Vahid qazi
Yüklə 4,45 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Bekar(a) ömür
49 masaya nəsə sifariş edir, digəri boşqabları dəyişdir- mək göstərişi verirdi. Masaları birləşdirməkdən tut- muş hesabımızı ödəməyədək heç bir təkliflərilə razı- laşmadıq. Sonda, sağollaşıb ayrılanda ayağa qalxıb bizi qapıyadək gülə-gülə yola saldılar. Əlahəzrətin qonaqlarının hüzuru elə Əlahəzrətin öz hüzuru idi. *** Soyumuş çaydan bir qurtum içmişdim ki, parkın qapısı ağzında qara rəngli, “AA” seriyalı maşın dayandı. Qabaqda oturan cantaraq oğlan cəld düşüb arxa qapını açdı. Qonaq maşından çıxıb ətrafa göz gəzdirdi. Parkın o biri başında sıraya düzülmüş “futbolçuları” danlayan Başçı sözünü yarımçıq qoyub qəfil gəlmiş Qonağın hüzuruna qaçdı, “dinləyicilər” də onun arxasınca... İndi o özü ali Qonağın zərbələri qarşısında mum olub əriməyə hazır idi. Qonaq parkı gəzib razılıq əlaməti olaraq başını tərpətdikcə Başçının da başı təvazökar təbəssümlə gah sağ, gah da sol çiyninə düşürdü. Park bəyənilmişdi. Sabah o da gördüklərini eyni səmimi və təvazökar təbəssümlə daha yüksək hüzura çatdıracaqdı... Təxminən bir saatdan sonra Qonağı yola salan Başçı əyanlarını süzüb, razılıq və rahatlıq hissiylə ba- şını silkələdi. Sonra əllərini belinə qoydu, qamətini dikəldib bir daha parka göz gəzdirdi. Sanki Cahan şah taleyinin ən dəyərli bəxşişi üçün tikdirdiyi Tac Mahalı seyr edərək memarlara minnətdarlıq təbəssü- mü bəxş edirdi. 17 noyabr 2009 50 Bekar(a) ömür “Əgər hər şey gömülməyə məhkumdursa və nəhayət, Yer kürəsinin qabığı ilə bərabər soyuyacaqsa, sonra da milyonlarla il mənasız və məqsədsiz bir halda günəşin ətrafına dola- nacaqsa, əcəba, beyin mərkəzləri və qırışları, görmə və danışma qabiliyyəti, xüsusi hisslər nə üçünmüş?” Anton Çexov, “6 saylı palata” Bu yaxınlarda Rüstəm İbrahimbəyovun “İbrus” teatrında nümayişi elan olunan “Köçəri” filminə bir- likdə baxmağa adam axtarırdım. Hayladıqlarımsa getmək istəmirdilər. Çoxsaylı bəhanələrin ən abırlısı “Bekarsan eyy...” idi. “Facebook”dakı yaxınların və zəng edib dilə tutduğum dostların sayı filmin başla- masına qalan dəqiqələrin sayına çatanda ayağa qalx- dım. Yeddiyə 15 dəqiqə qalmış kələ-kötür, qaranlıq küçəylə yaxınlıqdakı teatra yollandım. *** Bu ilin martında Moskva çeçeni, etnoqraf dos- tum Leça İlyasovla Vaşinqtonda qonaq idik. Ev yiyə- si özünün bütün istedadıyla “amerikan əsilli qafqaz qonaqpərvərliyini” nümayiş etdirirdi. Günümüzün maraqlı keçməsi üçün İnternetdəki elanları bir-birinə vurub mədəni tədbirlərin siyahısını tutur, həyatımızı qrafikə salırdı. Muzeylər, parklar, restoran-kafelər 51 bir-birini əvəzləyirdi. Artıq tarixi Vaşinqtonu “yarısı- nacan oxumuşduq” – “Reyqana güllə, bax, burada açılmışdı” və sairə. Bir gün bizi pantomim teatrına aparmaq istədiyini dedi. “Özü də bu teatrı gürcü miqrantları yaradıb. İste- dadlı uşaqlardır”. Qafqazlı təəssübkeşliyimizə hesab- lanmış bu təqdimat neçə gündü mədəni tədbirlərdən “doyan”larda heç bir maraq oyatmırdı. Ona başqa işi- mizin olduğunu bəhanə edib getmək istəmədiyimizi bildirsək də, bir səhər soruşub eləmədən biletlə gəldi. Teatra getməli olduq, könülsüz, həvəssiz. Sanki kol- xozçuları lafetə yığıb Qara Qarayevin “Don Kixot”u- nu dinləməyə aparırdılar. Həmin axşam “Van Ness” metrostansiyasının o üzündəki barda pivə içmək vədi- miz yada düşəndə isə az qala bu gürcü artistləri nə vaxtsa Amerikaya gətirən təyyarənin pilotunu lənətlə- yirdik. İşimiz var da, Vaşinqtonda səni zorla gürcü tamaşasına aparalar, özü də lal dili tamaşaya. ... Şəhər ətrafındakı Arlinqton Spectrum Teatrına girəndə məlum oldu ki, baxacağımız tamaşa Sinetik Teatrın (Synetic Theater) hazırladığı “İlahi kome- diya”dı (Dante). Öyrəndik ki, bu teatrı 2001-ci ildə gürcü miqrantları Paata və İrina Tsikurişvililər yara- dıblar. Az müddətdə populyarlaşan teatr bu illər ərzində xeyli mükafat qazanıb. Çox da böyük olmayan zal tezliklə doldu. Tama- şaçıların orta yaş həddini çıxara bilmədim. Yaşlılar çoxluq təşkil etsə də, cavanlar da az deyildi. Xanım- lı-kişili daraqlanıb-sığallanıb gəlmişdilər. Hamının üzündən bəxtəvərlik yağırdı, dostum Leçadan başqa. 52 Sanki çeçen müharibəsinin əzabı gözlərinin dibinə çökmüşdü. Sifətimdəki Qarabağdan qalma müharibə çöküntüsünü də, yəqin, yalnız o görürdü. İşıqlar söndü. Tamaşa başladı. Bir neçə rəngin tünd çalarından ibarət qeyri-adi dekorasiya qəribə mənzərə yaratmışdı. Nəhəng qıfa bənzəyən “burul- ğan” azğın ehtiras içində çapalayan insan ruhları ilə dolu idi. Qeybdən gələn musiqi ruhların fəryadına züy tuturdu. Tanrı dərgahında çılpaq ruhların “ruhları” da çılpaq idi: burada heç nəyi gizlədə bilməzsən. Burada yalnız günahlar “diri”di. Bəli, bura cəhənnəmdi, Dan- tenin cəhənnəmi! Dantenin özü də bir gürcü balasının qurduğu bu cəhənnəm səhnəsinə qibtə edərdi. Zal nəfəs almırdı. Səhnədəki “cəhənnəm”dən fərqli olaraq burada həyat yox idi, donmuşdu. Sanki biz cəhənnəm sakinlərinin yox, onlar bizim halımıza heyrət edirdilər. Özümü bu ruhların arasında hiss edəndə nə- dənsə sağımdakı Leçaya baxırdım. Dünyanın ən məğ- mun çeçeni yumaq kimi yığılmışdı. Bütün zal bir bö- yük yumaq idi. Mənim də halımı yəqin ki, yanımdakı- lar sezirdi. Özüm öz günümü görə bilməzdim. “İlahi komediya”nın növbəti hissələri də eyni uğur- la oynandı. Rənglər, işıqlar, səslər, aktyorların üz və bədən ifadələri bir ahəng yaratmışdı. Tamaşa bitəndə bizim sifətimizdən “əzab”, amerikalıların üzündən isə “bəxtəvərlik” yox olmuşdu. Hamının üzü bir idi. Hamı- mız HEYRAN qalmışdıq! Tamaşa hamımızı “Cəhən- nəm”in “Məşhər”indən adladıb “Cənnət”ə çıxarmışdı. Qayıdanda yolboyu teatrşünaslar kimi tamaşanı şərh edirdik. Dostumuz pərtliyimizi səhnədəki “cə- Yüklə 4,45 Kb. Dostları ilə paylaş:
|