Щяр ики тайын эерчяк айнасы – «Азярбайъан» дярэиси
saray
la əlaqədar olan nə varsa hamısına müharibə elan etdi. O,
xalq və Vətən düşmənlərini şeir sənətinin qəhredici silahı ilə
əzib ifşa etdi:
Dəhr dun cəlladı başlar kəsməgə amadədir, (hazırdır-red.)
Etibarı dəhərin ancaq qan içən cəlladıdir.
Şah işrət bəzəmi qurmuşdur verər saqi şərab
Mey deyil ,sağır dolu bu badə-digər badədir.
Xalq qanıdır şərabı, xalq ətindədir kabab,
Duyumudur bunlar xuda, yainki Adəmzadədir?
Xaqani azərilərin çox nəcib sifətlərindən biri olan məğ-
rur
luq və yenilməzliyi fövqaladə sevmiş, öz iradəsi və arzusu
zid
dinə bir addım belə atmamışdır. Onun həyatında da, yaradı-
cılığında da bu xüsusiyyət parlaq bir şəkildə əks etmişdir. O,
dostlu
ğunda səmimi və sadiq olduğu kimi, üz döndərib ikrah
etdiyi düşmənləri əleyhinə mübarizədə daha ardıcıl və
barışmaz idi. Şair, bədii sözün qüdrətindən istifadə ilə öz
düşmənlərinə hücuma keçir və ona qarşı duran yaltaqlar,
alçaqlar zümrəsini rüsvay edir:
Barındırar əsrimiz hər şeydən alçaqları,
Bax gör necə qızğındır yaltaqların bazarı.
Dünya kəmal əhlinə fəqət beyt əlalımdır.
Ariflərin nəsibi ancaq dərd ilə qəmdir.
Çəkil, əzlətə çəkil, bu aləmdən uzaqlaş,
Şərəfsizlər şahların qapısında əgər baş.
Arxa çevir onlara, mərdin başı əyilməz.
Kəmal əhli cahilə “Mürşidim” deyə bilməz.
Tikə alma amandır, namərdlərin əlindən,
Sənə halva versələr, yeyib zəhərlənərsən.
157
Щяр ики тайын эерчяк айнасы – «Азярбайъан» дярэиси
Böyük şair Ahəstan şahın sarayında cərəyan edən qanlı
oyunların tamaşaçısı olmaq istəmirdi. O şahın özündən belə üz
döndərmiş, hökmdara qarşı kəsgin bir mövqe tutmuşdu. Biz
şah ilə şair arasında mövcud olan bu ziddiyətə dair Xaqaninin
əsərlərində bir çox işarələrə təsadüf edirik. Bir əsərində əsrin-
dən, mühitindən şikayətlənən şair qəsidəsinin sonunda mətləb
üstü
nə gəlir və deyir:
Aləm mənhusdan umma səfa Xaqaniyə!
Zadə hiz və zənayə dəhərdə yaddır vəfa.
Şurə zar içrə görən varmı gül və reyhan ola?
İt südü əmmiş küçük, mümkünmüdür aslan ola?
Sən həqiqət aşiqi, sən haqq sözün qurbanısan,
Haqq sözünlə təşnə qıldın qanıvı satanı sən!
Bu misralardan aydın olur ki, şah ilə şair arasındakı əda-
vətin mənşəyi, bəzilərinin iddia etdiyi kimi təkcə Xaqaninin
saray
dan getmək fikrinə düşməsi deyildir. Bəlkə şairdə bu fikri
oya
dan başqa səbəblər var etmiş. Xaqani sarayda cərəyan edən
hadisələrə laqeyd qalmayıb şahin çirkin əməllərini qorxmadan,
çəkinmədən tənqid edib, həqiqəti göz qabağına qoyurmuş. Hə-
qiqəti sevməyən şah isə şairin qanına susamışdı. Lakin Xaqani
föv
qaladə böyük ixtiyarlar sahibi olan hökmdarla üz-üzə gəl-
məsindən heç də peşiman deyildi. O, düşməninin imkanlarını
bildiyi kimi, öz rütbəsi və öz qüdrətindən dəxi bixəbər deyildi.
O, bu hüsni belə ifadə edir:
Düşmənin bir alçaq, sən qəhrəmansan
Süleyman qorxarmı bir qarışqadan?
Düşmən, iradəli bir maqnit daşı,
Gör necə durmuşdur dünyaya qarşı.
158
Щяр ики тайын эерчяк айнасы – «Азярбайъан» дярэиси
Xaqani, zülm və haqsızlığa qarşı mübarizədə nə qədər
fəal, nə qədər tələbkar olsa da, əleyhinə bu cür kəskin
çıxışlardan sonra artıq sarayda qala biməzdi. Odur ki, təqribən
45-
50 yaşlarında ikən Şirvanşahlar sarayını tərk etmək qərarına
gəlir, şair belə bir qərara gəldiyini bir beyt ilə bu cür ifadə
etmişdir:
Otuz il ömrün hədər getdi hədər, Xaqani
İndi tərk etməlisən bar gəl, Xaqani!
Şair yaşının qoca çağlarında ikən ömrünün heçə getmiş
əziz günlərini dala qaytarmaq istəyir. O saraydan uzaqlaşmaq,
qəflətə çəkilmək arzusu ilə bərabər səyahət və səfərlərə dəxi
fövqa
ladə müştaq (həvəskar-P.M.) olur. O əvvəlcə Xorasan
səfərinə hazırlaşır. Lakin siyasi vəziyyət şairə mane olur.
Böyük insan öz həsrətini yanıqlı bir qəlbin hisslərinin tərcmanı
olan:
Nə üçündür ki, Xorasana məni qoymazlar
Bülbülüm sohən gülüstana məni qoymazlar.
mətləli qəsidəsində fövqaladə bir məharətlə bəyan etmişdir. Bir
cəhəti də qeyd etmək lazım bilirik ki, Xaqaninin Xorasan səfə-
rinin meylində olmaslna səbəb təkcə ziyarət arzusu deyil.
Böyük şairin yazılarından məlum olur ki, o zaman Xorasan bir
çox fazil və alim adamların məskəni idi. Şirvan şairi onlarla
görüşmək və onların müsahibəsindən feyz almaq arzusunda idi.
Xaqani gö
rüşmək arzusunda olduğu bu fazil insanlardan biri
haqqında bizə daha ətraflı məlumat verir ki, o da Məhəmməd
Yəhya Xorasanidir. Xaqaninin yazdığına görə Məhəmməd
Yəhya əsrinin böyük filosofu imiş. Şair onu əsrin imamı
adlandırır. Onun matəmində bütün yer-göy əza saxlamış
159
Щяр ики тайын эерчяк айнасы – «Азярбайъан» дярэиси
fəqirlərin sığınacağı, məzlumların pənahı imiş. O, kainatın
ləngəri (lövbəri), yer üzünün ziynəti imiş.
Yazdıqlarımızdan aydın olur ki, Xaqani hər yerdə olursa
olsun, fəzilət və kamal sahiblərini tapmaq, onlara lazımi qiymət
verib əzizləmək qabiliyyətinə malik bir insan imiş.
Xorasan səfəri baş tutduqdan sonra Xaqani Məkkəyə get-
miş və bu səfərində bir çox şairlər, filosoflar, təriqət başçıları
və dövlət adamları ilə görüşüb şəxsən tanış olmuşdur. Azəri
ədəbiyyatımızın xəzinəsində qiymətli incilərdən biri olan
“Töhfəil İraqeyin” məsnəvisi şairin bu səfərdən aldığı
təəsüratın məcmuəsidir.
Xaqani yenə də Məkkə səfərindən qayıtdığı zaman
ərəblər tərəfindən tari-mar edilmiş Sasanilər paytaxtı, Mədain
xaraba
larını tamaşaya getmiş və gördüyü müdhiş mənzərəni
ölməz əsəri olan “Eyvan Mədain” qəsidəsində canlandırmışdır.
Azərbaycanın böyük şairi məxsusən bu əsərlərində özünün
tarixə, mədəniyyətə və sənətə nə əndazədə məftun olduğunu
nü
mayiş etdirir. Şair üçün bütün xalqların təməddunı, bütün
xalqların azadlığı, əzəməti və tarixi simaları eyni dərəcədə əziz
və qiymətlidir.
Xaqaniyə qoca yaşlarında təzə bir müsibət üz verdi.
Onun səmimi bir ata qəlbi ilə sevdiyi cavan oğlu Rəşid nakam
öldü. Bu möhnət, bu əza şairin gözündən nuru, dizindən taqəti
apardı. Oğul dağı, Vətən dərdi, el qəmi şairi bir nuhəxanə
(mərsiyə, ağu deyən-P.M.) çevirdi:
Uddu günəşimi qara torpaqlar,
Yaralı sinəmə çəkildi dağlar.
Boğulduq qara bir ümman içində.
O tor
paq içində, mən qan içində.
Deyirlər Xaqani, etmə çox fəqan,
Nə üçün gözlərin qan ağlayır, qan?
Nə edim, sızlamaq istəyir ürək.
160
Dostları ilə paylaş: |