Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1
Yüklə 0,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 18 ULDUZ
- ULDUZ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
*** Elə bil hardasa Ahəstə ağlaşırlar Cırcıramalar... Ruhumda mənim O cürə kədər var. *** Ah, necə qəmlisiniz siz, Ey cansız qumlar! Ovcumdan qaçaraq Astadan pıçıldaşaraq Axırsız barmaqlarımın arasından... *** Yüz dəfə
Sahilin qumlarına "Böyüklük" heroqlifini yazdım Və ölüm fikrini başımdan atıb Yenidən evə döndüm. *** Qumlu təpədə Uzandım uzun zaman Üzüm üstə, Uzaq ağrısını xatırlayaraq İlk məhəbbətin. *** Göz yaşları, göz yaşları... Sizdə nə möcüzə vardır! Göz yaşıyla yuyulan Qəlb Yenə sevincə hazırdı. *** Ey vətən göyləri, Sən nə uzaqsan! Tək‐tənha Әn uca dama qalxdım Və kədərlə endim aşağı. *** Uzun bir Öpüşlə Ayrıldıq biz. Bayırda geçə yarıdır, Dan yeri işıqlanır. *** Payız səması Bu başdan o başa bomboş... Kölgə də görünmür heç. Sən necə tənhasan, səma! Kaş bir qarğa uçaydı! *** Şimal sahilində Dəniz qoxulu küləklər Dəstələnib uçan yerdə Sən yenə gül açdınmı bu il, Həmərsin kolu?! *** Yerlə göyün arasını Doldurub daşır Ay işığıyla, Kədərim, Bu payız gecəsi. *** «Demək, daha siz Yaşamaq istəmirsiz?!» ‐ Soruşdu ciddi həkim. Susdu, ona Cavab vermədi qəlbim. *** Yad ellərdə Dağlar oğlu necə ki Xatırlar öz dağlarını, Eləcə qəmli‐qəmli Düşünürəm səni... Aylıq ədəbiyyat dərgisi 18
Dekabr 2015
O nu ilk dəfə görəndə çox gənc idim. O da gənc idi, bəlkə də, həmyaşıd olardıq. Masmavi gözləri vardı, boyun‐boğazına, üz‐gözünə kortəbii dağılmış saçları qızılı rəngə çalırdı. O qədər gözəl idi ki, xəyalən saçlarına, üz‐ gözünə, üst‐başına əl gəzdirib, sığal verəndən sonra qarşımda qənirsiz gözəl bir cuvanəzən dayanırdı. Qızlığı ilə gəlinliyini ayırd etmək çox çətindi, ağappaq baldırları, yarıaçıq sinəsi, çılpaq bədənə geyindiyi nimdaş don, əslində, çox şey deyirdi… həm də bunlar hamısı hələ heç nə demək deyildi... Həmyaşıdımın adamı valeh edən gözəlliyinə qibtə edir, ağılsızlığına yanırdım. O gözəllik ki küçələrdə onun düşməninə, qatilinə çevriləcək, İlhai, onu bu bədbəxtə niyə verirdin? ‐ deyə öz aləmimdə Tanrıya sual edirdim. 90‐cı illərin ortalarında Bakıda metro stansiyalarda tez‐tez Azərbaycanın himnini oxuyub oynaya‐oynaya qatardan‐qatara keçən bu gənc qadın uzun müddət fikirlərimə hakim kəsildi. Hər gün metroya düşəndə gözüm onu axtarırdı, heç nə, sadəcə ona baxıb, taleyi, həyatı, gözəlliyi haqqında özüm üçün nağıllar uydurmaq mənə maraqlı idi. Və uzun illər keçəndən sonra bu marağımın niyə ona yaxınlaşıb söhbət edəcək qədər olmadığı üçün özümü qınayacam. Sonsuz kədər hopmuş mavi gözləri gözlərim önündən çəkilməyəcək, hər yerdə, hər vaxt onu axtaracam, bəlkə, bir gün qarşıma çıxar ‐ deyə ümid eləyəcəm. Qadının perronda qol qaldırıb oynamağına yığışıb baxırlar, əl çalır, gülür, ələ salır, bir az da havalandırırdılar. Hərdən düşünürəm ki, indiki yaşımda‐başımda olsaydım, yaxınlaşıb onun qolundan tutub çəkərdim kənara, belə eləmə, deyərdim, dərdi ilə maraqlanardım, qayğı göstərərdim. Bəlkə, heç dəli deyildi, özünü dəliliyə vurmuşdu, belə yaşamaq ona daha rahat idi bu “dəli” cəmiyyətdə?.. Eh, nə bilim, indi də o qədər küçələrə düşən, küçələrə düşmə ərəfəsində olan, içindən hayqıran kəslər var ki ətrafda, onlar üçün neyniyə bilirəm ki, baxıb köks ötürməkdən qeyri… Və bir gün təsadüfən mənə belə bir hekayət, həyat hekayəti danışdılar. 19
Dekabr 2015 NӘSR HİMNƏ
OYNAYAN GƏLİN
Ramilə QURBANLI Hekayət elə‐beləcə də başlayırdı: yadınızdadır, 90‐cı illərdə metroda himnə oynayan bir qadın vardı… …Onu hospitala gətirəndə hələ nəfəs alırdı. Lay divar kimi oğlandan qalan gəlib‐ gedən zəif nəfəs idi, o da hospitalın qapısından xərəkdə içəri keçər‐keçməz dayandı. Bütün vücudunda tanınılası bir yeri qalmamışdı, param‐parça idi insan övladı. Sifəti heç görünəsi halda deyildi, onu daşıyanların da fikrindən “bunun yaşamağındansa, ölməyi yaxşıdır” – deyə ağrılı bir fikir keçmişdi. İllərin həsrətindən sonra sevgilisinin vüsalına qovuşmuşdu. Döyüşlər başlayandan cəbhəyə gəldiyi üçün qız onu çox gözlədi. Hər dəfə bir‐iki saatlıq komandirdən icazə alıb, görüşünə gedəndə, qız gözlərinin yaşını sel kimi axıdırdı: “Anam deyir, adam nə qədər nişanlı qalar, camaatın üzünə baxa bilmirəm”. Axır ki, toy günü təyin olundu. Döyüşlərin ortasından çıxıb, bəy masasına oturmalı oldu oğlan. Toydan sonra cəmi üç gün evdə qala bildi, dördüncü gün silahını götürüb, döyüş yoldaşlarının yanına tələsdi, onlar orda döyüşürkən yumşaq yorğan‐döşəkdə xumarlanmağı özünə haram bildi. Bu gün, yəni tanınmaz hala düşmüş meyidi meyitxanaya düşən gün toylarından 20 gün keçirdi. Hospitalın qarşısında əlixınalı gəlin fəryad qoparmışdı. Kimsə ona ərinin şəhid olmasını çatdırmışdı: “Verin, aparım” – deyə qışqırırdı. Elə bil ətrafda hər kəs onun nakam, vüsalının yalnız dadına baxmağa macal tapdığı sevgisinin düşməni idi. Şəhidi ona vermirdilər. Tabut hazırlanmalı, meyidi qoyub, tabutu mismarlamalı, üstündə də bir‐neçə əsgərlə ailəsinə təhvil verilməlidir ki, açmağa qoymasınlar, ailə əzizini bu halda görməsin. Gəlinin qışqırığı birdən‐birə azaldı, kəsildi və həzin‐həzin musiqiyə çevrildi. Oxuyurdu, əllərini açıb havaya Azərbaycanın himnini əvvəlcə həzin, sonra bütün səsi ilə ifa edirdi, təntənəli, pafoslu. Hərdən nəfəsi avazıyır, sonra elə bil yenə, təzə nəfəs gəlirdi ona. Şəhid evinə aparıldı, onu dəfn elədilər, gəlini isə hospitalın qarşısından aralamaq olmadı, bayaqdan “verin” ‐ deyə fəryad qoparan gəlin, ərinin nəşi qoyulmuş tabuta gözucu nəzər yetirib öz “işinə” davam etdi. Gecə‐gündüz oturub himn oxuyurdu. Hərdən uzun‐uzadı susur, sonra yenə təkrar oxuyub, qol açıb oynayırdı. O torpaqlar yağma la nın ‐ ca ya qədər… Metroda gördüyüm, gözəlliyinə heyran olub, ağılsızlığına yandığım həmin o gəlin imiş, hospitalın qarşısında himnə oynayan gəlin. Onu ilk dəfə görəndə çox gənc idim. O da gənc idi, bəlkə də həmyaşıd olardıq. Masmavi gözləri vardı, boyun‐boğazına, üz‐ gözünə kortəbii dağılmış saçları qızılı rəngə çalırdı. O qədər gözəl idi ki, xəyalən onun saçlarına, üz‐gözünə, üst‐başına əl gəzdirib, sığal çəkəndən sonra qarşımda qənirsiz gözəl bir cuvanəzən dayanırdı. Qızlığı ilə gəlinliyini ayırd etmək çox çətindi, ağappaq baldırları, yarıaçıq sinəsi, çılpaq bədənə geyindiyi nimdaş don, əslində, çox şey deyirdi… həm də bunlar hamısı hələ heç nə demək deyildi...
20
Dekabr 2015
Yüklə 0,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|