Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 4,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
158 Rzayla Nigar Rəfibəyli bir-birləriylə tanış olmuşlar. Kommunist küçəsiylə aşağı enirəm, Nizami muzeyinin yanından keçirəm, muzeyin içində onların kitabları qoyulub, şəkilləri asılıb və haçansa mən də düz bir il bu muzeydə işləmişəm və yadımdadır ki, bir dəfə atam... Xəstəxanadan onların "Kitablar üstündəki evlərinə"cən olan bu 25-30 dəqiqəlik yolu keçərkən nə hisslər keçirir, nələr düşünür, nələri anırdım – yəqin ki, bu barədə beş-on cildlik kitab yaza bilərdim. Amma belə kitab mənim özüm barəsində kitab olardı – mənim hisslərim, düşüncələrim, İçəri dünyam haqqında... Mən isə indi özüm haqqında yazmıram, onlar haqqında yazıram. Nə oldu, nə dedilər? – Evə girən kimi hamı üstümə bu sualla cumur. Səbrsizlik də var bu sualda, ümid də. Ağır itkidən sonra xoş müjdəli xəbərin həsrəti, intizarı da. Bəlkə də aldanmaq ehtiyacı, şirin yalanda təsəlli tapmaq istəyi... – Vəziyyəti ümidsiz deyil, – deyirəm, həm də elə qəti, möhkəm deyirəm ki, az qala özüm də dediyimə inanasıyam. – Hələ qəti bir şey deyə bilmirlər, amma fikirləri budur ki, ardıcıl müalicə olunsa, Moskvadan göndərəcəkləri təzə dərmanları versək, hər halda ümid var, Dörd günün göz yaşlarından şişib qızarmış gözlərdə bir işıq, güman qığılcımı görürəm. Başqasına ümid sədəqə verirsənsə, ümiddən sənin özünə bir pay düşürmü? Kim bilir...
159 itib-bata bilər, mən isə onu xeyli zəhmətlə tərtib etmişəm. Sənə zəhmət olmasın deyə burada yazdırıb düzəltdim. 2. Kitabda üç şer –"Durna", "Vosemğ pətnadnadüatğ", "Svadğba" – şerlərinin tərcüməsi iki variantda verilib. Kitabın redaktoru hansı tərcüməni yaxşı hesab eləsə, kitabda o qalsın. 3. Kitabın həcmi 2.300 misradır, əgər çox olsa, köhnə şerlərdən bir sırasını çıxarmaq olar. Anarım, bilmirəm belə bir işlə məşğul olmağa sənin vaxtın olacaqmı? Hər halda, xahiş edirəm bu iş üçün də bir az vaxt ayırasan. Və nəşriyyatın cavabını mənə yetirəsən. Sizə nə lazım olsa yazın, göndərim. Zemfiraya salam söylə. Məktub yazın, unutmayın. Öpürəm. Məktubu makinada yaz. Anan. 22 noyabr, 1963–cü il, Bakı"
bağrıma basır, bərk–bərk öpürəm. 26 il əvvəl sən yox idin, mən tək və kimsəsiz idim. Sonra sən dünyaya gəldin, təsəvvür edə bilməyəcəyin qədər sevinc gətirdin, ümid və məna gətirdin, sağ ol, oğlum, dostum və yoldaşım. Bu lirik girişdən sonra proza hissəsinə keçirəm, əgər bu aşağıdakı şeri–meri oxusan, mənim mənəvi həyatım haqqında səndə müəyyən bir təsəvvür yaranar: Dolma büksəm yaxşıdır, Çay töksəm yaxşıdır, Şer yazsam yaxşıdır, Bozbaş assam yaxşıdır. Çayı Təranə tökər, Dolmanı Fidan bukər, Şeri Rəsul yazar– Nigara qalır bazar! Görürsən ki, nə zəngin yaradıcılıq işləri ilə məşğulam. Nə isə, bu gün sənin 8 Mart təbrik məktubunu aldıq, evin qadınları 160 adından sənə təşəkkür edirəm. Rəsul hələ Kiyevdədir. Mən bir sıra şerlər yazmışan, "Azərbaycan"ın iyun nömrəsinə vermək fikrindəyəm. Əgər imkan tapsam, apreldə bəlkə gələ bildim. Sənin üçün çox darıxıram. Bakıda qış bu il uzandı, soyuq bizi lap təngə gətirib. Hamı, qohum-əqraba sağ-salamatdır. Araz (A.Dadaşzadə–A.) arabir telefon edir. Mən keçən illərə nisbətən bu il ürək cəhətdən pis deyiləm. Hələlik özümü yaxşı hiss edirəm. Bəlkə bu ona görədir ki, evdə işim çoxdur, heç özümə fikir verməyə vaxtım qalmır. Anarım, hərənin dünyada bir ehtirası var, mənimki yalnız əməkdir, çox kiçik yaşlarımdan zəhmətə öyrəndiyim üçün işsiz dayana bilmirəm. Ömrümün bir hissəsi yazı masasının arxasında qalın-qalın kitabların tərcüməsi, ya mütaliəsi ilə keçib, zalım ürək vəfasız çıxdıqdan sonra isə mən mətbəxə, piltə başına keçmişəm. Mən havayı çörək yeməmişəm. Əgər paltar təknəsinin arxasında, piltə başında, yaxud yazı stolumun arxasında ölsəm, özümü ən xoşbəxt adam hesab edərdim. Bu günə qədər heç kəsə yük olmamışam, bu gündən sonra da olmaq istəmirəm. Bu sözlərimin səmimi olduğuna inan. Bilmirəm bunları sənə nə münasibətilə yazıram, ancaq üzündəki istehzalı təbəssümü görürəm. Əgər yersiz söhbətdirsə, bağışla. Zemfiraya çoxlu salam. Öpürəm bərk-bərk. Anan. (10 mart. 1964-cü il. Bakı") Bilmirəm və yəqin ki, ömrümün axırınacan da bilməyəcəm – atamın ölümünü yüz gün anamdan gizlətməklə düzmü hərəkət etmişik, səhvmi? Bu itkidən xəbərdarlıq anama nə verəcəkdi? Müsibət, dərd, matəm, göz yaşları – özü də evdə yox, rəsmi binada, xəstəxanada, yad divarlar arasında, özgə adamlarla bir damın altında çəkməliydi bu dərdini, ələmini... Evə buraxmayacaqdılar, heç qəbir üstünə getməyə də qoymayacaqdılar həkimlər. Yüklə 4,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|