_____________
Milli Kitabxana________________
27
Quzunun əti olsun
Yediyin
Kimi görsən parçala,
Böyü canavar bala.
Deməli hər canlı laylasında uşağına öz tərbiyəsini aşılayır.
İnsan körpəsinin qızılgül kimi təmiz olmağını istəyir, canavar
balasına kimi görsə parçalamağı təlqin edir. Beləliklə layla janrının
fəlsəfi məzmunu açılır. Şair sanki bu silsiləsi ilə bizə deyir ki, layla
təkcə uşağı yatırtmaq, ya da ona xoşbəxtlik arzulamaq üçün deyil,
ana bu nəğmələrlə uşağın qulağına böyük həyat həqiqətləri
pıçıldayır. Onun gələcək tərbiyəsi üçün təməl qoyur. Ana uşağın ilk
müəllimi olur. Bu müəllimin tərbiyə haqqındakı pedaqoji fikirləri
laylaların dərin qatlarında gizənir. Ana başa düşür ki,
onun tərbiyə
etdiyi bu günkü uşaq sabah cəmiyyətin bir üzvü olacaq. Buna görə
də laylalarda uşağın hərtərəfli inkişafına xüsusilə estetik zövqünə
təsir edən fikirlər çoxdur. Uşaq həmin fikirləri hiss üzvləri ilə qəbul
edir. Bir növ körpədə kortəbii estetik duyğular inkişaf edir. Bu
tərbiyəvi fikirlər ana südü və laylalarla uşağın qanına keçir.
Uşaq bir az böyüyəndən sonra laylalardan aldığı estetik hissi
oxşamalar vasitəsi ilə inkişaf etdirir.
Adından göründüyü kimi bu janrın əsas məqsədi uşağı
oxşamağa xidmət etməkdir.
Balama qurban alçalar
Balam nə vaxt əl çalar?!
Ana
(nənə, baba, bibi) uşağın böyüməsini, əl çalmasını
arzulayır. Amma bu arzularını da yalnız sözlərlə deyil, müəyyən
ahəngə əsaslanan şeirlərlə ifadə edir.
Azərbaycan folklorunda oxşama bəlkə də ən az yayılan
poetik folklor janrıdır. Lakin bu janrın
özü də müəyyən dərəcədə
yazılı ədəbiyyata təsir edib.
Azərbaycan Sovet dramaturgiyasının banisi C. Cabbarlı
oxşamalardan obrazın xarakterini açmaq üçün istifadə edir, bu
zaman həmçinin oxşamanın dərin qatlarında gizlənən məna üzə
_____________
Milli Kitabxana________________
28
çıxır. İlk baxışda oxşamanın misraları arasında məntiqi bağlılıq,
məntiqi fikir davamı görünür. Uşağın nə vaxt
iməkləməyini
soruşmaq üçün bu sözə qafiyə olan
inək sözündən istifadə olunur:
Balama qurban inəklər,
Balam nə vaxt iməklər?
Misralar arasındakı məntiqsizlik
(uşaq psixologiyasına
uyğun məntiq – uşaq məntiqi, sadəlövh məntiq) oxşamanın bədii
ləyaqətinə çevrilir. Eynilə uşağın danışığında
rast gəldiyimiz
sadəlövh məntiq necə xoşumuza gəlirsə, misrasının biri dağdan, biri
aradan gələn oxşama da qəlbimizə beləcə yol tapır. Müasirimiz
Aləmzər Əlizadənin şeirlərinin birində təsvir olunur ki, nənə güclü
yağış yağdığını görüb deyir: Elə yağır, tut ucundan, çıx göyə! Bu
söhbəti eşidən uşaq ona öz sadəlövh məntiqi ilə belə cavab verir:
Heç yağışdan
Tutub göyə çıxmaq olar?
Yağış kəsər,
Adam yarı yolda qalar.
Deməli, hər halda uşaq inanır ki, yağışdan tutub göyə
çıxmaq olar. Pis orasıdır ki, birdən yağış kəsər, adam yarı yolda
qalar. Bax bu sadəlövh məntiq oxşamanın əsasını təşkil edir. Onu
yaradan adam inanır ki,
Balama qurban ilanlar,
Balam nə vaxt dil anlar?
misralarının arasında çox güclü məntiqi əlaqə var.
Oxşamanın qafiyələri onu ifa edən nənə
(ana, ata, baba,
bibi və s.) ilə uşağın özünə oxşayır. Yaşca çox fərqli olan bu
adamlar bir – biri ilə həmqafiyədir. Onları bir – birinə bağlayan
qohumluq əlaqəsi və uşağın bakirə gözəlliyidir. Lakin oxşamanın
misraları kimi onların da nə yaşlarının, nə də məzmunlarının
arasında heç bir oxşarlıq yoxdur. Yazılı ədəbiyyat oxşamaya tam
biganə deyil.
_____________
Milli Kitabxana________________
29
“Sevil” pyesinin mənfi qəhrəmanı Balaşın məzmunsuz
həyatını açmaq, onun xalq adət - ənənələrindən uzaqlaşıb
meşşanlaşdığını göstərmək üçün C. Cabbarlı oxşamadan istifadə
edir. Balaşın atası Atakişi pyesinin əvvəllərində bir – iki oxşama
deyir. Burada oxşama xalq ədəbiyyatı nümunəsindən
daha çox
insanı öz keçmişinə bağlayan, insanın insan olduğunu daim ona
xatırladan bir hiss kimi verilir. Oxşamada valideyn sevinci, uşağa
olan məhəbbət ilə yanaşı insanın keşmişinə bağlılığı gizlənib.
Sadəlövh məzmuna və yumora əsaslanan oxşama qafiyə sistemi,
ifadə ədası ilə seçilir. Layla uşağı yatırtmağa xidmət edirsə, oxşama
onu oynatmaq, atıb
- tutmaq, əyləndirmək üçündür.
Laylada həyatından şikayətlənən ana burada bütün
şikayətləri unudur. Özünü dünyanın xoşbəxti sanır. Məzəli
ifadələrlə həm uşağı güldürür, həm də özü fərəh hissi keçirir.
Uşaq yeriyib yüyürərdən sonra müxtəlif oyunlar başlayır.
Layla və oxşamanın uşaq qəlbində təməlini qoyduğu estetik hiss
yeni şeirlərlə - oyun sözləri ilə zənginləşir.
Uşaq oyunlarının əksəriyyəti müəyyən şeir ya da nəsr
parçaları ilə müşayiət olunur. Uşaqların oyunu da onların təbiəti
kimi mütəhərrikdir. Səssiz oyunlar azdır. Buna görə də oyun sözləri
diqqəti cəlb edəcək dərəcədə çoxdur.
Uşaqlar adətən oyundan əvvəl müəyyən şeir parçaları ilə
“yatanın” kim olduğunu müəyyənləşdirirlər. Oyun sözlərinin bir
qrupu “Düzgü” adlanır.
Bir iki
Bizimki
Üç, dörd,
Qapını ört.
Beş, altı,
Daşaltı
Yeddi, səkkiz,
Firəngiz.
Doqquz, on,
Qırmızı don.
_____________
Milli Kitabxana________________
30
Rəqəmlərin ardıcıllığına riayət
olunduğu üçün bu janr
“düzgü” adlanır. Lakin düzgülərin çoxunda rəqəm olmur. Uşaqlar
“yatağanın” kim olduğunu müəyyənləşdirərkən ardıcıllığa riayət
etdiklərinə görə “düzgü”
(düzülmək mənasında) öz məzmununu
yenə də saxlayır.
Diqqətlə fikir versək görərik ki, düzgülərdə xüsusi bir ritm
var. Bəzən misralar arasında məntiqi əlaqə, fikir bağlılığı olmur,
amma ritm hökmən olur. Oyun sözlərini uşaqların özləri
uydurduqları üçün özləri də yaşadırlar. Bu şeir parçalarının
yayılmasının əsas səbəbi onun ritmidir. Bu cəhət bizim
poeziyamızın nitqini cəlb edir.
Nənənin evində
Kəbə var.
Kəbənin üstündə
Dəvə var.
Dəvənin belində
təpə var.
Təpənin üstündə
nəvə var.
Dəvənin yunundan
toxunur gəbələr,
Gəbələr üstündən
boylanır dəvələr,
dəvələr belində
dayanıb təpələr.
Təpələr üstündə
Oynaşır nəvələr.
Bu şeirdəki predmetlərin müəyyən qayda ilə təqdim
olunması “düzgü” janrının yazılı poeziyamıza gələn əlamətidir.
Müasir şair uşaq ədəbiyyatının mənşəyindəki sənətkarlıqdan
məharətlə bəhrələnmişdir.
Oyun sözləri “Uşaq nəğmələri” adı altında
çox geniş
yayılıb. Onun oynaq, şən və hazırcavab təbiətindən şairlər
məharətlə istifadə edib yeni əsərlər yaradırlar.