Rüblük ədəbiyyat dərgisi №3 (11) Sentyabr 2014
Yüklə 472,06 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Rüblük ədəbiyyat dərgisi 191
Rüblük ədəbiyyat dərgisi 191 böyük bir hissəsi Tacikistanın Leninabad vilayətinin Vaxşeki rayonuna evakuasiya edildi, 16 min nəfər isə Rusiyanın Smolensk və digər vilayətlərində yerləşdirildi. Bundan başqa, Fərqanə vilayətindəki türklər Özbəkistanın digər ərazilərinə, o cümlədən, Daşkənd vilayətinə köçürüldü. Ancaq vəziyyət bununla sabitləşmədi - respublikanın digər vilayətlərində - Namanqan, Sırdərya, Daşkənddə də türklərin təqib olunması davam edirdi. Həm İttifaq, həm də respublika rəhbərliyinin laqeyd münasibəti cinayətkarları daha da şirnikləndirirdi. Mərkəz öz növbəsində vilayətdə hərbi vəziyyət elan etməyə tələsmədi, ancaq general Y.Şatalinin başçılığı ilə nə komissiya, nə də respublika rəhbərliyinə tabe olan DİN-in daxili qoşunları Fərqanəyə yeridildi. Ordu öz növbəsində Özbəkistanın bir suveren ittifaq respublikası kimi elementar hüquqlarını belə hesaba almırdı. Faciəli hadisələrin gedişində 107 nəfər öldürüldü, mindən çox adam yaralandı, xəsarət aldı, yüzlərlə evlər yandırıldı, dağıdıldı, qorxu və təşviş iki həftə ərzində bütün regionda davam etdi.” *** Şəhər məktəbinin direktoru başıma gələn müsibətləri bilirdi. Mənim Minskiyə getmək üçün icazə almaq istəyimə tək bir cümləylə cavab verdi: ―Gedin, maaşınızı özünüzə yazacağam, amma yarısını mən götürüb təhsil şəbəsinin müdirinə verəcəyəm.‖ Mən dedim ki, elə hamısını götürün, amma şərait yaradın gedim. O razı olmadı: ―Söz bir kələmə oldu, getdi. Sizə yaxşı yol.‖ Amma qaçqın məktəbimizin direktoru ayrı hava çaldı:‖Maaşını yazıb yuxarıya verəcəyəm. Amma gələn olsa, səni müdafiə edə bilməyəcəyəm.‖ Mən də dedim ki, onda gedib rayonumuzun təhsil şöbəsinin müdirindən icazə alaram. Nə düşündüsə, dedi: ―Lazım deyil, gedin, bir təhər yoluna qoyaram...‖ Beləcə icazə məsələsini həll etmiş oldum. *** Kitabın 3-cü fəsli daha maraqlıdır. Burada ―Bir həkimin qeydləri‖ adı altda verilən yazını ürək ağrısız oxumaq olmur. “Beləcə dili bir, dini bir qardaşlar – məhsəti türkləri, özbəklər, qırğızlar, qazaxlar bir-birinə əl qaldırdılar. Axşam saat səkkiz idi. Cəmilə məni çağırıb bedi: -Muxtar, qonşu özbək aulundakı gənclərin silahlanaraq bizim aula hücum edəcəyi barədə danışırlar. Gəl biz də camaat kimi soldatların keşik çəkdiyi Ayni auluna qaçaq. Mən gülüb dedim: -Gözəlim, sən bilirsən ki, o aulun adamları mənə peyqəmbər kimi baxırlar. Nə qədər adama həyat vermişəm. Çoxunu ölümdən qurtrmışam. Bizə dəyməzlər. O mənimlə razılaşdı. Beləcə, kəndin yarısı qaçsa da, biz bir çox ailələrlə birlikdə evimizdən çıxmadıq. Gecə yarısı qapımız döyüldü. Qonşu Kazbek kişi idi. Mənə yalvara-yalvara dedi ki, Aynidən gələn qudurğan gənclər onun qızlarını sürüyə-sürüyə aparıblar. Onun qızlarına kömək etməyimi istəyirdi. Mən atımı minib kəndin ayağına – səs-küy gələn yerə getdim. Gənclər məni görən kimi başlarını aşağı saldılar. Mən üzümü onlara tutub dedim: -Biz də türkük, siz də türksünüz. Baxın, siz taş deyirsiniz, biz daş deyirik, siz til deyirsiniz, biz dil deyirik, sizin də bacınızın adı Mədinədir, bizim də. O aparmaq istədiyiniz qızlar bir osetin ailəsindəndilər... Adları nə olsa yaxşıdır? Dilara və Gülara. Ay Dolmu, sənin bacının adı Gülara deyilmi? Bəs adam bacısını zorlayar? Gənclər utanıb yerə girirdilər. Başlarını bilmirdilər hara soxsunlar. Onlar məndən üzr istəyib getdilər. Yalnız içlərində olan rusaoxşar biri məni qışqıra-qışqıra hədələdi: -Xaroşo mujik! Mı eşyo uvidimsya! Bir gün sonra kəndə rus əsgərləri gəldilər. Onlar bizi sakitləşdirib getdilər. Elə onlar gedən günün gecəsi məni hədələyən o sarıbaşın başçılığıyla avtomatla silahlanmış bir dəstə kəndə gəldi. Onlar ilk olaraq bizim evə hücum etdilər. İki yaşlı oğlumu gözüm görə-görə süngüyə keçirdilər. Sonra arvadım Cəmiləni gözümün qabağında bir neçə qudurğan gənc zorladı. Məni də o ki var döyüb tövləyə saldılar. İstər inanın, istər inanmayın, bu dəfə gələnlər mülkü geyimdə olsalar da, gündüz gələn hərbçilər idilər. Düzdür, içlərində özbəklər də vardı, amma onlar Ayninin cavanları deyildilr. Mən tövlənin pəncərəsindən çıxıb sərxoş halda evimizdə yatışan cəlladları (onlar beş nəfər idilər) baltaladım. Sonra qollarından çarpayıya bağlanmış Cəmiləni açıb kürəyimə aldım. Öldürdüyüm cəlladların silahlarını kəndin diri qalmış kişilərinə payladım. Beləcə, biz rus zastavasına tərəf irəlilədik. Bundan sonrasını yazmaq istəmirəm. Ona görə ki, on gün sonra artıq Azərbaycanda idik. Bura haqqında ayrıca bir kitab Yüklə 472,06 Kb. Dostları ilə paylaş:
|