Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi

Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 
59 
anasının 
səhəri 
günü 
kənddə 
axtarmadıqları  yer  qalmadı.  Gümanı 
gələn  hər  yeri,  hər  qarışı  yoxladılar  – 
qonşuları, qohumları, tanışları – Əfiqəni 
gördüm  deyən  olmadı.  Su  kanalının 
ətrafı  boyu  üzüaşağı  –  üzüyuxarı 
kilometrlərlə  ərazi  axtarıldı,  bir  nişanə 
tapılmadı.  Əfiqə  yox  olmuşdu,  elə  bil 
buxarlanıb göyə çəkilmişdi. 
Belə  olanda  qonşu  kəndlərdə, 
şəhərlərdə  yaşayan  qohum-əqrəbaya 
zəng 
vurub 
Əfiqəni 
soraqladılar. 
Axtarışların  üçüncü  günü  də  heç  bir 
nəticə  alınmadığını  görəndə  qızlarının 
itkin 
düşmələri 
qənaətinə 
gələn 
valideynləri kömək üçün polisə müraciət 
etdilər. 
Səksəkəli  daha  üç  gün  keçdi. 
Qızından  yaxşı  xəbər  eşitməyəcəyi 
ürəyinə  daman  ananın  ağlamaqdan 
gözləri şişmiş, səsi tutulmuşdu. 
Yeddinci  gün  su  kanalının  axıb 
qonşu  rayonda  töküldüyü  böyük  göldə 
kimliyi bilinməyən bir insanın meyitinin 
görünməsi xəbəri polisə çatdırıldı. Polis 
meyitin  kimə  aidliyini  araşdırmaq  üçün 
təşkil  etdiyi  mütəxəssislər  qrupu  ilə 
hadisə yerinə yollandı. 
Meyit  günlərlə  suyun  içində 
qaldığından 
şişib 
tanınmaz 
hala 
düşmüşdü.  Əynindəki  paltarı  didilib 
paralanmışdı.  Sanki,  utanırmış,  üzünü 
kimsəyə  göstərmək  istəmirmiş  kimi 
ləpələrin 
üzərində 
üzüqoylu 
yırğalanırdı... 
Xüsusi  təhqiqata,  laborotoriya 
analizlərinə  ehtiyac  yox  idi.  Polisə 
qoşulub  gələn  kənd  adamları  Əfiqəni 
uzaqdan 
– 
paralanmış 
donundan 
tanımışdılar. 
O, 
itməmişdi, 
heç 
yerdə 
gizlənməmişdi, məhkəmə gününə özünü 
çatdırmışdı...    
 
Mart 2016 
 
Ömray
 
Çinar Tə
r
ə
zi 
 
 
 
       İçimdə əsən küləyin üzümə vurması 
sanki  yuxudan  ayıltdı  məni.  Bütün 
bunların  mənim  ətrafımda  baş  verdiyini 
indi anlamışdım. Nə idi axı bu? 
Məni 
allahsızlıqda 
qınayanlara 
“allahınızı  da  götürüb  gedin  burdan”,  - 
deyərək  qışqırmağım  gəlirdi.  İçimdəki 
müharibə azmış kimi, bir də bunların da 
çöldən  dəstək  kampaniyası  kimi  onlara 
qoşulması məni dəli edirdi.  
      Bilirdim ki, insan vücudundan böyük 
bir  möcüzə  yoxdur.  Hətta  əlimi 
tərpətməyimin  özü  də  bir  möcüzədir. 
Gözəl  bilirdim  ki,  nə  edə  biləcəyəmsə, 
bu  vücudda  edəcəyəm.  Nə  dəyişiklik 
etməliyəmsə  də,  o  vücudla  etməliyəm, 
nə 
axtarmalıyamsa 
da, 
onda 
axtarmalıyam.  Mən  bu  bədəndən 
kənarda  heç  nəyi  dəyişə  bilməyəcəm. 
Mən 
dünyanı 
bu 
vücudda 
düzəltməliyəm! 
      Hər  şeydən  qabaq  hislərimin  adını 
dəqiq  qoymağı  bacarmalıyam.  Yoxsa 
vücud da karıma gəlməyəcək. Ən böyük 
səhvlərim  də  burdan  yola  çıxır.  Hislərə 
düz ad qoya bilməməkdən.  
 
 
 
                                                            

---

60
№ 4 (20) Qış- 2016
 
*** 
      Həftədə ən azı iki dəfə qəbiristanlığa 
gedib  daş  babam,  daş  nənəmlə  söhbət 
edən  mən  idim.  İnsanlara  susduqlarımı 
onlarla 
danışırdım. 
Qəbiristanlığın 
nəzarətçisi  Nəzər  dayı  da  əvvəllər  məni 
dəli  hesab  edirmiş.  Onun  aləmində, 
normal  adam  heç  vaxt  gəlib  saatlarla 
daşlarla  danışıb,  gedəndə  də  əl  eləyib 
getməzdi.  
       Ailəmiz bir az qarışıqdır. Ya da mən 
qat-qarışıq  düşmüşəm.  Məsələn,  eyni 
evdə  yaşasaq  da,  atamı  həftədə  bir  dəfə 
ancaq  görəm,  ya  görməyəm.  Ya  da, 
anamla  gün  boyu  bir  dəfə,  o  da  nəsə 
soruşmaq  lazım  olanda  danışıram.  Yox, 
küsülü  deyilik,  sadəcə,  mən  danışmağı 
ya  bacarmıram,  ya  da...  ya  daa...  nə 
bilim...  Hətta  yadımdadı,  bir  dəfə  atam 
elçilərimə  belə  demişdi:  “Vallah,  mən 
hələ  bilmirəm,  qızımın  səsi  bordu,  ya 
incə”.  Deyəsən  mən  taleyimi  sükutumla 
yazmışam.  Hələ  də  yazıram.  Görək 
gedib haraya darıyacaq... 
       Atamla  heç  vaxt  üzbəüz  oturub 
danışmamışıq.  Mənim  heç  rəfiqəm  də 
olmayıb.  Canlılardan  çox  cansızlara 
güvənmişəm. Ya kağıza-qələmə, ya da o 
daşlara  sığınmışam.  Heç  vaxt  insanlarla 
danışa  bilməməyim  də  bundan  olsa 
gərək.  
*** 
        Bu  gün  qəbiristanlığa  gedəndə 
kiminsə  mənim  yerimdə  çökdüyünü 
gördüm.  Üzü  əks  səmtəydi,  günbatana, 
görəmmədim. 
Mənə 
baxıb 
gah 
gülümsəyən, gah da nəsə demək istəyən 
qəbir daşlarının arasıyla yerimə çatırdım 
ki,  kiminsə  qolumdan  yapışdığını  hiss 
elədim.  İlk  dəfəydi  qəbiristanlıqda 
qorxduğum.  Üşəndiyimdən  arxaya  dönə 
də 
bilmədim, 
qolumdan 
tutanın 
kimliyini görəm. 
      -  Getmə,  qızım!  –  gözətçi  Nəzər 
dayının  səsiydi.  -  Atandır.  Dəymə,  qoy 
ürəyini boşaltsın.  
İlk dəfədir gəlir bura. Bu iki ildə ilk yol. 
Mən  atamla  eyni  soyadı,  eyni  qanı 
daşısam  da,  nə  qədər  yad  olduğumuzu 
indi anladım.  
      Nə  mən  atamı  tanıyıram,  nə  atam 
məni.  28  il.  Biz  heç  buna  cəhd  də 
etməmişik  deyəsən.  Qəribəsi  bilirsiz 
nədi? Mən orda dizi üstə oturub hönkür-
hönkür  ağlayan  bu  yetkin  adama, 
sadəcə,  daş  kimi  susub  baxırdım...  Və 
elə  o  soyuqqanlılıqla  da  üzümü  çevirib 
ordan  uzaqlaşdım.  İçimi  narahat  edən 
təkcə  nənəmlə  babamın  ona  yönələn 
baxışlarıydı.  Mənə  baxdıqları  kimi 
baxırdılar ona da... 
 
*** 
       Evə  gəlib  nəsə  danışmaq  adətim 
deyildi.  Otağımdaki  kresloda  oturub  ya 
kitab 
oxuyar, 
ya 
da 
telefonla 
oynayardım.  Anamsa  gəlib  oturar, 
oturar,  məndən  səs  çıxmadığını  görüb 
üzünü göyə tutar və deyərdi:  
     -  Allah,  yox,  vallah,  mən  səndən 
incimirəm.  Bax,  elə  bilirəm,  evdə  iki 
yox,  üç  kreslomuz  var,  –  ardınca  da 
deyinə-deyinə çıxardı otaqdan. 
 
       Hə,  bir  də,  qapını  açıq  qoyub 
getməyi, 
mətbəxtdə 
danışmağı 
vardı.Əsasən,  mənə  əsəbiləşəndə  belə 
edərdi.Səsini  başına  atıb  danışar,  ağzına 
gələni  deyərdi.Mən  də  durub  qapını 
bağlayardım,  o  isə  bir  də  ərinməyib 
təzədən  gələr,  qapımı  açar,  qayıdıb 
mətbəxtdə  danışmağına  davam  elərdi. 
Hələ  çox  bərk  hirslənəndə  danışmaqdan 
ürəyi  soyumaz,  gəlib  yel  kimi  otağıma 
girər, 
qolumdan 
tutub 
silkələyə-
silkələyə: 
       -  Az-z,  bir  din  dənə,  bir  cavab 
qaytar  da.  Saymırsan  məni?  –  deyib, 
gedərdi.  
       Atam isə ayrı aləmdi. Özümə heç nə 
deməsə 
də, 
anamdan  rahat  söz 
göndərərdi:  “Ona  de,  bunu  belə 

---