Səməd Şıxı atilan bir daş

26 
 
Evə  gələn  kimi  hər  kəs  baĢını  qatmağa  bir  iĢ  tapıb 
uzaqlaĢmıĢdı. Nərgizin yanında isə RövĢən qalmıĢdı.  
Nə  edəcəyini,  onu  necə  əyləndirməli  olduğunu 
bilməyirdi.  Kitabmı  oxusaydı?-  yox,  Nərgiz  kitab 
oxumağı çox sevir. Bu onu üzə bilərdi. Bəs nə etsin deyə 
düĢünüb  dururdu.  DüĢünürdü,  amma,  ağlına  heçnə 
gəlməyirdi.  Nərgiz  sıxılıb  RövĢəndən  onu  uzatmasını 
istədi. 
Nərgiz  uzanan  kimi  yuxuya  getdi.  Ya  da,  elə 
görünürdü. Görünməyən isə onun gözəl gözləri idi. Görən 
müalicəsi üçün nə qədər pul versəydi düzələrdi? Nə qədər 
desə iĢləyərdi. 
Məktəbi 
atar 
gedər 
iĢləyərdi.  Bacısını  belə 
görməkdənsə  məktəbin  atmağa  hazır  idi.  Öz  beynində 
xəyallar  qururdu.  Yenə  bacısı  ilə  həyətdə  oynayacaq, 
ətrafda qaçıĢacaqdılar. 
RövĢənin bir hadisə yadına düĢdü. Bu qədər olmasa da,  
yadda  qalan    macəra  yaĢamıĢdılar.  Məktəbdə  tənəffüs 
zamanı bacısının yanında tanımadığı bir oğlanı görmüĢdü. 
Yuxarı  siniflərdən  idi.  Qaçaraq  yanına  gedib 
bacısından nə olduğun soruĢanda oğlan onu itələmiĢdi ki, 
get baĢımızdan söhbət edirik, deyə. RövĢəndə özünü tuta 
bilməyib  oğlanın  üstünə  cumsada  oğlan  ondan  qat  -  qat 
güclü  idi.  QardaĢının  döyüldüyün  görən  Nərgiz  çantasını 
oğlanın  baĢına  -  baĢına  vurmuĢdu.  Məktəb  direktoru 
təsadüfəndə bunları görüb yanına çağırtmıĢdı. 
Eyvazı  məktəbə  çağırıb  uĢaqlarının  birləĢib  oğlanı 
döydünü  demiĢdi.  Eyvaz  müəllimin  yanında  onları 
danlasa  da  çölə  çıxan  kimi  gülməyə  baĢlamıĢdı. 
UĢaqlarını  qucağına  basaraq,  afərin  həmiĢə  bacını  qoru, 
demiĢdi.  Mən  olmasa  idim  döyüləcəkdi  –  Nərgizin  bu 
zarafatını xatırladı.  
Yanında  uzanıb  yatan  bacısına  baxaraq,  sən  məni 
qorusanda mən səni qoruya  bilmədim – dedi. 
Sabahsı  gün  Eyvaz  polis  Ģöbəsindən  iki  polislə  geri 
döndü.  Polislər  evdəkiləri  dindirərək  hadisənin  necə  baĢ 

---

27 
 
verdiyini öyrənməyə çalıĢdı. Hadisə yerindəcə qalan daĢı 
belə  götürüb  eksperdiza  üçün  apardı.  Eyvazdan 
istəyirsənsə  ailənində  izlərin  götürək  bəlkə  onlarla  da 
uyuĢa  bilər,  deyəndə  RöĢənin  ürəyi  ağzına  gəlmiĢdi. 
AnlamıĢdı  ki,  hər  Ģey  bitdi.  Biləcəklər  onun  etdiyini. 
Ancaq Eyvaz əsəbi halda bu nə deməkdi, indi deyirsən ki, 
biz eləmiĢik?  
-VətəndaĢ.  Mən  vəzifəmi  yerinə  yetirirəm.  Əgər 
istəmirsinizsə  götürmərik.  Niyə  əsəbləĢirsiniz?  –  deyərək 
əlində tutduğu daĢı yoldaĢına verərək getdilər.  
Polislərin getməsindən sonra Eyvazın beynində “görən 
edə  bilərdimi”  sualı  yarandı.  Oğlum  eləməz,  bunu 
bacısına eləməz deyib – tez evə girdi. Yeməkdən sonra isə 
taksiyə çıxacağını deyərək maĢınına minib getdi.  
Anası  yenə  ev  iĢi  görməyə  və  yemək  biĢirməyə 
giriĢmiĢdi. Tək qalması onu yorsada məcbur idi.  
Günortadan  biraz  keçmiĢdi  ki,  qonaqlar  gəlmiĢdi. 
Hadisənin  baĢ  verdiyin  eĢidən  qohumlar  ziyarətə 
gəlmiĢdilər.  RövĢənin  isə  əsəbinə  toxunurdu.  Hamı  gəlib 
yazıqmıĢ  kimi  Nərgizi  öpür,  vah  –  vah,  nə  olub  buna, 
deyərək  üzürdülər.  Cahillikdən  idimi  ya  bilərəkdənmi 
edirdilər  anlamaq  olmayırdı.  –  qızım,  heç  görmürsən?  – 
sualını  verən  insan  hansı  Ģüurla  bunu  verirdi?  RövĢən 
axırda dözməyib Nərgizin qolundan tutaraq çölə çıxartdı.  
Həyətləri  çox  böyük  olmasa  da  yerləĢə  biləcəkləri 
qədər  geniĢ  idi.  Anası  əvvəl  söhbət  edəndə  nəyimə 
gərəkdi yekə bağ – bağat deyərdi. Bu həyət nəyimizə bəs 
deyil ki? Sarayda yaĢayıbda xəstə olanlar var. Min Ģükür 
ki,  heçnəyimizdə  yoxdu,  qarnımızda  toxdu.  Mehribanıq. 
Bundan artıq nə istəyəsən ki? 
Anasının sözlərin xatırlayıb bəlkə daha çox pulları olsa 
idi bacısını sağalda bilərdilər – deyə düĢündü..  
-Sənində əsəblərni pozdular, hə? – RövĢənin əsəbi hələ 
soyumamıĢdı.  
-Kim? 
-Ġçərdəkilər.  

---

28 
 
-Biraz.  Ancaq  öyrəĢməyə  çalıĢıram.  Deyəsən  çox 
rastlaĢacam.  
-Əsəb pozan insanlardılar. Elə bil inada edirlər.  
-Desinlərdə. Sən niyə əsəbləĢirsən ki? 
-Sənə  elə  demələrinə  dözməyirəm.  –  RövĢən 
kövrələrək dedi.  
RövĢənin  səsinin  kövrək  hiss  edən  Nərgiz  əli  ilə  onu 
tapıb  qucaqlayıb,  öpdü.  Dəqiqlələrlə  tərpənmədən  elə 
durdular.  Nərgiz,  RövĢənin  baĢından  tutaraq  istəyirsənsə 
get, uĢaqlarla oyna. 
Mən burada oturmuĢam. – dedi.  
-Yox. Canım oynamaq istəməyir - dedi.  
-YaxĢı, get kitab gətir oxu. Məndə dinləyərəm. 
RövĢən  gedərək  bacısınında  çox  sevdiyi  bir  kitabı 
gətirdi.  Daniel  Defo  “  Kimsəsiz  adada”  əsəri.  Ġki  dəfə 
oxumuĢdu  bunu.  Ancaq  yenədə  oxumaqdan  doymayırdı. 
Bu  kitabda  Robinzodun  baĢına  gələn  uğursuzluqlara 
baxmayaraq  həyatda  qalmağı  bacarması,  özü  üçün 
yaratdığı yeni dünya ona güc verirdi.  
RövĢən kitabı açıb bacısının qaldığı   yerdən oxumağa 
baĢladı.  Yüksək  səslə  və  diqqətlə  oxuyurdu  ki,  bacısı 
sıxılmasın. Nərgizdə elə hey diqqətlə onu dinləyirdi.  
-Görəsən  məndə  onun  kimi  güclü  ola  biləcəm?  – 
RövĢənin sözün kəsərək dedi.   
-Niyə elə deyirsən ki? 
-Bilmirəm.  Arada  çox  qorxuram.  Bundan  sonra  nə 
edəcəm,  necə  yaĢayacam,  deyə  düĢünəndə  sonun  görə 
bilməyirəm. Robinzod kimi o adadan qurtula biləcəyəm? 
Bacısının  sözləri  sadəcə  onu  yaralayırdı.  Nə 
deyəcəyini,  onu  necə  hər  Ģeyin  yaxĢı  olacağına 
inandıracağını bilməyirdi.  
-Yoruldun? – Nərgiz sükutu pozdu. 
-Yox. Davam edirəm.  
Bir  xeyli  oxumuĢdu  ki,  Gülnaz  gələrək  RövĢənin 
bayaq elədiyinin düzgün olmadığını dedi. - onlar sizə görə 
gəlib, durub acığ edib gedirsiz... hələ birdə. 

---