Namiq atabəYLİ

104 
 
   EĢqin axırı dəĢti-biyaban olacaqdır. 
 
   Yar, əhdə qarıĢqa qədəri olmadı sidqin, 
   Olsaydı, yerin təxti-Süleyman olcaqdır. 
 
    Tökmə gözümün yaĢını, ey Ģux, belə tez-tez   
    Çaylar daĢaraq, vallahi, tufan olcaqdır.  
 
     Ey Ata, könül dünyamızın sultanı sənsən, 
     Bir gün bu gözəllər sənə heyran olacaqdır. 
 
 
 
                        125 
 Ey dil, yenə bir söylə kimə yar olacaqsan? 
 Yar olduğuna sən özün əğyar olacaqsan... 
 
Az düĢ bu ġirin sevdalara, ağulu çöldə, 
 Bir gün gələcək Fərhadi-kuhsar olacaqsan. 
 
Bülbül kimi ötmə daha hər bağü-çəməndə, 
 Dil-dil ötüĢən bir dili-dilzar olacaqsan. 
 
Aç bir gözünü, eĢqdə gəzmə səfa, ey dil, 
Ey bəxti qara, nə vaxtı  hüĢyar olacaqsan?! 
 
 Gülməz üzü viraneyi-eĢq əhlinin heç vaxt, 
          EĢq əhli isən qəmlərə qəmxar olacaqsan. 
 
Yoxdu bu güli-rənaların eĢqə vəfası, 
          Gec-tez uyacaq xara o gül, xar olacaqsan. 

---

105 
 
 
 Ey Ata,  səni ayaqlara salsa da dövran, 
                                Bir qalx ayağa: sərlərə sərdar olacaqsan! 
 
                                                   126 
 Uymaram mən canı cananlara bundan sonra, 
 Vermərəm könlümü bu canlara bundan sonra. 
 
 Elə viranə qoyubdur ki, nigar qəlb evimi, 
 Könlümün yox yeri mehmanlara bundan sonra. 
 
 Edə bilseydi sücud büti-ziba əhlinə xəlq, 
 Lüzum olmazdı bu imanlara bundan sonra. 
 
                         Öz gözüm yaĢını  mən seyli-siriĢk eyləmiĢəm, 
  Axıdam çayları  ümmanlara bundan sonra. 
 
                           Elə  yandırdı məni eĢqi-ələm hicr oduna, 
   Yana  pərvanə bu niranlara bundan sonra. 
 
                                     Ata,  öz xəlqimizin biz də qəzəl Ģairiyik, 
                                     Göstərək  xidməti heyranlara bundan sonra. 
 
                      127 
 Tək qalmıĢam, ey dil, bu qədər can arasında, 
  Yoxdu bi xəbər can ilə canan arasında. 
 
  Pislik seli min nifrət ilə sarsa da dövrüm, 
  Tənha gəmiyəm Nuh ilə tufan arasında. 
 
   Az yax o Ata evimi, ey əduyi-KiMsə, 

---

106 
 
    MəĢhurdu RəĢid xadimi-ġirvan arasında. 
 
    QaĢın tağıdır mehrabi-səcdəm mənim, ey büt, 
    Öldür məni bu küfr ilə iman arasında. 
 
     Meydani-məhəbbətdə mənəm bugünki Məcnun, 
     Leylalar ilə dəĢti-biyaban arasında. 
 
     Lalə yanağında o qoĢa xal nədir, ey Ģux, 
     Nə mehri-məhəbbətdi bu mehman arasında?! 
 
    Ey Ata, bütün davalara son qoya Tanrım, 
Olmaz yenə sülh mənlə bu dövran arasında. 
 
                             128 
 Bülbüli-bizaram, nədən mənim gülzarım yox, 
 Aləm bütün əğyarımdı, fəqət ki yarım yox. 
 
  Bir kənzü-nihanəm, viranələrdi yerim, 
 Axtarma, məni, ey dost, ki aĢkarım yox. 
 
 Gündə min dərd verər bir vəfasız yar mənə, 
 Çəkərəm aləmi-dərd, əmma ki qəmxarım yox. 
 
 “Çəkirsə şövq kəməndi məni əsil Vətənə, 
  Mənim bu nikbət evində daha qərarım yox. 
 
                                ...Bu feyz bəsdi, Füzuli, fəqir olmaqdan, 
   Zəmanə əhli ilə ixtilati-karım yox.”  
(M.Füzuli)
 
 
             Ey Ata, dürr tökər qələmim əhli-irfançın, 

---

107 
 
   Əfsus, sədd əfsus, mənim bir xiridarım yox. 
 
 
                          129 
Hər gecəm Hilalımı sübhə sarı tar aparır, 
 Necə pərvanəni hey kül olmağa nar aparır. 
 
   
                             Alıb aldatmaq ilən məĢğuldu cümlə cahan, 
                             Yalanı, yaltağı taxt-taca sarı kar aparır. 
 
Oyun üstündə gedir könüllərin yar həvəsi, 
 Yenə eĢqin oyunun tasbatas əğyar aparır. 
 
Çərxi-dun hər iĢini talemizlə tərsə qurub, 
 Yayda bir addım ataq, yol-yoxuĢu qar aparır. 
 
  Bülbüli-Ģeydaların yeri yoxdu gülzarda, 
  Güllərin çöhrəsini gör nə qara xar aparır. 
 
  Yığınız, ey xələfi-Qarun hələ simü-zəri, 
   Canı torpaq, qızılı axırda Ģahmar aparır. 
 
     Atanı beytül-həzən içrə qəzəldir yaĢadan, 
     Onu da eldən alıb, torpağa məzar aparır. 
 
                            130 
―VermiĢəm dünya mətain qarətə cananə mən, 
   OlmuĢam məsrurü xürrəm, eylərəm Ģükranə mən.‖ 
                        (Məhvəşi Şirvani. XVIII əsr) 
 
 Cami-cəmdi bu ürək, sinəm meyi-eĢqlə dolub, 

---

108 
 
 Əymərəm baĢımı heç bir gədayi-dövranə mən. 
 
  Bülbüləm gül bağımda, hey ötərəm yarım üçün, 
  Vermərəm bir gülümü tüm rövzeyi-rizvanə mən. 
 
   Neylirəm ədnaların qan suvanmıĢ kaĢanəsin, 
   TutmuĢam hər könüldə bir guĢeyi-meyxanə mən. 
 
   Hardasan, ey huĢiyar, gəzmə özgə bir aləmi, 
   Dünyəvi-xərabada cavanə mən, piranə mən. 
 
   Qızıl teĢt içrə qara qan qusarsan, ey zalım, 
   Çəkdiyim cövrlərə Ģükr edərəm Sübhanə mən. 
 
   Atanı, ey çörək ilə imtahana çəkən namərd, 
   Ər doğuldum, ər yaĢadım, öləcəyəm mərdanə mən. 
 
 
                                                         131 
                             “Heç şəm ilə ram olmaz pərvanələriz bizlər, 
                              Zəncirə baş endirməz divanələriz bizlər.” 
                                        (Qövsi Təbrizi. XVII əsr) 
 
Zənciri-cünun içrə bir quluq  da bu gün, 
Azadeyi-dilkən,  viranələriz bizlər. 
 
Məcnun ilə Fərhad dərs alıblar bizdən, 
Vamiqü-Əzra tək  əfsanələriz bizlər. 
 
Meyi-gülgun içmiĢ  dostlar ilən həmduĢ, 
Məstilər içrə məxĢuĢ meyxanələriz bizlər. 
 
Bir can nədir ki, Ata, qıymayaq da cana, 

---