79
motivləşdirmişdi ki, Franklinə Parisə gəlməməsi haqqında məktub göndərilmişdi.
Lakin məktub ləngidiyinə
görə Franklin Parisə daxil olmuşdu. Fransa kimi maarifçi dövlətin okeanın o tayından gəlmiş nümayəndəni
Parisdən çıxarılması “mədəniyyətsizlık olardı” demiş və bununla da İngiltərənin tələbi yerinə yetirilmədi.
Franklinin Fransa missiyasında iki məqsəd güdülürdü:
-
Fransa ilə iqtisadi və hərbi sahədə ittifaqa nail olmaq.
-
Ingiltərə ilə birbaşa danışıqlara nail olması.
İngiltərə ilə silahlı mübarizənin xüsusilə gərgin olan bu dövründə II məqsədə nail olmaq o qədər də asan
deyildi. 1777-ci ildə baş vermiş Saratoqi döyüşü mübarizə meydanında çox şeyi dəyişdi. Təkcə ABŞ yox həm
də İngiltərədə birbaşa danışıqlara maraq göstərməyə başlanmışdı. Şarl de Verjenin xəfiyyələri franklinin
Parisdəki fəaliyyətini diqqətlə izləyirdi. Franklin isə Parisdə yerləşən bütün dövlətlərin
səfirlikləri ilə əlaqələrə
malik idi. Onun vaxtı ilə İngiltərə parlamentinin üzvü olması İngiltərə nümayəndələri ilə olan danışıqlara da
imkan yaradırdı.
B.Franklin Bomarşe tərəfindən Şarl de Verjenə təqdim olunsa da xarici işlər naziri onu XVI Lüdovikə
təqdim etməyə tələsmirdi. Bu da Franklini fəaliyyət diapazonunu genişləndirməyə vadar edirdi. Franklinin
apardığı danışıqları diqqətlə izləyən Deverjen bu danışıqların birbaşa mərhələyə keçməsini gördükdən sonra
Fransanı ABŞ-a dəstəyinə diplomatik status vermək qərarına gəldi. Çünki, Deverjenin danışıqları uzatması
İngiltərə ilə birbaşa əlaqələrin yaradılmasına bununla da vasitəçilikdən götürəcəyi dividentləri əngəlləməsinə
səbəb ola bilərdi.
Uzun sürən diplomatik danışıqlar 1778-ci iln fevralında ABŞ ilə Fransa arasında ticarət və hərbi ittifaq
müqaviləsinin imzalanmasına səbəb oldu. Müqaviləyə əsasən Fransa donanması ABŞ tərəfində hərbi
əməliyyatlara girmək imkanı əldə etdi. Avropa sarayları heç də könüllü şəkildə Franklinin missiyasını qəbul
etmək istəmirdi. Onlar baş vrmiş hadisəyə müstəmləkələrin metropoliyaya ağ olması kimi baxırdılar və öz
müstəmləkələrinin taleyi üçün narahatlıq keçirirdilər. Avropa monarxlarının heç biri ABŞ istiqlaliyyətini
tanımaq istəmirdi. Kəskin mövqedə Rusiya və İspaniya dayanırdı. İngiltərənin
Avropa siyasətində yeritdiyi
hegemonluq Avropa dövlətlərinin ona qarşı birləşməsini şərtləndirdi.
Əslində İngiltərə XI əsrdən sonrakı tarix boyu ilk dəfə Avropa dövlətlərinin diplomatik mühasirəsi ilə
qarşılaşdı. İstiqlaliyyət bəyannaməsinin elan olunmasına münasibətdə kontinental konqresdə ciddi ziddiyyət
yarandı. Konqresin çoxluğu bilirdi ki, müstəqilliyin elan olunması Avropa dövlətləri tərəfindən qəbul
olunmayacaq. Lakin ayrı-ayrı siyasi xadimlər İngiltərəyə qarşı Avropa dövlətlərinin
mənfi münasibətini əsas
götürərək istiqlaliyyətin elan olunmasını tələb edirdilər. Nə Saylas Din, nə də Franklin və onunla birlikdə gələn
nümayəndə heyəti heç bir rəsmi sənəd göstərməmişdilər. Franklin isə yalnız istiqlaliyyət bəyannaməsi elan
olunandan sonra rəsmi olaraq öz etimadnaməsini təqdim etmişdi.
14.3. İngiltərənin beyməlxalq aləmdən təcrid olunması.
Fransa-ABŞ ittifaq və ticarət müqaviləsi imzalansa da ABŞ nümayəndə heyətinin başçısı kimi Franklin
Fransadakı diplomatik korpusa təqdim olunmadı. Fransa höküməti ittifaq müqaviləsi imzalandıqdan sonra da
gözləmə mövqeyi nümayiş etdirdi. ABŞ diplomatlarından Con Cey, Saylas
Din və Franklin Avstriya, İspaniya,
Niderland və Rusiya ilə diplomatik danışıqlar apardılar. Ancaq bu dövlətlərin ABŞ-ın istiqlaliyyətinin tanınması
üçün qoyduğu şərt o idi ki, ABŞ-ın istiqlaliyyəti əvvəlcə İngiltərə tərəfindən tanınmalıdır.
Təsadüfi deyil ki, Rusiyadakı ABŞ nümayəndələri 1815-ci ilə qədər rus çarına audensiya əldə edə
bilməmişdilər. Istiqlaliyyət müharibəsindəki uğursuzluqlarına baxmayaraq İngilis donanması dənizlərdə
hegemonluğu saxlayırdı və cox vaxt Avropa dövlətlərinin ticarət gəmiləri bundan ziyan çəkirdi. Rodriqo
Qonsales firmasının gəmilərinin təhlükəsizliyini təmin etmək üçün Fransa müdafiə tədbirləri görmüş və bu
məqsədlə 8 hərbi gəmi ayrılmışdı. Ispaniya və Hollandiyanı İngiltərəyə qarşı təhrik edən başlıca
səbəb hər iki
ölkəyə məxsus ticarət gəmilərinin daha çox zərər çəkməsi idi.
Rusiyada yaranmış vəziyyət diqqətlə təhlil edildikdən sonra İngiltərə kralı III Georqun məktublarına
baxmayaraq Rusiya dənizlərdə və okeanlarda naviqasiyanın təhlükəsizliyini təmin etmək üçün müdafiə
tədbirlərinin görülməsi zərurətini Avropa dövlətlərinin və İngiltərənin nəzərinə çatdırdı. 1780-ci ildə Rusiyada
bitərəflik bəyannaməsi meydana gəlmişdi. Üç mühüm şərti nəzərdə tuturdu.
-
Hərbi əməliyyatlara qoşulmayan bitərəf dövlətlərin gəmiləri hərbi əməliyyatların getdiyi dövrlər
istisns olunmaqla bütün limanlara maneyəsiz daxil ola bilərdi.
- Bu gəmilərdə kontrabandadan başqa hər cür mal daşına bilərdi.
-
Bitərəf dövlətlərin gəmilərinin təhlükəsizliyi təmin olunmalı idi.
Təsadüfü deyil idi ki, 1780-83-cü illərdə bütün Avropa dövlətləri bəyannamənin şərtlərini
qəbul etmiş
və bu zəmində silahlı bitərəflik liqası adlanan bütün Avropa dövlətlərini birləşdirən cəmiyyət yaranmışdı.
Bununla da İngiltərənin beynəlxalq aləmdən tam təcrid olunması başa çatmışdı. Artıq 1778-ci ildən etibarən
İngiltərənin sülh danışıqlarına meyilli olması aydın şəkildə görünürdü.
Fransadakı İngiltərə səfiri Starmont Parisi tərk etdikdən sonra İngiltərə ilə ABŞ arasında diplomatik
danışıqlar üçün Hollandiya və Rusiya seçilsədə Franklinin müqaviməti üzündən bu ideya reallaşa bilmədi.
80
Franklin hesab edirdi ki, İngiltərə ilə sülh müqaviləsi yalnız Fransanın vasitəsi ilə bağlanmalı idi. Gənc
amerikan diplomatiyası daha çevik fəaliyyətə meyilli idi.
Təsadüfi deyildi ki, İngiltərə ilə danışıqlar sonralar xəyanətkar olması məlum olan
Eduard Bankroft
tərəfindən aparılmalı idi. Sonra bu işi Con Cey reallaşdırdı. ABŞ gələcək gərginliklərə yol verməmək üçün
yalnız istiqlaliyyətin tanınması və İngiltərə ilə normal münasibətlərin yaranmasını şərt kimi irəli sürürdü. 1783-
cü il Paris müqaviləsinin I bəndi də məhz bundan ibarət idi. Ingiltərə Amerika koloniyalarının istiqlaliyyətini
tanıyırdı. Müqavilənin sonrakı bəndlərində ticarət, iqtisadiyyat sahəsində münasibətlər qaydaya salınır, siyasi
baxımdan aktual olan bir sıra məsələlər nizamlanırdı.
ABŞ-ın istiqlaliyyətinin tanınmasından az sonra Avropada baş verən hadisələr ABŞ liderlərini ölkənin
strateji inkişaf yolları haqqında düşünməyə vadar etdi. Ilk ABŞ prezidenti Vaşinqton ABŞ-ın Avropa işlərindən
kənarda qalması haqqında tövsiyyə vermiş və sonralar panamerikanizm adını almış siyasi
cərəyan bu zəmində
köklənmişdi.
Məlum olduğu kimi, 1778-ci il müqaviləsinə əsasən Fransa ilə müttəfiqlik münasibətləri quran ABŞ
Fransaya qarşı Avropa dövlətlərinin koalisiyasına qarşı mübarizədə iştirak etməli idi. Buna isə Amerikanın nə
hərbi, nə də iqtisadi gücü çatmırdı.
Belə bir şəraitdən çıxmaq üçün 1791-ci ildə ABŞ-ın bitərəfliyi ilə bağlı ilk sənəd meydana gəldi. 1793-
cü il bəyannaməsi isə həmin bitərəfliyə hüquqi status verdi. Təsadüfü deyil ki, Fransa inqilabının nümayəndəsi
Edmond Jenenenin ABŞ missiyası məhz bununla əlaqədar olaraq uğursuzluqla nəticələnmişdi. ABŞ-ın
götürdüyü siyasi kurs XIX əsrin 20-ci illərində Monro doktirinası ilə təsbit olundu və ABŞ bu strateji kursa
1939-cu ilin 14 noyabrına qədər sadiq qaldı. Monro doktrinası ilk dəfə olaraq dünyanın
iki sistemə bölünməsini
bəyan edirdi. “Panamerikanizm, Amerika amerikalılar üçün” şüarları və Amerikaarası konfranslar ideyası
formalaşmış, Amerika dövlət təşkilatı II dünya müharibəsindən sonra buna əsasən yaradılmışdı.
Mövzuya dair suallar
1.
İngiltərənin Şimali Amerikadakı müstəmləkələrində milli oyanış və metropoliyaya qarşı azadlıq
hərəkatının başlanması.
2.
Amerikan maarifçiliyinin müstəqillik ideyaları.
3.
I kontinental konqres və koloniyaların fəaliyyətinin əlaqələndirilməsi. Gizli müxbir komitələri.
4.
İstiqlaliyyət bəyannaməsinin qəbulu və amerikan diplomatiysının ilk addımları.
5.
Amerikada istiqlaliyyat müharibəsinə Avropa dövlətlərinin münasibəti.
6.
Franklinin Avropa missiyası.
7.
ABŞ-ın hərbi uğurları və İngiltərənin Avropa diplomatiyasının uğursuzluğu.
8.
ABŞ Fransa ittifaq və ticarət müqaviləsi.
9.
İstiqlaliyyət müharibəsinə Rusiyanın münasibəti. 1780-cı il bəyannaməsi.
10.
Silahlı Bitərəflik Liqasının yaradılması və İngiltərənin beynəlxalq aləmdən təcrid edilməsi.
11.
Paris sülh müqaviləsi və ABŞ-ın istiqlaliyyətini tanıması.
12.
XVIII əsrin sonu XIX əsrin əvvəllərində ABŞ-ın xarici siyasəti. Monro doktrinası.
Ədəbiyyat
1.
Аптекер Г. Американская революция. М., 1962
2.
Болоховитвинов Н.Н. Росия и война США за независимость (1775-1783). М., 1976
3.
Болоховитвинов Н.Н. Становление русско - американских отношении. 1775-1815. М., 1996
4.
Война за независимость и образование США. М., 1976
5.
Ефимов А.В. Очерки истории США. От открытия Америки до окончания гражданской войны.
(1492-1870). М., 1958
6.
История внешней политики и дипломатии США. 1775-1867 / Отв. ред. Г.П.Куропятник. М., 1997
7.
История США в 4.т. Т.1-2. М., 1983-1985.
8.
Краснов Н.А. США и Франция: дипломатические отношения. 1775-1801 гг. М., 2000
9.
Куропятник Г.П. Американская революция, М., 1961
10.
Новая история стран Европы и Америки. Первый период. М., 1986.
11.
Севастьянов Г.Н. Томас Джефферсон. М., 1976
12.
Согрин В.В. Идейные течение в Американской революции XVIII в. М., 1980
13.
Согрин В.В. Джефферсон. Человек, мыслитель, политик. М., 1989
14.
Согрин В.В. Основатели США: исторические портреты. М., 1983
15.
Степанова О.Л. 4 июля 1776. М., 1976
16.
Франклин Б.Избранные произведения. М., 1956
17.
Фурсенко А.А.. Американская револьюция и оброзования США. Л., 1978
18.
Яковлев Н.Н. Вашингтон. М., 1976