______________________________________________________ Poetika.izm
151
Nərmin CAHANGİROVA
Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutu
nermincahangirova83@gmail.com
XX YÜZİLLİYİN ƏVVƏLİ AZƏRBAYCAN POEMASININ
JANR-STRUKTUR XÜSUSİYYƏTLƏRİ
Açar sözlər: poema, romantizm, Şərq ənənəsi, müasirlik
Key words: poem, romanticism, Eastern tradition, modernism
Çoxəsrlik tarixi olan poema janrı istər dünya, istərsə də Azərbaycan
ədəbiyyatında demək olar ki, bütün dövrlərin ən aparıcı janrlarından biri
olmuşdur. Ədəbiyyat tariximizə nəzər saldıqda Azərbaycan ədəbiyyatında
Nizaminin “Xəmsə”si, Xətainin “Dəhnaməsi”, Füzulinin “Leyli və Məc-
nun”u ilə intibah dövrünü yaşayan, XIX əsr ədəbiyyatında isə İsmayıl bəy
Nakamın “Gəncineyi-ədəb”, “Fərhad və Şirin”, Nazirin “Bəyani-hal”,
A.M.Xalxalinin “Sələbiyyə” və s. kimi yeni nümunələrinə təsadüf edilən
böyük bir poema ənənəsinin olduğu görünür. Lakin bu əsərlərin janrın
poetikası, forma-məzmun baxımından təhlilində bəzən sual doğuran mə-
qamlarla qarşılaşırıq. Ümumiyyətlə, ədəbiyyat tariximizdəki bu əsərlərin
poema kimi təqdim edilməsi, eləcə də poema adlanan ədəbi nümunələrin
həddən artıq fərqli kompozisiyaya, struktura malik olması bu məsələyə
daha ehtiyatla yanaşmağı labüdləşdirir.
Klassik ədəbiyyatımızın ustad tədqiqatçılarından Azadə Rüstəmova
poema kimi təqdim olunan bir çox ədəbi söz abidələrimizin poetikasında
incələmələr apararaq onların poema adlanması fikrini təkzib etmişdir:
“...Poemada xarakterin şair tərəfindən qabarıq, patetik və emosional görü-
nən bir cəhəti götürülür, şeirə salınır, tərənnüm edilir. Axırıncı keyfiyyət
bir janr kimi poema üçün mühümdür və bu baxımdan Nizami “Xəm-
sə”sinə daxil olan əsərlərin heç biri poema adlandırıla bilməz [1, s. 119-
120]. Görkəmli alim eyni məntiqlə mənzum roman janrında yazılmış
əsərlərin siyahısını uzadır və poema-mənzum roman janrının sərhədlərini
incə detallarla sərgiləməyə müvəffəq olur. Biz də bu fikirlərə şərik olur,
Nizami, Əssar Təbrizi, Füzuli, Məsihi kimi klassik sənətkarlarımızın əsər-
lərindəki çoxcəhətliliyi, insan talelərinin bir çox qatlarına, mərhələlərinə
enişi, epoxal gerçəkliklərə nüfuzu nəzərə alaraq onları poema janrının
sərhədlərinə sığdırmağı heç vəchlə qəbul etmirik. Fikrimizcə, bu əsərlər
tədqiq olunarkən ümumi yox, fərdi prinsiplərin nəzərə alınması daha qə-
naətbəxş olardı. Qeyd etmək lazımdır ki, klassik epik poeziya nümunə-
lərinin mənzum roman adlandırılması da məsələnin çıxış yolu deyil. Bu
______________________________________________________ Poetika.izm
152
əsərlərin hər biri özünəməxsusluğu ilə seçilir və onlara eyni prinsiplə
yanaşıb janrın sərhədlərini müəyyənləşdirmək düzgün olmayan nəticələrə
gətirib çıxarar.
Bu məsələ türk ədəbiyyatşünaslığında o qədər geniş araşdırılmasa
da, bəzi alimlərin diqqətini çəkərək münasibət bildirilmişdir və bir qayda
olaraq klassik epik poeziya nümunələri məsnəvi şəklində tədqiq olunmuş-
dur. Bizim poema kimi qəbul etdiyimiz bütün Şərq poemaları “məsnəvi”
şeir şəklinin nümunələri adlandırılaraq birtərəfli şəkildə işlənmiş, bütün
əsərlər eyni prinsiplərlə tədqiqata cəlb edilmişdir. Poemanın şeirlə iç-içə,
daxilən bağlı olduğunu, roman və hekayə kimi ünsürlərin də poema içəri-
sində yer aldığını vurğulayan alimlər bu janra sərhəd qoymağı qəbul et-
mir: “Füzulinin “Leyli və Məcnun” məsnəvisi nə qədər roman
və nə qədər
şeirdirsə, poema da o qədər roman və şeirdir. Bu ifadəmizdən poema=
məsnəvi anlaşılmamalıdır. Çünki, məsnəviyə aid janr müəyyənləşdirici
ölçülər poemada yoxdur. Məhz bu xüsusiyyətlərindən dolayı o romandan,
hekayədən və şeirdən fərqli bir janr olaraq dəyərləndirilməlidir” [2].
Həqiqətən də, müasir ədəbiyyatda poema məsnəvi janrından əhəmiyyətli
dərəcədə fərqlənən, özünəməxsus struktur və kompozisiyaya malik bir
janr kimi qəbul edilir.
Poema bir çox janr və bədii forma vasitələrini özündə birləşdirən
janrdır. Müasir nəzəriyyələrdə poemaların lirik, liro-epik və epik növləri
müxtəlif prizmalardan fərqləndirilsə də, vahid bölgü demək olar ki, yox-
dur. Rus ədəbiyyatında poema janrının inkişafını və mövqeyini araşdıran
Q.A.Çervyaçenkonun fikrincə, poema janrının başlıca fərqləndirici əla-
mətlərindən biri əsərin strukturunda müəllif və ya qəhrəmanın rolundan
asılıdır. “Əgər qarşımızda sadəcə müəllifdirsə, poema lirik monoloq xa-
rakteri daşıyır. Əgər müəllif obyektiv təhkiyə formasını lirik monoloqla
(ricətlə) birləşdirirsə və öz qəhrəmanları ilə hiss edilməsinə imkan yara-
dırsa liro-epik poemadır. Müxtəlif personajların müəllifin təsiri olmadan
qarşıdurması və özünü ifadəsi dramatik poemanın struktur əsasını təşkil
edir” [3, s. 173]. Fikrimizcə, bu mülahizələr poema tiplərini fərqləndirmə-
yə əsaslı şəkildə imkan verir.
Lakin Azərbaycan poemalarının strukturunda epik və lirik ünsür-
lərin vəhdəti daha uğurlu hesab edilir, Y.Qarayevin sözləri ilə desək: “Li-
rik poema lirikada əriyən və yox olan poema demək deyil, əksinə, lirika
poemaya onun epik imkanlarını tamamlamaq və ona xidmət etmək üçün
lazımdır” [4, s. 71]. Lirik poemalar bəhs etdiyi
dövrün insan xarakterlərini
lirik kontekstdən açır və bu zaman təsvir predmetinin lirik aspektlərinin
üzərinə güclü vurğu salınır. Burada əsas məqsəd, fikrimizcə, müəlliflə
forma arasındakı münasibətlərin, bu formanın seçilməsinin mahiyyətini
üzə çıxarmaq, insan hisslərinin, düşüncə və xarakterinin kolliziyası fo-
nunda dövran və zəmanənin düşüncə tərzini açıqlamaqdır. Poema janrı