Səməd Şıxı atilan bir daş

10 
 
RövĢən,  məktəbdən  gələn  kimi  çantalarını  ataraq 
yemək  üçün  stola  əyləĢər,  yeməklərini  tez  yeyərək 
oynamağa  qaçdı.  RövĢən  Nərgizin  ev  iĢləində  anasına 
yardım  eləməsini  gözləyənə  qədər  məhəllələrindəki 
uĢaqlarla  futbol  oynayır,  bacısının  ev  iĢini  bitirməsi  ilə 
həyətlərində onunla oynayardı.  
Anasına kömək edib qurtardıqdan sonra bağlarında tək 
baĢına oyun oynayaraq RövĢənin gəlməsini gözləyirdi. Bu 
an  RövĢən  səssizcə  çəpəri  aĢaraq  ağaca  çıxdı.  Məqsədi 
Nərgizi  qorxuzazaraq  biraz  əylənmək  idi.  Əlinə  aldığı 
daĢın  iriliyinin  isə  fərqinə  varmamıĢdı.  YavaĢca  yanına 
atmaq  istərkən  daĢ  əlindən  çıxaraq  sürətlə  bacısına  tərəf 
getdi. Arxası RövĢənə olan Nərgizin xəbəri belə olmadan 
daĢ  onun  baĢına  dəydi.  Ağrıdan  özündən  gedən  Nərgizin 
baĢından qan axmağa baĢladı. Bunu görən  RövĢən isə nə 
edəcəyin  bilməyərək  tez  ağacdan  düĢərək  bacısı  tərəfə 
qaçdı. Gözü dolmuĢ  halda – bacı, qalx, bacı nə olar qax. 
Ölmə  nə  olar  deyə  yavaĢca  ağlayırdı.  Anasını  çağırmaq 
istəsə  də  birdən  ağlına  atasının  bacısını  vuracağı  halda 
onu döyəcəyi sözünü xatırladı. Yəqin bunu biləndən sonra 
onu  öldürəcək.  Bəlkə  də,  çölə  atardı.  Onu  bir  daha 
istəməzlər. 
Anasını 
çağırmağa 
qorxurdu, 
ancaq 
bacısınında  öldüyünü  görürdü.  Nə  edəcəyini  bilməyərək 
oturmuĢdu.  
Tez  göz  yaĢın  silərək  çəpərə  tərəf  yollandı.  Çəpəri 
aĢaraq çölə düĢür və qapı ilə içəri girir. Anasının hələ də 
evdə  olduğun  görüb  rahatlayır.  Anasını  çağıraraq  bacısın 
soruĢur.  Anasıda  bağda  olduğunu  gedib  onunla  da 
oynamasını  sonra  da  gəlib  dərslərini  eləməsini  deyir. 
RövĢən    vaxt  itirmədən  bağa  qaçaraq  bacısının  huĢsuz 
bədənini  görüb  tez  anasını  çağırır.  Qızının  yerdə 
uzandığın  görüb  qıĢqıraq  onu  qucağına  alır.  RövĢəni  tez 
qonĢuları  Ədaləti  çağırması  üçün  yollayır  ona  maĢınında 
gətirməsini deyir.  
RövĢən  ağlaya  –  ağlaya  tez  Ədalət  gilə  gedərək 
olanları  deyir.  Ədalət  maĢını  tez  onların  qapısına  çəkir. 

---

11 
 
Gülnaz  Nərgizi  qucağına  alaraq  tez  maĢına  mindirib 
aparırlar.  RövĢəndə  onlarla  gedəcəyin  deyir.  Anası  nə 
qədər  narazı  olsa  da  RövĢən  inad  edir.  Gecikəcəklərin 
anlayaq axırda razı olurlar. Xəstəxanaya çatan kimi həkim 
onu əməliyyata alır. Təxmini bir saatdan sonra isə çıxaraq 
vəziyyətinin ağır olduğunun, qalxmasının çətin olacağını, 
qalxarsa  belə  aldığı  zərbədən  ötəri  bir  daha  görə 
bilməyəcəyini  deyir.  Bu  an  sanki  RövĢənin  gözlərini 
kimsə  çıxarır.  Ürəyinə  ĢiĢ  batır.  Oturaraq  ağlayır.  Ġstəyir 
ki,  qıĢqırsın.  Desin  ki,  mən  eləmiĢəm.  Bacım  mənim 
üzümdən  kor  qalacaq  bəlkədə  öləcək,  ancaq  deyə 
bilməyir.  Hönkür  -  hönkür  ağlayır.  Anası  onu 
sakitləĢdirmək  istəsə  də  bacarmayır.  Anası  tez  Eyvaza 
zəng  edərək  olanları  deyir.  Təxmini  dörd  saatlıq  yolu  iki 
saata  gələrək  özünü  xəstəxanaya  çatdırır.  Eyvaz  gələndə 
isə  Nərgizi  otağına  almıĢdılar.  Həkimin  belə  tez 
oyanmasını  onun  çox  güclü  qız  olduğu  ilə  açıqladı. 
Otağına  girdiklərində  Nərgizin  baĢınının  və  gözlərininin 
sarığla  bağlanıldığın  görürlər.  Bacısını  o  halda  görən 
RövĢən dözməyərək çölə çıxır.  
Həkim  hələlik  gözü  ilə  bağlı  heçnə  deməmələrini, 
bunun  onu  həm  gücdən  salacağın,  həmdə  təzədən  gözü 
üçün  müayinə  olunacağını  bəlkə  qurtarmağının  mümkün 
olacağını deyir. 
Nərgizin ayılarkən atasının səsini eĢidir və onu tanıyır.  
-Ata, sənsən gələn? – deyir. 
-Hə  qızım,  mənəm.  Necəsən?  Ağrın  yoxdur  ki?  – 
Eyvaz göz yaĢların silərək qızını sığallayır. 
-YaxĢıyam  atacan,  mənim  gözlərimi  niyə  bağlayıblar? 
Səni görmək istəyirəm. 
-Heçnə  olmayıb.  Sadəcə  gözünə  toz  düĢməsin  deyə... 
Açacaqlar. Narahat olma. 
-Anamla  RövĢən  hardadı?  Səsləri  gəlmıyir.  -  əli  ilə 
sanki kiminsə əlini axtarırdı ki, tutsun. 

---

12 
 
-Buradaydı.  Səni  elə  görüb  necə  ağladı  bir  bilsən. 
Yəqin  çöldə  oturub.  –  anası  Nərgizin  əllərin  tutaraq 
yanağından öpür saçların tumarlayırdı.  
Eyvaz  çölə  çıxaraq  RövĢənin  oturacaqda  büzüĢərək 
oturub  ağladığını  gördü.  Yanına  gedərək  burda  niyə 
oturmusan? Bacın səni istəyir, dur gedək yanına – dedi. 
-Yox. Ġstəmirəm getmək. 
-Niyə? Bacını görmək istəmirsən? 
-O,  vəziyyətdə  yox.  –  gözündəki  yaĢı  silərək  atasının 
üzünə baxdı. Ancaq tez üzünü qaçırdı. Qorxdu ki, birdən 
hər Ģeyi anlayar.  
-Bacınında  yanında  belə  danıĢma.  Sağalacaq.  –  bəs 
bacın  necə  oldu  da  belə  oldu?  Kim  vurdu  onu?  Sən 
yanında deyildin? 
Qorxduğu  an  baĢlamıĢdı.  Suallar  ard  -  arda  gəlir  və 
RövĢənin cavabı yox idi. 
-Yox.  Mən  çöldə  uĢaqlarla  oyun  oynayırdım.  Evə 
gələndə onu elə gördüm – dedi.  
-Kiminsə evə girdiyin görmədin ki? 
-Yox. Yox. Heç kim evə girməyib. – həyəcanlı Ģəkildə 
dedi. 
-YaxĢı. Sonra danıĢarıq. Dur bacının yanına gedək. 
Ġçəri girərək Nərgizin yanına keçdi. Əlini tutmaq istəsə 
də qorxdu. Bəlkə onu görmüĢdü. 
Bəlkədə  onun  etdiyin  bilirdi.  Görəsən  onu  çağıranda 
ayıq  idimi?  Nə  edəcəkdi?  Bəlkə  də  onu  ona  görə 
çağırmıĢdı. DaĢı onun atdığını atasına deyəcəkdi.  
-RövĢən! Gəlmisən? -  Nərgizəli ilə qardaĢını axtarırdı. 
Qorxa - qorxa – həə. Buradayam. – dedi. 
-Yanımda  dur.  DarıxmıĢam  səndən  ötrü.  -  əlindən 
tutaraq gülümsədi. 
Bacısının  belə  etməsi  ilə  dözməyir  yenə  ağlamağa 
baĢladı.  QardaĢının  əlindən  tutaraq  -nə  olub,  niyə 
ağlayırsan? Mənə nəsə olub ki, ağlayırsan?- deyir. 
QardaĢ. Bacısına sahib çıxmaq əvəzinə, onu qorumaq, 
kimsənin  onu  incitməməsi  üçün  özünü  fəda  etməsi 

---