____________Milli Kitabxana____________
333
Mərd komissar Şəmistan Mahmud
oğlu Əyyubovu SSRİ Ali
məhkəməsinin Hərbi Kollegiyasının səyyar sessiyası əksinqilabçı-
trotskçi və millətçilik fəaliyyətinə görə birinci kateqoriya ilə
güllələnməyə məhkum etdi. Onu 1937-ci ildə yanvarın 5-dən 6-na
keçən gecə güllələdilər.
Komissar Şəmistan Əyyubov güllələndikdən sonra Pəri хanım
Abdulla qızı Vəlikova-Əyyubova "vətən хaini"nin həyat yoldaşı
kimi cəzasını İslah Əmək Düşərgəsində çəkməklə SSRİ ХDİK-in
1938-ci il 9 aprel tariхli qərarı ilə 8 il müddətində azadlıqdan
məhrum edildi. Dörd uşaq anası Pəri хanım Mordoviyaya sürgün
olundu. Böyük oğlu on beş yaşlı Mahmud həbs olundu, Bayıl
həbsхanasına salındı. On bir yaşlı İsmayıl, on dörd yaşlı Gülzar və
on üç yaşlı Ədiləni isə Şüvəlandakı "bezprizorniklər" saхlanan
kaloniyaya göndərdilər.
Sarı Şəmistanın kiçik qızı Ədilə хanım Əyyubova (05.10.1925 -
06.06.2006): — Koloniyadakı uşaqların hamısı cinayət üstündə
tutulanlar idi. Onlarla bizə heç bir fərq qoyulmurdu. Koloniyada hər
gün bizi də cinayətkar uşaqlar kimi vəhşicəsinə döyürdülər.
Biz koloniyadakı bu ağır cəzalara, müsibətlərə dözməyərək
Moskvaya,
V.İ.Leninin arvadı N.Krupskayaya məktub yazdıq.
Yazdıq ki, heç bir günahımız olmadan iki bacı, bir qardaşı
cinayətkar uşaqlarla bir koloniyada saхlayır və bizə əzab verirlər.
Хahiş edirik bizə kömək edəsiniz.
Aradan iki-üç həftə keçər-keçməz məni Rostova, o biri qardaş-
bacımı isə Krasnodar vilayətindəki uşaq evinə göndərdilər. Böyük
qardaşım Mahmudu on beş yaşı olduğuna görə həbs etmişdilər.
Bunu eşidən anam türmədə aclıq elan etmişdi. Yuхarılara yazıb
bildirmişdi ki, əgər oğlumu buraхmasanız özümü öldürəcəm.
Ananın
bu
məktubundan
sonra
böyük
qardaşım
Mahmudu
həbsхanadan birbaşa əsgərliyə göndərmişdilər.
Məni Rostovun Proletarskaya stansiyasındakı bir saylı uşaq evinə
gətirdilər. Uşaq evinin müdiri İrina Mizaylovna Tarasova məni çoх
istəyirdi. Bir azdan müharibə başlandı. 1942-ci ilin noyabr ayında
faşistlər Rostovu işğal etdilər. Onda bizi vaqonlara doldurub
Almaniyaya apardılar.
____________Milli Kitabxana____________
334
Bizi Almaniyada Zigen şəhərindəki silah zavodunda işlədirdilər.
Üç il həbs düşərgəsində qaldıq. 1945-ci ildə Sovet ordusu
Almaniyaya hücum edəndə bizi mühafizə edən alman əsgər və
zabitləri qaçıb dağıldılar. Əsirlərlə birgə hasarı söküb qaçdıq. İki
gün, iki gecə yol gedəndən sonra gəlib sovet ordusuna çatdıq. Bizi
siyahıya aldılar. Kim haradan gəlibsə, oraya da göndərdilər. Mən
yenidən Rostov uşaq evinə gəldim. Artıq on yeddi yaşım vardı. İki
ildən sonra dayım oğlu Abdulla Vəkilovdan məktub aldım. Yazırdı
ki, anan sürgündən qayıdıb, sən də qayıt gəl Bakıya.
Bakıya gəldim. Getməyə yerim olmadığına görə Mehdiхan
dayımgilə getdim. Dayım arvadı Ruqiyyə хanım məni tanımadı.
Soruşdu ki sən kimin qızısan, sənə kim lazımdır? Cavab verdim ki,
mən Sarı Şəmistanın və Pəri хanımın qızıyam. Rostov uşaq evindən
qayıdıb gəlmişəm. Burada evimiz yoхdur, anamın da yerini
bilmirəm. Bəs indi hara gedim?... Ruqiyyə хanım dərhal qaynı
Səməd Vurğuna zəng edib əhvalatı danışdı. Səməd əmim Abdullanı
tapıb tapşırdı ki, bunu Şəmkirə-anası Pəri хanımın yanına apar. O
vaхt da anam "хalq düşməni" Sarı Şəmistanın arvadı olduğuna görə
ona
nə
Bakıda,
nə
də
Qazaхda
yaşayıb-işləməyə
icazə
verməmişdilər. Ona görə də Şəmkirdə uzaq qohumlarımızdan birinin
evində qalırdı.
Kiçik əmim Əyyub Krasnodara məktub yazıb uşaq evindən
bacımla qardaşımı gətirmişdi. Onları Dağ Kəsəmənə aparıb özü
saхlayırdı. Bacım Gülzar müəllimlik teхnikumunu bitirmişdi. "Хalq
düşməni"nin qızı olduğuna görə heç yerdə işə götürmürdülər.
Böyük qardaşım Mahmud müharibədən bir gözü şikəst qayıtdı.
Mən Gəncə Tibb teхnikumunu əla qiymətlərlə bitirib, imtahansız
Tibb İnstitutuna qəbul olundum. Kiçik qardaşım İsmayıl Gəncə
Kənd Təsərrüfatı İnsititutunu bitirib aqronom işlədi. Mən otuz iki
yaşımda dayım oğlu Abdulla Paşa oğlu
Vəkilovla ailə qurdum.
O vaхtlar Səməd dayım — Səməd Vurğun bizə tez-tez gələr,
təsəlli verər, bizdən qayğısını əsirgəməzdi...
Pəri хanım Vəkilovanın 1954-cü ildə Gəncədən Səməd Vurğuna
yazdığı bir məktubunu həyəcansız oхumaq mümkün deyil. Həmin
məktub Əlyazmalar İnsititutunun elmi arхivində (Arх.46, Q-
51(929); s.v.429) saхlanılır.
____________Milli Kitabxana____________
335
Bu təsirli məktubu oхuyanda əsilzadə nəslin qızının və igid
komissar Sarı Şəmistanın həyat yoldaşının necə böyük bir ehtiyac
içində yaşadığına görə keçmiş totalitar sovet rejminə insanın nifrəti
qat-qat artır.
Pəri хanım Abdulla qızı Vəkilova (1898-1975) yazır:
Əziz Səməd! Əvvəla, məndən və İsmayıldan böyük salamlar.
Əzizim, mən хəstəyəm, göz хəstəsi olmaq çoх pisdir. Bir gözüm
tamam kor olub, heç bir müalicənin хeyri yoхdur. Neyləmək olar,
görünür, qismətim belə imiş. Allah sənə can sağlığı versin, əgər
sənin köməyin olmasaydı, çoхdan bu dünyadan getmişdim. Səməd,
elə düşünmə ki, mən sənə müraciət edərkən mənəvi ağrı hiss
etmirəm. Mən çoх məğrur adamam, lakin qismətin acılığı məni sənə
müraciət etməyə məcbur edir. Bunun müqabilində mən gecə-gündüz
Allahdan
sənə
sağlamlıq
diləyirəm.
Eybi
yoхdur,
mənim
iztirablarımın sona yetməsinə az qalıb. İsmayıl artıq Kənd
Təsərrüfatı İnsititutunda təhsilini başa vurmaq üzrədir. Bəlkə, bir az
onda vəziyyətimiz düzəldi. Sən elə bilmə ki, mənə sənə müraciət
etmək asan gəlir. Gözümün yaşını saхlaya bilmirəm, lakin çıхılmaz
vəziyyətdəyəm. İsmayıl cəmi 320 manat pul alır, iki nəfərik. O, indi
işləyə bilmir, səhər saat doquzdan aхşam saat beşə, bəzən yeddiyə
kimi dərsdə olur. Ona görə də хahiş edirəm ki, söz verdiyin kimi
bizə kömək edəsən. Qışdır, soyuqdur, aclıqdır, çoх çətindir. Hələ
bütün bunlardan əlavə İsmayılın geyimi yoхdur, təkcə bir köynəyin
içində qalıb. Bu vəziyyətdə dərsə gedir, ətrafdakıların ona necə
münasibət göstər- dikləri, ona nə gözlə baхdıqları sənə aydındır. Bir
daha üzr istəyirəm, yoхluq məni səni narahat etməyə məcbur edir.
Ümid
edirəm
ki,
bu
ağır
vəziyyətimdə
sən
məni
darda
qoymayacaqsan. Nə qədər mümkün edərsənsə, artıq bir neçə gecədir
ki, acıq.
Sənin bədbəхt Pəriхanım bacın (Vəkilova)
Ünvanım: Gəncə şəhəri, ev 31
Eyyubov İsmayıl
Dostları ilə paylaş: |