢir bir kəlmə sözü min közünün üstündə. 
 
 
                           139 
 Sənin, ey güli-həmra, bülbüli-bizarın hanı, 
 Nəğməli bülbülə ilk öz əhdi-ilqarın hanı? 
 
  Demə ki, tərk eləyib bizi də nigari-sənəm, 
  Yarımız yoxdu, könül, bəs ədu-əğyarın hanı? 
 
 Hanı bu məclisə xoĢ ruh gətirən musiqi, mey, 
 Gözüm ey saqi, bu gün gözləri xummarın hanı? 
 
   Hamı aləm qoĢulub Ģənliyə, öz keyfində... 
                              Söylə, ey dil, bu gecə öz dili-dildarın hanı? 
 
   EĢqin az çəkməmiĢəm mən  də bütün bəlasın, 
   Bu həmən dərdi, könül, bəs qəmə qəmxarın hanı? 
 
   Çox acı çəkdi  ġirin yolunda Fərhadi-vətən, 
                             Bə sənin tərsa  ġirin,  əhdü-vəfadarın hanı? 
 
                                      Yurdu hərraca çəkib, Atanı pamal elədin, 
                                       Ey ġirini-Qarabağ, göstər əcəb karın hanı?.. 
 
 
                           140 

---

114 
 
 Mən ol əğyari-dunun tərtələsindən keçəməm, 
 Qara caduyla dolu bəd nəfəsindən keçəməm. 
 
  Kim olur olsun onun dərd-qəminə mən Ģərikəm, 
   Bu elin  dərdlə köçən qafiləsindən keçəməm. 
 
  Oxu, ey bülbüli-zar, qəlbimi ehzaza gətir, 
  Güli-gülzaridəki Ģeyda səsindən keçəməm. 
 
   Necə Ģeytanü-əcinnədi ki ol Xosrövi-dun, 
   ġirinə ağu qatan həyuləsindən keçəməm. 
 
   Qoy əsir əssin hələ ġirvanımda qəhri-səba, 
    Sənin, ey güli-həmra, gül nəfəsindən keçəməm. 
 
    DanıĢıb baĢ-beyini aparma, ey vaizi-dun, 
    Qarətin, yağmanın hər boĢ çənəsindən keçəməm. 
 
    Qoyaram baĢımı meydanı məhəbbətdə yerə, 
                                  Vətənə xəyanətin hərgələsindən keçəməm. 
 
                                         Ey Ata, əduyi-dun baĢımı da kəssə olur, 
                                         Çörəyə, körpəyə qəsd mərhələsindən keçəməm. 
 
 
                           141 
   Canı-canan canımı can bilibdir bilirəm, 
    Məni yar könlünə mehman bilibdir bilirəm. 
 
   Çəkə bilməz ədu-əğyar məni özgə dinə, 
   Yar mənim küfrümü  iman bilibdir bilirəm. 
 
    Məcnuni-məhəbbətin rüsvayi-cahanı mənəm, 
    Leyli hər dərdimi pünhan bilibdir bilirəm. 
 
    Şəhidi-eşq mənəm məhəbbəti-meydanda, 

---

115 
 
    Yar mənim mövtümü ehsan bilibdir bilirəm. 
 
              Nəmə lazımdı mənim qədrimi bir qeyri bilə, 
              Bəsimdi qədrimi canan bilibdir bilirəm. 
 
              Yusifi-Misr kimi düşmüşəm eşqin oduna, 
     Atəşi-hicrimi Kənan bilibdir bilirəm. 
 
     Atamız meykədələr, meyxanələr piridi, bil, 
     Onu hal əhli Qəzəl-xan bilibdir bilirəm. 
 
                                                       142 
  ―Dünya duracaq yer deyil, ey can, səfər eylə, 
   Uyma sən onun alinə, ondan həzər eylə.‖  
                                                       (M.Füzuli) 
 
  Biz tacirü-tüccar deyilik ki güdəyin kar, 
            EĢq əhliyik, ey gül, bizə min bir zərər eylə. 
 
  Xalın nə əcəb qaradır ol Ģux yanağında, 
                                      Kəbə daĢı tək bağrımı böylə həcər eylə. 
 
         Fərhadi-məhəbbətdə bizik indiki qurban, 
                              ġirinə uyan ömrümü gəl tez zəhər eylə. 
 
                               Bəxtim kimi nə qarədi zülfün sənin, ey Ģux, 
                               Çıx gün kimi, bu dünyanı Ģamü-səhər eylə. 
 
                               Ey Ata, bu eĢq dəhrdə son məĢhərin imiĢ, 
                               Al suru ələ, Ġsrafilə bir xəbər eylə. 
 
                           143 
 DüĢmüĢ necə bir qəsd ilə bu canıma yanğın, 
 Hər əĢkimə, hər bir dili-suzanıma yanğın. 
 
  Bir bülbüli-zarəm, tanı, ey duzəxi-məlun, 

---

116 
 
  Salma bu nəvam ilə gülüstanıma yanğın. 
 
 Kənzü-nihan eĢqilə mənə az yürü, ey dun, 
 DüĢmüĢ nəfisindən dili-viranıma yanğın. 
 
           “Ənvari-təbibimdə pədidar olan, ey Zill, 
            Ey zilli-fütuhat!”
(M.Hadi)
budu niranıma yanğın! 
 
 Hər kəlməsi od püskürən ilhamla yaĢardım, 
 Tarix deyəcək KĠM salu ġirvanıma yanğın. 
 
                               Ənqa lələyimdi bu qələm, atəĢi-naram, 
                               Salmazmı ahım Azərbaycanıma yanğın?! 
 
   Ey Ata, ata yurduma od vurdu ki əğyar, 
   AtəĢ ala, beytim  sala dövranıma yanğın. 
               PS: Ata yurdumu 30 avqust 2013-cü ildə  
               yandırtmıĢ tanıĢ xainlərə xitabən yazılıb. 
 
 
 
                                    144 
“Baği-aləmdə mənə bir güli-rənadı qərəz, 
Bir qədi sərv, üzü laleyi-həmradı qərəz. 
 
 Əhədü Əhmədü Məhmudü Əbülqasimdən, 
Zahirən ismdi, əmma ki, müsəmmadi qərəz. 
 
Ey könül, cilvəgəhi-dustdı səcdəgəhimiz, 
 Kəbəvü deyrü nə məscid, nə kəlisadı qərəz. 
 
 Surəti-zahirə hərçənd ki, var rəğbətimiz, 
Leyk əlfəz oxumaqdan bizə mənadı qərəz.” 
 
 PS:Hacı Seyid Əzim Şirvaninin bu  yarımçıq qalmış   
əsərini tamamlamağı qərara  aldıq. Bu əsər  
 Hacı Seyid Əzimin həyatının son günü— 

---