Pərviz Nuri ayin o biRİ ÜZÜ (roman) Bakı “Təknur” 2014
Yüklə 24,33 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Pərviz Nuri 108
- Ayın o biri üzü 109
- Pərviz Nuri 110
Pərviz Nuri ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 108 doğru irəliləyəndə insan əli ilə mübarizədə vəhşi təbiətin qalib gəldiyi daha aydın hiss olunurdu. Onlar xırda addımlarla birgə yeriyir, ancaq heç nə da- nışmırdılar. Hər ikisi düşünürdü. Culi yarımçıq qalmış eti- rafı necə dilə gətirməyi, Mətin isə bu qızın da nə zamansa Aygün kimi onunla davam edə bilməyəcəyini deyə bilməsi ehtimalını düşünürdü. O, başa düşürdü ki, Culi artıq onun üçün qiymətli idi. Ancaq sonrakı peşmançılıqdansa indi- dən düzgün qərar verməyin daha doğru olacağına qərar verdi. Culi hələ də onun haqqında tam məlumatlı deyildi. Görəsən kimsəsiz olduğunu bilsə, ona nə cavab verəcək? Nədənsə indiyə qədər onu itirmək qorxusunu bu qədər aydın hiss etməmişdi. Hər ikisi eyni vaxtda dilləndi: – Bilirsən? Hər ikisi güldü. Culi oturmaq istədiyini bildirdi. Onlar yaxınlıqdakı ağa- cın kölkəsinə çatanda Mətin ködəkçəsini yerə sərib, Culiyə onun üstündə otura biləcəyini bildirdi. Onun bu jesti, Cu- linin xoşuna gəldi. Ümumiyyətlə, o, Mətində ona xoş təsir bağışlayan bəzi hərəkətlərə təsadüf etmişdi ki, buraların insanları üçün bu qaydalar qəribə görsənirdi. O, avtobusda birgə getdikləri vaxtlarda ayaq üstə gedən, yaşlı adamlara, hamilə qadınlara və uşaqlara ayağa qalxaraq yer verirdi. Hardasa bir yerdə kofe içəndə, yaxud yüngül qəlyanaltıya oturanda heç zaman ona öz hesabını verməyə qoymamışdı. Səbəbini onların adət-ənənələrində belə qəbul olunduğu ilə izah edirdi. O, öz ölkəsində böyüyə-kiçiyə, xəstə adamlara yer verməyənlərə pis baxdıqlarını ona başa salmışdı. Eləcə də, hər hansı qadınla yemək yeyərkən hesabın kim tərəfin- dən ödənəcəyini düşünməyə belə ehtiyac olmadığını, bu- nun birmənalı olaraq mütləq masada oturan kişi tərəfindən ediləcəyinin yazılmamış qanun olduğunu, əksinin isə kişiyə təhqir olacağını ona artıq bir-neçə dəfə təkrar etmək zorun- Ayın o biri üzü ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 109 da qalmışdı. Culi belə hesablaşmanın düzgün olmadığını izah etməyə çalışsa da, Mətinin etirazı qarşısında güzəştə getməli olmuşdu. O, hesab məsələsində razılaşmasa da, yer vermək adətini rəğbətlə qarşılamış, kitablardan bu qədim şərq mədəniyyəti haqqında oxuduğunu və bu adətin hələ saxlanıldığını təəcüblə qarşılamışdı. Yanaşı otursalar da, Culi Mətinin nə isə fikirləşdiyini görüb onu fikirdən ayırdı: – Hə indi de görüm, nəyi demək istəyirdin. – Mən... məni deyirsən? Yəni nə deyəcəkdim? Hə, hə, yadıma düşdü. Ancaq axı sən də nəsə deyirdin? Yaxşısı bu- dur əvvəlcə sən de. – Gördün ki, indi birinci sualı mən verdim, mister. Odur ki, Miss Culi sizi eşidir, deyərək diqqətlə qulaq asdığını bil- dirmək üçün, əlini onun dizinə qoyaraq ona sarı əyildi və : – Bütün diqqətim səndədir. – Yaxşı, Culi. Mənim deyəcəyim bilmirəm sənə maraqlı olacaq, yoxsa yox. Sadəcə özüm barədə sənə bəzi şeyləri demək istəyirdim. Hər necə olsaq dostuq, dostunu isə yax- şı tanımalısan. Bizlərdə belə atalar məsəli var. Sən bilirsən ki, mən digər əcnəbi tələbələr kimi, varlı ailədən deyiləm və üzünü neçə ildir görmədiyim bacımdan başqa kimsəm yoxdur. Kimsəm yoxdur deyən də ki, anam var ancaq... Mətin hər şeyi danışıb qurtaranda sanki, sanki çiyinlə- rindən ağır bir yük götürüldü. İçi rahatlamış oldu. Culi hər zaman ondan ötrü özünü təhlükəyə atmağa hazır olan bu insanın həyat hekayətini ürək ağrısı ilə din- lədi. Qəhər onu boğurdu. Kənardan adi görünən, ancaq yetərincə əziyyətlə böyümüş bu oğlanın niyə görə insan- lara bacardığı qədər anlayışla yanaşmasını, kömək lazım olduğu anda bunu fikirləşmədən etməsinin indi səbəbini anlamış oldu. Bu yaxınlarda o Mətinin otaq yoldaşından keçən il dənizdə çimərkən batan bir nəfəri onun necə xilas etdiyini eşitmiş, sinəsi bir daha fəxrlə döyünmüşdü. Pərviz Nuri ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 110 Özünü ələ ala bildi. O, saatlarca oturub Mətinə qulaq asardı. Təki o, danışsın. Mətin isə susurdu. – Bilirsən mən Meyqerə həqiqəti demişdim, deyə Culi onun gözlərinin içinə baxdı. Sanki, Meyqerin nə dediyini onun gözlərindən oxumaq istəyirdi. Mətin baxışlara tab gətirməyib, gözlərini qaçırdı. San- ki bununla, onun fikirlərini oxumağa çalışan ekstrasensə mane olacaqdı. Yarımçıq qalmış söhbəti xatırladı. – Niyə birdən-birə onu yada saldın ki, deyə söhbətdən yayınmaq istəsə də, Culi yenidən təkrarladı: – Mən Meyqerə həqiqəti demişdim, eşidirsən, özü də bunu ondan can qurtarmaq üçün deyil, həqiqətən səni sevdiyim üçün demişdim. Artıq səbrim qalmadı. Culi Mətindən gözlədiyi, ancaq artıq eşidə bilməyəcə- yindən əndişə edən və özünün bir necə dəfə etiraf etmək istədiyi sevgisini nəhayət ki, dilə gətirə bildi. Neçə vaxtdır içində üsyan edib, uca səslə ona çatdırmaq istədiyi, məgər səni dəlicəsinə sevdiyimi görmürsən, niyə mənə bu qədər əziyyət verirsən? Sözlərini olduğu kimi çatdıra bilməsə də, onu sevdi- yini etiraf edə bildiyinə sevindi. Ona həmişə qəribə gəlirdi ki, insan necə sevincindən ağlaya bilər? Bu hissi indi başa düşürdü. Çünki, özü də istəmədən gözlərindən yaş süzü- lür, içindəki hıçqırıqları boğa bilmirdi. Mətin belə olacağını gözləmirdi. O da, hiss edirdi ki, Culidən xoşu gəlir. Ancaq qərar verməyə tələsmirdi. Dü- şünürdü ki, hər ikisi üçün hisslərinə tam əmin olmasına müəyyən vaxt lazımdır. Bu onlarda ötəri hiss də ola bilərdi. Ehtiyatla Culinin üzünə qapadığı incə əllərini tutub, onları üzündən aralamağa çalışaraq: – Cili səndən xahiş edirəm, ağlama. Bir qulaq as. Mən bi- lirəm ki, sən mənə qarşı laqeyd deyilsən. Ancaq istəyirdim ki, sən mənim haqqımda hər şeyi bilib, sonra qərar verəsən. Sadəcə özüm haqda bu günə qədər sənə hər şeyi danışma- Yüklə 24,33 Kb. Dostları ilə paylaş:
|