T c ankara üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ Sİyaset biLMİ

 
 
50 
MBC  için  oy  kullanmış  bir  kimse  dile  getiriyordu,  ‘Ben  düzenli  olarak  dua  bile 
etmem …Ancak oyumu  elimden alırsanız, Hindistan demokrasisine bütün inancımı 
kaybederim’ (Bose, 2003, s. 94).  
Jammu  ve  Kaşmir’de  seçimlere  ilk  defa  hile  karıştırılmıyordu.  1987 
seçimlerinin Kaşmirlilerin zihninde neden böylesine bir etkisi  olduğunun sebebi bu 
seçimlerde yeni kurulmuş olan Müslümanların Birleşik Cephesi’nin (MBC) halktan 
alacağı  oylarla  iktidarı  ele  geçirdiği  yönündeki  ciddi  sözüydü.  Kaşmirliler  adil  ve 
serbest  seçim  haklarının  ellerinden  alınmasını  kendilerine  yapılmış  en  büyük 
aşağılama  olarak  gördüler  (Tikku,  1991).  MBC  seçimleri  kaybetmesine  rağmen 
davası için geniş bir sempati toplamıştı. Halk sonrasında Başbakan olacak olan Rajiv 
Gandhi’nin ve Farooq Abdullah’ın böylesine kapsamlı hilelere başvurarak verdikleri 
söze ihanet ettikleri düşünüyordu. Dolayısıyla seçim hilelerine karşı duydukları öfke 
insanları kötü yönetimi, sistemdeki yozlaşmayı ve nihayetinde seçim hilelerini Yeni 
Delhi’nin küstah iktidarın eyaletin işlerine karışmasının doğrudan bir sonucu olarak 
ifşa  etmesine  yol  açtı.  Seçimlerdeki  kapsamlı  hilelerden  hayal  kırıklığına  uğramış 
olan  halk,  Hindistan’a  katılımın  Kaşmir  toplumu  üzerindeki  etkisini  sorgulamaya 
başladı (Wakhlu, 1992, s. 323). 
Seçimleri kazandıktan hemen sonra koalisyon hükümeti siyasi muhaliflerini, 
özellikle MBC ile bağlantısı olanları bastırmak üzere farklı zor yöntemleri kullandı. 
‘Yenilgiye’  uğratılmış  olan  neredeyse  bütün  MBC  adayları  sonuçlar  açıklandıktan 
kısa  bir  süre  önde  gelen  destekçileri  ile  birlikte  tutuklandılar.  Bazıları  hemen 
sayımların yapıldığı mekanda tutuklandılar ve halkın gözleri önünde polis ve Ulusal 
Konferans  adayları  tarafından  birlikte  dövüldüler  (Devdas,  2007,  s.  154).  Hatta 
bazıları  işkenceden  geçirildiler.  Dolayısıyla  seçimlerin  manipüle  edilmesi 

---

 
 
51 
Kaşmirlileri hayal kırıklığına uğratmıştı, diye yazar Mir Abdul Aziz, ‘siyasi gidişatı 
demokratik  ve  barışçı  yollarla  değiştirmeye  uğraşıyorduk  ancak  bunda  başarılı 
olamadık,  dolayısıyla  silah  kuşanmalıyız  dediler’  (Schofield,  2004,  s.  138).  Bu, 
militanlığın  nedenlerin  birisiydi.  Kaşmir  halkı  olan  bitenden  iğrenmişti,  hayal 
kırıklığıana uğramışlardı ve gözleri açılmıştı.  
 
Militanlığın Patlaması 
 
1987 seçimleri sonrasında siyasi görünümü kökten değişti. Bandh (Grevler), 
yürüyüşler,  protestolar,  boykotlar  ve  iş  tatilleri  ve  Hindistan  karşıtı  sloganlar 
revaçtaydı. Bu anlamda silahlı bir kalkışma için sahne hazırdı. Demokratik sistemin 
hayal  kırıklığına  uğrattığı  bir  gençlik  kuşağı  silahlara  yöneldi.  Genç  kuşağı  şöyle 
diyordu,  “sandıkların  akamete  uğrayacağı  yere  kurşunlar  sağlanacak,  kölelerin 
Hindistan  demokratik  düzeninde  oy  kullanma  hakları  yoktur  ve  bize  de  silaha 
sarılmaktan  başka  bir  seçenek  bırakılmadı.’  Kaşmir  tarihinde  en  söz  edilen  olay 
1990’ların  başlarında  silahlı  isyanın  patlak  vermesidir.  Silahlı  direnişin  ortaya 
çıkışında Afganistan ve Pencap’taki olaylar katalizör olmuştu ve buradaki olaylardan 
ilham  alınmıştı.  Sovyetler  Birliğine  karşı  Afgan  Mücahitlerin  başarısı  Kaşmirlileri, 
gerilla  savaşı  için  cesaretlendirmişti.  Literatürde  ve  hatta  Kaşmirli  siyasetçiler  ve 
siyaset  yorumculara arasında, ayaklanmanın tohumlarının Mart 1987 Eyalet Meclisi 
Seçimleri’nden sonra Müslümanların Birleşik Cephesi’nin (MBC) yüzlerce liderinin 
ve  siyasi  aktivistinin  çürütüldüğü  Kaşmir  Vadisi-Srinagar  Merkezi  Cezaevi’nde 
atıldığına  dair  yaygın  bir  kabul  vardır.  Bir  yazara  göre,  Kaşmirli  militanların  ilk 
kuşağı  polis  merkezlerinde,  sorgulama  odalarında  ve  hapishanelerde  ortaya  çıktı 

---

 
 
52 
(Behera, 2007, s. 47). 1987 seçimlerinde  yarışmış  veya kampanya düzenlemiş olan 
bir  çok  MBC  lideri  sonrasında  çeşitli  militan  ekiplerin  başına  geçtiler  veya  düşük 
rütbeli  komutanları  oldular.  Örneğin  Mohammad  Yousuf  Shah  (Amira  Kadal 
bölgesinden  yenilgiye uğramış bir MLA) Syed  Salah-u-Din adını  aldı.  Günümüzde 
kendisi Kaşmir’in en büyük ve en uzun sürette hayatta kalmış olan militan örgütünü, 
Hizb-ul-Mujahideen  (HM),  yönetmektedir.  Dahası  kendisi  Kaşmir’in  bu  bölgesinde 
aktif  olan  çeşitli  militan  ekiplerin  ortaklığına  dayanan  Birleşik  Cihat  Konseyi’nin 
Yüksek  Komutanı’dır.  1987’de  MBC  adayları  için  kampanya  düzenlemiş  olan 
Mohammad Yasin Malik de Jammu ve Kaşmir Özgürlük Cephesi’nin (JKLF) başına 
geçti. 
İlk  başta  ayaklanma  JKLF’ün  yönettiği  yerel  bir  yeraltı  hareketiydi.  Kısa 
sürede  Azadi  (Bağımsızlık)  uğrunda  bir  kitle  hareketine  dönüştü.  Daha  sonra 
Kaşmirli  olmayan  militanlar,  çoğunlukla  Rusların  geri  çekilmesinden  sonra 
Afganistan’dan ayrılmış Mujahideen de (Militan Ekipler) Kaşmir’e gelmeye başladı. 
bunların  harekette  yer  alması  Kaşmir  sorununa  yeni  bir  boyut  ekledi,  bu  sorunu 
küresel  bir  Cihad’a  (Müslümanların  kutsal  savaşı)  dönüştürdü.  Bununla  birlikte, 
1990’ların  başında  gerçekleşen  önemli  bir  gelişme  hareketin  iki  ideolojik  hatta 
ayrılmasıydı:  bir  tanesini  JKLF  gibi  bağımsızlık  için  mücadele  ederken,  Hizbul 
Mujahideen  (HM)  gibi  bir  diğeri  Pakistan’a  katılım  talebi  uğruna  savaşıyordu 
(Behera, 2007, s. 145). 
1987  seçimlerinin  ertesinde,  militan  gruplar  ayrılıkçı  hareketin  merkezine 
yerleştiler.  Kaşmir’de  silahlı  mücadelenin  kazandığı  popülaritenin  ortasında,  halen 
çağdaş siyasi partilerin neredeyse hemen hepsi sözlerini geçerli kılabilmek uğruna ve 
hedeflerine ulaşmak için şiddeti meşrulaştırmaya çalıştılar. Aileler ve akran grupları 

---