Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
231 Mənəmi gülürdü? TəlaĢa düĢdüm, çıxıĢ yolu kimi ġövkəti tutub iki yanağından öpdüm ki, məndən gözlənilən budu. Bunu eləyəndə bir yandan əniĢtəmin sözünü kəsməyimi baĢa düĢdüyümü, amma, əslində, hörmətsizlik eləmək istəmədiyimi göstərən tərzdə ona gülümsədim, bir yandan da uĢağı bir anlığa diqqətlə qoxuladım ki, görüm üstündə anasının qoxusundan iz varmı. Əlimə kağız parçası dürtdüyünü baĢa düĢəndəsə ġövkət çoxdan arxasını çevirib uzaqlaĢmağa baĢlamıĢdı. Kağızı yumruq elədiyim ovcumun içində zinət əĢyası kimi bərk-bərk gizlədim. Bunun ġəkurədən mənə yollanan kiçik məktub olduğunu əməlli-baĢlı dərk eləyəndə az qala xoĢbəxtlikdən ƏniĢtəyə dəli sayaq gülümsəyəcəkdim. Yalnız bu belə ġəkurənin məni çox istədiyinin qəti sübutu deyildimi? Bir anda heç gözləmədiyim halda özümü xəyalımda ġəkurəylə dəlicəsinə seviĢən təsəvvür elədim. Arzuladığım o ağlagəlməz Ģeyin yaxın vaxtda həqiqətə çevriləcəyinə elə hədsiz tərzdə inandım ki, əniĢtəmin qarĢısında yersiz Ģəkildə Ģeyimin qalxdığını hiss elədim. Bunu ġəkurə görmüĢdümü? Diqqətimi bir baĢqa nöqtəyə vermək üçün uzun müddət əniĢtəmin danıĢdıqlarını dinlədim. Çox sonra əniĢtəm kitabının baĢqa səhifəsini mənə göstərmək üçün əyiləndə xanıməli qoxuyan
232 kağızı açıb baxdım, üstündə heç bir Ģey yazılmadığını gördüm. Kağızın boĢ olmasına inanmadığıma görə o biri üzünə çevirdim. «Pəncərə», – əniĢtəm dedi. «Perspektiv
«Heç bir Ģey, ƏniĢtə əfəndi», – dedim, amma daha sonra kağızı uzun-uzadı qoxuladım. Günorta
yeməyindən sonra
əniĢtəmin oturağından istifadə eləmək istəmədiyimə görə izin alıb həyətdəki ayaqyoluna girdim. Buz kimi soyuq idi. Qıçımı çox üĢütmədən tələsik iĢimi görüb çıxmıĢdım ki, ġövkət yol kəsən kimi, amma pusağan səssizliklə qabağıma çıxdı. Əlində babasının hələ üzərində buxar qalxan oturağı vardı. Arxayınlıqla ayaqyoluna girib oturağı boĢaltdı. EĢikdə əlində oturağı tutaraq gonbul yanaqlarını ĢiĢirdib gözlərini gözlərimin içinə dikdi. «Sən heç ölü piĢik görübsənmi?» – dedi. Burnu eynilə anasının burnuydu. Anası bizə göz qoyurdumu? Baxdım, ġəkurəni illərdən sonra ilk dəfə gördüyüm ikinci mərtəbədəki xəyal pəncərənin pərdəsi örtülüydü. «Yox».
«Sənə asılmıĢ yəhudinin evindəki ölü piĢiyi göstərimmi?»
233 Cavabımı gözləmədən küçəyə çıxıb getdi. Arxasınca getdim. Palçıqlı, buzlu yolla qırx-əlli addım yeridik, baxımsız bir həyətə girdik. Ətraf islaq və çürümüĢ yarpaq, anlaĢılmaz kif qoxuyurdu. Ġrəlidə kədərli əncir və badam ağaclarının arasındakı daldada elə bil gizlənib duran sarı evin qapısından buranı çox yaxĢı tanıyan adam inamı və taqqıltılı addımlarıyla içəri girdi. Ev bomboĢ idi, amma quru və bir az istiydi, sanki burada yaĢayırdılar. «Bu ev kimindi?» – soruĢdum. «Yəhudilərin. KiĢi öləndə arvad uĢaqlarıyla YemiĢ limanına, ora – yəhudi məhəllələrinə getdi. Evi indi boğçaçı Esterə satdırırlar». Otağın bir küncünə gedib-gəldi. «PiĢik gedib, yoxdu», – dedi. «Ölü piĢik gedərmi?» «Babam deyir, ölülər gəzirlər». «Özləri yox, – dedim, – amma ruhları gəzir». «Haradan bilirsən?» – ciddi tərzdə soruĢdu, qucağındakı oturağı ehtiyatla, bərk-bərk tuturdu. «Bu, yozumdu. Sən bura tez-tezmi gəlirsən?» «Anam gəlir Esterlə. Gecələr xortdanlar gəlirmiĢ, amma mən bundan qorxmuram. Sən heç adam öldürmüsənmi?» «Hə».
«Neçə dənə?» «Çox yox, ikisini».
234 «Qılınclamı?» «Qılıncla». «Ruhları gəzirmi?» «Bilmirəm. Kitablara görə, gəzməlidi». «Hasan əminin bir qızıl qılıncı var, toxunduğunu kəsir. Bir də yaqutlu xəncəri var. Atamı sənmi öldürdün?» BaĢımla nə «hə», nə «yox» kimi baĢa düĢüləcək hərəkət elədim. «Atanın öldüyünü sən nə bilirsən?» «Anam dünən elə dedi. Artıq qayıtmayacaq. Yuxusunda görüb».
elə o anda yenə də qərar verdim, evə qayıdanda yazısını və rəsmlərini tamamlamalı olduğum kitab barədə danıĢan babasını buna görə də daha diqqətlə dinlədim. ƏniĢtəmin mənə göstərdiyi rəsmlərdən baĢlayaq, məsələn, atdan: bu rəsmdə insan olmamasına və atın ətrafının boĢaldılmasına baxmayaraq, deyə bilmirdim ki, bu yalnız at rəsmidi. At oradaydı, amma tamamilə aydın idi ki, minicisi də qırağa getmiĢdi, ya da, kim bilir, arxa
Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|