Namiq atabəYLİ

88 
 
Çəkib Ģamü-səhər içdən min bir ahu-zar, Ata. 
 
O evlər ki yerə yıxdı qara kinlə bu dövran, 
SAF  Ruhunla eylə sən gəl onları memar, Ata! 
 
                                               100 (  119) 
                                      Dedim:-Ey gül, nə bilirsən nədi, sən, mənası eĢqin? 
                                      Dedi:-Hardan biləcək onları biganəsi eĢqin? 
 
                                      Dedim:-Ay üzlülərin çöhrəsi tutqundu nədən bəs? 
                                      Dedi:-Xar ilə yaxındı güli-rəxĢanəsi eĢqin. 
 
                        Dedim:-AĢiqləri Məcnun eləməkdə nədi qəsdin? 
                         Dedi:-Zəncirdə gərək hər dəli-divanəsi eĢqin. 
 
                                       Dedim:-AĢiqi oda, atəĢə yaxmaq nə deməkdir? 
                                       Dedi:-Odlarda yanıb daima pərvanəsi eĢqin! 
 
                                       Dedim:-Xaraba qoyub çox ürəyi tərk eləyibsən, 
                                       Dedi:-Qiymətlidir gəncineyi-viranəsi eĢqin. 
 
                                       Dedim:-Fərhadı atıb, Xosrova getdi niyə ġirin? 
                                       Dedi:-Dillərdə gəzər min cürə əfsanəsi eĢqin. 
 
                                        Dedim:-Min cövri-cəfa Atabəyə veribsən nədən? 
                                        Dedi:-Hər dərdə dözər dəhrdə mərdanəsi eĢqin! 
 
                                                        101  
                                         Bu gün, ey rind, yenə xadimi-meyxanə bizik, 
                                         Hələ Məcnunu çəkən dəĢti-biyabanə bizik. 
 
                                         Badeyi-nab ilə sən Ģad elə bu könlümüzü, 
                                         Sidqi-dildən bu cahan-aləmə peymanə bizik. 
 
                                         Tələs, ey sağəri-Ģux, atəĢi-nab ver, biz içək, 

---

89 
 
                                          Bu xana-xarabədə məclisi-məstanə bizik. 
 
                                          AtəĢi-nar ilə qorxutmasın əğyar bizi, 
                                          Harda ki Ģəm yanır, ol Ģəmə pərvanə bizik. 
 
                                          TiĢeyi-beyt ilə çox Qəm dağını dağıtmıĢıq, 
                                          Yol açan ġirinə ol Fərhadi-kuhkanə bizik. 
 
                                          Bir qara mur qədər əhdə vəfa etməz ədu, 
                                          O qarınca ki çatıb təxti-Süleymanə bizik. 
 
                                          Atanın qədrini bu el biləcək əvvəl-axır: 
                                         Qədr-qiymət yetirən Azərbaycanə bizik. 
 
 
                                102 (61) 
                        Göz yaĢlarım sel olubdur sənin hüsni-fərağından, 
                        Necə rəva bilirsən sən keçim könül uzağından? 
 
                        Zülfün kimi qara bəxtli mən bir bədbəxt aĢiqinəm, 
 Asılıdır həyatım tam sənin hər gün sorağından. 
 
                         Xızır hələ yol yeriyir, mənəm həmən sirr yiyəsi: 
                         O dirilik suyu ki var, axır sənin dodağından. 
 
 Gecə-gündüz, yar, baĢına dolanmaqçın pərvanə tək, 
  Ġcazə ver alovlanım mən də Ģəmi-çirağından. 
 
   Ey Atabəy, bundan belə elə yaz ki, qəzəllərin 
    Xəbər versin ürəklərə yarın eĢqi-marağından... 
 
                            103 
   ġeydayiliyim sevgili gülzarım üçündür, 
                             Pərvanəliyim yanğılı öz narım üçündür. 
 
   ―Rüsvalığım oldu səbəbi-Ģöhrəti-dildar, 

---

90 
 
    Tərki-vətən etdimsə əgər, yarım üçündür.‖ 
                                            (
S.Ə.ġirvani) 
 
                              Bir kimsə mənimlə nə edər söhbəti-ġirin, 
     Fərhadiliyim tiĢeyi-kuhsarım üçündür. 
 
    ―Hər gecə fəğanım yetiĢir göydə hilalə, 
     Bu nalələr ol əxtəri-səyyarım üçündür.‖ 
                                                      (S.Ə.ġirvani)                                        
 
     Hali-zarıma bülbüli-bədxu belə ağlar, 
      Divanəliyim öz güli-rüxsarım üçündür. 
 
      Yoxdur Ataya kimsə bərabər qəzəlində, 
      KaĢanəliyim ərseyi-əĢarım üçündür. 
 
                                                        104 
                                     Salıbdı nəzərindən nə vaxtdı cananə məni, 
                                      Qınaya dəhrdə hər nakəsü-biganə məni. 
 
                                      O güli-rüxsarımın bülbüli-Ģeydası mənəm, 
                                      Buraxan yoxdu fəqət bağü-gülüstanə məni. 
 
                                      Mən niyə əğyar ilə etməliyəm cəngü-cidəl, 
                                      Yar özü atıbsa bu möhnəti-hicranə məni? 
 
                                       Gedin, ey əhli-düzəx, vaizi-dun ardınca, 
                                      Huri-qılman çağırır rövzeyi-rizvanə məni. 
 
                                      Məcnuni-eĢqəm mən, çöli-biyabandı yerim, 
                                      Çağıran yoxdu nədən könlünə mehmanə məni. 
 
                                      Məhəbbət meydanının indiki Fərhadı mənəm, 
                                      Veribdi Xosrövi-dun ġirini-qurbanə məni. 
 
                                     Xaneyi-xarəbələr içrə mənəm gənci-nihan, 

---