Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1

ANA TORPAQ TUTAR MӘNİ

Bu tale dərdimi çəkməz,

Yorulanda atar məni.

Ömür‐gün də naşükürdü,

Әzrayıla satar məni.

Üz tutubdur ölümgilə,

Dönüşü yox bilə‐bilə,

Tələsərək son mənzilə

Aparır bu qatar məni.

Bəxt salıb məni kəməndə,

Döndəribdir zəif bəndə,

Qocalıb əldən düşəndə

Ana torpaq tutar məni.

İSTӘYIRӘM

Bir səma istəyirəm,

göyləri buludsuz.

Bir günəş istəyirəm,

işığı tükənməyən.

Br zirvə istəyirəm,

enişi olmayan.

Bir zaman istəyirəm,

insanı qocaltmayan.

Bir rüzgar istəyirəm,

yer üzündəki bütün pislikləri 

uçurub apara bilən.

Bir yağış istəyirəm,

dünyadakı bütün dərdləri yuyub aparsın.

Bir vicdan istəyirəm,

bütün haqsızlıqlara sinə gərən.

Bir adam istəyirəm,

Adam kimi adam.

XATIRLAMIRAM

Unutdum

Səninlə bağlı hər şeyi.

Xatırlamıram.

İlk dəfə rastlaşanda

əlində tutduğun çəhrayı rəngli

çətiri belə unutdum.

Unutdum,

xatırlamıram.

Həyətinizin baxçasındakı

üçillik salxım söyüdləri.

(onlar mənə hüzür verirdi) 

Unutdum,

xatırlamıram.

Hirsləndiyin zaman 

sol qaşının ucunda

yaranan kiçicik çöküntünü.

Unudum,

xatırlamıram

bahar nəfəsli səsini.

Biz kəlməsi əvəzinə 

Mən və Sən 

deməyini belə.

Unutdum,

xatırlamıram.

Unutdum.

Unutdum,

Unutdum.

Unutdum Səni və Məni.

Ovutdum icimdə 

ağlayan həzin bir nəğməni.

9

ULDUZ /

Dekabr 2015

Rəsmiyyə SABİR

ŞEİR VAXTI

---

‐ Yağış yağır, – nəhayət, uzun sükutdan

sonra arvadı fikirli‐fikirli dilləndi.

O, başını qaldırıb gözlərini yuxulu‐yuxulu

elektrik qatarının pəncərəsindən bayıra dikdi,

doğrudan da, pəncərə şüşəsindən titrəyən

yöndəmsiz damlalar axırdı. Dönüb qızına

tərəf baxdı. Qızı küncə qısılıb qarşı tərəfdə

oturmuşdu, dinmirdi, sevimli "Barbi"sini

dizlərinin üstünə qoyub hər şeyə laqeyd kimi

görünürdü.

O, bu "susqunluq"dan qorxurdu, lakin

uşağı danışdırmaq da istəmirdi – bəlkə, qızı

nəsə yaxşı bir şeyi xatırlayır? 

‐ Gərək avtobusla gedəydik, vaxtında

çatardıq, yağışa da düşməzdik... – arvadı

təəssüflə bildirdi.

Әlbəttə, kəndə getmək üçün elektrik

qatarını o, təklif elədi; başqa cür olsaydı,

gərək arvadının da yaxşı tanıdığı həmin yeri

ötüb keçəydilər, bununla belə, yenə deyinir,

danışmasa olmaz. Belədi də – canavar kimi

ulamaq istədisə, gərək bütün aləm də onun

kimi ulasın.

Kişi yenə qızını süzdü, onun baxışları

uşağın sol qaşının üstündəki nazik çapıq

yerində ilişdi.

‐ Katya, yemək istəyirsən?– arvadı soruşdu.

Qızı başını yellədi.

‐ Andrey, bəs sən?

O da başını eynilə Katya kimi yellədi.

‐ Özünüz bilərsiz, ‐ deyə arvad köks

ötürdü, sonra da buterbrodları gizlətdi.

Yarım saatdan sonra onlar kimsəsiz kiçik

bir stansiyada idilər; stansiyanı sıx, qalın və

qaranlıq meşə əhatələmişdi. Yağış, demək

olar ki, kəsmişdi. Andrey bir əlinə yekə yol

çantasını aldı, o biri ilə qızının əlini tutdu.

Dəmiryolundan qayınanasıgilin kəndinə

10

ULDUZ /

Dekabr 2015

TӘRCÜMӘ SAATI

Ales BADAK 1966‐cı ildə Belarusun Brest vilayətinin

Lyaxoviç rayonununTürklər kəndində anadan olub.

Belarus Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsini

bitirib. Belarus Yazıçılar İttifaqında, "Byarozka",

"Polimya", "Molodost", "Neman" kimi ədəbi jurnallarda

işləyib. Hazırda Minskdə "Mastaçkaya Literatura"

nəşriyyatının direktorudur.

Ales Badak bir neçə bədii kitabın müəllifidir, onun

"Adi gün",  "Kədərli günəş kölgəsinin arxasında",

"Sürətli əsa" nəsr kitabları Belarusda populyardır. O,

həm də uşaqlar üçün şeir və nəsr kitabları yazır və 2014‐

cü ildə çapdan çıxan "8‐ci sinfin tənha şagirdi tanış

olmaq istəyir" povesti böyük maraqla qarşılanmışdır.

Ales Badak Belarus Respublikasının "Qızıl kupidon"

ədəbi mükafatının, Rusiyanın Konstantin Simonov

mükafatının, habelə Dövlətlərarası "MDB Ulduzları"

mükafatının laureatıdır. Onun aşağıdakı hekayəsini

"Ulduz" jurnalının oxucularına təqdim edirəm.

Kamran NӘZİRLİ

Ales BADAK 

YAĞIŞDAN QURTULAN GÜN

hekayə

---

dümdüz cığır uzanırdı. Cığır əvvəlcə şose

yolu kəsirdi, sonra isə təpəcikdən üzüaşağı

kənd yoluyla birləşirdi.

Bir neçə maşını buraxıb şosse yolu keçəndə

qızı atasının barmaqlarını möhkəmcə sıxdı,

elə bil kişinin qolunu cərəyan vurdu, bütün

bədəni gizildədi və bir qədər əvvəl döyüntüsü

belə eşidilməyən ürəyi titrəyib yenidən

sakitləşdi.

Qayınanası xalis arvadına oxşayırdı.

Hərdən arvadına əsəbiləşəndə sanki dərviş

kimi xəyalına güc verir, onu təsəvvüründə

canlandırırdı. Qayınanasının balaca bir həyəti

vardı və o, çəpərin ağzında qonaqlarını

görəndə sevincindən ohuldadı, su ilə dolu

vedrəni yerə qoyub onları qarşılamağa

yürüdü. Birinci qızını qucaqlayıb öpdü, sonra

kürəkəni qucaqladı, amma öpmədi, sadəcə

qurumuş dodaqlarını yüngülcə onun yanağına

yapışdırdı. Kürəkən isə heç bunu da etmədi.

Sonra arvad nəvəsinə sarı əyildi və birdən

qız üz‐gözünü turşutdu, buxağı əsdi.

‐ Sən ki mənim əziz nəvəmsən!

‐ Ana! ‐ arvadı narazı‐narazı səsləndi. ‐

Ona həyəcanlanmaq olmaz! Axı mən səndən

xahiş eləmişdim...

‐ Aha, aha... ‐ arvad qəflətən geri çəkildi,

elə bil qorxdu.

Arvadı süfrə açmaqda anasına kömək

elədi. Sonda stola özləriylə gətirdikləri bir

şüşə vermut qoydular.

‐ Katya, nə yeyəcəksən? ‐ arvadı soruşdu.

‐ Heç nə. Sonra yeyərəm. Televizora

baxmaq olar?

‐ Bax, ‐ arvadı ah çəkdi. ‐ Heç olmasa

peçenye götür.

Qız mətbəxdən çıxanda qayınana boğuq

səslə soruşdu:

‐ Hə, deyin görüm nə olub axı? Bir əməlli‐

danışın...

O, ayağa durdu.

‐ Sən hara? ‐ arvadı soruşdu.

‐ Siqaret çəkməyə...

Arvadı heç vaxt onun gözünün içinə

"günahkar sənsən!" deməzdi. Ümumiyyətlə,

qadın həmişə özüyçün danışardı, ürəyində

deyərdi bunu, amma o, hər iki halda,

danışanda istər‐istəməz kişinin günahı ortaya

çıxırdı: "Әgər mən evdə olsaydım... əgər

bacımgilə getməsəydim... mən heç vaxt uşağı

buraxmazdım..."

"Buraxardın!" Әri dəfələrlə bunu arvadına

demək istəmişdi. Özü də qışqırıb demək

istəmişdi. "Onlar təkcə mənim dostlarım

deyil, həm də sənin dostlarındır! Və kimin

ağlına gələrdi ki, belə şey baş versin!"

Lakin o, heç vaxt arvadının üstünə

qışqırmayıb, hətta özünü belə müdafiə

eləməyib. Və başa düşürdü ki, o bədbəxt

hadisədən sonra qızından söhbət gedəndə

arvadı əsəbiləşir, deyinir, belədə ürəyini

boşaldır və sakitləşir, rahatlıq tapır. Әgər o

da söz qaytarsa, susmaq haqqında razılaşmanı

pozmuş olar. Və bu zaman arvadı elə bütün

günahları onun üstünə ata bilər.

Nəhayət, bəlkə elə çığırıb‐bağırmaqları,

qışqırmaqları yaxşı olardı?  Ürəklərini

boşaldardılar, soyuyardılar. Belədə ağrı‐əzab

arvadından əl çəkmir, artıq ikinci həftədir

onun içini gəmirir və görünür, bunun heç

sonu da olmayacaq ‐ elə bu yağış kimi, onları

hər yerdə izləyən sısqa yağış kimi! Elə bil

yağış da onlarla birgə doğulub, həyatlarının

bir parçasıdı. Bir sözlə, yağış da onların

ovqatı kimiydi, elə hey tökür, dəyişməz

olaraq qalırdı.

Kişi dəfələrlə o dəhşətli günü xəyalında

canlandırmışdı: budur, yenə xəyalən məktəb

illərindən dostluq elədiyi Alik Jdanoviçin

təptəzə çəhrayı fordunda oldu. İndicə maşına

oturacaqlar ‐Alik, onun arvadı Marina və

Katya. Katya qabaq oturacaqda, Alikin

yanındadır. Bu dəfə bir göz qırpımında onlar

artıq şəhər ətrafında olurlar.

‐ Heyf, atan bizimlə gəlmədi, ‐ Alik deyir,

‐ mən sənə elə bir yer göstərəcəyəm ki, orda

əllə balıq tuturlar, amma öz aramızda qalsın,

yaxşı?

‐ Atam gələ bilmədi, onun kinostudiyada

mühüm bir görüşü var, ‐ Katya cavab verir.

‐ Katenka, bazar günləri rejissorlar da

gərək istirahət eləsin, ‐ deyə Alik guya

məsləhət verir, lakin qeyri‐ciddi söyləyir

bunları. ‐ Və ümumiyyətlə, əsl sənətkar üçün

Aylıq ədəbiyyat dərgisi

11

ULDUZ /

Dekabr 2015

---