Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
214 çağında bəlkə də, belə süslü-sırmalı meşəliyi tək buralarda görmək olar! Bir azdan isveç dili kursuna getməliydik. Burada insanlıq üçün düşünülən hər bir imkan var idi. Gələnlərə qarşı çox gözəl davranırdılar. Özəlliklə, gənclərin eyitimi üçün çoxlu zaman qoyulurdu. Mənim kimi yaşa dolmuşlara çox yüklənmirdilər. Yaşadığımız kampda bir çox afriqalı, asiyalı hətta avropalı var idi! Burda bir-birini tanımayan insanların qarşılıqlı sayğısı inanılmaz idi. Ən azından, bizə belə gəlirdi. Bütün çeşidli dilləri, kültürləri, rəngləri bir araya gətirərək insanlığı yaşadan bir ölkə görüntüsü var idi burda! Düşünürəm ki, İran adlanan yerə qaçan olarsa, xomeyniçilərin bu insanlara qarşı davranışı necə olardı? Bu isveçlilərin bizi qorumaqda dərdləri nədir? Səlimə görə, bu isveçlilərin işçi qüvvəsinə ehtiyacları olduğu üçündür! Buna görə, gələnləri belə rahat qəbul edirdilər! Məncə, bu doğru deyildir. Ən azından tam belə düşünmək doğru deyildi. Doğru olsa belə, insan üçün işdən gərəkli nə var ki? İnsan yaşamaq üçün işləməlidirsə, burada iş var, demək ki, yaşam vardır! Insanlar, 60 dan sonra burada əməkli olabilirlər. Belədirsə, Səlimi qəbul edər, məni etməzidilər. Mənim bu devlətə nə xeyrim ola bilər? Xəstə- yorğun canımı alıb bura qaçmışam. Dil öyrənməm çətin, uyğunlaşmam çətin, işləməm ondan da çətindir! Bundan sonra mənə qalan yaşamaq, İsveç dövlətinə qalan isə yaşatmaqdır! 215 Burda olduğumuz altı ay su kimi axar keçdi. Günlər saat kimi, aylar günlər kimi keçdi. İşimiz ancaq və ancaq bəslənmək idi! Günümüzün yarısı məktəbdə, yarısı da dincəlməklə keçirdi. 1980-ci ilin sonlara doğru Yöteburqun bütün mərkəzi kücələri işıq içində yanırdı. Şəhərin içində kiçik bir ev tutduğumuza görə, axşamlar mərkəzdə dolaşırdıq. Dövlətdən verilən maddi yardımın yarısıyla rahatca yaşayırdıq. Səlimi praktik olaraq şəhərin mərkəzi kitabxanasına almışdırlar. Mən, sadəcə dil kursuna gedirdim. Səlim, isveçcəni gündən-günə çözürdü. O, dil kursunun birinci aşamasını keçərək, çox tez bir zamanda dili qavramağa başlamışdı. Səlim Təbrizdə üniversiteni bitirmişdi. Bu üzdən onun yolu çox açıq görünürdü! Səlimlə ata-bala kimi dolanırdıq. O, 30 yaşlı dəliqanlı bir igid türk idi. Buna baxmayaraq, biz iki arxadaş kimi hər dərdimizi qarşılıqlı paylaşırdıq. Həmin günlərin birində Səlim mənə söylədi: - Cəvanşir əmi, mən bir qız arxadaş tapmışam! Türkiyəli qızdır, İstanbuldan gəlib. Burada bilimyurdu bitirmək üzrədir. Adı Benizdir. Ümid edirəm ki, sən də bəyənərsən. Görmək istəyirsənmi? - Nə gözəl! Bundan xoş xəbər ola bilməz. Həmən görmək istərəm. 216 İndi hardadır? Nədən özünlə gətirmədin ki? - Əslində, yataqxanada yaşayır. Ancaq gələn aydan ordan çıxması gərəkdir. Çünki ünivesiteti bitirmək üzrədir. - Nə zamandır tanışırsınız? - Artıq altı ay olur! - Altı ay içində də, bundan mənim xəbərim yoxdur! Səlimlə Beniz başqa bir evə daşınmışdırlar. Mən olduğum evdə qalırdım. Artıq Səlimlə Benizi beş-on gündən bir görürdüm. Günümün çoxunu yaşlılar dərnəyində keçirirdim. Yavaş-yavaş isveç dilində danışmağa başlamışdım! Öz yaşıdlarımla dostluq edir, oturub-durmağa alışırdım! Çətinliklə də olsa, İsveç dili kursunun 1-ci bölümünü bitirmiş oldum. Artıq 1985-ci ili də yola salırdım. Səlimlə Beniz evlənmiş və bir gözəl oğulları dünyaya gəlmişdi. Ata-anasının istəyilə adı Umud qoyulmuşdu. Bizdən keçdi, barı övladlarımızın umudu baltalanmasın! Bu illərdə İrandan qaçaq çoxlu qaçqın qəbul olunmuşdu. İraq-İran savaşı üzündən ölkədən qaçanların sayı hər gün artırdı. Təbii ki, Yöteburqa gələnlərin sayı da az deyildi. İnqilabdan sonra gələnlərin bir çoxu gənc insanlar olsa da, son 217 gələnlərin çoxunu yaşlılar oluşdururdr. Benizlə Səlim Yöteburq bilimyurdunda işə alınmışdılar. Onların işə alınmasıyla Umud bütün günü uşaq baxcasında olurdu. Zaman-zaman onu almaq üçün mən də baxçaya gedirdim. Bu gediş-gəliş əsnasında İrandan gələn əslən türk bir qadınla tanış olmuşdum. Onun adı Bəyim, yaşı isə hardasa 55 idi! O İsfəhanın Fəridən şəhərindən idi. Öz dediyinə görə, Qaşqay türklərindən idi. O, praktik kimi baxcanın mətbəxində çalışırdı. Bəzi axşamlar Ümidi almaq üçün getdiyimdə, onun da işinin bitməsini gözləyirdim. O da işdən çıxınca birlikdə parka gedərək zaman keçirir, sonra isə, yemək üçün onun və ya mənim evimə gedirdik. Bəyim xanım da mənim kimi yalnız yaşayırdı. Onun iki qızı Stockholmda dərs oxuyurdular. Mənim kimi o da ortaboy, incə bədən, az gülən və əsmər idi. Bəlkə də, bizi uzaqdan görən arxadaş deyil, bacı-qardaş sanardı. O, çox sevimli, duyğulu və yüksək anlayışlı bir xanım əfəndi idi. Mənim öykümü dərin mətanətlə dinləyir və nota alırdı. Nə zaman yorulduğumu hiss edərsə, qarşıma bir şəkərsiz qəhvə, ya da şokolatla çay qoyurdu. Zaman-zaman düşünürdüm ki, Bəyim həmən-həmən Olqadır. Olqa da burda, yanımda olsaydı, yəqin ki, Bəyim kimi məni qoxlar-qoruyardı! Ancaq Olqa olsaydı, mənim keçmişimi Bəyim Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|