Рассказы (На азербайджанском языке) Redaktoru İlyas Tapdıq Bədii redaktoru Y. Ağayev Nexniki redaktoru B. X. Qurbanova
Yüklə 480,31 Kb. Pdf görüntüsü
|
31
F.Köçərli adına Respublika Uşaq Kitabxanasının Elektron Kitabları Göyə qalxıb, gurultu-nərilti dlə qanadlarını açan, havanı yarıb uçan təyyarə Xəzər sahilinə sarı çevrilib qalxa-qalxa uzaqlaşdı, hamının ürəyi döyündü, Rəşid babanınsa göz yaşları kirpiklərində gilələndi: İndi zaman dəyişib, savad üçün, elm üçün göylərin də yolu üzümüzə açılıbdır!.. Qoy bu uçuş hamı üçün uğurlu olsun! Qoy mən öz oğlum Əhmədi gözü dolusu görən kimi Əhməd də öz oğlu Zakiri gözü dolusu görsün!..
Ğ ILLAR
BOZ TÜLKÜ VƏ «ALABƏZƏK CÜCƏ»
Biri var idi, biri yox idi, boz bir tülkü var idi. Boz tülkü Ormanlı dağın ətəyində, Ovlaq obasının kolluğunda olurdu. Boz tülkü heç cürə Ovlaq obasının həndəvərinə hərlənə
bilmir, qıllı-qaban köpəklərin əlindən göz açıb heç bir toyuq-cücəni girinə keçirə bilmirdi. Buna görə də boz tülkü acından üzülür, ortası- ortasından keçirdi. Görən deyərdi, boz tülkü, meşə ətəyinin tülküsü deyil, aran yerin quru çaqqalıdır ki, güc- bəla özünü buraya çatdırıbdır. Boz tülkünün əl-ayağı bir- birinə dolaşır, qədəmləri qırağa getmirdi. Boz tülkü bilmirdi nə
32
F.Köçərli adına Respublika Uşaq Kitabxanasının Elektron Kitabları eləsin, haranın külünü götürüb öz başına töksün. — Daha gedib öz yuvama çəkilim, elə oradaca da çan verim, — deyən tülkü ölümünü gözləməyə başladı. Bir gün eşitdi ki, bəs kəndin qıllı-qaban köpəklərinin hürüşməsi dağ-daşı başına alıb, hər yanı hay-haray doldurubdur. Boz tülkü ölüm-zülüm başını çıxarıb gördü ki, onu Ovlaq obasının heç bir toyuq-cücə damının həndəvərinə qoymayan, qıllı-qaban köpəklər budur bir canavarın qoparağını götürüblər. Boz tülkü əvvəlcə istədi yuvasında başını gizləsin, tərpənməsin. Sonra birtəhərlə sürünüb yuvasından çıxdı. Göz qoyub gördü ki, bəs köpəklər qabaqlarına qatdıqları canavarı qovhaqovda, tuthatutdadır. Amma canavar da hələ ki, onlara can vermir. Boz tülkü gördü ki, köpəklər yorulur, bir ucdan tökülüb qalır. Ancaq bir qıllı-qaban köpək bu canavardan əl çəkmir ki, çəkmir. Onlar ikisi də şiş qayanın başına çatar-çatmaz süpürləşib boğuşdular. Bir azdan yalquzaq köpəyi götürüb qayanın başından uçurum dərənin dibinə tulladı. Boz tülkü çox sevinib yuvasından çıxdı. Sürünə-sürünə getdi, gördü ki, bəs boğazından boğulub, üstəlik başı qayaya çırpılan köpək gəbəribdir. Azca fikirləşəndən sonra boz tülkü canını dişinə tutdu, gəbərən köpəyin dərisini boğazından çıxartdı. Ancaq boz tülkü it əti yeməmişdi, bu ətlə də ötüşə bilməzdi; ona Ovlaq obasının toyuq-cücəsi gərək idi. Fəndgir tülkü köpəyin dərisini günəvər bir yerdə sərib səliqə-sahmanla qurutdu, özünə geyim düzəltdi. Boz tülkü qıllı-qaban köpək geyiminə girdi. Ovlaq obasında da heç bir qıllı-qaban köpək də güman eləmədi ki, bəs acından ölən boz tülkü onlara belə kələk gələ bilər?! Boz tülkü arxayın-arxayın gəzib dolandı, hətta gündüzləri Ovlaq obasına girib çal-çəpər dibində özünü yuxuya verdi. Köpək dərisində gizlənən boz tülkü gecələri durdu, toyuq-cücə damına təpildi, bir ildən də yuxarı Ovlaq obasına vay verdi. Axırda canı-cəzanə gələn toyuq-cücə «Paşa bəy» adlanan çığalı xoruzun yanına gəldilər, şikayətə başlayıb dedilər ki, bu nə işdi ki, bizim düşmənimiz gözə görünmür; bir köpək də həramiyə hürmür?! Daha az qala bizim damazlığımız Ovlaq obasından kəsildi, sən də sahibinin dörd dirəkli damının dibində gecələyib öz bannamağınla məşğulsan ki. məşğulsan... Bilmirsən ki, nəinki biz toyuq-cücəyə, hətta başqa «Paşa
33
F.Köçərli adına Respublika Uşaq Kitabxanasının Elektron Kitabları bəy»lərə necə divan tutulur. Damın dibində gecələyən «Paşa bəy» utanıb-qızardı, fikir-zikirdən sonra durub yanlarını basa-basa Ovlaq obasının böyüyü sayılan dəvənin yanına yollandı, söz açıb şikayətləndi: —
Məndən nə istəyirsən, «Paşa bəy»? —
Dərdimizə dərman, böyük dəvə! —
Nə dərman, «Paşa bəy»? —
O dərmanı ki, axı görək bu necə çapqınçı-həramidir ki, bircə yol da tutduruq vermir, bir köpək də çapqınçını görmür, həramiyə hürmür! Dəvə başını aşağı salıb fikirləşdi: —
Gedin mənə toyuq-cücə tükündən əlvan bir don tikin! —
Sən boyda nəhəngə, toyuq cücə tükündən necə əlvan don düzəldə bilərik, ay dəvə?
—
İstəsəniz, hər yandan toyuq-cücə tükü tapıb cunaların üstünə tikə-tikə elə bir don düzəldərsiniz ki, nəinki mən boyda dəvə, məndən böyük fil də geyinə bilər!
—
Məqsədiniz nə ola, dəvə? —
Daha o mənim öz işymdir, «Paşa bəy»! Xoruz baxdı ki, Ovlaq obasının çox yarısının toyuq damı qan ağlayır... Əlac nə idi?.. Gərək dəvə deyənə əməl olunaydı. «Paşa bəy» geriyə döndü. Qalan toyuq-cücəni başına topladı, dəvə deyəni bildirdi. Onlar cuna tapdılar, iynə-sap götürüb toyuq- cücə tükünə tutub bəzədilər, dəvəyə əlvan don tikdilər. —
—
Yaxşıdır, işimə düşər, «Paşa bəy»! —
İndi nə edək, böyük dəvə? —
Məni geyindirin! Yağının əlindən cana gələn toyuq-cücə dəvəni geyindirdi. Gözlədilər ki, görək nə olacaqdır? Əlvan donlu dəvə Obadan çıxdı, gözdən itdi. Neçə gün, neçə gecə gəzdi, dolandı. Axırda gəlib bir yerə çatdı ki, bəs toyuq-cücə tüküdür, hey uçuşur, hətta burada cürbəcür xoruz lələyi də bir-birinə qarışır. Dəvə başa düşdü ki, Ovlaq obasının Yüklə 480,31 Kb. Dostları ilə paylaş:
|