Saldirisi III

Türkiye'den Arap ülkelerine dersler - 

Muhammed Bin el Muhtar el Şankiti 

 

(El  Cezire)  -  Arap  yönetimleri  ve 

halklarının, 

Türkiye-İsrail 

geriliminin 

göstergelerini daha derinden incelemeye ve 

bundan,  bugünleri  ve  gelecekleri  için 

dersler  ve  ibretler  çıkarmaya  ihtiyaçları 

var.  Sırada  çıkarılabilecek  derslerle  ilgili 

bir özet var: 

 

İlk  olarak  Türkiye  –Batı'nın  kuyruğuna 

takılarak geçen uzun yıllardan sonra- İslam 

dünyasının 

başı 

olmanın, 

Batı'nın 

kuyruğunda  olmaktan  çok  daha  iyi  ve 

onurlu  olduğunu  anladı.  ABD'li  strateji 

yazarı  Graham  Fuller,  zamanında  şöyle 

yazmıştı:  "Türkiye, Batı ile Doğu arasında 

köprü  olmak  istiyor.  Batı  ise  Türkiye'yi 

kendisiyle  İslam  dünyası  arasında  bir  set 

yapmak istiyor." 

 

Türkiye'deki 

yabancılaşmış 

seçkinler 

yıllarca,  Batı'ya  tutunarak  ve  İslami 

köklerinden  kaçarak  bu  set  görevini 

üstlendi.  Ancak  Türkler  bu  tabiiyet 

rolünden  artık  memnun  değil.  Akdeniz'de 

yaşanan  son  olayları,  kuyruktan  başa, 

setten  köprüye  doğru  giden  bu  değişim 

bağlamında okumamız gerek. 

 

Bu  değişim,  bugün  Türkiye'yi  yöneten 

bilinçli siyasi elitin, özellikle de Başbakan 

Erdoğan,  Cumhurbaşkanı  Gül  ve  Dışişleri 

Bakanı  Davutoğlu'nun  kuşağı  sayesinde 

oldu.  Bu  adamlar,  Batı  ile  ilişkilerinde 

Türkiye'ye,  öz  güvenini  ve  kendine  olan 

saygısını 

yeniden 

kazandırdı.  

 

Türk  liderlerin  ülkelerinin  konumuna  ve 

rolüne  olan  saygıları  arttıkça  Batı  ve 

Doğu'dakilerin  de  saygısını  kazandılar. 

Son  krizde,  Batı'nın  Türkiye'nin  yanında 

yer  alan  tavrı,  Türklerin,  akan  kanlarıyla 

ilgili  taviz  vermez  tutumu  sayesinde  oldu. 

Buradan  alınacak  ders,  öz  saygının, 

diğerlerinin  saygısını  kazanmanın  anahtarı 

olduğu.  

 

İkinci ders ise Türkiye'nin özüne ve İslami 

derinliğine dönmesi, geçmişte bizdeki bazı 

yüzeysel devrimci rejimlerin yaptıkları gibi 

Batı  ile  ilişkilerin  geri  plana  atılması 

üzerine  kurulmadı.  Aksine  Türkiye'nin 

değişimi, 

Türk 

politikasına 

denge 

getirmeyi  amaçlayan  bir  bakış  açısı 

çerçevesinde  gelişti.  Yazarlardan  biri 

Davutoğlu'nun  kişiliğini  şöyle  nitelemişti: 

"Makyavel  ve  Mevlana'nın  bir  birleşimi." 

Yani  adam,  Doğu'nun  kalbi  ile  Batı'nın 

mantığını  bir  araya  getirmiş  ki  Filozof 

Muhammed  İkbal'e  göre  bu  ikisini  bir 

araya getirmek, İslam aleminin kalkınması 

için gerekli bir koşul.  

 

Davutoğlu, Türkiye'nin mesajını, tarihin ve 

coğrafyanın diliyle belirledi ve şöyle dedi: 

"Türkiye, pek çok bölgesel kimlik taşıyor. 

Tarihî ve coğrafi kimliğimize dair bu eşsiz 

birleşim bize, çok boyutlu Türk tarihinden 

kaynaklı  eşsiz  bir  sorumluluk  yüklüyor." 

Yeni  Türkiye,  Batı'da  Doğu'nun,  Doğu'da 

ise Batı'nın temsilcisi olmaya çalışıyor. 

 

Türk  yöneticiler,  Türkiye'deki  Doğulu  ve 

Batılı  yönelimler  ve  çakışmalar  arasındaki 

entegrasyonun, ülkeleri için önemli bir güç 

ve  canlılık  kaynağı  olduğunun  farkında. 

Türkiye'nin  ticari  alışverişinin  yarısı  AB 

ülkeleri ile yapılırken Arap ülkeleri ve İran 

ile  alışverişi  neredeyse  çeyreğe  ulaşmış 

durumda. 

 

Türkiye,  bazı  safların  düşündükleri  gibi 

Batı ile olan bağlarını çözemez, çözmek de 

istemez.  Zaten  bu  ne  kendinin  ne  de 

Müslüman dünyanın  yararına olur.  Aksine 

Türkler,  Batı  ile  ilişkilerin  saygı  ve 

karşılıklı  yarar  sağlama  üzerine  kurulu 

olması  için  çalışıyor.  Araplar,  Türkiye'nin 

konumundaki 

ve 

kapasitesindeki 

bir 

ülkenin böylesine olumlu ve hayati bir rolü 

üstlenmesine 

sevinmeli. 

Burada 

Türkiye'den  çıkarılacak  ders,  kendi  özüne 

dönmenin,  başkalarına  savaş  ilan  etmek 

değil, aksine kendine  ve  başkalarına saygı 

duymayı  birleştirmek  anlamına  geldiği 

yönünde olmalı.  

 

Üçüncü  ders  ise  şu  anda  Türkiye'nin 

---

Araplara  verebileceği  en  önemli  ders  ki  o 

da  içerideki  demokrasiyi  sağduyulu  dış 

politikayla  birleştirmek.  Uluslararası  Kriz 

Grubunun  bu  yılın  başında  "Türkiye  ve 

Orta  Doğu...  Hırslar  ve  Bağlar"  adlı  bir 

çalışmasına  göre  Türkiye-İsrail  ilişkileri, 

Türk  politikacıların  kendi  ülkelerindeki 

kamuoyunun  görüşlerine  boyun  eğdikleri 

ölçüde kötüleşiyor.  

 

Türkiye'deki  yabancılaşmış  seçkinler,  20. 

yüzyılın  ortalarında;  Filistinlilere  karşı 

İsrail'in  yanında  durduklarında,  Cezayir'in 

bağımsızlığına 

karşı 

Fransa'yı 

desteklediklerinde, Araplara karşı İran Şahı 

ile  ittifak  kurduklarında,  bütün  bunlar 

siyasi  ve  askerî  despotizmin  acı  birer 

meyvesinden ve Türkiye'nin çıkarlarına dar 

bir  noktadan  bakmaktan  başka  bir  şey 

değildi.  Üstelik  bütün  bu  tutumlar,  Türk 

halkının derin iradesinin samimi bir ifadesi 

olmaktan uzaktı. 

 

Bugün  ise  Türk  demokrasisi  büyüdü  ve 

olgunlaşmaya  yaklaştı,  Türk  halkının 

duygularını  samimi  bir  şekilde  ifade 

etmeye  başladı.  Şimdi,  Türkiye'nin  bu 

onurlandırıcı 

davranışlarını 

Arap 

meselelerinde görmek mümkün. 

 

Aynı  şey  Arap  ülkeleri  için  de  geçerli. 

Mısır  rejiminin  Filistinlileri  aç  bırakmada 

İsrail  ile  kurduğu  ittifak,  kardeşlerinin 

acılarından  ötürü  acı  çeken  Mısır  halkının 

göğsüne 

çöken 

despotluğun 

acı 

meyvesinden başka bir şey değil. 

 

Özetle, 

harcanmış 

şerefimizi 

geri 

kazanmak  ve  zulme  uğrayan  Filistinli 

kardeşlerimize  yardım  etmek  istiyorsak 

içerideki  despotizme  karşı  mücadelemizi 

yoğunlaştırmaktan  başka  yapabileceğimiz 

bir  şey  yok.  Aksi  halde  dışarıdan  gelen 

düşmanı  çıplak  göğüsle  ve  zincirli  ellerle 

karşılamayı sürdüreceğiz.  

 

Yine  de  şanslıyız  ki  Türkiye'nin  bu 

yükselişinden  faydalanacak  siyasi  zekaya 

sahip  Araplar  var.  Suriyeli  bir  yetkili, 

Türkiye'nin  rolüyle  ilgili  olarak  şunu 

söylemişti:  "Türkiye  var  olmasaydı  bizim 

onu  var  etmemiz  gerekirdi.  Türkiye  bizim 

için  önemli  çünkü  o,  Arap  devletlerinde 

girişimin var olmadığının bir göstergesi."  

 

Ancak  şöyle  de  bir  talihsizlik  var  ki  bazı 

Arap  yöneticiler,  Türkiye'nin  rolüne 

kuşkuyla bakıyor. Bu da her çağda tembel 

olan  ülkelerin,  bir  mesajı  veya  iradesi 

olana  karşı  beslediği  hasedi  ortaya 

koyuyor.  Mısırlı  bir  yetkili,  Uluslararası 

Kriz  Grubuna  verdiği  demeçte,  "Erdoğan, 

Gazze ile ilgili açıklamalarında sarhoş gibi 

görünüyor."  derken  Suudi  bir  yetkili, 

Türkiye'nin rolünü ancak İran'ın rolünü bir 

köşeye attığı  sürece kabul edebileceklerini 

belirtiyor.  Aynı  yetkili,  "Türkler,  bölgede 

yeniden  hüküm  sürmek  istiyor  ve  bu,  bir 

Arap olarak benim için tehlikeli." diyor.  

 

Amerikalı yazar Grace Halsell'in ifadesiyle 

Batı  Hristiyanlığının,  İsrail'in  köleliğine 

(the  cult  of  İsrael)  dönüştüğü  bir  dünyada 

Türkiye,  İsrail'in  çirkin  tarafını  çırılçıplak 

ve  tek  bir  kurşun  atmadan  vicdanların 

önüne  serdi.  Bugün  ise  Gazze'deki 

ablukayı  kaldırmak  için  muzaffer  bir 

çabanın  önderliğini  yapıyor.  Türkiye'nin 

kendine  saygısı,  ittifaklarında  dengesi  ve 

samimi bir demokrasisi olmasaydı bunların 

hiçbiri 

olamazdı. 

İşte, 

Türkiye'nin 

başarısının  ardında  yatan  üç  sır  bu. 

(BYEGM)  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---