The Archeology of Azerbaijan a brief Discourse
Yüklə 4,97 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 115 Əziz məktub adlanan bükülmüş kağızı alanda daxilən həya-canlandı. Bacısının yanında oxumaq eybinə gəldiyindən kağızı tutan əlini cibinə tərəf apardı: - Qalsın, bekarçılıqda oxuyaram. - Yox a, bəs mən Zinyətə nə deyəcəyəm? - bacısı etiraz etdi, - indi oxu. Qorxma, mane olmaram. - Yaxşı, vacibdirsə, oxuyaram. O, əlini geri qaytarıb, tutduğu vərəqin qatlarını hamarlayıb daxilindəki həyacanı gitzlətməyə çalışdı. Sətirləri oxuduqca ürəyində Zinyətin səsini eşidirdi: “Salam, Əzizim, canım-gözüm! Necəsən? Məni bağışla. Sənin bu gününə mən günahkaram. Kamran bu oyunları sənin başına məndən ötrü gətirib. Sən də razılaşdın, susdun. Bilirəm, mənə görə bütün yükü, ağırlığı öz üzərinə götürdün. Heç demə Kamranı narahat edən qeyrət, namus deyilmiş. O, bu yolla məni qorxuzmaq, atamdan qalan vərəsə payımı verməkdən yayındır-maq istəyirmiş. Üzü qırmızı, utanmadan atamın vəsiyyətini danır və məni tutdurmadığı üçün peşmançılıq çəkir. Ancaq, bu belə qalmaya-caq. Gec-tez ondan qisasımı alacağam. Səni tutdurduğunu biləndə mən buna and içmişəm. Yenidən qurmaq istədiyim taleyimi qara etdiyinə görə onu ömrüm boyu bağışlamayacağam. Nə isə. Səndən sonra xeyli vaxt özümə gələ bilmədim. Bir dəfə həyətdə ananla üz-üzə gəldim. Kədərli gözlərindən utandım. Onun kədərində özümü günahkar saydığımdan başımı yerə dikdim. Görüşməyə də cürət emədim. Anan ürəyimdən keçənləri duyubmuş kimi birdən acığını üstümə tökdü: - Sən, sən həyasız oğlumu yoldan çıxarıb türməyə saldırdın... Yer yarılsaydı yerə girməyə hazırdım. Tez özümü evə çatdı-rıb doyunca ağladım. Özüm-özümə nifrət edirdim, ölmək istəyirdim. Bilmirdim canıma necə qəsd edim. Əzabsız, rahat ölmək keçirdi kön-lümdən. Güman etdim ki, bir ovuc dərman içsəm rahat ölərəm. Elə də etdim, müxtəlif dərmanlardan ovucumu doldurub içdim. Ölmək mən düşündüyüm qədər də asan deyilmiş. Allahın izni yoxsa, istəsən də ölmək mümkün deyilmiş. Çapalayıb-çapalayıb bezdirsə belə, son anda şirin olan həyatdan iki əlli yapışacaqsan. Məni təcili yardımla xəstəxanaya aparıb, mədəmi yuyublar. Üç gün sonra halım düzəlib. Zəhərlənmənin əlamətinin qalıb- qalmamasını yoxlamaq üçün analiz-lər edən zaman mənə bütün varlığımı yerindən oynadan qəribə bir söz dedilər: Sən hamiləsən. Az qaldı, yer ayaqlarımın altından qaçsın. Gizlin yer tapıb sevincimdən ağladım. Bir daha ölmək istəməyəcə-yimə, yaşayacağıma söz verdim. İndi əvvəlki iş yerimə qayıtmışam, işləyirəm. Birgə yaşadığımız vaxtdan daim səni qəlbimdə, içərimdə hiss edirdim. Tək qalandan sonra içimdəki səni itirəcəyimdən qorxurdum. Allah üzümə baxdı, məni tənha qoymadı. İçimdəki sevgimə can verdi, qalıb iki-üç aya dünyaya gəlməyi. Ümid edirəm ki, İlahinin bu payından sonra bizim gələcək xoşbəxtliyimizə qarşı çıxmağa kimsənin haqqı olmayacaq. Sən necə, sevinirsənmi? Neçə vaxtdı Aynura səninlə görüşüb bu məktubu çatdırmağı yalvarıram. Allah xoşbəxt etsin, nə yaxşı ki, o məni başa düşür. Sağ ol. Həyatı-mın son gününədək sənin Zinyətin”. Əzizi fikir aparmışdı. Sanki, donmuşdu. Demək yaxın aylarda ata olacaqdı! - Hə, nə oldu, nə xoşuna gəlmədi? - Aynur səbirsizliklə soruş-du. - Belə də, - Əziz qəlbindlikiləri ifadə etməyə çətinlik çəkdi, - xoşa gəlməyən heç nə yoxdur. - Başa düşdüm. Oxuduqlarından həyacanlanmısan. Nə deyim Zinyətə? Bəlkə məktub yazasan? www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 116 - Yox, mən belə ayaqüstü məktub yaza bilmərəm. Qısaca, məndən salam deyərsən. Bir də mənim adımdan tapşır, özünü qorusun, vəssalam. Bu arada Əbülfəz otağın qapısını açıb içəri boylandı. - Başqa sözün yoxdur ki, - Əziz ətrafda sezdiyi yad nəfəsdən könlü bulandığından görüşü bitirməyə tələsdi. - Sənin sağlığın. Gərək ki, nə lazım idi, hamısını dedim, - bacısı onun fikrini başa düşüb ayağa durdu, - eh, kaş səni də özümlə aparaydım... Əziz gülümsündü. Bacısını qucaqlayıb alnından öpdü. - Darıxma, pis günün ömrü az olar, - onun göz yaşından islan-mış yanaqlarını sildi, - mənim yerimə mamanı, atamı da öpərsən. Bundan sonra nə vaxt yanıma gəlsən, tək gəlmə. Lazım olsa, mənə məktub yazarsan, söz verirsən? Arxayın olum? Yaxşı... Sağ ol. Əziz bacısını qapıya qədər ötürüb geri qayıdanda qarşısında yolunu kəsmiş Əbülfəzi gördü. Razılaşdığı “şirinliyi” vermə vaxtı çatmışdı. VII Bir axşam, günün sonuna yaxın Əliməmməd Şəfini kabineti- nə çağırdı. Adəti üzrə əhvalı kök olan rəisin geniş masasının üstünü Quran kitabından başqa (o, bütün əməllərini Quranın “şahidliyi” ilə edirdi) büllur qablarda cürbəcür desert təamlar:ləbləbi, meyvələr, şir-niyyatlar bəzəyirdi. -Səndən qulağıma xoşagəlməz söhbətlər gəlir. -Nə barədə, cənab polkovnik? -Zabitə yaraşmayan sözlər danışıbsan. Guya, burada işçini paqonlu məhkum hesab edirlər. Şənbə günləri qeyri-qanuni işlədir- lər. Bayram günləri ikiqat zəhməthaqqı ödənilməlidir... Şəfi ötən dəfəki məsul növbətçılık zamanı əməliyyatçı Gərayla etmişdi bu söhbəti. Şübhəsiz, rəisə də, o, çatdırmışdı. -Cənab polkovnik, mən qanunda yazılanlardan danışmışam... -Elə bilirsən o qanunu bircə sən bilirsən, bizim xəbərimiz yoxdur? Yoxsa demək istəyirsən ki, biz qanunsuz işləyirik? Hələ bu azmış Baş idarənin də işlərinə qarışırsan. Yenə guya, məhkumların cəzasının yüngülləşdirilməsi zamanı, məhkəməyə təqdim olunmadan əvvəl razılıq alınması üçün siyahıların Baş idarəyə göndərilməsi qa- nuna müvafiq deyil. Sən nə etmək istəyirsən? Məhkumları üstümüzə qaldırmaqmı istəyirsən? Çox bilirsən, az danış. Bunları Baş idarədə bilsələr sənin də başın ağrıyar, mənim də. Bildin? Biz dövlətin kəbin- li arvadıyıq. Öl desələr ölməliyik, qal desələr qalmalıyıq. Yox, əgər elə olmayacaqsan, atacaqlar işdən kənara... Başa düşdün? Bilirəm, cavan oğlansan, görüşə getməyə vaxt tapmırsan. Vacib olanda gəl mənə de, Yüklə 4,97 Kb. Dostları ilə paylaş:
|