157
fadə etdiyindən, fəlsəfə istər-istəməz həmin dövrün orto-
doksal dini görüşləri ilə ciddi polemika və hətta gərgin
ideoloji mübarizə şəraitində meydana gəlirdi. İlk antik
fəlsəfə məktəbləri dünyanın hansısa antropomorf (insa-
niləşdirilmiş) allahlar tərəfindən yaradıldığı və idarə
olunduğu fikrindən tamamilə fərqli kosmoloji sistem ya-
radırdılar. E.ə. VI əsrdə meydana gəlmiş antik naturfəlsə-
fə məktəbləri (Milet məktəbi, Pifaqorçuluq) mövcudatın
müəyyən bir vahid əsası olduğunu iddia edir və onu
müxtəlif təbiət ünsürlərində axtarırdılar. Fales bu əsası
SU, Anaksimandr bütün əkslikləri özündə birləşdirən
xaotik APEYRON, Anaksimen HAVA, Heraklit isə əbədi
yaşar OD hesab edirdi. Pifaqor və davamçıları varlığın
mahiyyətini rəqəmlərdə görürdülər: rəqəmlərdə bütün
çoxluq və təklik birləşirdi, onlar bütün harmoniyanın
əsasıdırlar. E.ə. V əsrin tanınmış naturfilosofları
Empedokl 4 dəyişməz ünsürü – od, hava, su və torpağı
hər şeyin başlanğıcı kimi qəbul edir, Anaksaqor isə qeyri-
maddi və hər şeyi əhatələyən AĞILı (nus) bütün hərəkə-
tin səbəbi sayırdı. Eleya məktəbinin (Ksenofan, Parme-
nid) filosofları hesab edirdilər ki, həqiqi varolan təkdir,
əbədi və dəyişməzdir, heç nədən yaradılmayıb və heç nə-
yə çevrilə bilməz. Belə olduğu halda, ətrafdakı çoxluq,
müxtəliflik hissi qavrayışımızın məhsuludur, çünki həqi-
qətdə yalnız bir əbədi substansiya mövcuddur. E.ə. V-IV
əsrlərə aid antik atomizm məktəbinin nümayəndələrinə
(Demokrit, Levkip) görə, bütün mövcudatın əsası
boşluqda əbədi hərəkət edən bölünməz, dəyişməz çox ki-
158
çik hissəciklər olan ATOMlardır: onlar bir-birindən
həcmlərinə, formalarına görə fərqlənirlər və ətrafımmız-
dakı şeylərin fərqi də məhz buradan qaynaqlanır.
E.ə. V-IV əsrlərdə meydana gələn yeni filosoflar nəsli,
həmçinin fəlsəfə məktəbləri yaratdığı təlimləri ilə antik
fəlsəfənin ümumi, vahid başlanğıc axtarışlarında növbəti
mərhələni formalaşdırdılar. Bu dövrdə qədim Yunanısta-
nın mədəni və siyasi mərkəzinə çevrilən Afina fəal
ictimai-siyasi həyat yaşayırdı ki, bu da öz növbəsində
ictimai fəaliyyətdən başı çıxan savadlı insanlara ehtiyacı
artırırdı. Beləliklə, yeni təsis olunmuş demokratik
institutlarda çalışmaq üçün gərəkli olan fəlsəfi bilikləri,
siyasi və hüquqi natiqliyi öyrədən müəllimlər – sofistlər
məktəbi yarandı. Sofistlər (yunanca “sofiya” – müdriklik)
özündən əvvəlki fəlsəfə məktəblərini varlığın ümumi
başlanğıcı problemini diqqət mərkəzinə çəkdiklərinə
görə tənqid edir, hesab edirdilər ki, bu problem ətraf
gerçəkliyi doğru-düzgün dərk etməyə imkan vermir.
Sofistlər bütün kosmosun vahid, ümumi substansiyasını
deyil, hissi qavrayışlarda üzə çıxan real dünyanı tədqiq
etməyə üstünlük verirdilər ki, bu da onları skeptikliyə
aparırdı, belə ki, hissi qavrayışlar dünyanın həqiqi, tam
mənzərəsini yaratmağa kifayət etmir, insanların təbiət
haqqında biliklərini nisbiləşirdi.
Antik fəlsəfənin görkəmli nümayəndəsi Sokrat (V
əsr) sofistlər kimi əsas naturfəlsəfə problemi olan kos-
mosun strukturu və ilkin yaradılış (ontologiya) proble-
mini ikinci plana atır, qnesioloji problemi önə çəkərək,
159
ümumi substansiyanı və mütləq biliyi
insan şəxsiyyətinin özündə tapmağa
çalışırdı. Filosofa görə, bütünlükdə
müdrikliyin əsası insanın özünü dərk
etməsindədi. Sokrat antik politeist dini
düşüncəni açıq şəkildə inkar edən və
buna görə “allahlara hörmət etməməkdə, yeni allahlar
yaradaraq, gəncləri yoldan çıxarmaq”da ittiham edilən
ilk yunan filosofu olmuşdur (buna görə edam edilmişdir).
O, icitmai həyatın əsaslarını “yazılmamış qanunlar”da,
fərdi insan həyatının əsasını isə “taleyin gərdişi”ndə
axtarır, bu zaman yunan fəlsəfəsində ilk dəfə ibtidai
şəkildə olsa da vahid yaradıcı – Allah ideyasını səslən-
dirirdi ki, bu da sonrakı fəlsəfi düşüncəyə güclü təsir
göstərərək, monoteist ideyaların və təlimlərin meydana
gəlməsinə təkan vermişdir. Öz fəlsəfi düşüncələrini şifahi
şəkildə bildirdiyinə görə, ondan dövrümüzə qədər heç
bir əsər saxlanmamışdır. Biz filosofun söylədiklərini
Platonun dialoqlarından, Ksenafontun sokratik apolo-
giyalarından, Aristotelin və Diogen Laertlinin məlumat-
larından öyrənirik. Sokrat eyni zamanda heç bir məktəb
də yaratmamışdır. Buna baxmayaraq, ölümündən sonra
yaradılmış bır sıra fəlsəfi məktəb məhz onun fikirlərini
bu və ya digər şəkildə şərh etməklə məşğul olmuşdur.
Bunlardan Evklidin yaratdığı Meqara məktəbinın,
Antisfenin banisi olduğu kiniklər və Aristippin əsasını
qoyduğu Kirena məktəblərinin, eləcə də Elida-Eritreya
məktəbinin (Fedon, Menedem) adları çəkmək olar.
Sokrat
160
Sokratın insan qarşısında qoyduğu kamilləşmə
məqsədini kiniklər bütün ehtiraslardan və ehtiyaclardan
qurtulmada, kirenaiklər isə əzablardan qurtulmada
görürdülər. Lakin Sokratın vahid yaradıcı haqqında
ideyaları ondan sonra antik fəlsəfənin ən böyük filosofu
Platonda inkişaf etdirilərək yeni çalarlar qazandı.
Avropa klassik fəlsəfə ənənəsində idealizm cərəyanı-
nın banisi hesab edilən Platon (e.ə. 428/427 – 348/347)
həm də qədim yunan dünyasında sözün həqiqi mənasın-
da ilk fəlsəfə məktəbinin – Akademiyanın (yerli qəhrə-
man Akademin adı ilə adlandırılmışdır) yaradıcısı olmuş-
dur. Belə ki, antik dövrdə bu və ya digər filosofun şagirdi
olmaq mütləq qaydada ondan təhsil almaq deyil, ilk növ-
bədə fikirlərinin, təliminin davamçısı olmaq anlamına gə-
lirdi. V əsrdən etibarən sofistlərin Afinada açmağa başla-
dıqları məktəblərdə isə yalnız fəlsəfə deyil, ritorika, mən-
tiq kimi fənlər də öyrədilirdi. Odur ki, Platonun Akademi-
yası bütünlükdə fəlsəfə tarixində ilk ixtisaslaşdırılmaış
fəlsəfə təhsili ocağı sayılırdı. Lakin Platonun fəlsəfə qar-
şısında xidmətləri bununla bitmir. O, “Fedon”, “Pir”,
“Fedr”, “Parmenid”, “Sofist”, “Fileb”, “Timey”, “Kriti”,
“Dövlət” və digər dialoqlarında (e.ə. 370–360 illər ərzin-
də yazılmışdır) varlığın və dünya düzəninin yeni konsep-
siyasını yaratmışdır. Filosofa görə, real, maddi dünya və
varlıq qeyri-maddi və mütləq kamil, dəyişməz əbədi va-
rolan ideyalar (yunanca “idea” – obraz, görünüş, nəsil,
üsul), yaxud eydoslar (yunanca “eidos” – görünüş, obraz,
nümunə) dünyasının sadəcə təcəssümüdür. Real dünya-
Dostları ilə paylaş: |