Sükut zonası Şahin Böyükağa oğlu Əlibəyli Zone of silence
Yüklə 3,31 Mb. Pdf görüntüsü
|
64
çalışırdılar ki, birdən onların maşını duru palçığın nəhəng kütləsi içərisindən çıxaraq bərk süxur olan tərəfə atılır, sözün tam mənasında sanki uçur. Özünə gələn Ernesto gözlənilməz xilaskarlara təşəkkürünü bildirməkdən ötrü kabinadan çıxır, ancaq oğlanlar heç bir tərəfdə görünmürlər, sanki onlar burada olmamış və maşının böyük gölməçədən çıxarılmasına kömək etməmişdilər. Çox qısa vaxt ərzində onlar yoxa çıxmışdılar. Ərlə arvad kifayət qədər düz olan, praktik olaraq ağacsız, çılpaq hesab edilən bir yerdə onların necə tez gözdən itdiklərini xeyli müddət götür-qoy etsələr də, xəyala qapılaraq təsəvvür etməyə çalışsalar da, ancaq heç bir nəticəyə gələ bilməmiş, qəti fikir söyləməkdə çətinlik çəkmişlər. Belə danışıqlar alimləri əsla təəccübləndirmirdi. Çünki onlar bu cür söhbətləri artıq çox eşitmişdilər. Ancaq alimləri düşünməyə vadar edən bir neçə sual vardı: görəsən bu iki oğlan kimdir, onlar burada əsasən nə edirlər? Böyük ehtimalla onların yadplanetli olduqları qənaətinə gəlinir. Hər halda onlar «çətin situasiyalarda ümumkosmik təcili yardım» dəstəsinin işçiləri deyildilər. Qeyri-adi siması, qəribə zahiri görünüşü, təəccüblü sifəti və heyrət doğuracaq davranışı olan dərrakəli varlıqlarla görüşlərin olması haqqında ən birinci və kifayət qədər etibarlı dəlillər XX əsrin əvvəllərinə aiddir. Bizim günlərdə də belə xəbərlərin ardı-arası kəsilmir. Əvvəllər olduğu kimi, indinin özündə də xeyli sayda gəlmə, yadplanetli olduğu iddia edilən neçə-neçə məxluq «sükut zonası»nı ziyarət edir.
Humanoidlər (insana bənzəyən məxluqlar) ilə çoxlu sayda görüşlərin olmasını izah etmək çətinlik törədir. Ancaq belə görüşlər haqqında savadlı və dünyagörüşlü insanlar xəbər verdikdə məsələyə artıq ciddi yanaşmaq lazım gəlir. Belə ki, 1978-ci ilin noyabrında meksikalı jurnalist Luis Ramires Rayes (Luis Ramirez Reyes) öz peşə yoldaşlarının təşkil etdiyi qrupun tərkibində «zonaya» yollanır. L. R. Rayes və onun fotoqrafı qrupun qalan hissəsini qabaqlamaq və «Biosfer» elmi şəhərciyinə daha tez çatmaq qərarına gəlir, cipə
65
minib səhranın içərilərinə yollanırlar. Son məntəqəyə hələ xeyli yol qalmış Ramires birdən anlayır ki, onlar özlərilə heç bir ehtiyat – nə su, nə də proviziya (azuqə) götürməyiblər. Onlar yolu azacaqları təqdirdə çox çətin şəraiti olan ölgün bir yerdə aclıq və susuzluqdan asanlıqla məhv ola bilərdilər. Xüsusən avtomobilin mühərrikində heç bir nasazlıq olmadığı halda naməlum səbəblərdən onun qəfildən dayanması, yaxud gözlənilmədən qeyri-normal dərəcədə güclü yağıntı düşməsi nəticəsində maşının təkərlərinin çox qısa zaman ərzində möhkəm islanmış torpağa batması halları mümkündür və belə şeylər haqqında jurnalistlər çox eşidiblər. Bütün bunları yaxşıca dərk edən Ramires narahat olmaya bilməzdi. Onlar qum içərisində hərəkət etmiş avtomobillərin təkər izləri sayəsində güclə açılmış cığırla gedərək bir yolayrıcına çatırlar. Müəyyən qədər məsafə getdikdən sonra yolu azdıqları, məntəqəyə aparan cığırla getmədikləri onlara aydın olur. Bir qədər sonra Ramires onlarla üzbəüz üç fiqurun gəldiyini hiss edir. Gələnlərin yerli sakinlər olduğunu fikirləşən və onlardan «Biosfer»ə aparan yolu öyrənə biləcəyinə ümid edən jurnalist sükan arxasındakı fotoqrafdan adamların yanına çatanda maşını saxlamağı xahiş edir. Lakin cip sürətini azaltmadan onların yanından keçəndə Ramires çox təəccüblənir. Jurnalist yollarının üstündə olan adamların yanında avtomobili saxlamamasının səbəbini sürücüdən soruşur. Suala cavab olaraq fotoqraf yolda heç kimi görmədiyini bildirir. Ramires qorxmağa, özünü qınamağa başlayır. Jurnalist fikirləşə-fikirləşə belə qərara gəlir ki, müdhiş səhra artıq onun psixikasına təsir edib və onda hallüsinasiyalar başlayıb. Onun fikirləşdiyi müddətdə cip artıq daha bir mil (təxminən 1,61 kilometr) yol getmişdi. Birdən Ramiresi yenə heyrət bürüyür, çünki «yerli sakin» bildiyi həmin üç nəfəri yenidən görür. Bu dəfə yolu tapmağa kömək edə biləcək insanlarla təmas yaratmaq fürsətini əldən vermək istəməyən jurnalist onların yanında maşını hökmən saxlamasını xahiş edir. Lakin fotoqraf əvvəlki kimi yolda bir kimsəni görmədiyini bəyan edir. Buna baxmayaraq maşın fiqurların düz yanına çatanda Ramires fotoqrafdan dayanmasını təkidlə istəyir. Yoldaşının israrlı olduğunu görən sürücünün avtomaşını saxlamaqdan başqa çarəsi qalmır. Ramires rastlaşdığı adamlardan «Biosfer»ə aparan yolu soruşur. «Aborigenlər» haraya dönməyi və necə getməyi çox aydın şəkildə, təfsilatı ilə izah edirlər. Sonra Ramires gecənin ortasında adamların burada nə etdiklərini soruşduqda onlar öz cavablarında yerli sakin olduqlarını, ərazini yaxşı tanıdıqlarını deyir və özlərinin itmiş qoyun və keçilərini axtardıqlarını bildirirlər. Lakin Ramires buradakı çətin şəraitdə yolçuların üstündə mehtərə (çiyindən asılan və yaxud qurşağa bərkidilən, su və başqa mayeləri daşımaq üçün nəzərdə tutulan bir qab) və xüsusi zəruri ləvazimatların olmamasına çox təəccüblənir, buna məəttəl qalır. Ramires və onun boşluqla danışmasından hədsiz heyrətə gələn fotoqraf «izah edilmiş» yolla «Biosfer»ə qədər sağ-salamat və çox rahat gəlib çıxırlar. Ramires və onun fotoqrafı qrupun qalan üzvləri ilə rastlaşarkən jurnalist qəribə və müəmmalı görüşləri haqqında həmkarlarına ətraflı danışır. Onun söhbətinə diqqətlə qulaq asan laboratoriya rəhbəri Harri de la Penya nağıl edilənlərin həqiqəti əks etdirmədiyini bildirir. Həmin vaxt «Biosfer»də işləyən və «zonanı» fəal surətdə öyrənməklə məşğul olan Harri de la Penya jurnalistin yanıldığını izah edir. Tədqiqatçı narazı bir halda qeyd edir ki, səhrada nə kəndli, nə də başqa bir adam ola bilməz. Burada ancaq elmi şəhərciyin daimi kontingentini təşkil edən alimlərlə və təzəcə gəlmiş qrupdakı jurnalist, müxbir və fotoqraflarla rastlaşmaq olardı. Üç nəfərin heç bir ehtiyat tədbiri Yüklə 3,31 Mb. Dostları ilə paylaş:
|