174
Onlardan heç biri evinə baş çəkib ailələrinə dəhşətli bəla barəsində
xəbər verməyə macal tapmadı, nə də istəkli balasının qeydinə
qalmağa, nə də öz valideynlərini yada salmağa vaxtları oldu. Onlar
vahimə içində taqətdən düşüb gizlənməyə yer axtarırdılar. Bəziləri
evlərin çardaqlarında, digərləri xəndəklərdə gizlənir, çoxları isə nicat
yerini kilsələrdə axtarırdı. Öz uşaqlarını oxşayan anaların fəryadı
balalarını axtaran böyük qoyun sürüsünün naləsinə bənzəyirdi.
Amma arxalarınca həyatbiçənlər dəstəsi gəlir, onların əlləri qanları
sel kimi axıdır, ayaqları bədənləri tapdalayır, gözləri isə ölən
adamların yığınlarına sanki göydən tökülən dolu dənələrinə baxırdı.
Fəryad və nalələr yatandan sonra xəzərlər gördülər ki, bircə
nəfər də sağ qalan yoxdur və həmin vaxt bildilər ki, onların qılıncları
içdikləri qandan içib doymuşdur. Elə o vaxt əllərinə iki zadəgan
düşdü: birisi İran şahının buraya təyin etdiyi vali, digəri isə yerli
gürcülərdən idi. Onları Xəzər çarının yanına gətirdilərvə o, əmr etdi
ki, onu balqabaq sifət və gözsüz göstərmiş bu adamların ikisinin də
gözlərini çıxarsınlar. Sonra o əmr etdi ki, onları boğsunlar, dərilərini
soyub içinə saman doldursunlar və divardan assınlar.
Bundan sonra xəzərlər əllərini xəzinələrlə dolu sandıqlara
uzatdılar və hər bir Xəzər döyüşçüsü qiymətli qaş – daş və
cəvahiratla yüklənib hamısını çarlarının yanına gətirərək,onun
qabağında tay – tay tökdülər. Onlar o qədər sərvət daşıdılar ki, çarın
gözləri saysız – hesabsız qızıl və gümüş pullara baxmaqdan yoruldu.
Kilsə əşyaları, qızıl və gümüş qab – qacaq, mirvarili və qiymətli qaş
175
– daşlı bəzəklərin sayını isə kim və nə vaxt təsvir edə bilərdi?
O, öz tamahını artıqlaması ilə ödədikdən sonra əmr etdi ki,
bütün qənimətləri vətənlərinə göndərsinlər. O, döyüşkən ordusuoğlu
Şadın sərəncamında qoyub ona və onun pəhləvanlarına əmr etdi ki,
Albaniyaya hərəkət etsinlər, özü isə yığılmış xəzinələrlə birlikdə
evinə qayıdır. O,oğluna və sərkərdələrinə belə əmr verdi: “ Əgər
onların ölkəsinin ( Albaniyanın) hakim və əyanları mənim oğlumu
qarşılayıb öz torpaqlarını onun tabeliyinə verərlərsə, şəhərləri,
qalaları və bazarları mənim qoşunlarıma təslim edərlərsə, siz də
imkan verin onlar yaşayıb mənə qulluq etsinlər. Yox, əgər onlar belə
etməsələr, onda qoy sizin gözləriniz on beş yaşından yuxarı kişi
nəslinə rəhm etməsin, oğlanları isə qadınlarla bərabər mənə və
özünüzə qul və kəniz kimi saxlayın”.
İki ordu bir – birindən aralandı və Şadın ordusu atasının
göstərişi ilə ona əmr olunmuş yerə gəlib çatdı. Buradan o, atasının
göstərişi ilə İran şahının canişini olan Sema Vişnasp adlı Albaniyanın
Mərzbanına və Albaniyanın katolikosu, yuxarıda adını çəkdiyimiz
Viroya elçilər göndərdi. İranlı onları qəbul etməyib: “ Axı siz
kimsiniz ki, mən bu Albaniyaya görə sizə tabe olum?” – dedi və
yığışıb İrana qaçdı, özü ilə ölkədən bir çox qiymətli şeylər apardı.
Albaniyanın patriarxı Viro isə ölkənin boynuna aəir
boyunduruğun geydirilməsini başa düşüb narahat oldu. O, İran
şahına inanmır, ondan qorxurdu, çünki elə bu ittihamla üsyankarlıqda
təqsirləndirilib uzun illər boyu sürgünə mərüz qalmışdı.O, elçilərə
176
tabe olub düşmənin yanına getdi ki, öz ölkəsini fəlakətdən və
talandan qurtara bilsin.
Lakin bəsirətli olduğuna görə Viro İran şahına gizli məktub
göndərib ona düşmənin xətərindən xəbər verir ki, Şah xəzərlərlə
onun danışıqlarını İrana gələn zaman ona bağışlasın, şah bunu
bəyənmədiyi təqdirdə isə o, ölkəni tərk edər. Şahdan cavab gələnə
qədər Viro düşmənin elçilərini öz yanında saxladı, onlara bir qədər
gümüş verib müxtəlif bəhanələr lələngitdi. Bəzən onlara:” Mən
ölkənin bütün əyanlarını və bütün vilayətlərini çağırıb onlarla
birlikdə sizin çarınıza cavab məktubunu yazacağam” – deyir, bəzən
də: “ Onların hamısının gəlməsinə ehtiyac da yoxdur. Mən özüm
çarınıza layiq məktub yazıb qiymətli hədiyyələrlə birlikdə
göndərərəm” – deyirdi.
Lakin elçilər onu tələsdirib deyirdilər: “ Sən nəyi gözləyirsən
və niyə ləngiyirsən? Axı Albaniyanın bütün vilayətlərinə təyin
olunmuş basqın günü yaxınlaşır! Budur biz, bizim knyazların və
sahibimiz Şadın gizli niyyətlərini sənə açıb dedik. Əgər sən onun
fərmanına uyğun hərəkət etmək fikrində deyilsənsə, onda tələs, qaçıb
canını qurtar. Axı biz sənin əlindən hörmət və hədiyyələrdən başqa
bir şey görməmişik və öz Allahımızdan qorxub səni aldatmaq
istəməyib qoşunlarımızın əllərini sənin, adamlarının və xalqının
boöazında görmək niyyətində deyillik”.
Bunlar belə söhbətlərində olduğu vaxt birdən ölkəmizin hər
yerini, dağlarını və düzənliklərini, təpələrini və dərələrini duman və
177
zülmət bürüdü. Torpaqlarımızın elə bir guşəsi, elə bir qarışı qalmadı
ki, onu zülmət bürüməsin.Bütün kənd və şəhərlərdə, bütün və
yollarda hamı bir ağızla” Vay, vay!” qıçqırırdı. Barbarların nəriltisi
kəsilmirdi və ölkədə elə bir yer yox idi ki, oradan qəzəbli düşmənin
ölüm saçan səsi gəlməsin. Və bütün bunların hamısı eyni gündə və
eyni saatda baş verdi ki, çünki onlar püşk atıb qabaqcadan öz
aralarında bütün bizim vilayət və kəndlərimizi, çaylarımızı və
buloaqlarımızı, düzənliklərimizi və bataqlıqlarımızı bölüşdürüb təyin
olunmış vaxtda bütün ölkəmizi talan etdilər. Ölkəmiz başdan – başa
lərzəyə gəldi və o zaman peyğəmbərin bu sözlərinin doğrulduğunu
necə açıq – aydın görmək olardı ki, necə “ Şirin qabağından qaçan
insan birdən ayı ilə üzbəüz gəlir və ya evinə gəlib əlini divara
söykəyən insanı ilan çalır”.
1
Bizim başımıza da o günlərdə eyni əhvalat gəldi, çünki əgər
kimsə qılıncdan, sanki qorxunc şirdən özünü xilas edə bilirdisə
ətparçalayan və qaniçən ayının pəncəsinə, zülm cənginə düşürdü.
Onlar donuxub qalır, acından, taqətdən və ruhdan düşərək ixtiyarsız
əsarətə gedirdilər və qəddar düşmənlərin qorxunc görkəmi onlar üçün
zəhərli ilanın çalmasına bərabər idi.
Düşmən orduları dəryasının dalğaları bizi aparandan sonra,
bu dalğalar katolikosumuzu da təqib edib onu qayalı dağlarda
yerləşən Qoltaqarak kəndindən qovdular. O, orada bütün şeylərini,
kilsə avadanlığını və qiymətli daş – qaşlarını atıb, atına minib onların
1
İncil. Havari Amosun kitabı, V, 19.
Dostları ilə paylaş: |