The Archeology of Azerbaijan a brief Discourse
Yüklə 4,97 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 43 dəstəyi götürdü, ürəyi həyəcandan sıxıldı.”Görəsən, Kamran onunla necə danışacaqdı?” - Alo, - səsi titrədi, sıxıntılı həyəcan ağrıya dönüb, bütün vücuduna yayıldı. Bir anlıq istədi dəstəyi yerinə qoyub, çölə çıxsın. Fərqi yoxdur, çöldə də onu asan olmayan həyat gözləyirdi. Dözmək, tab gətirməkdən başqa çarəsi yox idi. Dəstəyin o başından Kamranın səsi gəlirdi: - Alo, eşidirəm, alo, eşidirəm, kimdir? - Mənəm, Kamran, Zinyətdir. - Zinyət?! Sən hardasan, hardan danışırsan? - Rayondan... - Mən bilirəm, səni o cinayətkar yoldan çıxardıb. Eybi yox, belə qalmaz, əvəzini çıxarıq. - Yox, elə deyil. Onun taxsırı yoxdur. Mənlikdir. - Sən nə ağılnan ona qoşulmusan? Sən necə anasan, necə ürəyin gəlib, körpə uşaqlarını atıb, düşmüsən çöllərə. O uşaqların gələcəyini düşünürsən? - Kamran, sən Allah, ürəyimi üzmə. Bu dar macalda sənə cavab verə bilməyəcəyəm. Nə desəm də qəbul etməyəcəksən. Sənə başqa sözüm, xahişim var... - Nə istəyirsən? - Şəhərə qayıtmaq, ev tutmaq istəyirik. Atamın sənə tapşırdığı hesabdan bir az mənə kömək etməyini istəyirəm. - Arvad qaçıran əclaf bilmirdi necə saxlayacaq? - Kamran, bəsdir. Sənə dedim ki, mənlikdir. Sənə mən zəng etmişəm. Mən istəyirəm, o yox. Hər şeyi açıb-ağartmağın yeri deyil. Kamran susdu. Xətdə bir anlıq sükut yarandı. Daş kimi ağır sükutun ağırlığına dözməyən Zinyət dilləndi: - Kamran, ömrümdə birinci dəfə səndən kömək istəyirəm, ümi-dimi qırma. Hesabdakı pulun heç olmasa yarısını nə vaxt ala bilərəm? Kamran dinmirdi, nə cavab verəcəyəni düşünürdü. Əsəbi səslə: - Bir həftə sonra zəng edərsən, - deyə, cavab gözləmədən əla-qəni kəsdi. Zinyətin qulağına dolan “dud- dud” siqnalları çəkic kimi beynini döyəclədi. Dəstəyi yerindən asıb, halsızlaşmış vəziyyətdə kabinədən çıxdı. Bir neçə addım atıb, zalda düzülən oturacaqlardan birinə əyləşdi. Sanki, onu döymüşdülər, azacıq pörtmüş, tərləmişdi. Oturub dincəldikcə yavaş-yavaş özünə gəlirdi. Kamranın səsi, mə-zəmməti qulaqlarından çəkilmirdi. Bayaqdan bəri çöldə siqaret çəkən Əziz Zinyətin halsız vəziyyətin görüb narahat oldu. Tələsik addımla ona yaxınlaşıb, soruşdu: - Nə olub, hadisəmi baş verib? www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 44 - Xeyr, salamatlıqdır, - Zinyətin danışmağa heyi qalmamışdı. Həftənin tamamında Zinyət yenidən zəng etdi. İşinin çoxlu-ğundan, imkan tapmamasından gileylənən Kamran üç gün sonra zəng etməyi tapşırdı. Əzizin bu işdən gözü su içmirdi. Kamranla yoldaşlığı olmasa da, onun haqqında eşitdiklərindən, prokuror köməkçisi işləməsindən duyurdu ki, o, heç də insanlara fərq qoymayan, hamıya eyni gözlə, xoş niyyətlə yanaşan adi insanlardan deyildi. Kamran kimi adamların yaxşılıq etməsi, Əzrayılın bala paylamağına bənzər hal idi. Bu məsə-lə onlar üçün sürprizsiz ötüşməyəcəkdi. Üç gün keçdi. Dördüncü gün Zinyət Kamrana zəng vurdu. Kamran hələlik pulun bir hissəsini götürdüyünü, onunla görüşmək istəməməsini, birisi gün saat üçdə, şəhərə gedən yolda, yol polisi postunun yaxınlığında Əzizi gözləyəcəyini bildirdi. Elə bil çıxış edirmiş sayaq, çıxışını qurtaran kimi mikrofonu söndürürmüş tək, əlaqəni kəsdi. Kamranın axırıncı iki danışıqda özünü qəribə aparması Zinyəti təəccübləndirsə də, “görünür məndən acığı gəldiyi üçün belə edir”, - hesab etmişdi. Kamranın telefonda dediklərini Zinyətdən eşidəndə Əziz etiraz etdi: - Mən getmirəm. O pul mənim deyil, get özün al. Niyə səni görmək istəmir? Görmək istəmirsə, pulu niyə verir? Sənə dedim axı, məni bu oyuna qatma... Zinyətin də qəlbinə Kamranla danışıqdan sonra, ağrılı şübhə-lər dolmuşdu. Ondan acığı gəlirsə, Əzizi ümumiyyətlə görən gözü olmamalı idi. Əzizin də onunla görüşməkdən imtina etməsi, Zinyəti lap çaşdırmışdı. Əzizə yalvarmaqdan, dilə tutmaqdan ayrı yolu yox idi. - Qurban olum sənə, mən deyənə qulaq as. Get qarşısına, əgər o sənə pislik etsə, mən ömrüm boyu onu bağışlamayacağam. Nə qədər belə yaşayacağıq? Pulu götür, gedək ev tutaq. İnsan kimi yaşa-yaq. Sonra istəyərsən, işləyib qaytararsan, yaxşımı? Birisi gün Əziz Zinyəti yaxın qohumugildə qoyub, özü saat üçə yaxın Kamranın çağırdığı yerə - şəhərə gedən yolda yol polisinin yaxınlığına gəldi. Kamran yolun sağındakı hökumət nömrəli ağ “Volva”da onu gözləyirdi. Yolun solunda mavi “Jiquli”də dörd nəfər oturub, nəyisə gözləyirdilər. Əziz Kamranı yeddi ildən çox idi görmürdü. Onunla məhlədə, küçədə, yolda rastlaşmışdılar, lakin yol-daşlığı olmamışdı. Kamran hər adama yovuşmaz, oxumaqdan kənar heç bir işlə məşğul olmaz, ayrı gəzər-dolanar, özünü hamıdan təcrid edərdi. Gözündəki eynək, əynindəki şax, qara kostyum ona xüsusi rəsmi görkəm verirdi. Əziz maşınını ağ “Volva”nın bərabərində saxladı. Ürəyində heç həvəsi yox idi Kamranla üzləşsin. Bu qarşılaşmadan həmişə rəsmi görüşlərdə deyilən qarşılıqlı anlaşma, dostluq və əməkdaşlıq gözlənilrmirdi. Kamran sadəlövhlüklə, mehribanlıqla pulu ona vermə-yəcəkdi. Ya təhqir edəcək, ya da hansısa şərt qoyacaq - nəsə edəcəkdi. Bir hiss onu maşından düşməməyə, sürüb uzaqlaşmağa səslədi. Gözünün önünə gələn Zinyətin surəti, külək kimi, onu sıxan fikirləri qovdu. Ağ “Volva”dan iki kəsik siqnal səsi gəldi. Sürücü əli ilə onu yanına çağırırdı. O, maşınından düşüb, yavaş addımlarla həmin maşına yaxınlaşdı. Kamranın səsi gəldi: - Keç içəri, arxaya! Əziz Kamranın arxa tərəfində, dal oturacaqda əyləşdi. Kamran görüşüb etmədən, müstəntiq tonunda ciddi səslə soruşdu: Yüklə 4,97 Kb. Dostları ilə paylaş:
|